Αναφέρθηκα στο γεγονός ότι ο άνθρωπος πρέπει, προτού παρέλθει πολύς χρόνος, να δρα με την ίδια ελευθερία στο αισθαντικό πεδίο και μέσω της αισθαντικής συνείδησης, που δρα τώρα στο φυσικό πεδίο. Δίνουμε σήμερα έμφαση στη ζωτική όψη του ανθρώπου. Η φύση του στοιχείου της ζωής είναι υπό συζήτηση και τονίζεται παντού η ανάγκη “ζωτικής” δράσης.

Μιλούμε για την ανάγκη αύξησης της ανθρώπινης ζωτικότητας και της ζωτικότητας των ζώων και των φυτών. Η ποιότητα των παραγόντων που προκαλούν ζωτικότητα, τροφής, ήλιου και των έγχρωμων ακτίνων που χρησιμοποιούνται τώρα τόσο πλατιά, υπεισέρχεται βραδέως σε κάθε ιατρική σκέψη, ενώ ακόμη και οι διαφημιστές των κονσερβοποιημένων εμπορευμάτων του σύγχρονου πολιτισμού μας δίνουν έμφαση στην ποσότητα των βιταμινών.

Αυτό, μιλώντας από εσωτερικής πλευράς, οφείλεται στη μετατόπιση της ανθρώπινης συνείδησης στα αιθερικά επίπεδα. Παράλληλα με τη σύγχρονη γνώση ως προς “ την ψυχή σαν διανόηση” βρίσκουμε μια αύξηση της κατανόησης ως προς “την ψυχή σαν ζωή”, αν και ακόμη παραμένει μεγάλο και προφανώς άλυτο μυστήριο. Αυτά είναι δύο συμβάντα άμεσης και επικείμενης πραγματοποίησης. Σήμερα οι μάζες των ανθρώπινων όντων είναι πολωμένες στα κατώτερα επίπεδα του αισθαντικού πεδίου, αλλά έχουν συνείδηση στο φυσικό σώμα. Η διάκριση αυτή πρέπει να μελετηθεί.

Σύντομα, πολλοί θα έχουν συνείδηση στο ζωτικό σώμα και θα αρχίσουν να έχουν συνείδηση στα ανώτερα επίπεδα του αισθαντικού πεδίου και λίγοι θα έχουν συνείδηση στο νοητικό πεδίο. Όμως, σήμερα μεγάλος αριθμός ανθρώπων είναι έτοιμος για να αποκτήσει πλήρη συνείδηση στο αισθαντικό σώμα και να επικεντρωθεί είτε στο νοητικό πεδίο ολοκληρωτικά είτε να επικεντρωθούν στην ψυχή. Αυτό προκαλεί το θαύμα και τη δυσκολία της τωρινής εποχής.

Μέσω του επιστημονικού τυπικού του διαλογισμού, γιατί περί αυτού πρόκειται ως προς το τελευταίο, η επανεστίαση αυτή μπορεί να πραγματοποιηθεί με ταχύτερο ρυθμό. Μέσω της επιστημονικής καλλιέργειας του τυπικού της υπηρεσίας μπορεί ν’ αναπτυχθεί ακόμη περισσότερο. Το τυπικό του ηλιακού συστήματος είναι το αποτέλεσμα του διαλογισμού του Θεού και της πράξης της Θείας υπηρεσίας, που διεξάγονται καθ’ όλο το διάστημα της συνολικής περιόδου της εκδήλωσης. Η καθυπόταξη της κατώτερης ζωής στο τυπικό της υπηρεσίας είναι κυριολεκτικά ο συντονισμός του ατόμου με το ρυθμό της ζωής, της καρδιάς και της διάνοιας του ίδιου του Θεού.