ΤΟ ΖΩΔΙΑΚΟ ΣΗΜΕΙΟ
Το σημείο του Κριού, που υπήρξε το πεδίο της πρώτης δραστηριότητας, αναφέρεται πάντα σαν το πρώτο σημείο του Ζωδιακού. Από το σημείο αυτό αρχίζει ο μεγάλος τροχός την κυκλική του περιστροφή. Είναι συνεπώς το σημείο της έναρξης. Μιλώντας κοσμικά, είναι το ζωδιακό σημείο της δημιουργίας και η σκέψη αυτή υποκρύπτεται στα λόγια της Βίβλου, “Του αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής Κόσμου” (Αποκάλ.ΧΙΙΙ, 8) και το σημείο αυτό ονομάζεται ζώδιο του Κριού ή του Αμνού.
Στη ζωή του ανθρώπινου όντος σημειώνει την απαρχή της πρώτης υποκειμενικής, λανθάνουσας συνείδησης της ύπαρξης και την εκκίνηση του ανθρώπινου όντος στον κύκλο της εμπειρίας. Στη ζωή του ζηλωτή για μαθητεία υποδηλώνει την περίοδο του αναπροσανατολισμού, της ανανεωμένης ενσυνείδητης προσπάθειας και την εκκίνησή του για το τελικό στάδιο της εξελικτικής ατραπού που θα τον μεταφέρει έξω από το ανθρώπινο βασίλειο και θα τον καταστήσει ικανό να μεταβεί στο βασίλειο των Θεών. Τέτοια υπόσχεση δόθηκε στον Ηρακλή και τέτοια αμοιβή επιφυλάσσεται για όλους τους μαθητές. Ο πρώτος αυτός άθλος σημειώνει το πρώτο βήμα πάνω στην “ατραπό της μετάβασης”. Ο Κριός είναι το σημείο της εξερχόμενης δύναμης, της διάχυσης της Θείας ενέργειας από την κεντρική θεότητα, το Θεό, ή από το ανθρώπινο ον, τον Υιό του Θεού. Η ενέργεια διαχέεται προς δύο κατευθύνσεις (έτσι το σημείο γίνεται η γραμμή, ο Ένας γίνεται ο Πρώτος), διαχέεται στον κόσμο των μορφών και επίσης στον κόσμο της ύπαρξης ή του πνεύματος.
Ένα ρεύμα ενέργειας εκφράζει την ατραπό της επιστροφής, της ενδοστρέφειας και τα δύο μαζί αποτελούν τα δύο τόξα του μεγάλου κύκλου της ύπαρξης. Σ’ αυτό το ζωδιακό σημείο αρχίζει η ατραπός στην οποία σχηματίζεται και κυριαρχεί η μορφή. Σ’ αυτή επίσης αρχίζει η ζωή της εσώτερης ανέλιξης και η κυριαρχία της ψυχής ή του υποκειμενικού όντος. Αναδιοργάνωση, αναπροσανατολισμός, επαναπόλωση και αναγέννηση είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της φάσης και όλα αυτά είναι εκφράσεις της ίδιας δύναμης της Ζωής. Οι δύο χρήσεις της δύναμης αυτής εξαρτώνται από τη νοητική προσοχή του όντος, Θείου και ανθρώπινου, που τις χρησιμοποιεί. Είναι η ίδια δύναμη, που χρησιμοποιείται με δύο διαφορετικούς τρόπους, που εξαρτώνται από το εάν ο Θείος χειριστής εστίασε την προσοχή του στη λήψη μορφής ή στη διάνυση της ατραπού της απελευθέρωσης από τη μορφή. Για αιώνες, η ζωική αυτή δύναμη χρησιμοποιήθηκε για εγωιστικούς στόχους, για σκοπούς αυτοευχαρίστησης και για ικανοποίηση της επιθυμίας.
Λίγο – λίγο, η ζωή της μορφής χάνει την έλξη της, έως ότου, αφού περάσει και ξαναπεράσει το ζωδιακό τροχό, ο άνθρωπος βρεθεί πάλι στον Κριό, αυτή τη φορά με μια νέα θέση, ένα καινούργιο ενδιαφέρον και ένα διαφορετικό όραμα. Έχει διατηρήσει μπροστά του την υπόσχεση, ότι αφού θα είχε επιτύχει ορισμένους αντικειμενικούς σκοπούς, θα μπορούσε να έπαυε να ενσαρκώνεται και θα κατόρθωνε να εισέλθει στο βασίλειο των Θεών. Από την εμπειρία του έχει πια μάθει κάτι για τη δική του ουσιαστική δυαδικότητα και λαχταρά να πάψει να ικανοποιεί την κατώτερη όψη αυτής της δυαδικότητας για να ικανοποιήσει την ανάγκη της ανώτερης όψης. Έτσι, αρχίζει να ανταποκρίνεται σε παρορμήσεις που έρχονται από τον κόσμο των ψυχών και να οραματίζεται ομαδικούς σκοπούς και ομαδικούς στόχους. Τώρα πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί τη δύναμη της ζωής με ανιδιοτελή πρόθεση και όχι για την ικανοποίηση της προσωπικής του απληστίας.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΡΧΙΚΕΣ ΩΘΗΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΡΙΟ
Τρεις εξέχουσες ωθήσεις χαρακτηρίζουν αυτό το Ζωδιακό σημείο. Υπάρχει, όπως είδαμε, η ώθηση για έναρξη (την απαρχή). Αυτή μπορεί να εκφραστεί απλώς σαν ώθηση για λήψη μορφής και εμπλοκής μέσα στην ύλη. Επίσης μπορεί να αναστρέψει τη διαδικασία και να εστιαστεί στην ώθηση για την επίτευξη απελευθέρωσης από τη μορφή και την ανάδυση της ψυχής από τη φυλακή της μορφικής φύσης. Έπειτα η ώθηση αυτή ακολουθείται από την ώθηση για δημιουργία, αυτή τη δραστηριότητα της Θεότητας, που καταλήγει στο σχηματισμό των κόσμων της έκφρασης και ικανοποιεί την επιθυμία της, να ενσαρκωθεί μέσα σ’ ένα Ηλιακό σύστημα και ν’ αρχίσει ο μεγάλος κύκλος της Ζωής του σύμπαντος. Μπορεί επίσης να είναι η ώθηση για ατομική δημιουργία, η ώθηση της ψυχής να πάρει ένα σώμα, η ώθηση ενός ανθρώπινου όντος να δημιουργήσει κάτι που θα είναι ειδικά δικό του. Στη παλαιά εποχή των Βαβυλωνίων και των Ασυρίων (3800 π.Χ.), το ζωδιακό σημείο του Κριού ονομαζόταν εκείνο “όπου έγινε η θυσία της δικαιοσύνης” ή το σημείο των “πεπτωκότων αγγέλων”. Οι υιοί του Θεού εξωθούμενοι από τη βασική αυτή παρόρμηση, έπεσαν από την ανώτερή τους κατάσταση, πήραν μορφή και άρχισαν τον ατομικό τους κύκλο γύρω στο Ζωδιακό. Τρίτο, βρίσκουμε την ώθηση για ανάσταση. Στον Κριό, που φάνηκε η απαρχή της μορφικής Ζωής και που εγκαινιάστηκε το δημιουργικό έργο, αρχίζει να γίνεται αισθητή η ώθηση για να επιτευχθεί ελευθερία από τη μορφή, να κυλήσει ο λίθος από τη θύρα του τάφου της ψυχής και να στηρίξει την ελευθερία των υιών του Θεού.
Στον Κριό βρίσκεται η ώθηση που οδηγεί στη δόμηση της μορφής η οποία για αιώνες συνιστά τη φυλακή της ψυχής. Φθάνει τη μαζική της μορφή στον Καρκίνο και την ανθρώπινη μορφή της στο Λέοντα.Το πυκνότατο σημείο της πλάνης στη μορφή συναντάται στο Σκορπιό και στους Ιχθείς η μορφή πεθαίνει, μόνο και μόνο για να δομηθεί εκ νέου στον επίπονο κύκλο της μορφικής εμπειρίας. Σ’ αυτό όμως το Ζωδιακό σημείο ο Δρόμος της Απελευθέρωσης γίνεται για πρώτη φορά αισθητός και η δόμηση του πνευματικού σώματος αρχίζει. Αυτό είναι το σημείο της σπερματικής πνευματικής δραστηριότητας που αργότερα οδηγεί στη γέννηση του Παιδιού – Χριστού, στην Παρθένο και στη γέννηση του Κοσμοσωτήρα, στον Αιγόκερω και τους Ιχθείς. Φυσική απαρχή και πνευματική απαρχή, φυσική δημιουργία και πνευματική δημιουργία, φυσική ανάδυση και πνευματική ελευθέρωση αυτές είναι οι αρχικές ωθήσεις που γίνονται αισθητές στον Κριό.
Είναι λοιπόν το Ζωδιακό αυτό σημείο, το σημείο των ισχυρών και δυναμικών ωθήσεων των βίαιων διακυμάνσεων και των εντατικών προσπαθειών. Συχνά ένα σημείο αποτυχίας, αλλά πάντοτε μιας τελικής επιτυχίας. Στο αντίθετο σημείο του, ο Ζυγός, φθάνει στην τελείωσή του με την ισορροπία και την ισοστάθμιση, γιατί η εμπειρία που αποκτήθηκε στο μεταξύ και τα μαθήματα που πήρε, από τους ενδιάμεσους πέντε άθλους, φέρνουν αυτό το αντιστάθμισμα και την ισορροπημένη στάση που θα παρατηρήσουμε στον Ηρακλή, όταν συλλάβει τον Κάπρο στο ζωδιακό σημείο του Ζυγού… Στο Βραχμανικό Ζωδιακό ο Βισνού προΐσταται του Κριού και ο Βισνού είναι το δεύτερο πρόσωπο της Ινδικής Τριάδας ή ο κοσμικός Χριστός σε ενσάρκωση, ο οποίος εγκαινιάζει τη διαδικασία πρόσληψης μορφής και και τέλος οδηγεί στο τελικό επεισόδιο της Ανάστασης. Έτσι ο Βισνού ή Χριστός ενσωματώνει τις δύο ωθήσεις την ώθηση για δημιουργία και δόμηση μορφής και την ώθηση για ελευθέρωση ή ανάσταση από τη μορφή. Κάτω από αυτή την ώθηση για ελευθέρωση ο Ηρακλής ξεκινά για να εκτελέσει τους άθλους του.
ΤΟ ΖΩΔΙΑΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΝΟΥ
Ο Κριός κυβερνά το κεφάλι. Είναι συνεπώς το ζωδιακό σημείο του στοχαστή και γι’ αυτό είναι ένα ισχυρό νοητικό σημείο. Όλες οι ενάρξεις προέρχονται από το νοητικό πεδίο και το νου του δημιουργού, είτε ο δημιουργός είναι Θεός, είτε είναι η ψυχή του ανθρώπου. Το Σύμπαν έχει την προέλευσή του στη σκέψη του Θεού, του κοσμικού Στοχαστή. Η ψυχή άρχισε τη σταδιοδρομία της δια μέσου της ίδιας διαδικασίας της σκέψης. Η ανθρώπινη οικογένεια, το τέταρτο βασίλειο της φύσης, ήλθε σε ύπαρξη όταν αναδύθηκε ο νους και διαφοροποίησε τον άνθρωπο από τα Ζώα. Ο ζηλωτής αρχίζει τους άθλους του όταν γίνει αληθινά στοχαστής και προχωρεί με πλήρη επίγνωση για να λειτουργήσει σαν ρυθμιστής του ίδιου του του πεπρωμένου…
Είναι λοιπόν φανερό ότι η ορθή κατεύθυνση και ο ορθός προσανατολισμός έχουν την απαρχή τους στον Κριό και σ’ αυτόν ο Ηρακλής, ο νέος στοχαστής – μαθητής, αρχίζει το έργο του. Το κλειδί αυτού του άθλου και η σημασία του ζωδιακού αυτού σημείου βρίσκεται στα λόγια μιας αρχαίας Ινδικής γραφής: “Ο άνθρωπος δε γνωρίζει ακριβώς το δρόμο προς τον ουράνιο κόσμο, αλλά το άλογο πράγματι τον γνωρίζει σωστά”. Στους αρχαίους καιρούς, στην Ινδία, η έννοια του αλόγου ήταν συνδεδεμένη με το Θεό Ήλιο και κάθε χρόνο, όπως λέγεται, ο Θεός Ήλιος σαν ζωδιακός ίππος υποχρεούτο, από τους Βεδιστές Αρείους σε θάνατο, για να σώσει όλους τους ένσαρκους. Το Ηλιακό άρμα του Απόλλωνα απεικονίζεται ότι σύρεται από άλογα και το “πριγκηπικό σημείο του Κριού” συνδέεται στενά με το συμβολισμό του αλόγου, γεγονός που επιμαρτυρεί ο πρώτος άθλος.
Η αναφορά σε βιβλία συμβολισμού μας δείχνει ότι το άλογο αντιπροσωπεύει τη διανοητική δραστηριότητα. Το άσπρο άλογο συμβολίζει το φωτισμένο νου του πνευματικού ανθρώπου και έτσι βρίσκουμε στο Βιβλίο της Αποκάλυψηςότι ο Χριστός προβάλλει πάνω σε άσπρο άλογο. Τα μαύρα άλογα αντιπροσωπεύουν τον κατώτερο νου με τις εσφαλμένες ιδέες και τις λανθασμένες ανθρώπινες αντιλήψεις. Οι νεαρές φοράδες, όπως τις συναντούμε στον πρώτο άθλο, δείχνουν τη θηλυκή όψη του νου καθώς γεννά ιδέες, θεωρίες και έννοιες. Εδώ συμβολίζεται η τάση του νου να δημιουργεί σκεπτομορφές, ενσωματώνοντας τις ιδέες που έχουν συλληφθεί και οι οποίες εξαπολύονται στον κόσμο, ερημώνοντας και καταστρέφοντας όταν εκπορεύονται από τον κατώτερο νου, δημιουργώντας όμως και σώζοντας όταν προέρχονται από την ψυχή.
Ο εξωτερικός Κυβερνήτης αυτού του ζωδιακού σημείου είναι ο Άρης, ο Θεός του πολέμου και έτσι ο Ηρακλής, δρώντας με ορθή κατεύθυνση σκέψης και αρχίζοντας το έργο του στο νοητικό πεδίο, παίρνει τη θέση του σαν πολεμιστής. Το εξέχον χαρακτηριστικό αυτού του σημείου είναι το πνεύμα του πρωτοπόρου, το πνεύμα του στρατευμένου. Οι φοράδες ανήκαν στον Διομήδη, το γιό του Άρη. Αλλά εσωτερικός Κυβερνήτης είναι ο Ερμήςπου “φωτίζει το νου και μεσολαβεί μεταξύ ψυχής και προσωπικότητας”.
ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΚΡΙΟ
Όπως είναι γνωστό, τρεις αστερισμοί συνδέονται με τον Κριό. Πρώτα η Κασσιόπη, η Ενθρονισμένη Βασίλισσα, το παντοτινό σύμβολο της ύλης. Αξίζει να σημειωθεί ότι στον κύκλο του Ζωδιακού συναντούμε τρεις γυναίκες. Στον Κριό, στο σημείο της έναρξης, βρίσκουμε την Κασσιόπη, την Κυρίαρχη Γυναίκα. Η ύλη κυβερνά. Η μορφή υποδουλώνει. Στην Παρθένο βρίσκουμε τη Γυναίκα και το Παιδί και όπως θα δούμε αργότερα, η μητέρα – ύλη είναι η τροφός του παιδιού – Χριστού, η Παρθένος Μαρία γεννά τον Ιησού. Στους Ιχθείς, στο κλείσιμο του μεγάλου κύκλου, βρίσκουμε την Ανδρομέδα, την Αλυσοδεμένη Γυναίκα.
Πρώτα η ενθρονισμένη και κυρίαρχη γυναίκα, κατόπιν η γυναίκα που φροντίζει το νήπιο Χριστό και έπειτα η γυναίκα που αντιπροσωπεύει την ύλη και έχει πια κυριαρχηθεί και ελέγχεται. Η Κασσιόπη εδρεύει στον Αρκτικό κύκλο, κοντά στον Κηφέα, το Βασιλιά ή Νομοθέτη, τον οποίο θα συναντήσουμε αργότερα σαν έναν από τους τρεις αστερισμούς στους Ιχθείς. Στην αρχή, ο Νόμος, στο τέλος ο Νόμος. Γιατί ο Κηφέας έχει στενή σχέση με το πρώτο και με το τελευταίο σημείο του Ζωδιακού! Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ο Μωάμεθ, ο ιδρυτής της πιο μιλιταριστικής θρησκείας, γεννήθηκε σ’ αυτό το ζωδιακό σημείο. Ο θρύλος λέγει ότι και ο Μωυσής γεννήθηκε επίσης σ’ αυτό. Μωυσής ο νομοθέτης και Μωάμεθ ο πολεμιστής! Το πρόβλημα του Ηρακλή, καθώς αρχίζει τους άθλους του, είναι να καταδείξει τη δύναμή του πάνω στην ύλη και τη μορφή και έτσι πρέπει ν’ αναγνωρίσει από την αρχή την Κασσιόπη, τη μέχρι τώρα ενθρονισμένη βασίλισσα. Ο δεύτερος αστερισμός είναι το Κήτος, το θαλάσσιο τέρας, ο εχθρός των Μικρών Ιχθύων…
Ένα από τα μεγάλα σύμβολα της ψυχής είναιο ιχθύς που κολυμπά στον ωκεανό της ύλης και το Κήτος, το θαλάσσιο τέρας, είναι το σύμβολο εκείνο που αποκαλούμε κακό που επιζητεί να καταστρέψει την ψυχή που βρίσκεται σε ενσάρκωση. Το θαλάσσιο τέρας στον ωκεανό της ύπαρξης και η ενθρονισμένη βασίλισσα μιλούν στον Ηρακλή για το μέγεθος του προβλήματός του, ο τρίτος όμως αστερισμός του μιλά για τη νίκη. Ο Περσέας είναι ο τρίτος από τους τρεις αστερισμούς και ονομάζεται στο Ζωδιακό της Τεντύρας, στην Αίγυπτο, “εκείνος που δαμάζει”. Και καμιά φορά αποκαλείται “ο τιθασευτής”, αυτός που μπορεί ν’ αλυσοδέσει την ενθρονισμένη γυναίκα και αυτός που μπορεί να κατανικήσει το τέρας. Μας λένε ότι ο Περσέας κατείχε την περικεφαλαία του αόρατου, τα σανδάλια της ταχύτητας, την ασπίδα της σοφίας και το ξίφος του πνεύματος. Έτσι είδε ο Ηρακλής τον εαυτό του ν’ αντανακλάται στους ουρανούς και καθώς ξεκίνησε για να συλλάβει τις ανθρωποφάγες φοράδες, ανακάλυψε μέσα του τη βεβαιότητα της τελικής νίκης, και έτσι στις δύσκολες στιγμές που αντιμετώπισε, φάνηκε ανυπέρβλητος.