Η απροσωπία βασίζεται σε μια θεμελιώδη επίτευξη της προσωπικότητας. Πρέπει να έχετε υπάρξει τρομακτικά προσκολλημένος πριν μπορέσετε να γνωρίσετε την έννοια της απροσωπίας. Αυτό είναι παράδοξο, όμως δε μπορεί να επιτευχθεί απροσωπία αν δεν υπάρξει ο Πειρασμός να είσαι προσωπικός. Η απροσωπία που πρέπει να αναπτύξουμε είναι η διεύρυνση της προσωπικής αγάπης που έχουμε για κάποιο άτομο, την οικογένειά μας, τον κύκλο των φίλων μας, με την ίδια, ακριβώς, τάση για την ανθρωπότητα, αλλά δεν έχει κάποια σχέση με την αισθηματικότητα.
Μπορούμε να αγαπάμε όλο το ανθρώπινο γένος επειδή γνωρίζουμε την έννοια της προσωπικής αγάπης και πρέπει να δίνουμε την ίδια αγάπη σε όλους, όπως δίνουμε στα άτομα που είναι κοντά μας. Η απροσωπία δε μας απομονώνει, υψώνοντας τοίχους είναι αγάπη για οποιονδήποτε, γιατί μας δίνει την ικανότητα να βλέπουμε τους ανθρώπους όπως πραγματικά είναι, με τα λάθη τους τις αποτυχίες τους τις επιτεύξεις τους με το καθετί που τους κάνει ό,τι είναι και βλέποντάς τους με καθαρό μάτι, να αγαπάμε όλους ακριβώς το ίδιο.
Στους Κανόνες του Δρόμου είναι γραμμένο: “Καθένας βλέπει και γνωρίζει τη φαυλότητα του καθενός. Όμως, δεν υπάρχει, ακόμα και με τη μεγάλη αυτή αποκάλυψη, ούτε περιφρόνηση ούτε άρνηση του ενός για τον άλλο”. Αυτό που πρέπει να αναπτύξουμε, δε γίνεται με τη σκλήρυνση της καρδιάς, ούτε με μεγάλη απόσπαση, ούτε ανεβαίνοντας σε βάθρο. Ο Παγκόσμιος μαθητής δεν κάνει μόνο ό,τι έκανε ο Ηρακλής, να κατέβει στον Άδη για να νικήσει τον Κέρβερο, αλλά εργάζεται συνεχώς μεταξύ των ανθρώπων, ενδιαφερόμενος για τους συνανθρώπους του. Είναι απρόσωπος. Διερωτώμαι αν αυτή η απροσωπία του δεν αναφέρεται σε μας, παρά στα άλλα πρόσωπα.
Συζητούμε για το αν είμαστε απρόσωποι στις συναλλαγές μας. Αν είμαστε εντελώς απρόσωποι στη συναλλαγή με τον εαυτό μας, οι αντιδράσεις μας προς τους συνανθρώπους μας θα είναι οπωσδήποτε σωστές.