ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΟΡΥΑ

Σεμινάριο Επαφής με τις Ενέργειες της Πνευματικής Πλανητικής Ιεραρχίας μέσω διαλογισμών της ΜΑΡΙΑΣ Χ. ΠΕΤΡΙΤΣΗ - LA GRENADE στο 'ΡΟΔΙ (1995-2010)| Σάββατο, 15 Ιουνίου 1998.

ΙΕΡΑΡΧΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ
Παιδεία Αγάπης και Ενεργειακής Υποστήριξης.

Εις το όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος
Ο..............
Ο..................
Ο.....................................
Σήμερα μαζευτήκαμε για να τιμήσουμε τον Διδάσκαλο Μορύα που είναι και ο Διδάσκαλος του ‘Ροδιού. Θα έχουμε απαντήσεις σε πάρα πολλά ερωτήματα που στη πορεία της δουλειάς που έχουμε κάνει, μπορεί να έχουν γεννηθεί. Θα επιδιώξουμε με όρους κατανοητούς να γίνει αντιληπτό, ποια είναι η θέληση επάνω σε εμάς, επάνω στην ανθρωπότητα, επάνω στη μη νοήμονα μάζα. Να αντιληφθούμε πως εργάζεται ένας Διδάσκαλος του ύψους του Μορύα και γιατί μας έχει ανάγκη. Πιστεύω ότι θα πάρει απάντηση και η φίλη μου η Ζ. για το μεγάλο της ερωτηματικό.

Στα αποκρυφιστικά βιβλία αναφέρεται, ότι για να έρθεις σ’ επαφή με τον Ηλιακό σου Άγγελο, πήγαμε σε πεδίο της ψυχής του καθενός (στον διαλογισμό), κατά συνέπεια βρήκες τον Ηλιακό σου Άγγελο.
Για να περάσεις την πύλη περνάς μπροστά από τον ένοικο της προσωπικότητας. Αυτός ο ένοικος του κατωφλίου είναι αυτό που κάνει όλη αυτή την αναδρομή της ζωής και είναι το αντίστοιχο στο θάνατο, τον φυσικό, όταν περνάμε μέσα από το τούνελ και αυτοί που έχουν γυρίσει έχουν περιγράψει τι βίωσαν, που είπαν ότι βλέπουν σαν σε φιλμ την ζωή τους. Μία ανάλογη εμπειρία μπορεί να είναι να δεις σαν σε φιλμ και τις περασμένες ζωές, αυτό είναι μία μεγαλύτερη εκτύπωση του παρελθόντος.
Θέλω να διευκρινίσω και να καταγράψει ο καθένας, ότι αυτό το οποίο βιώνουμε μέσα από το διαλογισμό είναι η αντιστοιχία αυτού που ο άνθρωπος λέγει θάνατο και δεν το κατανοεί, γιατί υποχρεούται ο άνθρωπος που βρίσκεται μέσα σε ένσαρκη κατάσταση και επομένως μη συνηδειτότητα να αφήσει το φθαρτό σώμα, το φυσικό να το αποδώσει στη μάνα Γη, να αποδώσει τα στοιχεία τα οποία από αυτήν περισυνέλεξε για να τα ομαδοποιήσει και να φτιάξει το φυσικό του σώμα, ώστε να απαλλαγεί από το όριο εκείνο το οποίο κραδασμικά τον εμποδίζει να γνωρίζει και να έχει συνειδητότητα. Αυτός είναι και ο μόνος λόγος για τον οποίο πεθαίνουμε στο φυσικό πεδίο. Ο μαθητής έχει το θείο δώρο αυτόν τον φυσικό θάνατο να μην χρειάζεται να τον υποστεί διότι είναι σε θέση να τον υπερβεί. Η υπέρβαση του φυσικού σώματος, η υπέρβαση του ορίου του φυσικού δακτυλίου είναι αυτή που μας επιτρέπει να έχουμε τα εσωτερικά βιώματα χωρίς φυσικό θάνατο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για το αστρικό σώμα.
Η δυνατότητα που έχουμε μέσα στον διαλογισμό να υπερβούμε τον περιορισμένο δακτύλιο του αστρικού σώματος, μας επιτρέπει να έχουμε καταγραφές τις οποίες άτομα τα οποία έχουν πεθάνει με τον φυσικό τρόπο και αγωνίζονται να πεθάνουν και στο αστρικό πεδίο με τον αστρικό τρόπο δεν κατορθώνουν να έχουν, παρόλο ότι πέθαναν φυσικά.Το ίδιο ισχύει και για την υπέρβαση του νοητικού πεδίου, του νοητικού σώματος το οποίο το κατορθώνουμε πάλι μέσα από τον διαλογισμό και γι' αυτό επιτυγχάνουμε διαδοχικές αποσπάσεις και θανάτους των κατώτερων σωμάτων μας, των κατώτερων ενεργειών και φορέων. Υπερβαίνουμε το ένα πεδίο μετά το άλλο και γι’ αυτό και έχουμε την δυνατότητα εν ζωή μέσα στην σάρκα να επιτυγχάνουμε κάτι πάρα πολύ σπουδαίο, να επιτυγχάνουμε κάθαρση του φυσικού φορέα, του αστρικού φορέα, του νοητικού φορέα και κάθαρση και του πνευματικού φορέα, αν έχουμε σύνδεση και μπορούμε να δουλέψουμε και επάνω σ’ αυτόν.
Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και είναι το πλεονέκτημα του μαθητή, το οποίο τον κάνει να κερδίζει ζωές μέσα σε μία ένσαρκη ζωή, και είναι αυτό το οποίο μας επιτρέπει, από την στιγμή που θα γεννηθούμε όντας μαθητές μέχρι την στιγμή που θα τελικά θα αφήσουμε το φυσικό μας σώμα και με τον φυσικό τρόπο, να επαναβιώσουμε αυτό το οποίο ζει ολόκληρη η ανθρωπότητα και αυτό συμβαίνει για να έχουμε στην μνήμη μας την κατανόηση του τι ακριβώς συμβαίνει και να θυμηθούμε και γιατί ήρθαμε, γιατί, που λένε, ότι εάν δεν περάσεις από το ίδιο δεν μπορείς και να το καταλάβεις, κανείς δεν μπορεί να νοιώσει τον πόνο του άλλου εάν δεν υποστεί το ίδιο πράγμα.

Λέγαμε για την ενέργεια της Πρώτης ακτίνας για την ενέργεια της Θέλησης και της Ισχύος και λέγαμε ότι η προσέγγιση μας στην ενέργεια αυτή, γίνεται μέσα από πολλαπλές διαβαθμίσεις, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε την πνευματική ενέργεια της Θέλησης παρά μόνον όταν έχουμε μπει σε μυήσεις, που σημαίνει ότι το νοητικό μας έχει ήδη συγκροτηθεί. Άτομα τα οποία έχουν ισχυρότατη θέληση επάνω στο φυσικό πεδίο αποκτούν και κατακτούν με βίαιο τρόπο αυτό το οποίο θέλουν, αρπάζουν. Άτομα τα οποία επάνω στο συναισθηματικό πεδίο έχουν ισχυρή θέληση, πνίγουν με την επιβολή του συναισθήματός τους το περιβάλλον, γιατί είναι τέτοια η ορμή των νερών του συναισθήματός τους, που σαν παλίρροια κατακλύζει και συμπαρασύρει αδιακρίτως ότι βρίσκει μπροστά του.
Τα άτομα αυτά είναι εγωκεντρικά, έχουν επίκεντρο τον εαυτόν τους και δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν αυτό το οποίο συμβαίνει στο περιβάλλον ειμί μόνο μέσα από εκείνα. Κάποιος που έχει ισχυρή νοητική θέληση μπορεί να είναι επιχειρηματίας, μπορεί να είναι ένας ερευνητής που παρ’ όλες τις αντιξοότητες, παρ’ όλες τις αντιθέσεις, παρ’ όλες τις συγκρούσεις, υπεράνω όλων βάζει τον σκοπό του και σκοπός του είναι να φθάσει εκεί που ο ίδιος έχει αποφασίσει. Ένας επιχειρηματίας με μεγάλη νοητική θέληση και κυριαρχία επάνω στο αστρικό του σώμα και επάνω στο φυσικό του φορέα πετυχαίνει και ακόμη επί πτωμάτων πατώντας να κάνει εκείνο το οποίο έχει αποφασίσει. Το κατώτερο τις κατώτερες δυνάμεις δεν μπορεί να τις λάβει υπ’ όψιν του, δεν τις βλέπει στην πλειοψηφία καν.
Εκείνος ο οποίος έχει μια ισχυρή πνευματική θέληση, εκείνος ο οποίος έχει πνευματικό ιδανικό και διαπνέεται από μια αρχή ανώτερη, είναι δυνατόν να είναι απολύτως εγωιστικός και αυτό γιατί δεν έχει σύνδεση με την ανώτερη πηγή, έχει απλά μία καταγραφή, μια έμπνευση αυτής της Αρχής, την οποία όμως την προσλαμβάνει, την οικειοποιείται και την εκφράζει σαν να είναι δική του ιδέα, σαν να είναι αυτός ο οποίος το σκέφθηκε και αυτός ο οποίος το έχει σκοπό και αυτός ο οποίος θα το δημιουργήσει.
Γίνεται λοιπόν ένας εγωιστής πνευματικός εκπρόσωπος και επιβάλλει την θέλησή του, φυσικά πολλές καταστροφές γίνονται, διότι η καρδιά του δεν γνωρίζει την περιεκτικότητα και περιεκτικότητα σημαίνει να μπορούμε μέσα στο άνοιγμα της καρδιάς μας να περικλείουμε όλες τις μορφές, όλες τις ψυχές, όλα τα βασίλεια, όλα τα στοιχεία, όλη τη ζωή, αναγνωρίζοντας την Μία μοναδική ενέργεια που τα διαπνέει και επιδιώκοντας στον δικό τους ρυθμό και υπό το Φως το ανώτερο να φθάσουν στην ανώτατη εξέλιξη που προβλέπει για αυτούς το μεγάλο Σχέδιο της ζωής.
Ένας πνευματικός άνθρωπος ο οποίος διαπνέεται από ανιδιοτελείς σκοπούς, συλλαμβάνει το Σχέδιο κατανοεί όμως ότι αυτό το οποίο συνέλαβε δεν είναι παρά ένα τμήμα ενός μεγαλύτερου συνόλου, ότι δικιά του δουλειά είναι να εκφράσει με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο και τόνο μετασχηματίζοντας αυτό το σχέδιο προς τα κάτω, ώστε να μπορέσουν να γίνουν οι απαραίτητοι κρίκοι της αλυσίδας που λείπουν για να φθάσει αυτό το ιδανικό, να φθάσει αυτή η αρχή μέχρι την ανθρωπότητα και αναγνωρίζει ότι η ιδέα δεν του ανήκει, αλλά υπηρετεί την ιδέα, αναγνωρίζει ότι δεν είναι εκείνος ο οποίος την προσφέρει παρέχοντας το ύψιστο αυτό αγαθό της ανώτερης ποιότητας στο περιβάλλον, αλλά υπηρετεί την Αρχή εκείνη η οποία μοιράζει, η οποία ρέει και είναι αδύνατον να μένει στατική.
Ο πνευματικός άνθρωπος που έχει αυτά τα ανιδιοτελή στοιχεία, που αναγνωρίζει αυτά τα οποία προηγουμένως είπαμε είναι εκείνος ο οποίος μπορεί να εκφράσει την πραγματική πνευματική θέληση. Δυστυχώς στην παρούσα χρονική περίοδο μεγάλο τμήμα εξελιγμένων ψυχών που έχουν ενσαρκωθεί ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, δηλαδή στις εξελιγμένες εκείνες ψυχές, που εγωιστικά κάνουν χρήση του Σχεδίου ή ακόμη καλύτερα να πούμε του τμήματος εκείνου του Σχεδίου που μπόρεσαν να καταγράψουν μέσα τους και να θυμηθούν. Η εγωιστική αυτή χρήση του ενός Σχεδίου είναι που δημιουργεί την χωριστικότητα και το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει σήμερα μεταξύ των πνευματικών μαθητών, των πνευματικών αδελφών και των πνευματικών ομάδων. Θα ξεπεραστεί μόνον όταν θα μπορέσει η έντονη προσωπικότητα, την οποία έχουν όλα αυτά τα άτομα, να εμψυχωθεί πληρέστερα από την ψυχή.
Αυτό είναι που αναφέρθηκε μέσα στον διαλογισμό σαν την κυριαρχία του ελέγχου. Το δεύτερο μέρος του διαλογισμού μας ήταν πάρα πολύ σημαντικό, διότι μας δόθηκε ο τρόπος, η τεχνική μέσα από την οποία θα επιτύχουμε να χρησιμοποιήσουμε την ενέργεια της Πρώτης ακτίνας πάνω και μέσα στα σώματα μας για να τα ελέγξει η ψυχή μας. Με αυτόν το τρόπο δεν χρησιμοποιούμε πια την ενέργεια της Πρώτης ακτίνας, την οποία προσλαμβάνουμε για να κυριαρχήσουμε επάνω στο περιβάλλον, αλλά για να κυριαρχήσουμε επάνω στον εαυτόν μας.
Το ότι κατά συνέπεια και έμμεσα, εν συνεχεία θα επέλθει και μία κυριαρχία επί του περιβάλλοντος, έρχεται σαν αποτέλεσμα και είναι πάρα πολύ διαφορετικό, διότι δεν επιβάλλεται, αλλά γίνεται φυσικώ τω τρόπω. Η κυριαρχία αυτή πάνω στα κατώτερα σώματά μας γίνεται μέσα από την ισχυροποίηση της θέλησής μας. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι θέληση έχει και το αστρικό σώμα γι’ αυτό μας κάνει ότι θέλει, όταν αποφασίσουμε ότι θέλαμε κάποιον και γι' αυτό και μας τραβάει από την μύτη το τσιγάρο. Θέληση έχει και το νοητικό σώμα γι’ αυτό και μας εξαναγκάζει να κάνουμε αυτό που μας κατέβηκε στη κυριολεξία στο κεφάλι, τώρα μας ήρθε, τώρα το θέλουμε, τώρα θα το κάνουμε, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι είναι και γιατί έτσι δίνουμε την δυνατότητα στον εαυτόν μας να αυτοεπιβεβαιωθεί.
Η πνευματική θέληση ακόμη δεν είναι δυνατόν να πούμε ότι την γνωρίζουμε και δεν την γνωρίζουμε, διότι δεν έχουμε τον κατάλληλο μηχανισμό να την χρησιμοποιήσει, να την εφελκύσει, να την συγκρατήσει, να την λειτουργήσει, γι’ αυτό και αυτό που ονομάζουμε πνευματική θέληση δεν αποτελεί παρά πλάνες, παρά θυμαπάτες, παρά μάγια της πραγματικής πνευματικής θέλησης. Με αυτό θέλω να πω ότι η κρούση της θέλησης της πνευματικής που γίνεται μέσα από την αναγνώριση ενός σχεδίου πνευματικού, μεταφράζεται από το νοητικό μας, το αστρικό μας και το φυσικό μας φορέα, όπως εκείνο το βολεύει. Μ' αυτό το τρόπο παραποιούμε πάρα πολλά πράγματα, πάρα πολλές οδηγίες και πάρα πολλές αρχές, μ’ αυτόν το τρόπο γινόμαστε και απόλυτοι και νομίζουμε ότι αν εμείς είμαστε οι χορτοφάγοι εμείς και θα κατακτήσουμε το βασίλειο των ουρανών, που νομίζουμε ότι αν εμείς είμαστε στην μοναχική ζωή, εμείς είμαστε που θα κατακτήσουμε το βασίλειο των ουρανών και που νομίζουμε ότι εάν το νοητικό μας όλη την ημέρα επαναλαμβάνει μάντραμ εμείς είμαστε που θα κατακτήσουμε το βασίλειο των ουρανών. Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε σε μια τεράστια πλάνη.
Απλά τα σώματά μας, μας παίζουν με την δικιά τους ισχυρότατη θέληση μια θέληση που έχει δημιουργηθεί εδώ και αιώνες, ένα τρελλό παιχνίδι στο οποίο είμαστε κατά κανόνα χαμένοι, και είμαστε χαμένοι, διότι δεν είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε, να διακρίνουμε το διαφορετικό κραδασμό. Αυτόν γνωρίζουμε, μέσα σ' αυτόν ζούμε, αυτός μας κυβερνά και κατά συνέπεια πως είναι δυνατόν να τον κυριαρχήσουμε. Από την στιγμή όμως που έχουμε την ευλογία να βρισκόμαστε σε μία πνευματική κρούση, να κάνουμε καταγραφές πνευματικές, η ψυχή μας επιτέλους να μπορεί να στείλει τον κραδασμό της, να καταγραφεί νοητικά, αστρικά και αιθεροφυσικά δεν έχουμε καμία δικαιολογία να μην χρησιμοποιούμε την διάκριση.

Η διάκριση είναι μια ποιότητα πάλι της Πρώτης ακτίνας.
Στην αρχή ο άνθρωπος που έχει θέληση την ασκεί αδιακρίτως, επιβάλλει τη θέλησή του χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις συγκυρίες, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τον χρονισμό, που σημαίνει στον σωστό χρόνο και κατορθώνει να δημιουργήσει γύρω του αποτελέσματα καταστροφικά και εκείνο το οποίο κτίζει δυστυχώς, γρήγορα, άμεσα καταρρέει. Αυτό είναι μέσα από την επανάληψη, όταν μας συμβεί, που μας οδηγεί στο να αναρωτηθούμε τι δεν πηγαίνει καλά. Κάτι το οποίο με μεγάλο αγώνα, με μεγάλη προσπάθεια κατορθώσαμε να σπάσουμε το φραγμό του, να σπάσουμε το κλοιό του και λέμε νικηφόρα πετύχαμε, ξαφνικά σκάμε σαν καρπούζι κάτω και λέμε και τώρα τι συνέβη;
Αυτό που συνέβη είναι ότι είχαμε την δύναμη να συγκρατήσουμε μία ενέργεια ικανή για να μας δημιουργήσει την ώθηση για να σπάσουμε το φράγμα το οποίο μας είχε στην φυλακή, μας περιόριζε, πλην όμως δεν είχαμε την ενέργεια, την κατανόηση, την γνώση, την εμπειρία να κάνουμε τα υπόλοιπα βήματα τα απαραίτητα για να επιτύχουμε μέχρι τέλους τον σκοπό μας. Όταν θα σπάσουμε ένα φράγμα πρέπει να είμαστε έτοιμοι, να έχουμε έτοιμο να προβάλλουμε το σκοπό μας. Συνήθως εμείς σπάμε το φράγμα κι εκείνη την ώρα ψαχνόμαστε να δούμε τι θα κάνουμε τώρα που το σπάσαμε. Όμως εφόσον δεν προβάλλουμε εμείς αυτό το οποίο θέλουμε μέσα από το άνοιγμα που έγινε, το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μια τεράστια εισροή πολλαπλών δυνάμεων, που προβάλλουν επάνω μας αυτό το οποίο εκείνες θέλουν και χάνουμε και τα αυγά και τα καλάθια, δεν ξέρουμε πια ούτε τι θέλαμε, ούτε για ποιο σκοπό σπάσαμε το φράγμα και αφηνόμαστε να μας παρασύρει η θέληση και η ενέργεια του καθενός που προβάλλει επάνω μας το δικό του σκοπό.
Φυσικά δεν σταματάει στη προβολή του σκοπού μας αυτό το οποίο πρέπει να γίνει, συνεχίζεται διότι θα πρέπει να έχουμε και την δύναμη να κινήσουμε προς τα εμπρός την προβολή την οποία κάναμε, που σημαίνει ότι πρέπει να έχουμε το απαραίτητο ενεργειακό απόθεμα, για να μετακινήσουμε το όχημα το οποίο βάλαμε σε λειτουργία, είναι σαν να υπήρχε ένα οδόφραγμα, να είχαμε την δύναμη στη μηχανή του αυτοκινήτου μας να σπάσουμε το οδόφραγμα, πετάχτηκε μπροστά το αυτοκίνητό μας και μετά ξέρουμε που θα πηγαίναμε; αυτό είναι το να προβάλλουμε το στόχο μας, τον σκοπό μας να ξέρουμε, ότι σπάζοντας το οδόφραγμα προχωράμε ευθεία και πάμε τρίτη πλατεία δεξιά για να βρούμε αυτό που ψάχναμε. Εάν σπάζοντας το οδόφραγμα το σοκ που υφιστάμεθα μας κάνει να ξεχνάμε για ποιο λόγο το κάναμε, ξεχνάμε και που θέλαμε να πάμε και όχι μόνον αυτό, εάν δεν έχουμε και την βενζίνη, την ενέργεια την απαραίτητη μέσα στο αυτοκίνητο, πάλι δεν θα φθάσουμε στον στόχο, διότι με το μπουμ που θα κάνουμε και θα σπάσει το οδόφραγμα και θα ανοίξει ο ορίζοντας για να φύγουμε, εμείς είμαστε καθηλωμένοι, διότι δεν έχουμε ενέργεια να προχωρήσουμε και τι γίνεται; φυσικά από παντού οι δυνάμεις έρχονται να μας ξαναπαραλάβουν, να μας τραβήξουν πίσω να ξαναστήσουν το οδόφραγμα και εμείς ξανά και ξανά να παλέψουμε για το ίδιο πράγμα να το σπάσουμε, να προχωρήσουμε και πάλι να βρισκόμαστε σε αποτυχία.
Μέχρι να μάθουμε μέσα από την εμπειρία του πειράματος, μέσα από την αποτυχία ότι πρέπει να μαζέψουμε ικανότερο ενεργειακό απόθεμα για να μπορέσουμε να κάνουμε και τα επόμενα βήματα συγχρονισμένα. Δηλαδή έχουμε τη δύναμη να σπάσουμε το οδόφραγμα, έχουμε τη δύναμη να μην ξεχάσουμε από το σοκ που πηγαίναμε και έχουμε και την απαιτούμενη βενζίνη για να φθάσουμε εκεί που πηγαίναμε.
Είναι βασική αυτή η διαδικασία εάν την μεταφέρει ο καθένας σας μέσα στη ζωή του σ’ αυτό που τώρα τον βασανίζει, στο πρόβλημα το τωρινό της κατάστασής του, θα δει που ακριβώς έχει πρόβλημα, σε ποιο σημείο η διαδικασία άσκησης θέλησης έχει διαρροή και φυσικά όλοι, μα όλοι μπορείτε να καταγράψετε μέσα στη ζωή σας πρακτικά στο σπίτι σας, στο επαγγελματικό σας, παντού, πως σπάτε το φράγμα, δεν είστε σε θέση να προχωρήσετε και σας ξανασύρουν οι ενέργειες μέσα και ξαναγίνεται το φράγμα και έχετε να το ξανασπάσετε. Εάν λοιπόν γνωρίζοντας τη διαδικασία, αναγνωρίσουμε και στη ζωή μας το παιχνίδι αυτό, θα είμαστε σε θέση να δουλέψουμε κυρίαρχα επάνω σ' αυτό που μας λείπει, το στοιχείο που μας λείπει. Αντί δηλαδή να ξανασπάσουμε άλλες δέκα φορές το φράγμα, πριν το σπάσουμε κερδίζοντας την ενέργεια των δέκα ορμών προς τα μπροστά και των δέκα συγκρούσεων θα μαζέψουμε την ενέργεια για να πετύχουμε και τους άλλους δύο στόχους. Αυτές είναι βασικές διαδικασίες χρήσης της Πρώτης ακτίνας, της ενέργειας της Θέλησης.

Η ενέργεια της Πρώτης ακτίνας δίνει βασικά την κατεύθυνση του σκοπού, συνήθως δεν αναγνωρίζουμε το πόσο σημαντική είναι αυτή η λέξη κι αυτό διότι κατ’ ουσίαν βιώνουμε ένα χύμα, είμαστε χύμα, το να περισυλλέξουμε τις ενέργειές μας και να μην έχουμε διαρροή είναι η πρώτη φάση, το να δώσουμε κατεύθυνση στις ενέργειες που περισυλλέξαμε για να έχουν όλες τα τοξάκια τους προς την ίδια κατεύθυνση αυτό είναι το δεύτερο (βήμα) και εκεί είναι που αποτυγχάνουμε, άλλα από τα τοξάκια μας πηγαίνουν μπροστά, άλλα αντιμάχονται και αδρανοποιούν αυτά που πηγαίνουν μπροστά και άλλα δικά μας βελάκια μας βάλλουν από τα πλάγια. Αυτή την εικόνα να την σχηματοποιήσετε για να σας μείνει, γιατί είναι πολύ σημαντικό στη διαδικασία του να γειώσουμε πράγματα μέσα στην ζωή μας, μέσα στην υπηρεσία μας.
Σκεφθείτε τις εικόνες που έχουμε δει στον κινηματογράφο όπου γίνεται η επίθεση από στρατιώτες με τόξα και βέλη σ' ένα φρούριο, εάν οι στρατιώτες δεν κοιτάνε όλοι αυτό που θέλουν να πολιορκήσουν και να καταλάβουν, υπάρχει περίπτωση ποτέ να το καταλάβουν; είναι δυνατόν το φρούριο το οποίο έχουν μπροστά τους να μην προβάλλει αντίσταση; είναι δυνατόν να μην έχουν απώλειες; είναι δυνατόν παρ’ όλες τις απώλειες να μην μπορούν να ανασυγκροτηθούν μέσα στην καταστροφή της απώλειας και να προβάλλουν προς τα μπροστά την ορμή τους και ακόμη ισχυρότερη για να κάνουν άνοιγμα στην αντίσταση του φρουρίου;
Για περάστε με συγκεκριμένα όμως παρακαλώ παραδείγματα μέσα στη προσωπική σας ζωή, να δείτε ποιο είναι το άμεσο φρούριο το οποίο θέλετε να κυριεύσετε και γιατί δεν το κυριεύετε, ποιες δυνάμεις δικές σας αντιμάχονται την θέλησή σας να το κυριεύσετε γιατί υπάρχουν δυνάμεις μέσα μας που λένε όχι, πρώτα θα νικήσουμε αυτές τις δυνάμεις και μετά θα ασχοληθούμε να κυριεύσουμε. Γιατί έστω και αν το κυριεύσουμε με δόλο θα καταντήσουμε εμείς οι ίδιοι το φρούριο, που σημαίνει ότι θα φυλακισθούμε μέσα σ' αυτό το οποίο θελήσαμε να υποτάξουμε. Είναι πολύ βασικές διαδικασίες είναι αρχές ζωής και είναι οι αρχές με τις οποίες βιώνουμε τη ζωή μας. Μιλήσαμε για την διάκριση και την περιεκτικότητα, είναι αποτελέσματα, είναι ποιότητες δύο νόμων βασικών της ψυχής.
 Ο πρώτος νόμος είναι ο νόμος της απώθησης που έχει σαν αντιστοιχία τον πόλεμο εναντίον του κοσμικού κακού και σαν ποιότητα τη διάκριση, εννοείται ότι δεν μπορείς να απωθείς όλο τον κόσμο, πρέπει να ξέρεις τι απωθείς, συνήθως κάνουμε τεράστια σφάλματα, απωθούμε εκείνους τους οποίους θα μας βοηθούσαν και λατρεύουμε εκείνους τους οποίους μας καρπαζώνουν. Όταν υπάρχει η διάκριση μπορούμε να γλιτώσουμε από αυτήν την τραγική περίπτωση.
 Ο δεύτερος νόμος είναι ο νόμος της προόδου και είναι η αγάπη της Σύνθεσης και η ψυχική ενότητα και τις δύο αυτές ενέργειες τις βιώσαμε μέσα στο διαλογισμό που κάναμε και την Σύνθεση και την Ψυχική Αγάπη και την Ενότητα και αυτή είναι η ποιότητα της Περιεκτικότητας, την οποία εάν δεν έχουμε είναι πάρα πολύ εύκολο και διάκριση να έχουμε, να καταντήσουμε μαύροι μάγοι.
Η Περιεκτικότητα είναι άνοιγμα καρδιάς, είναι εγκλεισμός του όλου – ενκλείω – κλείνω μέσα στο Εν. Υπάρχει εντολή που αντιστοιχεί σ’ αυτό τον νόμο που λέγει «βλέπετε μέσα σ’ όλους τους αδελφούς σας το καλό». Υπάρχει εντολή που λέγει «βλέπετε την βασιλεία του Πνεύματος μέσα σ’ όλους τους αδελφούς σας».
Φυσικά όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι όταν ο αδελφός κάνει καλικαντζαράκια, όταν ο αδελφός εκδηλώνει σαφώς αρνητικές ενέργειες. Εκεί οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε τη διάκριση, να αναγνωρίσουμε την ποιότητα την ενεργειακή του και οφείλουμε απαράβατα ως πνευματικοί άνθρωποι να τον εγκλείσουμε στην καρδιά μας, να τον περιλάβουμε στην καρδιά μας ως μελλοντικό κάτοικο της Βασιλείας των Ουρανών, γιατί η μόνη του ελπίδα είναι η δική μας προβολή επάνω του, της συγκεκριμένης ποιότητας, η οποία θα αφυπνίσει μέσα του τον κοιμισμένο, κρυμμένο, πολύ καλά κρυμμένο σπόρο που εμπεριέχει τις αξίες τις Πνευματικές της Θέλησης, της Αγάπης και της Ενεργούς Νοημοσύνης.
Δεν υπάρχει περίπτωση ο σπινθήρας του κάποια μέρα να μην αφυπνισθεί, έστω και εάν είναι σε μερικές μαχαβαντάρες. Όμως αυτό δεν αφορά εμάς, αυτό αφορά μια πηγή τόσο πολύ ανώτερη από εμάς, που στη κυριολεξία δεν μας πέφτει λόγος. Από την άλλη πλευρά δεν θα πρέπει να πέσουμε στο όλοι είμαστε αδέλφια και αγκαλιάζω και την οχιά, διότι η οχιά ξέρει να κάνει ένα πράγμα και θα το κάνει, θα με δαγκώσει. Αν εγώ λοιπόν δεν έχω το αντίδοτο μέσα μου, καλά θα κάνω, να μην την αγκαλιάσω γιατί δεν θα φταίει η οχιά, θα φταίω εγώ που δεν είχα την διάκριση. Εάν έχω το αντίδοτο μπορώ άφοβα να την αγκαλιάσω, διότι και να δαγκώσει απλά, απλούστατα θα της στερήσω το δηλητήριο να το ξαναχρησιμοποιήσει.
Είναι απλές μεγάλες αλήθειες, θα πρέπει να είμαστε πολύ συνειδητοί στο επίπεδο, στο οποίο βρισκόμαστε και τι μας επιτρέπει το στάδιο το εξελικτικό, το οποίο έχουμε, εάν δηλαδή κάποιος από εμάς αγωνίζεται να μάθει την διάκριση, σημαίνει ότι αντίστοιχα την περιεκτικότητα την έχει σαν την μεγαλύτερη και χειρότερη ευαισθησία του, την πατάει με όλους και με όλα. Άρα θα κάνει καλά, να ξεχάσει τις μεγάλες αγάπες, λατρείες και όλοι είμαστε ένα και να αρχίζει να αποστασιοποιείται για να μπορέσει να επιτύχει την διάκριση και όταν την επιτύχει τότε θα ξαναβάλει σε ενέργεια την μεγάλη αρχή που ποτέ δεν θα την απαρνηθεί, αλλά δεν θα την έχει εν ενεργεία μέχρι να επιτύχει και την εξισορρόπησή της από την διάκριση και όποιος έχει πολύ μεγάλη διάκριση και αμέσως του γίνεται το κλικ, ποιος είναι ποιος, μαύρος, άσπρος, τι ποσοστό έχει, θα πρέπει να επιβάλλει στον εαυτόν του να εστιάζεται επάνω στην ενέργεια, στην ιδιότητα, στο νόμο της περιεκτικότητας, να τον βλέπει, να καταγράφει ότι ο αδελφός του είναι μαυρόασπρος και ο καημένος κάπως πολύ μαυρούλης, αλλά εστιάζεται, διότι αυτό το έχει καταγράψει στο ότι είναι και αδελφός του, ο οποίος βαδίζει το δρόμο και ο οποίος χρειάζεται συγκεκριμένες εμπειρίες να περάσει από συγκεκριμένα πράγματα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι κάτι το οποίο είναι αδύνατον να έχουμε στον πνευματικό κόσμο, είναι η απολυτοσύνη και συγχρόνως είμαστε απόλυτοι, υπάρχει αυτό το διπλό, όπως πάντα παράλογο που εμφανίζεται στον πνευματικό κόσμο, ακριβώς διότι έχουμε να κάνουμε με δύο κόσμους και διαφορετικούς νόμους. Το νόμο της προσωπικότητας και το κόσμο της, το νόμο της ψυχής και τον κόσμο της. Όταν κοιτάζω σαν ψυχή τον κόσμο γύρω μου γεμίζω από αγάπη και βλέπω ότι δουλεύουν για το ίδιο σκοπό και ακόμη και εάν κάνουν κάτι αντίθετα. Και θα σας αναφέρω συγκεκριμένα παραδείγματα.
Βλέπω λοιπόν τους πάντες ωραιοποιημένα μέσα από το ότι είμαστε αδέλφια, υπάρχει μια συνέχεια της συνειδητότητάς μου που με ενοποιεί με όλους τους κόσμους από τους πλέον ανώτερους, τους αγγελικούς, τους ανθρώπινους και τους κατώτερους, ζωικούς, φυτικούς, ορυκτούς και τα στοιχεία. Αλλά εάν δεν χρησιμοποιήσω τη λογική του συγκεκριμένου νου, να ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε, υπάρχουν συγκεκριμένοι πολιτισμοί, συγκεκριμένες συγκρούσεις, συγκεκριμένες κοινωνίες, που έχουν συγκεκριμένα μειονεκτήματα, που έχουν αυτά τα μειονεκτήματα, συγκεκριμένες επιδράσεις πάνω στην ένσαρκη υπόστασή μου, δεν θα είμαι σε θέση να είμαι χρήσιμο μέλος της Πνευματικής Πλανητικής Ιεραρχίας.
Και ο μόνος λόγος για τον οποίο ενσαρκωνόμαστε είναι να ενταχθούμε, να βρεθούμε να παίζουμε μπάλα στο ίδιο γήπεδο που παίζουν αυτοί οι οποίοι χρειάζονται βοήθεια, δεν είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά. Εδώ θα μπορούσα να μπω στο άλλο θέμα το οποίο είναι πάρα πολύ σοβαρό, θα μιλήσουμε για τα αβατάρ, διότι ο Διδάσκαλος Μορύα εργάζεται μαζί με τον Χριστό για το μεγάλο αβατάρ της Σύνθεσης. Τώρα θα ολοκληρώσουμε τα περί Πρώτης ακτίνας και το πως λειτουργεί μέσα μας.
Εκείνο το οποίο δίνει σαν εντολή η Πρώτη ακτίνα στη μορφή είναι, και να εξηγηθώ, όταν λέγω η Πρώτη ακτίνα, εννοώ η ψυχή που έχει ποιότητα Πρώτης ακτίνας, γιατί όλη η δουλειά που κάνουμε εδώ είναι από αυτό το επίπεδο, από το επίπεδο της ψυχής πάνω στη προσωπικότητα. Βεβαίως για να γίνει αυτή η δουλειά, θα πρέπει να υπάρχει σύνδεση με την Μονάδα, πάντοτε δηλαδή θα ξέρετε σαν αρχή, ότι οτιδήποτε εμφανίζεται να λειτουργεί, λειτουργεί γιατί από πίσω του υπάρχει η δύναμη που το λειτουργεί, από την στιγμή λοιπόν που εμείς έχουμε και εργαζόμαστε με το δίπολο ψυχή – προσωπικότητα σημαίνει ότι υποχρεωτικά από πίσω τριγωνίζει μια μεγαλύτερη ανώτερη δύναμη που στη συγκεκριμένη περίπτωση, εμείς της δίνουμε το όνομα Πνεύμα, Μονάδα, Θεός.
Η εντολή λοιπόν της ψυχής στη μορφή της είναι «προχώρα», προχώρα μπροστά, προχώρα σε ευθεία, γι’ αυτό κάνω την παρένθεση, το τραγούδι της Grenade το οποίο λέγει «πάντα μπροστά» και ο ρυθμός είναι ρυθμός εμβατηρίου, το οποίο και αυτό είναι Πρώτης ακτίνας, διότι ωθεί την εξέλιξη προς τα μπροστά, πάντα μπροστά, απαγορεύεται στη μορφή, απαγορεύεται στην προσωπικότητα να εκτελεί κύκλους. Τα πάντα στη Ζωή είναι κύκλος, με ζήτα κεφαλαίο Ζωή, κύκλος είναι το ότι έχουμε την ημέρα και τη νύκτα, κύκλος είναι οι εποχές, κυκλική είναι η διαλογιστική μας πορεία, δεν θα αναλύσω τώρα γιατί, αλλά έτσι είναι, τα πάντα είναι κύκλος στη ζωή. Γιατί λοιπόν η ψυχή εντέλει στη μορφή προχώρα μπροστά, ευθεία και μην κάνεις κύκλους; διότι απλούστατα η μορφή δεν είναι παρά μία σκιά και για να βρει το φως πρέπει να πάει μπροστά, μόνον όταν είναι δώδεκα η ώρα ακριβώς και πέφτει το φως κάθετα δεν υπάρχει σκιά, δώδεκα παρά ένα, δώδεκα και ένα υπάρχει μία απειροελάχιστη σκιά που σβήνει ή αναδύεται.
Εδώ έχουμε το παράδειγμα, ειδικά για τη μορφή, για τη προσωπικότητα δηλαδή, του όνου που με τις παρωπίδες τον έχουν και γυρνάει γύρω από το πηγάδι. Σε πάρα πολλές ενσαρκώσεις η μορφή γυρνάει γύρω από τα ίδια και τα ίδια μέχρι να αντιληφθεί ότι φοράει παρωπίδες, μέχρι να αντιληφθεί ότι το πηγάδι είναι το ίδιο και αυτό το οποίο εκείνη νομίζει ότι είναι εξέλιξη, ότι προχωράει, είναι να βρίσκεται σημειωτόν επί τόπου, εάν δεν βρει την δύναμη να κάνει αυτή την καταγραφή, δεν πρόκειται ποτέ να σπάσει τα δεσμά που τον δένουν με το πηγάδι και να πετάξει και τις παρωπίδες του, διότι στην αρχή θα τρέχει με τις παρωπίδες, γι’ αυτό και κατασκοτώνεται, πληγώνεσαι, πέφτεις, δεξιά – αριστερά, προχωράς μεν αλλά προχωράς τυφλά, προχωράς άτακτα, δεν ξέρεις που πας, δεν έχεις κατεύθυνση, δεν υπάρχει Πρώτη ακτίνα, βγάζεις και τις παρωπίδες και πάλι είσαι χαμένος, διότι δεν έχεις καταγραφές από το περιβάλλον, μέχρι τότε ήσουν τυφλός, που σημαίνει, ότι ο μηχανισμός σου ευαισθητοποίησης, καταγραφής ως προς το περιβάλλον δεν λειτουργεί, αυτό σημαίνει τυφλός, δεν είμαι ευαίσθητος στο περιβάλλον, γι’ αυτό λέμε αυτός είναι χοντράνθρωπος, είναι ανεξέλικτος άνθρωπος, ο χοντροκομμένος χοντράνθρωπος, ο οποίος δεν έχει την αβρότητα, πως να έχει αβρότητα αφού δεν έχει ευαισθησία πάνω σ’ αυτό το οποίο εσύ έχεις σαν συναίσθημα, δεν γνωρίζει, δεν έχει τέτοιο σώμα, όταν θα το σχηματίσει και όταν θα το αναπτύξει θα είναι και εκείνος αβρός. Έχε λοιπόν υπομονή και μην τον καταδικάζεις στείλ’ του φως να προχωρήσει, αλλά και μην τον βάλεις δίπλα σου, γιατί φυσικά θα μουτζώνει, δεν θα κάνει χειροφίλημα.
Βγάζεις τις παρωπίδες πάλι, όμως δεν έχεις καταγραφές από το περιβάλλον, πρέπει να περάσεις ζωές που να αρχίσουν οι καταγραφές, να μάθεις το περιβάλλον, μαθαίνοντας το περιβάλλον, πάντοτε μέσα από την προσπάθεια που σου φέρνει πόνο, γιατί ο πλανήτης Γη είναι μέσω του πόνου που εξελίσσεται και είναι ο μοναδικός πλανήτης που εξελίσσεται μέσω του πόνου, είναι μια πολύ ιδιόμορφη απόφαση που πήρε η πλανητική οντότητα, να διαλέξει αυτόν τον δρόμο και είναι η μεγάλη της θυσία. Ο σκοπός δε είναι όταν ολοκληρωθεί αυτός ο εξελικτικός κύκλος, ο οποίος είναι μέσω του πόνου, θα είναι μέσω της χαράς, διότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην είναι μέσα από την χαρά. Αυτό ισχύει για την μεγάλη εξέλιξη της οποίας είμαστε ένα απειροελάχιστο τμήμα και σαν προσωπικότητες είμαστε ούτε οι μύγες της μύγας, που σημαίνει ότι εάν εμείς πηγαίνουμε ως προσωπικότητες όλο ευθεία για να συναντήσουμε την ψυχή μας, αυτό είναι το πρόβλημα, ότι εάν δεν κάνουμε κύκλους, δηλαδή σ’ ένα κύκλο κάτω είναι το ναδίρ και πάνω είναι το ζενίθ. Εάν η προσωπικότητα κάνει συνεχώς κύκλο αντί να προχωράει ευθεία, σημαίνει ότι συνεχώς θα περνάει από ένα ναδίρ, το οποίο είναι μια τεράστια ανοικτή τρύπα που ρουφάει προς τα κάτω προς ανεξέλεγκτες καταστάσεις, διότι είναι η πιο βαριά και αδούλευτη ύλη που υπάρχει, γ’ αυτό από τη στιγμή που κατάφερε, ενσαρκούμενη μέσα από πολλές – πολλές ενσαρκώσεις, που έκανε τον κύκλο, που λέγαμε, σαν το γαϊδουράκι γύρω από το πηγάδι και κατάφερε να κάνει την καταγραφή του ναδίρ, του χειρότερου σημείου, του πιο χαμηλού κραδασμικά, από τη στιγμή που θα ξεκινήσει να ανεβαίνει έχοντας κάνει την καταγραφή, έχοντας αναγνωρίσει ότι αυτός είναι ο πάτος, δεν πρέπει να γυρίσει ποτέ πίσω, αυτό είναι και το μη γυρνάς πίσω γιατί θα γίνεις στήλη άλατος, θα γίνεις ορυκτό, τι σημαίνει θα γίνεις ορυκτό; θα γίνεις αλάτι, σημαίνει ότι κρυσταλλοποιείσαι και η Πρώτη ακτίνα είναι η ακτίνα της αποκρυσταλλοποίησης.

Η μορφή για να προχωρήσει πρέπει να αποκρυσταλλοποιηθεί, για να αποκρυσταλλοποιηθεί όμως τι σημαίνει; σημαίνει ότι πεθαίνει, σπάει, διαρρηγνύεται, γι’ αυτό λέγει ότι και με τον μεγάλο πόνο διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, σημαίνει ότι σπάει τον κλοιό στον οποίο βρίσκεται, φυσικά όμως αν είναι να ξανακάνει το κύκλο είτε διαρρήξει τα ιμάτιά του, είτε όχι θα τα ξαναφτιάξει, διότι μέσα εκεί έχει μάθει να ζει. Προχωράει λοιπόν και πρέπει να προχωρήσει ευθεία, να φύγει υπερνικώντας τον νόμο της βαρύτητας, που τον έλκει κάτω και για να τον υπερνικήσει πρέπει να έχει τη θέληση να μαζέψει ικανή ενέργεια ν’ αυξήσει την ενεργειακή του, κραδασμική ταχύτητα και να σπάσει το φράγμα του γήινου περιβάλλοντος.
Υπάρχουν βέβαια οντότητες οι οποίες δεν χρειάζεται να την κρατήσουν, διότι η υπηρεσία τους είναι αλλού, χρειάζεται να την κρατήσουν μόνον εκείνες οι οντότητες ( μιλάμε όμως για εξελιγμένες, φθασμένες καταστάσεις, όχι για εμάς ) που αναλαμβάνουν να περάσουν σε άλλους δρόμους Υπηρεσίας που δεν έχουν καμία σχέση με τον πλανήτη Γη. Αυτοί που αποτελούν την Πλανητική Ιεραρχία της Γης είναι οντότητες οι οποίες αποφάσισαν ιδία θελήσει να παραμείνουν πίσω θυσιαζόμενοι για να επιτευχθεί το να ανεβούν και οι άλλοι αδελφοί κραδασμικά.
Για να σου δώσω την εικόνα αυτού που είπες θα σου το πω με το εξής παράδειγμα:
Η Γη είναι στρογγυλή και κινείται, αυτό μπορούμε να το δούμε μόνο δορυφορικά, όπου απ’ έξω προς τα κάτω βλέπουμε όλο το στρογγυλό πλανήτη, άρα έχουμε την απόδειξη. Όταν είμαστε πάνω στη Γη τώρα εμείς εδώ που μιλάμε, που είμαστε μικρόκοσμος σε σχέση με τον μακρόκοσμο τον Πλανητικό, όπως είναι μικρόκοσμος η προσωπικότητα σε σχέση με τον μακρόκοσμο της ψυχής, δεν έχουμε επίγνωση της στρογγυλάδας της Γης, εμείς έχουμε επίγνωση επιφάνειας ίσιας, ούτε έχουμε και επίγνωση κίνησης γιατί είμαστε επάνω της. Όμως και για την προσωπικότητα ισχύει αυτό, σημαίνει ότι είναι μέρος, τμήμα απειροελάχιστο της ψυχής και δεν μπορεί να έχει συνείδηση του κύκλου, δεν μπορεί η ίδια να εκτελεί κύκλους, διότι η ίδια δεν έχει ζωή, πρέπει να ενωθεί με την Ζωή της για να εκτελεί τους κύκλους της Ζωής της, δηλαδή τους κύκλους της ψυχής της. Επομένως το κομμάτι που η ίδια βλέπει η μορφή σαν ευθεία, στην πραγματικότητα είναι τμήμα του τόξου της περιφέρειας του κύκλου του Κοσμικού Τροχού, αλλά όσο και να περπατάει δεν θα δει ποτέ ότι είναι τόξο του μεγάλου κύκλου, θα δει μία ευθεία, την οποία για να την διανύσει, κάνει εκατομμύρια χρόνια μέσα από τόσες ενσαρκώσεις, για να μπορέσουμε να δούμε πηγάδια, παρωπίδες και να κάνουμε καταγραφές.
Επειδή εμείς είμαστε τμήματα του μεγάλου κύκλου δεν έχουμε την εικόνα του στο σύνολό του. Έχει δε σχέση με τον εγκλεισμό, ανεβαίνουμε σπώντας το φράγμα, ξεπερνώντας τον αξεπέραστο δακτύλιο και μετά επιστρέφουμε και αυτό είναι το πολύ σημαντικό, όλο ευθεία πηγαίνουμε, όταν πηγαίνουμε να συναντήσουμε την ψυχή μας, από την στιγμή που γίνεται η σύνδεση με την ψυχή επιστρέφουμε και αυτή είναι η θυσία, για να γειώσουμε αυτό το οποίο πετύχαμε, σαν σύνθεση κάτω, ξανακατεβαίνουμε, πιάνεις πάτο μικροκοσμικό, δουλεύεις κάτω, αλλά κατεβαίνεις σαν τον δύτη που κατεβαίνει από το πλοίο. Αν το πλοίο είναι η ψυχή και το πεδίο της και η θάλασσα είναι το φυσικό πεδίο μέσα στο οποίο ενσαρκώνεσαι, εσύ είσαι ο δύτης, δεν θα κατέβεις αυτόνομα και ακέφαλα, θα κατέβεις συνδεδεμένος με το λώρο, το σχοινί, το οξυγόνο με το οποίο συνδέεσαι υποχρεωτικά από το καράβι, εάν κατέβεις χωρίς αυτό το σχοινί που είναι το σημείο σύνδεσης με την καρδιά, το σχοινί είναι η ανταχκαράνα, είναι το νήμα της συνείδησης, είναι η όψη της Ζωής και τα λοιπά, εάν κοπεί αυτό το νήμα αποσυνδέεται ο δύτης από το καράβι, αποσυνδέεται η μορφή από την ψυχή και πεθαίνει, εάν ο δύτης είναι έμπειρος, είναι μια εμψυχωμένη προσωπικότητα, τότε είναι σε θέση το παραμικρό τράνταγμα από το σχοινί που του κάνουν σήμα από το καράβι, το αποκωδικοποιεί και ξέρει ότι του λένε κίνδυνος, ξέρει ότι του λένε είναι ώρα να ανέβεις, ξέρει ότι του λένε ότι μπορείς να κατέβεις κι άλλο, αυτές είναι οι καταγραφές, που κάνει η έμπειρη ενσαρκωμένη ψυχή από την ψυχή της που της λέγει προχώρα, μπορείς να κάνεις εκείνο, μπορείς να κάνεις το άλλο και μην νομίσετε ότι είναι κάποια φωνή που σου λέγει κάνε εκείνο, κάνε τ’ άλλο, δεν ισχύουν αυτά τα πράγματα. Όταν λέμε να έχεις σύνδεση με την ψυχή σου, σημαίνει ότι σκέφτεσαι εσύ, τα κλικ είναι οι εμπνεύσεις, είναι οι στιγμές που ανοίγει το καύκαλο που χωρίζει, ανοίγει η πόρτα και κατεβαίνει η δεσμίδα του φωτός.
Η κλωστή της ανταχκαράνα είναι ατσάλινη αλλά είναι τριπλή, τριπλή χονδρικά, γιατί αν την αναλύσουμε περισσότερο έχει αυξημένη πολλαπλότητα, ένα από αυτά τα νήματα είναι το νήμα της συνείδησης που συνδέεται και με το νου με το μυαλό, με την καρδιά συνδέεται το νήμα της ζωής, μπορεί φυσικά εφόσον είμαστε εν ζωή είμαστε συνδεδεμένοι με το νήμα της ζωής, αλλά μπορεί να μην έχουμε το νήμα της συνείδησης και μπορεί να είναι τέτοιο, ώστε να μην υπάρχει συνέχεια της συνείδησης γι’ αυτό και δεν θυμόμαστε από την πηγή από την οποία κατεβαίνει η όψη της Ζωής και μας εμψυχώνει, θα έπρεπε να ξέρουμε από που έρχεται αυτή η Ζωή που μας εμψυχώνει, τι περνάει, τι βλέπει, τι κάνει και να θυμόμαστε τα πάντα.

Εμείς δεν τα θυμόμαστε, αγωνιζόμαστε από κάτω προς τα πάνω να αναπτύξουμε την ίδια δημιουργική διαδικασία που ανέπτυξε ο Δημιουργός για να πλάσει το κόσμο, να κάνουμε και εμείς την ίδια διαδικασία αντίστροφα για να μπορέσουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε ενεργά νοήμονα όντα, για να αρχίσει να ανοίγει και η ποιότητα σε εμάς της όψης αγάπης. Άλλωστε ξέρουμε ότι τα πέταλα της αγάπης δεν ανοίγουν παρά όταν ήδη κάποια από τα πέταλα της γνώσης έχουν ανοίξει. Η γνώση είναι η τρίτη όψη της νοημοσύνης, η συνείδηση είναι η δεύτερη όψη της αγάπης και η πρώτη όψη είναι της θυσίας και θυσία σημαίνει υπηρεσία και γι’ αυτό μέσα στο διαλογισμό ειπώθηκε ότι η γνώση έρχεται γιατί υπηρετούμε και όχι γιατί θέλουμε να ξέρουμε και να μάθουμε. Μόνο μέσα από την υπηρεσία θα έχεις την ασφαλή εκείνη γνώση, η οποία θα σε οδηγήσει μπροστά και για το καλό. Μπορεί να ψάχνεις τη γνώση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κυριαρχείς από την ψυχή σου.
Άλλωστε οι μαύροι μάγοι είναι τρίτης μύησης διότι έχουν νοημοσύνη, είναι φοβερά οργανωμένοι, δυστυχώς είναι πιο οργανωμένοι από εμάς, εξ ου και έχουν περισσότερα αποτελέσματα. Αλλά είναι μία οργάνωση την οποία έχουν όχι λόγω αγάπης, μία οργάνωση η οποία προέρχεται από την έννοια του ατομικού και ομαδικού συμφέροντος, ομαδικού συμφέροντος διότι μεταξύ τους αλληλοϋποστηρίζονται, βέβαια ισχύουν και οι νόμοι του ισχυρού που τρώει τον από κάτω και τα λοιπά, αλλά έχουν και κώδικες ειδικούς αλληλοϋποστήριξης, αλλά δεν έχει σχέση αυτή η ομαδικότητα με την συνεκτικότητα και την περιεκτικότητα της αγάπης.
Μία ενέργεια ανθρώπου ο οποίος ενσαρκώνεται πρωτακτινικά έρχεται πάντοτε με την όψη του καταστροφέα και λέμε ότι είναι ο Άγγελος της καταστροφής, ένας τέτοιος άνθρωπος μπορεί να είναι δικτάτορας. Οι δικτάτορες δεν είναι πάντοτε οι κακοί εκείνοι άνθρωποι, οι οποίοι σπέρνουν τον όλεθρο γιατί μισούν την ανθρωπότητα, μπορεί να είναι επιβεβλημένο από το Σχέδιο, η καταστροφή μορφών για την προετοιμασία του εδάφους να έλθει η επόμενη ζωή. Ο Χίτλερ δεν ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα Αγγέλου καταστροφής του Κοσμικού Καλού, ο Χίτλερ ήταν ένα παράδειγμα ενός κελύφους, ο οποίος κυριεύθηκε από αρνητικές δυνάμεις και υπηρέτησε το Κοσμικό κακό.
Κρυστάλλωση είναι η μέθοδος της μαύρης στοάς, κρυσταλλοποίηση. Αποκρυσταλλοποίηση είναι η μέθοδος της Λευκής Στοάς. Δια της κρυσταλλοποιήσεως εγκλωβίζουν τη ζωή μέσα στις μορφές. Κρυσταλλωμένος πρωτάκτινος σημαίνει ξεροκέφαλος, απολύτως άκαμπτος με τεράστιες παρωπίδες. Αυτός για να αποκρυσταλλοποιηθεί θα του συμβούν οι συμφορές των συμφορών και αν καταλάβει.
Παράδειγμα πρωτακτινικών στην ιστορία είναι ο Αβραάμ Λίνκονλ και μέσα στον ίδιο αιώνα παράδειγμα αντίθετο Πρώτης ακτίνας Κοσμικού κακού είναι ο Βίσμαρκ, ο οποίος ήταν αντιπροσωπευτικός τύπος ισχυρότατης δύναμης γιατί τον παρουσιάζει ο Θιβετανός στην «Εξωτερίκευση της Ιεραρχίας» σαν τον αντίποδα του Λίνκονλ, λέγει ότι η εμφάνιση των δύο αυτών ανδρών, ο ένας που ήταν ενσάρκωση του Κοσμικού Καλού και έφερε στην ανθρωπότητα μια φυλετική ποιότητα, η οποία εν τη εξελίξει της η ανθρωπότητα θα μπορέσει να την αναπτύξει. Ο Βίσμαρκ ήρθε σαν αντιπρόσωπος του Κοσμικού κακού για την ισορροπία των δυνάμεων, δηλαδή υπάρχουν πράγματα τα οποία ξεπερνάνε τον κοινό νου και απλά αναγνωρίζουμε ότι «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου» και να λέμε δόξα τω Θεώ και να διατηρούμαστε στην δική μας θέληση, τη πνευματική του Δασκάλου μας και να προσαρμόζουμε τη δική μας θέληση στη δική Του.

Εάν έχουμε έναν Άγγελο της καταστροφής ο οποίος είναι του Κοσμικού Καλού δηλαδή καταστρέφει για το καλό σημαίνει τι; Σημαίνει ότι καταστρέφει τις μορφές για να εμφανιστεί η Ζωή, για να εξελιχθεί η Ζωή, να φτιάξει τα νέα ασκιά για το νέο κρασί. Αυτός όμως ο οποίος είναι Άγγελος της καταστροφής του Κοσμικού κακού καταστρέφει τις μορφές για να φέρει ισοπέδωση και κρυσταλλοποίηση, οπισθοδρόμηση δεν καταστρέφει τις μορφές για να εξελιχθεί η Ζωή μέσα τους, αλλά για να την συνθλίψει την Ζωή, αυτή είναι η τεράστια διαφορά. Όταν λοιπόν εμφανισθεί ένας καταστροφέας που κάνει την καταστροφή, αλλά εν συνεχεία γίνεται Άγγελος της ανοικοδόμησης, σημαίνει ότι η ενέργεια η οποία απελευθερώθηκε μέσα από την καταστροφή των μορφών – και είναι εγκλωβισμένη ενέργεια – χρησιμοποιείται με κατεύθυνση θετική, εποικοδομητική, έχει την δύναμη και να περισυλλέξει αυτή την απελευθερωμένη, την εκλυόμενη ενέργεια, είναι σαν την πυρηνική σχάση, καταστρέφεται ο πυρήνας, εκλύεται η ενέργεια, αυτή είναι η απελευθέρωση της ενέργειας γι’ αυτό έχει και τεράστια σημασία για την εξέλιξη, το ότι η ανθρωπότητα πλησίασε στη σχάση του πυρήνα, έμαθε πως να καταστρέφει τη μορφή για να εκλύεται η υπερενέργεια, που υπάρχει στον πυρήνα και στο απειροελάχιστο, έχει όμως ο Κοσμικού Καλού πρωτακτινικός, έχει την δύναμη να την μαζέψει αυτή τη ενέργεια την εκλυόμενη, να έχει αγωγούς να την κατευθύνει προς σκοπό θετικό.
Ενώ εάν κάνει την πυρηνική σχάση και εκλυθεί η ενέργεια – δηλαδή η πράξη είναι ίδια, ο σκοπός είναι διαφορετικός – και έχουμε έναν Κοσμικά κακό πρωτακτινικό, την ενέργεια αυτή θα την αφήσει χύμα να σπαρεί παντού για να καταστρέψει. Εάν λοιπόν έχουμε έναν τέτοιο τύπο θα πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει σε αντιστάθμισμα μία ενσάρκωση ή πολλαπλές ενσαρκώσεις ατόμων χαρισματικών του Καλού, που θα μπορέσουν να ενώσουν τις δυνάμεις τις χύμα της ανθρωπότητας, να τους αφυπνίσουν μπροστά στο Κοσμικό κακό που γίνεται και να αντιδράσουν.
Εάν επί παραδείγματι στον Χίτλερ που ήταν του Κοσμικού κακού δεν υπήρχε η νίκη των Δημοκρατικών δυνάμεων με τον Ρούσβελτ και τους άλλους, τότε το αποτέλεσμα της καταστροφής επί των μορφών που έφερε ο Χίτλερ, δεν θα οδηγούσε στην σημερινή Δημοκρατική εξέλιξη της Ευρώπης, θα οδηγούσε σε ένα καθεστώς ολοκληρωτικό, το οποίο θα έφερνε το εξελικτικό Σχέδιο πάρα πολύ πίσω με άγνωστες συνέπειες. Η ανθρωπότητα θα έχανε το συγκεκριμένο εξελικτικό κύκλο εξ ου και έχει τόσο μεγάλη σημασία η νίκη επί των Δυνάμεων του Άξονα.
Η Αμερική θεωρείται από την Ιεραρχία σαν ο τόπος ο οποίος θα φέρει πάρα πολλές νέες ποιότητες και το έχει αποδείξει μέσα από τα δικαιώματα του ανθρώπου, μέσα από τη κατάκτηση της ελευθερίας των μαύρων, το έχει αποδείξει μέσα από το Ομοσπονδιακό κράτος, που έχει γίνει και μέσα από τα ερευνητικά της προωθημένα σχέδια. Όμως πάντοτε εκεί που υπάρχει το καλό θα βρεις και το κακό να δρα, είναι το παράδειγμα που ανέφερα προηγουμένως. Η εξελικτική φάση της ανθρωπότητας δεν επιτρέπει να υπάρχει μόνο η επίδραση του καλού επάνω στη Γη, δεν είναι ιερός πλανήτης, δουλεύουμε προς αυτή τη κατεύθυνση επομένως πάντοτε θα έχουμε υπόψη μας ότι υπάρχουν και οι δύο δυνάμεις αντιμαχόμενες.
Η έννοια του Κοσμικού Καλού και του Κοσμικού κακού δεν μπορεί να είναι κατανοητή από τον δικό μας εγκέφαλο. Εκείνο το οποίο εμείς πρέπει να ξέρουμε είναι ότι υπάρχει αυτό το οποίο λέμε ηθικό καλό και ηθικό κακό, όπως το κατανοεί ο καθένας, ένα το κρατούμενο, δεύτερον αυτό το οποίο για την εξέλιξή μας είναι καλό σήμερα, θα είναι κακό αύριο. Κι’ αυτό που ισχύει για τον έναν δεν ισχύει για τον άλλον. Γι’ αυτό και πολλές φορές αυτά τα χρόνια που σας ξέρω θα με έχετε ακούσει να λέγω από το μικρόφωνο, σας παρακαλώ πολύ, όταν συζητάτε μεταξύ σας, μην διασταυρώνετε τις συμβουλές που σας δίνω, διότι μπορεί να είναι εντελώς αντίθετες, αυτό που ισχύει για τον έναν δεν ισχύει για τον άλλον. Μπορείτε να τις διασταυρώνετε σαν εμπλουτισμό της γνώσης σας για τις διαφοροποιήσεις που υπάρχουν πάνω στο εξελικτικό πεδίο, αλλά όχι σαν μέτρο σύγκρισης, εάν σας είπα σωστά εσάς, ή σας έσκαψα τον λάκκο.

  Η απολέπιση που είχα πει είναι θέμα καθάρσεως αυτό ανήκει στην ατραπό της κάθαρσης, η οποία προηγείται της ατραπού της μαθητείας και η οποία προηγείται της ατραπού της μύησης. Επάνω δηλαδή στην εξελικτική ατραπό πρώτα ξεκινάμε την ατραπό της κάθαρσης, περνάμε στην ατραπό της μαθητείας και μετά στην ατραπό της μύησης. Κάθε φορά που μαθητεύουμε σημαίνει ότι συνεχίζουμε τη κάθαρση, δεν σταματάει, κάθε φορά που μυούμαστε σημαίνει ότι συνεχίζουμε τη μαθητεία και την κάθαρση, δεν σταματάει. Αλλά όταν ξεκινάμε τη κάθαρση, δεν σημαίνει ότι έχουμε μαθητεία, δεν σημαίνει ότι έχουμε μύηση.
Η κάθαρση είναι προετοιμασία της μαθητείας, η μαθητεία και η κάθαρση είναι προϋποθέσεις της μύησης. Να έχουμε συγκροτημένο νου σημαίνει ότι έχουμε αναπτύξει πλήρως το μηχανισμό ανταπόκρισης στο περιβάλλον το φυσικό, είμαστε ολοκληρωμένα όντα στο φυσικό περιβάλλον. Δηλαδή δεν μπορεί να περάσει μύηση κάποιος ο οποίος δεν έχει φυσική, συναισθηματική και νοητική συγκρότηση, κάποιος δηλαδή που δεν έχει μυαλό, εγκέφαλο, που έχει πρόβλημα.
Συγκρότηση σημαίνει να λειτουργεί το μυαλό του βάσει κάποιων αρχών, να μπορεί να οργανώνει πράγματα, να τα προωθεί και να τα πετυχαίνει. Παράδειγμα μία νοικοκυρά που στο σπίτι της δεν είναι σε θέση να έχει οργάνωση του χρόνου της, για να έχει στην ώρα του το φαγητό, ξέροντας τι ώρα έρχονται τα παιδιά της, τι ώρα έρχεται ο άνδρας της, για να έχει στην ώρα τους τα σιδερωμένα ρούχα Δεν έχει, συγκροτημένο νοητικό, δεν κουμαντάρει το φυσικό πεδίο, δεν κουμαντάρει τον χρόνο της, αυτό το άτομο δεν υπάρχει περίπτωση να ζητήσουμε να περάσει μύηση, τι μύηση να περάσει, δηλαδή πως να κάνει άσκηση επάνω σε διάκριση πνευματική όταν δεν μπορεί να κάνει διάκριση επί του φυσικού πεδίου, όταν αντί να μιλήσει στο τηλέφωνο, πρέπει να ετοιμάσει το φαγητό και μετά να μιλήσει στο τηλέφωνο αυτό το απλό, απλούστατο παράδειγμα που δεν είναι δυνατόν όμως να το καταλάβει, αυτό δεν της επιτρέπει να διανοηθεί μύηση, ένα άτομο το οποίο κλαίει και οδύρεται μπροστά σε ένα άλλο άτομο γιατί ---, αυτό το άτομο μπορεί να πάρει μύηση; Δεν μπορεί, δεν γίνεται, όμως εδώ ισχύει αυτό που είχαμε πει με τον Σέραπη, που είχαμε πει το παράδειγμα του αεροπλάνου με τις τέσσαρες μηχανές, μπορεί οι τρεις να είναι πολύ εξελιγμένες, η μία να είναι, η καημένη, προβληματική, αυτή θα την φτιάξουμε αλλά μέχρι να την φτιάξουμε, η μύηση περιμένει.
Δεν μπορεί εάν δεν έχουμε συγκροτημένο νου κατώτερο να πάρουμε τις ανώτερες μυήσεις και να τις γειώσουμε, πως θα τις γειώσουμε; Το να γίνει μόνο το εσωτερικό έργο είναι η μία πλευρά, δεν χρειαζόταν να ενσαρκωθούμε, εσωτερικό έργο παράγουμε και άσαρκα. ( ....Εδώ μπαίνουμε σ' ένα θέμα το οποίο ονομάζεται διάκριση αρχών και προτεραιοτήτων.) Για να περάσεις μύηση θα πρέπει να μάθεις να κουμαντάρεις συγχρόνως πολλαπλά πεδία, πολλαπλά επίπεδα, θα πρέπει να είσαι συγχρόνως και νοικοκυρά στο σπίτι σου, συγχρόνως να κουμαντάρεις και τη δουλειά σου, συγχρόνως να κουμαντάρεις και τα βιβλία σου, συγχρόνως να κουμαντάρεις και τα κοινωνικά σου. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις για μύηση, τόσο περισσότερα επίπεδα έχεις να κουμαντάρεις συγχρόνως, γι’ αυτό και λέμε πολλές φορές, τι θα γίνει όλα μαζί μου πέσανε, δεν σου πέσανε όλα μαζί, είναι ότι πρέπει αυτή τη στιγμή να περάσεις μία άσκηση πολλαπλών επιπέδων συγχρόνως.  

Η εντολή την οποία δίνει η ψυχή στην προσωπικότητα είναι προχώρα μπροστά, πάντα μπροστά, ευθεία και όχι σε κύκλο. Ο τόνος της ζωής που δίνει, είναι κινούμαι προς την δύναμη, είμαι ο ένας, είμαστε μια ενότητα στη δύναμη και όλα είναι για τη δύναμη και τη δόξα του Ενός. Αυτό μεταφράζεται στο πως βιώνουμε την ομαδικότητα, όλοι μαζί κινούμαστε προς τη δύναμη, γι’ αυτό όμως χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον. Είδατε και στην τηλεόραση που έδειξε τις κινητοποιήσεις εναντίον των ΜΑΤ, πάντοτε όταν κινείσαι προς τη δύναμη, κινείσαι αλυσίδα, οι πρώτοι κάνουν αλυσίδα, κρατάνε και οι άλλοι πάνε από πίσω.
Κινούμαστε λοιπόν προς τα μπροστά προς τη Δύναμη, αλλά σαν μία ενότητα, γιατί διαφορετικά δεν έχουμε τη δύναμη να σπάσουμε το φράγμα και φυσικά αυτή η προς τα μπροστά ώθηση, που έχουμε είτε στην προσωπική μας ζωή, είτε στην ομαδική μας επίτευξη, είτε στην υπηρεσία μας προς την ανθρωπότητα, πάντοτε δεν είναι για προσωπικό όφελος, πάντοτε τα κριτήρια μας πρέπει να είναι ομαδικά. Δηλαδή εάν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι για να ελέγξουμε αν είναι της προσωπικότητας ή της ψυχής πρέπει να αναρωτηθούμε, το κάνω για μένα ή για το σύνολο; σαφώς 99,9% το κάνουμε για τον εαυτόν μας και όχι για το σύνολο.
....Έχουμε μία πολύ ωραία τοποθέτηση η οποία χρειάζεται διάκριση ως προς επίπεδα και ως προς όψεις που είσαι πότε όταν ζητάς κάτι, διότι, τι θέλω να πω με αυτό, μπορεί να ζητάμε κάτι για τον εαυτό μας και αυτό φυσικά να είναι απαραίτητο να το επιτύχουμε εάν θέλουμε να έχουμε μια ομαδοποίηση μεγαλύτερη, υψηλότερη και μια αύξηση της υπηρεσίας μας, σαφώς χρειάζεται να αναπτύξουμε κάποιες ποιότητες δικές μας, ατομικές, αυτή είναι μια συνεχής εργασία την οποία κάνουμε, αυτοελέγχου, αυτοεξέλιξης παράλληλα με την ομαδική εργασία και υπηρεσία. Υπάρχει μια πρώτη περίοδος στην οποία δεν υπάρχει καν το παράλληλο υποχρεωτικά είναι μόνο ατομική, διότι εάν δεν εδραιωθούμε, εάν δεν δημιουργήσουμε μία βάση πάνω στην οποία θα πατήσουν όλες οι δυνάμεις της ομαδοποίησης, θα μας βρουν υπερευαίσθητους, όχι για να καταγράψουμε εξελικτικά και προς τα μπροστά τις δυνάμεις της ομάδας, αλλά θα μας βρουν υπερευαίσθητους και θα μας διαλύσουν, όπου πατάμε θα είμαστε μαλακοί, μαλακότατοι και θα γίνει τρύπα.
 Επομένως στη πρώτη φάση σαφώς ο μαθητής ασχολείται μόνο με τον εαυτόν του, ψάχνεται, στο επίπεδο όμως που αρχίζει και αναγνωρίζει τον εαυτόν του σαν μια πολλαπλότητα, αρχίζει και στρέφεται και προς τα έξω και αναγνωρίζει και τους αδελφούς του σαν μια πολλαπλότητα της μιας ενέργειας. Όμως υπάρχει ένα σημείο, στο οποίο ο μαθητής οφείλει εάν δεν θέλει να πέσει στην άλλη πλευρά και θα παρατηρήσατε ότι είναι το μόνο σεμινάριο στο οποίο συνεχώς κάνω αναφορές στο κακό και στο Καλό, στην άλλη πλευρά και στην εδώ και αυτό είναι απαραίτητο, γιατί εδώ μιλάμε για κατεύθυνση, διάκριση κατεύθυνσης, εάν δεν ξέρουμε που είναι το καλό και που σταματάει το καλό και πότε αναποδογυρίζει, δεν κάνουμε τίποτα.
 Λοιπόν έχουμε κατεύθυνση προς τον εαυτόν μας μέχρι να δημιουργήσουμε έναν σταθερό, εσωτερικό πυρήνα, όπου κάποια πράγματα για μας είναι αυτονόητα.
Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξέρουμε τη στιγμή, το χρονισμό, που λέγαμε, όπου περνάμε σε μία άλλη φάση και άρα αυτό το οποίο είναι σωστό για μας είναι πολλές φορές εντελώς αντίθετο, περνάμε σε φάση εξωτερίκευσης, ερχόμαστε σε επαφή με το περιβάλλον μας, με τους αδελφούς μας, σ’ αυτή τη φάση αν δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτόν μας, κάνουμε τρικλοποδιά. Δηλαδή κοροϊδευόμαστε ότι θέλουμε για τον εαυτόν μας, γιατί θα κάνει καλό στο σύνολο και δεν προσέχουμε και την ομάδα και το σύνολο, δηλαδή δεν προσφέρουμε τα πειστήρια τα εσωτερικά και εξωτερικά, ότι συμμετέχουμε, πονάμε, αντιλαμβανόμαστε το έργο που γίνεται στην ομάδα και στους αδελφούς ξεχωριστά και λέμε πάλι ο εαυτούλης μας να προχωρήσει γιατί θα κάνει καλό στην ομάδα.
Για παράδειγμα παίρνουμε την ομάδα του ΄Ροδιού, αλλά ισχύει και για πιο ευρύτερες ομάδες και ευρύτερη υπηρεσία, απλώς αναφέρουμε σαν παράδειγμα για να καταλάβουμε. Όταν λοιπόν πρέπει να είσαι σε περίοδο όπου υπηρετείς και δεν το κάνεις γιατί είσαι απασχολημένος με προσωπική πρόοδο, είσαι λάθος και θα κληθείς να εξηγήσεις για ποιόν λόγο, που λέγει ένας από τους κανόνες του δρόμου της Ατραπού, γιατί κρατάς τη στάμνα σου γεμάτη νερό μόνο για τον εαυτόν σου, ενώ η στάμνα σου πρέπει να έχει νερό μόνο για τους συντρόφους σου, για να ξεδιψάνε. Φυσικά εάν δεν έχεις μάθει πως να κρατάς τη στάμνα, δεν συζητάμε να έχει νερό για τους συντρόφους, αλλά όταν μάθεις πως κρατάνε τη στάμνα, είσαι υποχρεωμένος να αποδείξεις, ότι νερό είναι για τους συντρόφους σου. Για παράδειγμα το σεμινάριο αρχίζει στις 3, από τις 2.15'- 2.30' θα μπορούσε κάποιος να έρχεται, εκ περιτροπής, ανά σεμινάριο και να ασχολείται με το να ανοίγει τη πόρτα ή με το να βάλει και το τραπέζι, αυτό δεν έχει συμβεί. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει ομαδικότητα, δεν έχουμε αυτή την έννοια ακόμη.
Και σαν έρθει κάποιος θα πρέπει να ελέγξει – θα πάω νωρίτερα μισή ώρα για να υπηρετήσω τους αδελφούς μου ή θα πάω μισή ώρα νωρίτερα για να ξεμοναχιάσω τη Μαρία, να μου πει το άλφα, το βήτα, το γάμα, για τον εαυτούλη μου που είναι και εις βάρος των αδελφών μου, εφόσον εκείνη την ώρα οφείλει, έχει υποχρέωση η Μαρία να είναι σε εσωτερίκευση για να αποδώσει στο σύνολο. Δηλαδή μας παίζει περίεργα παιχνίδια, ναι, αλλά όσο προχωράς στα επίπεδα, όπου εδώ μιλάμε ότι και η πνευματική θέληση μπορεί να είναι εγωιστικότατη και έχει χωριστικότητα και δημιουργεί όλα αυτά τα προβλήματα, αλλά εδώ ισχύει η περιεκτικότητα όπου λες, ότι ναι όλοι αυτοί οι οποίοι δεν αποδεικνύουν έμπρακτα την περιεκτικότητα είναι μαθητές, ξέρεις τι περιεκτικότητα πρέπει να υπάρχει για να τους εμπεριέχεις τη στιγμή που αποδεικνύουν συνεχώς το αντίθετο; Αλλά σαφώς εδώ για να συμβαίνει αυτό υπάρχει διάκριση σε άλλα επίπεδα, τα οποία αποδεικνύουν μία μαθητεία, η οποία έχει τα σκαμπανεβάσματά της ανά ζωές και στη συγκεκριμένη ζωή βλέπεις ότι το άτομο αποδεικνύει μία χι μαθητεία, αλλά ξέρεις ότι η ψυχή του έχει χι –ψι δυνατότητες.
 Η πρόοδος για την Πρώτη ακτίνα είπαμε, το επαναλαμβάνω είναι ο κερδισμένος έλεγχος, ο έλεγχος κερδίζεται δεν χαρίζεται, κερδίζεται μέσα από την επανάληψη, γονατίζω, πέφτω, το βλέπω, σηκώνομαι μπαταρισμένος; μου λείπουν κομμάτια; σηκώνομαι, επικαλούμαι, πιστεύω και ξαναπροσπαθώ.
 Την ώρα που πέφτω το κλειδί είναι να μην χώσω τη μύτη μου στο βούρκο, εκεί που γλίστρησα, διότι θα γίνει αναρρόφηση του βούρκου και θα πνιγώ σε μια κουταλιά νερό, αστραπιαία το κεφάλι μου και στο βούρκο νάμαι το κρατώ ψηλά, έξω από το βούρκο αυτό, είναι υποχρεωτικό.
Όταν μιλάμε για μια προσωπικότητα Πρώτης ακτίνας τι σημαίνει. Σημαίνει ότι έχει ολοκληρώσει τη προσωπικότητά του, σημαίνει ότι έχει επιτύχει έλεγχο. Η Μαύρη στοά έχει επιτύχει «τον έλεγχο» της προσωπικότητας, δεν βλέπεις τον της Μαύρης στοάς να επιδεικνύει το συναίσθημά του, απρόσωπος, μία μάσκα βλέπεις, χαίρεται, λυπάται, τι κάνει, δεν ξέρεις. Από την άλλη πλευρά άμα θέλει να σου δείξει ότι χαίρεται, στο δείχνει και άμα θέλει να σου δείξει ότι λυπάται, στο δείχνει, ότι θέλει κάνει, έχει έλεγχο του συναισθήματος. Το ίδιο και το μυαλό του δουλεύει ρολόι, δεν έχει κανένα πρόβλημα, έχει απολύτως επιτύχει τον έλεγχό του. Ο έλεγχος του μαύρου αδελφού επάνω στους κατώτερους φορείς του δεν είναι έλεγχος ψυχής, αυτοελέγχεται, επιβάλλει τη θέλησή του στον εαυτόν του και στο περιβάλλον, αλλά είναι εγωιστική θέληση δεν έχει να κάνει σε τίποτε με την ψυχή του. Η ενέργεια την οποία παράγουμε και χρησιμοποιούμε είναι η ανώτερη δυνατή ενέργεια που μπορεί να βρεθεί αυτή τη στιγμή επάνω στον Πλανήτη.
Αυτή η ενέργεια για τα πιράνχας του Κοσμικού κακού είναι η τροφή τους, η λιχουδιά, εξ ου και είναι απαραίτητο να είμαστε υποχρεωτικά υπό την Ιεραρχία μέσα στο Κανάλι, διότι είναι η Ιεραρχία, είναι οι εσωτερικοί αδελφοί, είναι οι Άγγελοι που τη επικλήσει ημών, γιατί εμείς το ζητάμε, δεν μπορούν να κάνουν χωρίς το δικό μας το αίτημα, είναι πρόβλημα βάσει του Νόμου της Ελευθερίας του ανθρώπου, της ελεύθερης βούλησης, αιτούμε για να τους επιτρέψουμε και αιτούμε συνεχώς και απόλυτα να είμαστε μέσα στο Κανάλι υπό τις Ιεραρχικές Δυνάμεις, για να έχουμε προστασία από τις άλλες, δεν είμαστε εμείς με τις δικές μας δυνάμεις που θα μπορέσουμε να σηκώσουμε ανάστημα και να αναμετρηθούμε με το Κοσμικό κακό, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, δηλαδή η ζυγαριά για να μην σπάσει θα πρέπει τα ζύγια της να είναι και ισοζυγισμένα και ισχύει και ο νόμος της ζούγκλας που το ανώτερο τρώει το μικρότερο. Πήγαινε Κοσμικό Καλό μικρό στο στόμα του Κοσμικού κακού του μεγάλου να δεις για πότε σε έκανε μια χαψιά, σαν πυγολαμπίδα φωτεινή.
Οι περισσότερες ομάδες είναι αστρικές ομάδες, δηλαδή ομάδες οι οποίες δημιουργούνται για ένα συγκεκριμένο σκοπό και είναι ευχαριστημένοι να κολυμπάνε μέσα στα αστρικά πεδία. Υπάρχουν ομάδες οι οποίες ονομάζονται πνευματικές και είναι πνευματικές και άλλες που ονομάζονται πνευματικές και είναι αρνητικές, αυτό θα το δεις από τις μεθόδους τους. Για παράδειγμα μου έλεγαν για κάποια ομάδα η οποία φυσικά εμφανίζεται πνευματική, αλλά βεβαίως είναι κρυσταλλοποιητής, ότι τους έλεγαν για να προσελκύσουν κόσμο, να χρησιμοποιούν οποιαδήποτε μέθοδο, διότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Μια ομάδα η οποία σου λέγει ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, μα να σου παρουσιάζει τον Χριστό τον ίδιο μπροστά σου, θα πρέπει να ξέρεις ότι πρόκειται περί πλάνης, διότι δεν είναι δυνατόν ποτέ, ποτέ η Λευκή Αδελφότητα να χρησιμοποιήσει δράση, η οποία να στηρίζεται σε άσχημη πρόθεση, γιατί πρόθεσή της είναι να εξαγνίσει το κίνητρο, επομένως τόσο απλά, βασικά πράγματα πως έλκουν μαθητές λευκούς; Δεν έλκουν λευκούς, έλκουν ημίλευκους, μέσα από το μαύρο που εμπεριέχουν, έστω κι αν είναι μια σταγόνα απ’ αυτή τη σταγόνα θα τους πιάσουν και όσο πιο γρήγορα αντιδράσουν, τόσο πιο γρήγορα θα κυριαρχήσουν επί της σταγόνας τους, δηλαδή καλό θα τους κάνει. Εάν δεν το καταλάβουν δεν είναι άξιοι για μύηση, γι’ αυτό λέγω και καλό θα τους κάνουν, διότι εάν το καταφέρουν περνάνε μύηση, εάν δεν το καταφέρουν υπάρχει και άλλη ζωή και για να περάσουν απ’ αυτή την δοκιμασία σημαίνει, ότι οπωσδήποτε είχαν σε παρελθούσα κατάσταση αναμειχθεί.
Η μαύρη αδελφότητα λειτουργεί μέσα στους τρεις κόσμους από το επίπεδο του νοητικού πεδίου, δηλαδή μέσα στους ίδιους τους κόσμους, γι’ αυτό λειτουργεί άμεσα, γρήγορα και το αποτέλεσμά της είναι θεαματικό, αλλά είναι και πρόσκαιρο, πρόσκαιρο γιατί; Διότι η δύναμη η ανώτερη η οποία δημιουργεί το φαινόμενο, το αποτέλεσμα, είναι χαμηλότερη από τη δύναμη της ψυχής του λευκού αδελφού, ο οποίος θα δράσει επ’ αυτού, ο οποίος λευκός αδελφός εργαζόμενος από το επίπεδο της ψυχής, δηλαδή έξω από τους τρεις κόσμους και αυτό είναι πολύ βασικό, εργάζεσαι απ’ έξω, μέσα, γι’ αυτό αργείς να έχεις το αποτέλεσμα, αλλά όταν το έχεις είναι και σταθεροποιημένο. Η μαύρη αδελφότητα έχει τυπικά μέσα από τα οποία λειτουργεί και η λευκή αδελφότητα έχει τυπικά, αλλά η ψυχή, η πνοή, η δύναμη, ο οποία γεμίζει το τυπικό είναι άλλη, δεν είναι ίδια.
Παράδειγμα: ένα τυπικό το οποίο μπορώ να κάνω εγώ και να κάνει και ένας μαύρος αδελφός, εγώ θα επιτελέσω έργο λευκό, διότι η σύνδεσή μου θα φέρει φως από αγωγό συγκεκριμένο και θα κινητοποιήσει τις δυνάμεις του τυπικού από το Φως το συγκεκριμένο με το οποίο είναι συνδεδεμένο, ενώ ο μαύρος αδελφός θα κινητοποιήσει τον αγωγό με τον οποίο εκείνος είναι συνδεδεμένος.
Τα τυπικά τα οποία λειτουργούν στον τεκτονισμό είναι δοσμένα από τη Λευκή Αδελφότητα, είναι ιερά και προσοχή μεγάλη, πλην όμως με την πάροδο των χρόνων από τότε που δόθηκαν, εισήλθαν μαύρες δυνάμεις μέσα στον τεκτονισμό και χρησιμοποίησαν επί σκοπώ κακό τα τυπικά, όμως το έργο της Λευκής Αδελφότητας επί του τεκτονισμού συνεχίζεται με αδελφούς, οι οποίοι έχουν ενσαρκωθεί και ενσαρκώνονται και οι οποίοι θα οδηγήσουν το τεκτονισμό σε ανανέωση, αναβάθμιση και κάθαρση, αυτό είναι ένα έργο το οποίο θα πάρει πάρα πολύ καιρό, διότι αυτή τη στιγμή αυτό που παρουσιάζει ο τεκτονισμός είναι αυτό που παρουσίαζαν και στην Ατλαντίδα οι ναοί της Λευκής Αδελφότητας, όταν μπήκαν μέσα και τους αμαύρωσαν οι άλλοι.
Λοιπόν τα τυπικά του τεκτονισμού είναι απολύτως λευκά, η χρήση που τους γίνεται είναι αστρική σε κάποιες περιπτώσεις όταν αυτοί που τα χρησιμοποιούν φθάνουν μέχρι το αστρικό, δεν έχουν δύναμη βουδικού πεδίου, γι’ αυτό και απαγορεύεται να χρησιμοποιούμε τυπικά, εάν πρώτα δεν έχουν προηγηθεί καθάρσεις, εάν πρώτα δεν έχουμε αποδείξει, ότι έχουμε συνδεθεί με τη ψυχή μας, διότι απλούστατα τότε θα μας χρησιμοποιήσουν, μπορεί εμείς να το κάνουμε με την καλλίτερη πρόθεση, αλλά άπαξ και δεν είμαστε καθαροί, μέσα από το μαυράκι εκείνο που λέγαμε προηγουμένως στο παράδειγμα, θα μπει η άλλη δύναμη για να κάνει τη δουλειά της.
Λένε ότι τα τυπικά λειτουργούν πέρα από το άτομο που τα λειτουργεί, όμως, εγώ έχω απόλυτα κάθετη, αντίθετη γνώμη, αυτό το λένε όσοι δεν ξέρουν και θα πω γιατί. Με την πάροδο των χρόνων ένα τυπικό δημιουργεί ένα εγρηγορός μέσα από αυτό το εγρηγορός είναι που δικαιολογούν το γεγονός ότι, όταν ένας λειτουργός δεν είναι στο ύψος του, το τυπικό θα λειτουργήσει, διότι με την χρήση του τυπικού ξεκλειδώνει το εγρηγορός και του παρέχεται η ενέργεια από εκεί, καλό είναι αυτό και σωστό, συμβαίνει όμως, οι αρνητικές δυνάμεις να έχουν εκλεπτύνει τόσο πολύ τις μεθόδους τους που αυτά τα βαρέα εγρηγορότα, που έχουν τόσο πολύ πάρει επάνω τους δυσάρεστες ενέργειες από τους ίδιους τους πιστούς, από τους ίδιους τους ιερείς, επιβαρημένα άτομα επί αιώνες, αυτά λοιπόν τα εγρηγορότα είναι βρώμικα, για να πας να βρεις το αρχέτυπο εγρηγορός, πρέπει να πας ψηλά και για να πας ψηλά χρειάζεται αγωγός που θα σε συνδέσει, και δεν υπάρχει αγωγός εάν δεν υπάρχει ένσαρκο άτομο, γι’ αυτό και λένε ότι πρέπει να βρεις ζωντανό δάσκαλο.
……Ο κάθε μαθητής μέσα από την προσωπική του σύνδεση καρδιά με καρδιά παραλαμβάνει των αχράντων μυστηρίων, όποιος και αν είναι ο παπάς, δεν θα παραλάβει πότε; Εάν η προσωπικότητα του παπά τον κλονίσει και δεν παραμείνει ευθυγραμμισμένος, γιατί η προσοχή του θα στραφεί σε δευτερεύοντα χαρακτηριστικά όπως αυτά του τι είναι ο παπάς. Αλλά εάν παραμείνει ο μαθητής ευθυγραμμισμένος, η σύνδεση γίνεται αυτόματα.
Είμαστε στο τι κάνει αυτός ο της Πρώτης ακτίνας, η προσωπικότητά του, είπαμε ότι έχει ολοκληρώσει όλους τους φορείς του, έχει επιτύχει τον ταυτόχρονο έλεγχό του και τρίτον κερδίζει δύναμη, αλλά την κερδίζει εγωιστικά για τον εαυτόν του και ξαφνικά βλέπει ότι δεν ικανοποιείται, μόνον αυτό είναι που μας κάνει και αλλάζουμε, δεν ικανοποιούμαστε, είναι το ανικανοποίητο μέσα μας και αρχίζει και ψάχνεται, τι γίνεται, σε μια αναλαμπή βλέπει την καταστροφή που έχει σπείρει γύρω του, από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση. Αντιλαμβάνεται τι έσπειρε, έσπειρε τον όλεθρο τον εγωιστικό και ξεκινάει το θερισμό. Ξεκινάει δηλαδή μία σειρά από ζωές με τις οποίες πρέπει να θερίσει αυτό που έσπειρε για να μπορέσει να γίνει ο καλός σπορέας, από εγωιστικός σπορέας σε σπορέα της ψυχής, ποτέ δεν πας αυτόματα, θερίζεις πρώτα αυτό που έσπειρες σαν εγωιστικός σπορέας, με το κάρμα μας και συγχρόνως προετοιμάζεις τις ποιότητες εκείνες που θα σου επιτρέψουν να γίνεις ο καλός σπορέας.
Τέσσερις ζωές αναπροσαρμογής δίνει ο Θιβετανός. Αναπροσαρμόζει τη δύναμη της ψυχής του, έτσι ώστε να μπορέσει να ελέγξει τις δυνάμεις της προσωπικότητάς του. Τέσσερις ζωές αναπροσαρμογής μιλάει ως προς τη δύναμη της ψυχής ο Θιβετανός. Πιστεύω ότι όπως κάθε αριθμός μιλάει για έναν κύκλο και όχι για τέσσαρες καταστάσεις και ο κάθε κύκλος εξαρτάται από το ίδιο το άτομο, πως προχωράει και τι πετυχαίνει. Τέσσερις κύκλους θα έλεγα εγώ ερμηνεύοντας το κείμενο, όπου σε κάθε κύκλο τι συμβαίνει; μεταβάλλει κατεύθυνση, αλλάζει μέθοδο και αλλάζει στάση. Αυτά τα τρία είναι. Με συγκεκριμένο παράδειγμα. Πως θα μεταβάλλει κατεύθυνση, θ’ αλλάξει μέθοδο και στάση;

  Την θέαση της καταστροφής την βλέπει στον πρώτο κύκλο ενσάρκωσης, όπου αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
  Στο δεύτερο κύκλο έρχεται με μία προσωπικότητα Τρίτης ακτίνας που αρχίζει, να γνωρίζει και μαζεύει γνώση, δηλαδή αρχίζει να χρησιμοποιεί τον μηχανισμό τον αντιληπτικό του προς μια άλλη κατεύθυνση θετική, προς την κατεύθυνση της ομαδοποίησης.  Η Τρίτη ή η Έβδομη ακτίνα θα είναι σ’ αυτόν τον κύκλο ενσάρκωσης η προσωπικότητά του.
  Στον τρίτο κύκλο ενσάρκωσης η προσωπικότητά του είναι Δεύτερης ακτίνας, σ’ αυτήν γεμίζει την αναμένουσα καρδιά του με αγάπη. Η καρδιά του περιμένει δεν την έχει χρησιμοποιήσει.
Στην εγωιστική φάση η καρδιά κοιμόταν, είναι ο κήπος που κοιμάται και ο κηπουρός που κοιμάται και αυτός. Πρέπει λέγει να ξυπνήσει ο κηπουρός, να ξυπνήσει και ο κήπος του, πως θα ξυπνήσει; Θα σας διαβάσω το αρχαίο σχόλιο που περιγράφει τη μέθοδο της Πρώτης ακτίνας, για να ξυπνήσει ο κήπος και ο κηπουρός. «Ο κήπος είναι αποκαλυμένος με τάξη και ομορφιά ζουν τα άνθη και τα δέντρα του, το βούισμα των μελισσών και των εντόμων, καθώς με τα φτερά τους περνούν, ακούεται από όλες τις πλευρές. Ο αέρας είναι πλούσιος σε αρώματα, τα χρώματα οργιάζουν στο γαλάζιο του ουρανού. Ο άνεμος του Θεού, η θεία Του πνοή, φυσά σαρωτικά μέσα στον κήπο. Τα άνθη πέφτουν στο χώμα λυγίζοντας, τα δέντρα ερημώνονται από τον άνεμο. Την καταστροφή όλης της ομορφιάς, ακολουθεί η βροχή, ο ουρανός είναι μαύρος συντρίμμια φαίνονται, ύστερα ο θάνατος, πιο ύστερα άλλος κήπος, ο κηπουρός, η ψυχή ανταποκρίνεται, κάλεσε τη βροχή, τον άνεμο, τον καυτερό ήλιο, κάλεσε τον κηπουρό κατόπιν άσε το έργο να προχωρήσει για πάντα, η καταστροφή έρχεται πριν από την βασιλεία της ομορφιάς. Ερήμωση προηγείται του πραγματικού.
Ο κήπος και ο κηπουρός πρέπει να ξυπνήσουν, το Έργο συνεχίζεται. Και όταν λέγει πιο ύστερα άλλος κήπος σημαίνει μια καινούργια ενσάρκωση, πάλι βροχή, πάλι άνεμος, πάλι καυτερός ήλιος, φώναξε τον κηπουρό να κάνει το έργο.» Σε μία ενσάρκωση πράγματα τα οποία μπορούμε να τα έχουμε βιώσει προηγουμένως, εάν δεν τα θυμόμαστε ή αν έχουμε μία από τις μηχανές να διορθώσουμε από τις τέσσαρες του αεροπλάνου που λέγαμε, υποχρεωτικά τα περνάμε επί τροχάδην, βέβαια δεν μας φαίνεται εμάς τροχάδην, διότι βιώνουμε τον θάνατο κάθε φορά, πλην όμως είναι επί τροχάδην, διότι είναι σε ένα απειροελάχιστο κλάσμα της ζωής της ψυχής.Γεμίζει λοιπόν η αναμένουσα καρδιά με αγάπη και αφού έχει γίνει αυτό, έχοντας αποκτήσει και αποδείξει την περιεκτικότητα και το άνοιγμα και τα πέταλα του λωτού, τα πέταλα της αγάπης αρχίζουν να ανοίγουν, δίνεται η έγκριση για τη μεγάλη δοκιμασία.
Ενσαρκώνεται με ακτίνα Πρώτης δύναμης, εκεί πρέπει να αποδείξει ότι χρησιμοποιεί την Πρώτης ακτίνας προσωπικότητα, η οποία πριν από πολλές, πολλές ενσαρκώσεις εγωιστικά σκόρπιζε τον όλεθρο στο περιβάλλον γύρω, να αποδείξει, ότι πλέον την χρησιμοποιεί για υπηρεσία για ομαδικούς σκοπούς και προχωράει. Μπορεί να φανεί και ως καταστροφέας για το περιβάλλον, αλλά πλέον ανήκει στον Άγγελο τον Καταστροφέα και δεν ανήκει στον Άγγελο της Ανοικοδόμησης που κι’ αυτός πρωτακτινικός είναι, όμως απελευθερώνει αυτή τη φορά τη ζωή, είπαμε, μέσα από τη μορφή που αποκρυσταλλώνεται.
Παράδειγμα, για να το δούμε μέσα στην ομάδα μας, πρακτικά πράγματα, η ομάδα μας έχει πεθάνει και ανασυσταθεί πόσες φορές από το ξεκίνημά της, καίγεται, η ζωή δεν έχει πεθάνει, η ζωή εξελίσσεται, οι μορφές της όμως πεθαίνουν και θα ξαναπεθάνει τώρα, διότι πέστε μου εσείς ποια θα είναι η μορφή της του χρόνου; Το ‘Ρόδι τι μορφή θα έχει του χρόνου; Το ότι εξελίσσεται η ζωή δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να κρυσταλλωθεί και η μορφή. Προσοχή όμως για να αποδώσει γειωτικό έργο προς τα έξω, θα πρέπει εξελισσόμενη η ζωή, να έχει μία τέτοια ευλύγιστη μορφή που προς τα έξω να επιδεικνύει σταθερότητα. Το περιβάλλον για να πάρει, πρέπει να ξέρει ότι ανά πάσα στιγμή θελήσει, μπορεί να πάει στο τάδε σημείο, τις τάδε ημέρες για να πάρει την τάδε κοινωνία, διαφορετικά δεν υπάρχει εξωτερίκευση, δεν υπάρχει επαφή με το περιβάλλον.
Παράδειγμα: Εσύ για να προχωρήσεις επέλεξες να φτιάξεις μία ομάδα, για να προχωρήσεις πάλι επέλεξες να είσαι χωρίς ομάδα, για να προχωρήσεις πάλι μπορεί να χρειασθεί να φτιάξεις ομάδα που θα χρειασθεί να την ξαναδιαλύσεις για να προχωρήσεις. Όμως το περιβάλλον πρέπει σταθερά να γνωρίζει ότι η Γ.Π. του Χρ. είναι θεραπεύτρια και κάνει ομάδες. Η αλλαγή στάσης που είναι εξελικτική αλλαγή και δεν είναι αλλαγή κατεύθυνσης, αυτό είναι βασικό.
Η κατεύθυνση είναι μία απαράβατη κατά την ενσάρκωσή της τη συγκεκριμένη η Γ. Π. του Χρ. θα πρέπει να αναπτύξει τις θεραπευτικές της ικανότητες, να αφυπνίσει κάποιες Ηλιακές της μνήμες και να επιτύχει μία κραδασμική επίδραση επί του περιβάλλοντος. Τη μέθοδο την οποία θα διαλέξει για να επιτύχει αυτή τη κραδασμική επίδραση πρέπει να έχει τη διάκριση να την διαλέξει σύμφωνα με συνθήκες που ισχύουν πολλαπλές. Για να γίνει όμως η επίδραση αυτή στο περιβάλλον θα πρέπει πρώτα να την σταθεροποιήσει και να την αναπτύξει σε τέτοια ισχύ που να μην μπορεί να περάσει απαρατήρητη η καταγραφή της από το ίδιο το περιβάλλον και όχι γιατί η ίδια θα πει εγώ είμαι. Θα πρέπει δηλαδή η παρουσία της σε οποιαδήποτε εκδήλωση, σε οποιαδήποτε εξωτερίκευση να είναι τέτοια που ο άλλος να καταγράφει τον κραδασμό της ψυχής έστω και εάν δεν ξέρει να τον ονοματίσει, να λέγει αυτό το κορίτσι έχει ένα κάτι.
Χρειάζεται να αλλάξει κάποιος μόνον εάν αναγνωρίσει ότι έχει πάει λάθος. Σταθερή κατεύθυνση, η κατεύθυνση είναι μία, επαφή με τη ψυχή, ευθυγράμμιση, συντονισμό της προσωπικότητας και κυριαρχία της προσωπικότητας από την ψυχή, δεν υπάρχει άλλη κατεύθυνση, μονόδρομος είναι για την Λευκή Αδελφότητα.
Αυτή η ψυχή για να κυριαρχήσει επί της προσωπικότητας υποχρεούται να αποδείξει παραγωγή έργου για το σύνολο, υποχρεωτικά και εδώ θέλω να αναφερθώ ξανά στο πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα του να έρθει εκ περιτροπής κάποιος μισή ώρα νωρίτερα για να ανοίγει την πόρτα εξυπηρετώντας τους αδελφούς του. Και να κάνω την εξής λεπτή παρατήρηση, εάν το κάνει και βαρυγκωμάει, δηλαδή μπορεί να έρθει κάποιος και να είναι στην ώρα του, να φτιάξει και τη καθαριότητα, να κάνει το καθήκον του τέλος πάντων και ανοίγοντας στους αδελφούς του, ένας – ένας που μπαίνει να εισπράττει μεν χαμόγελο, αλλά μέσα του να λέγει «βρε τον έτσι, τον αλλιώς, κοίτα φάτσα με την οποία ήρθε σήμερα». Μπαίνει ο δεύτερος, του ανοίγει με χαμόγελο γιατί είναι εν υπηρεσία, τι να κάνει χαμογελάει και λέγει «δεν καθόσουν σπίτι σου παιδάκι μου, πως θα κάνουμε δουλειά έτσι όπως είσαι και τα λοιπά».
Αυτό δεν είναι υπηρεσία αυτό είναι κοροϊδία του εαυτού του και επιβάρυνση της ομάδας, καλύτερα είναι να πει – εγώ μέχρις ότου μπορέσω να αποκτήσω μία συγκεκριμένη ιδιότητα για την οποία θα δουλέψω, δεν θα ανοίγω τη πόρτα, διότι κολάζομαι, αυτό είναι ομάδα και πως θα τον βοηθήσουν και οι αδελφοί του να το ξεπεράσει; Αν υποθέσουμε ότι μπορούν να τον βοηθήσουν και δεν κολάζονται και οι ίδιοι ανά πάσα ώρα και στιγμή. Λοιπόν αυτά είναι πολύ λεπτά πράγματα. Υπηρεσία δεν είναι η μορφή της υπηρεσίας, υπηρεσία δεν είναι να είμαι εντάξει στο καθήκον μου ξερό και αδράπανο όπως εννοείται, υπηρεσία είναι να παρέχω ευλογία σε ότι κάνω, διότι υπηρετώ σημαίνει τι; Σημαίνει νοιώθω ευτυχία να σας πλένω τα πόδια γιατί εάν δεν σας τα πλύνω δεν θα μπορέσετε να προχωρήσετε και πλένω τα πόδια, σημαίνει σκύβω, γονατίζω, και το Τρίτο μου Μάτι το χώνω μέσα στην ακαθαρσία για να την καθαρίσω, διαφορετικά δεν γίνεται. Αυτή η αρχή είναι πίσω από το φρικτό, άθλιο έθιμο του η γυναίκα να πλένει τα πόδια του άνδρα και έπλενε και το πόδια της πεθεράς της. Εάν δεν εργασθεί κάποιος ενεργειακά επάνω στα πόδια, δεν υπάρχει προχώρημα. Όσο τα γόνατα τρέμουν, το πουλαράκι δεν γίνεται ίππος, η ψυχούλα δεν γίνεται ψυχή. Στην εξελικτική φάση που βρισκόμαστε, κατανόηση από το περιβάλλον δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, ένα αυτό. Η γνώση του ότι την κατανόηση αυτή δεν μπορούμε να την βρούμε, θα πρέπει να είναι καλά γραμμένη στο μυαλό μας, διότι αλλιώς πονάμε άδικα.
Αν ζητάμε αυτό το οποίο δεν μπορεί να μας το δώσει το περιβάλλον λόγω εξελικτικής φάσης, τότε θα πρέπει να ελέγξουμε για ποιο λόγο επιμένουμε να το ζητάμε. Δεν μπορείς ποτέ να δώσεις κάτι για το οποίο το έδαφος δεν είναι προετοιμασμένο, σπόρους σε έδαφος πετρώδες απαγορεύεται. Όταν ξέρεις ότι οι σπόροι σου χρειάζονται διαφορετικό έδαφος, είναι χαζομάρα και να τους ρίξεις, γιατί ξέρεις ότι θα παραμουλιάσουν και θα σου σαπίσουν. Κατά συνέπεια θα πρέπει πρώτα να έχουμε συνείδηση του εδάφους που χρειάζεται ο σπόρος που ρίχνουμε, το είδος της υπηρεσίας που θέλουμε να προσφέρουμε, το επίπεδο της υπηρεσίας που θέλουμε να προσφέρουμε, πρέπει να είναι ανάλογο με το περιβάλλον το οποίο μας περιβάλλει.
Θα πω ένα πολύ απλό παράδειγμα πρακτικότατο: Υπήρχε κάποιος αιδεσιμότατος ο οποίος μιλούσε εκπληκτικά και τον μεταθέσανε, είχε πάει σε ένα συγκεκριμένο άλλο περιβάλλον και δεν μπορούσε να σταυρώσει πλήρωμα μέσα στην εκκλησία, ήταν πάρα πολύ μορφωμένος άνθρωπος, ψάχτηκε να δει τι συνέβαινε και τελικά βρέθηκε ότι η προφορά του δεν ήταν η προφορά των κατοίκων της περιοχής και δεν ήταν ο τόνος του και η ομιλία του οικεία στα αυτιά τους και έκανε ορθοφωνία για την ιδιομορφία της γλωσσολαλιάς του περιβάλλοντος και γέμισε ολόκληρη η εκκλησία με κόσμο. Το πρόβλημα του δεν ήταν στο λέγειν του, στην ποιότητά του, ήταν στη συγκεκριμένη συνθήκη του περιβάλλοντος. Έλεγχος λοιπόν, αυτό σημαίνει νοημοσύνη.
Το νερό που υπάρχει στη στάμνα δεν έχουμε φθάσει στην εξελικτική κατάσταση εμείς οι ίδιοι να επιτελούμε το θαύμα του Ιησού που μετατρέπει, οπότε σε κάθε περιβάλλον η στάμνα μας έχει πάντοτε το αντίστοιχο υγρό μέσα σε ποιότητα και ποσότητα, η ποσότητα δεν τελειώνει ποτέ, αλλά εάν επί παραδείγματι είσαι σε ένα περιβάλλον που χρειάζεται κρασί και έχεις εσύ την εξελικτική αυτή κατάσταση που να κάνεις τη μετατροπή μεταφορικά πάντα μιλώντας, το νερό σου θα το δώσεις ως κρασί, εάν είσαι σε ένα περιβάλλον που χρειάζεται πετρέλαιο, το νερό σου θα το δώσεις σαν πετρέλαιο, μετασχηματίζοντας την ενέργεια στον κραδασμό ανώτερο ή κατώτερο που θα αντιστοιχίσει στο περιβάλλον για να συνηχήσει μαζί του. Εάν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, γιατί σημαίνει κάποιο εξελικτικό στάδιο, τότε περιμένουμε, δεν χύνουμε το νερό διότι απαγορεύεται. Θα ήθελα να πω ότι όταν μιλάμε για απόσπαση, βασική πρόταση της Πρώτης ακτίνας είναι και η αποκήρυξη των μορφών που δεν χειρίζονται δύναμη, σημαίνει ότι γύρω μας, πολύ συχνά περιβαλλόμαστε από άτομα τα οποία είναι βαρυκραδασμικά και τα οποία εμείς καλώς ή κακώς τα κουβαλάμε, διότι θεωρούμε ότι έχουμε την ευθύνη τους.
Σε περίπτωση που καλώς τα κουβαλάμε, θα πρέπει να κάνουμε τις ασκήσεις της απόσπασης για να είμαστε συνεπείς ως προς τις ευθύνες μας των τριών κατώτερων κόσμων, δηλαδή εάν είναι το παιδί μας, εννοείται ότι θα του παρέχεις ότι χρειάζεται στο φυσικό, συναισθηματικό και νοητικό πεδίο για την πρόοδό του, υποχρεούσαι να καλύψεις τις ευθύνες σου στο πνευματικό επίπεδο, που σημαίνει ότι θα έχεις διάκριση του παιδιού σου, του συντρόφου σου και θα κρίνεις εάν θα διατηρήσεις δίπλα σου μετά την ενηλικίωσή του, γιατί πριν δεν το συζητάμε, μετά την ενηλικίωσή του το παιδί σου ή τον άνδρα σου, γιατί θεωρείς ότι είναι σε μειονεκτική θέση, ότι είναι σε θέση αδυναμίας και κατά συνέπεια βάζεις τον εαυτόν σου να του παρέχεις προστασία, δύναμη και κάποια πράγματα προς το ζειν ή πνευματικά πάντοτε διακρίνεις ότι για να προχωρήσει ο άνθρωπός σου που τον πονάς και τον αγαπάς, πρέπει να τον αφήσεις έστω και επώδυνα και για εκείνον επώδυνα, να αποσπασθεί και να προχωρήσει μόνος του στη ζωή, γιατί αλλιώς υπό την προστασία σου, υπό την σκέπη σου δεν θα προχωρήσει.
Αυτό σε άλλο παράδειγμα ως προς τις ομάδες ο Θιβετανός έχει κάποια γράμματα στα οποία λέγει «αδελφέ μου, είναι υποχρέωσή σου να αφήσεις πίσω σου τις ενέργειες εκείνες που στο περιβάλλον σου σε πνίγουν και σε απομυζούν» και μιλάει συνήθως έτσι, όταν οι αδελφοί δεν είναι πρωτακτινικοί, αλλά Δεύτερης ακτίνας όπου σε πιάνει η πολλή περιεκτικότητα και βάζεις σε δεύτερη μοίρα τη διάκριση, ή διατηρείς και τα δύο αλλά από απόσπαση, δεν πάει το πράγμα μπροστά. Οι αδελφοί αυτοί στον όμιλό τους θα βρουν, λέγει ο Δάσκαλος, εκείνους που τους αναλογούν για την εξέλιξή τους και το επίπεδό τους να τους βοηθήσουν, να προχωρήσουν, εσύ υποχρεούσαι να τους παραδώσεις εσωτερικά και να προχωρήσεις αποσπασμένος.
Εδώ θα σημειώσω πάλι την πνευματική αντίφαση το ότι πρέπει να ευαισθητοποιηθείς στις κραυγές των αιτούντων βοήθεια και αφού ευαισθητοποιηθείς, πρέπει να μάθεις και να αποσπάσαι από τις φωνές των αιτούντων βοήθεια, διότι ο καθένας έχει ένα έργο να επιτελέσει, και λέγει ο Δ. Θιβετανός, απαγορεύεται να επιτελέσεις κατώτερο έργο από αυτό για το οποίο ήρθε η ψυχή σου σε ενσάρκωση, διότι την θέση την οποία πρέπει να καλύψεις, εάν δεν την καλύψεις, δημιουργείται κενό και δημιουργείται κενό όσο πιο ψηλά είσαι, γιατί σε πιο χαμηλές θέσεις υπάρχουν πολλοί να καλύψουν την συγκεκριμένη θέση, σε πιο ανώτερες θέσεις υπάρχουν όλο και λιγότεροι. Κατά συνέπεια δεν δικαιούσαι να καλύπτεις κατώτερες θέσεις από αυτές που είσαι.
Όταν θα είσαι εμψυχωμένη προσωπικότητα θα έχεις τη δυνατότητα να διακρίνεις το επίπεδο των αιτούντων και θα διακρίνεις ποιοι τους αναλογούν και θα διακρίνεις και ποιο είναι το δικό σου έργο που θα πρέπει και να συγκεντρωθείς, να το εκπληρώσεις. Όσο είσαι σε διαδικασία του να γίνεις εμψυχωμένη, σταθερά, προσωπικότητα, τότε πρέπει να ευαισθητοποιείσαι. Ο σκοπός της ψυχής είναι το απόλυτο, η κατεύθυνση που έχουμε είναι το απόλυτο, το αμετακίνητο αυτό που λέγαμε περί κατεύθυνσης ποιος είναι ο σκοπός μας; Να ενωθούμε με τη ψυχή μας, αυτό είναι απόλυτο. Ότι και να συμβαίνει, ο κόσμος να χαλάει σε οποιοδήποτε επίπεδο αυτό είναι απόλυτο, αυτό είναι πάνω απ’ όλα, δηλαδή εάν έχουμε να επιλέξουμε, η επιλογή θα πρέπει να γίνει βάζοντας πρώτο αυτό, έστω και αν στο περιβάλλον, η επιλογή μας φαίνεται προβληματική. Απόλυτο στην προσωπικότητα δεν υπάρχει, υπάρχει ευελιξία, υπάρχει εναλλαγή, διότι κατανοείς την πολλαπλότητα της εκδήλωσης.
Παράδειγμα: Εμένα πάρα πολύ συχνά, σύντροφοι της ζωής μου με έχουν κατηγορήσει, ότι δεν έχω μια γνώμη, όλο χίλιες γνώμες μου λένε έχεις, το έχω ακούσει κατ’ επανάληψη, απορούσα, γιατί δε άλλαζε στο μυαλό μου ούτε στιγμή αυτό που ήθελα, ένα πράγμα ήταν, απλά εγώ κράταγα αυτό που ήθελα να επιτύχω, αλλά δεν με πείραζε αν θα επιτευχθεί με τον άλφα ή βήτα τρόπο, παράδειγμα: εγώ ήθελα να ξεκουραστώ, δεν με ένοιαζε αν θα καθόμασταν στο μπαλκόνι, αν θα πηγαίναμε σινεμά, αν θα πηγαίναμε στη θάλασσα ή αν θα πηγαίναμε να φάμε, αρκεί να υπήρχαν ενέργειες χαλαρωτικές. Εγώ ήμουν απόλυτη σ’ αυτό που ήξερα ότι χρειάζομαι, να χαλαρώσω. Το άτομο όμως το άλλο που δεν είχε τη δυνατότητα να δει αυτό που εγώ είχα ανάγκη, έβλεπε ότι είμαι μια σβούρα. Πάμε σινεμά; Πάμε. Καθόμαστε στο μπαλκόνι; Καθόμαστε. Πάμε μια βόλτα; Πάμε. Ε! Τι θέλεις επιτέλους; Ενέργειες χαλαρωτικές, είτε στο σινεμά, είτε στο μπαλκόνι, είτε στη βόλτα.
Εδώ όμως δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα, για να καταλάβει αυτό το απλό πράγμα, απλό το λέγω εγώ, ο άλλος το βλέπει τεράστιο, δεν το καταλαβαίνει. Άλλο παράδειγμα στο πνευματικό τώρα τομέα. Εγώ τον σκοπό μου, ο οποίος είναι απαράβατος και απόλυτος, τον ξέρω. Τώρα ομάδα θα κάνω, σε θέατρα θα μιλάω, στο κομπιούτερ θα είμαι, στη σπηλιά θα είμαι; Ότι προκύψει. Τον σκοπό μου θα κάνω με ποια μορφή; Ανάλογα τις συνθήκες και ανάλογα τι μου προσφέρεται, θα το κάνω.
Ο άλλος αναρωτιέται, εσύ τι έχεις έρθει να κάνεις εδώ επάνω; Ομάδα θα κάνεις; στο κομπιούτερ θα δουλεύεις; Τι θέλεις, τι θα κάνες; Εγώ έχω έρθει να γειώσω συγκεκριμένες ενέργειες, γι’ αυτό και υποχρεωτικά υπάρχει μια ταμπέλα που λέγει «‘ΡΟΔΙ ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ» αυτό θα περάσει χρόνος για να περάσει στα μυαλά των ανθρώπων, να το συνειδητοποιήσουν.
Εάν το είχαν συνειδητοποιήσει όλοι αυτοί που πέρασαν από τις εξωτερικεύσεις που έκανα και με άκουσαν, κάποιοι δεν θα ήταν εδώ σήμερα για να κοινωνήσουμε αυτό το οποίο γίνεται; Τι είναι αυτό που δεν τους το επιτρέπει, δεν είναι ότι εγώ κρύφτηκα. Ίσα – ίσα πιο χοντρή εξωτερίκευση δεν μπορούσα να κάνω.
Ο κάθε άνθρωπος ανά πάσα στιγμή μπορεί να τουμπάρει και το μαύρο να γίνει άσπρο και το άσπρο να γίνει μαύρο και όταν υπάρχει βεβαίως η βάση από πίσω, διότι και για τον Σαούλ λέμε ότι έφτυνε τον Ιησού και έγινε το θαύμα, και ανοίξανε τα μάτια του και είδε και έγινε ο Παύλος, ναι, αλλά η συγκεκριμένη ψυχή ήταν ο Διδάσκαλος Ιλαρίονας, που σημαίνει ότι είχε πέσει μέσα στη λήθη μεν, αλλά όταν ταρακουνήθηκε του βγήκε ολόκληρη ψυχή από πίσω η οποία ήταν και παλαιά και ώριμη, είχε μια προεργασία. Δηλαδή όταν ξύπνησε η μνήμη του ήρθε και ενήργησε σταθερά βάσει της μνήμης που αφυπνίσθηκε δεν μπορεί να συμβεί αυτό το θαύμα σ’ έναν που είναι σε εμβρυακή κατάσταση η ψυχή του και να δει το φως το αληθινό και να γίνει ξαφνικά Παύλος. Για να ξυπνήσει ο άνθρωπος μια και έξω πρέπει η ψυχή να είναι ήδη έτοιμη και την προσωπικότητα την εμψυχωμένη να την έχει βιώσει σε πολλαπλές προβιωτές. Εκεί θα ξυπνήσει μια και έξω. Εδώ σε λίγο θα γεννιούνται και παιδιά ξυπνημένα, αλλά θα πρόκειται και για ψυχές της έκτης ρίζας φυλής, της επόμενης.
Άρα επάνω στις βαθμίδες της εξέλιξης ο καθένας έχει τις δικές του ανάγκες, τους δικούς του νόμους, οι οποίοι όμως είναι απόλυτοι και απαράβατοι για το κάθε στάδιο. Αν βρεις ότι είσαι στο γ –3 στάδιο, αν έχεις συνειδητότητα του ότι είσαι σ’ αυτό το εξελικτικό σημείο, υπάρχουν καταγραμμένοι οι νόμοι και ξέρεις τι θα κάνεις, αρκεί να έχεις τη πειθαρχία να τα κάνεις, εάν ανακαλύψεις ότι είσαι στο δ – 5 σημείο και κάνεις αυτά που λέγει για το γ – 3, τετέλεσται. Το να κρατηθείς στην κόψη του ξυραφιού χρειάζεται θυσία και η θυσία χρειάζεται επάνω στη προσωπικότητα, να σφαγιασθεί η προσωπικότητα, αλλά δεν την σφάζεις γιατί είναι γλυκιά η ζωή, λένε σε εισαγωγικά γλυκιά η ζωή, τι σημαίνει, γλυκό το να πιούμε ένα κρασάκι, γλυκό να καπνίσουμε ένα τσιγάρο, γλυκό να πάμε μια εκδρομούλα. Τελικά χάνεις το μέλι το πραγματικό, αλλά λες το προτιμώ, όσο το προτιμάς και το επιλέγεις, να ξέρεις ότι το αναβάλλεις για μετά. Λες εγώ ξέρω.
Παράδειγμα γήινο: Ξέρω ότι για να γίνω διευθύντρια θα πρέπει να έχω το πτυχίο της μετεκπαίδευσης, θέλω να γίνω διευθύντρια, διότι με βολεύει από διάφορες πλευρές, ναι, αλλά να κάνω και τη μετεκπαίδευση; Πρέπει να δώσω εξετάσεις που σημαίνει ότι πρέπει να διαβάσω τόμους και τώρα δεν μπορώ γιατί έχω τόσα πράγματα να κάνω μέσα στην οικογένεια, διότι έχω άλλες προτεραιότητες κλπ. Τι κάνω; Δεν ξέρω από που πρέπει να περάσω για να γίνω διευθύντρια; Το ξέρω αλλά προτιμώ άλλους παράγοντες γλυκούς του περιβάλλοντος, αντί να κάτσω να διαβάσω θυσιάζοντάς τους.
Άρα συνειδητά το επιλέγω, άλλο το να κάτσω να διαβάσω και να μην περάσω, θάχω προσπαθήσει, αλλά το να μην καθίσω να διαβάσω λόγω της ηλικίας μου, των οικογενειακών μου αναγκών που δεν μου το επιτρέπουν, σημαίνει ότι δεν πειθαρχώ σ’ αυτό που ξέρω, το ίδιο είναι και για τα πνευματικά. Εγώ τώρα που δουλεύω στο κομπιούτερ,το πρωί που βγήκα να ψωνίσω κάποια πράγματα και πέρασα από μια φίλη αγαπημένη, μόλις με είδε μου είπε: - Μαρία πως είναι έτσι τα μάτια σου; - Πως είναι της είπα. - Σαν νάχεις πάρει ναρκωτικά. Για να μην της πω ακριβώς ότι είναι από την απόσπαση, γιατί ψάχναμε τα αβατάρ, της είπα ότι είναι από το κομπιούτερ. Για να αποδώσω αυτό που πρέπει να αποδώσω πρέπει να πολλαπλασιάσω τις ώρες στο κομπιούτερ και πρέπει να συνηθίσουν και τα μάτια μου. Δεν πρέπει να τα πειθαρχήσω; Ναι αλλά έχω και ευαισθησία στα μάτια. Ναι αλλά κάπως πρέπει να γίνει και θα γίνει.
Το απόλυτο είναι πάνω στο σκοπό που ξέρεις, ότι πρέπει να φέρεις εις πέρας από εκεί και πέρα κόβεις τον λαιμό σου. Μια γυναίκα που μένει μόνη της με τέσσερα παιδιά ορφανά ξέρει ότι πρέπει να τα μεγαλώσει, αυτό είναι το απόλυτο, πως θα τα μεγαλώσει; Μην το ψάχνεις, θα κόψει το λαιμό της και θα τα μεγαλώσει. Τα υπόλοιπα δεν μετράνε. Σημασία έχει ότι πρέπει να φέρει εις πέρας τον σκοπό της. Ξεκαθαρισμένα είναι για αυτούς που έρχονται σε ενσάρκωση με συγκεκριμένους σκοπούς, αλλά ισχύει το διαφορετικό του εδάφους. Παράδειγμα, εγώ μπορώ να κάνω σεμινάρια σε διάφορα επίπεδα. Δηλαδή σε διάφορα εδάφη, σε διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικό εξελικτικό επίπεδο, και να τα πω διαφορετικά, να τα πω υπέρ αποκρυφηστικά, να τα πω πολύ απλά και γήινα ή να τα πω φιλολογικοφιλοσοφικά. Δεν αλλάζει το ότι πρέπει εγώ να διακρίνω ποιο είδος σπόρου διαθέτω για να διακρίνω και το έδαφος στο οποίο θα πάω να κάνω τη δουλειά αυτή. Δεν μπορεί να διαθέτω εγώ, επί παραδείγματι, σπόρους από ορχιδέες και να πάω στο Βόρειο Πόλο να τους σπείρω.
Ο σπόρος δουλεύει και υπάρχουν πολλαπλά δείγματα σε πολλαπλά επίπεδα για το τι έχει γίνει αυτός ο σπόρος, ο σπόρος πάει πολύ καλά, το πρόβλημα είναι ότι η εξελικτική στιγμή δεν έχει κόσμο να ανταποκριθεί άμεσα, να τον δεις δηλαδή, να γίνει και απτός, φανερός, απλά ο σπόρος δουλεύει μέσα στο έδαφος του κόσμου, δεν φαίνεται ακόμη. Θα φανεί όμως μέσα στη προσεχή δεκαπενταετία, γιατί δεν είμαστε σε ρυθμούς ταχύτητας που ήταν τον προηγούμενο και προπροηγούμενο αιώνα, υπάρχουν άλλοι ρυθμοί ταχύτητας πλέον. Επομένως θα ετοιμαστεί πολύ πιο γρήγορα ο κόσμος απ’ ότι εάν λάβουμε τα σημερινά στοιχεία και τη χρονική περίοδο που προτείνω, σε μια εικοσαετία, θα συγκρίναμε τη διαφορά που θα είχε εξελικτικά το προηγούμενο αιώνα. Τώρα υπάρχει δυνατότητα, ελπίζουμε.
Πως θα διατηρηθεί το `Ρόδι στην συνείδηση των ανθρώπων που ασχολούνται με τον χώρο; Κάπως πρέπει να μην ξεχάσουν την λέξη `Ρόδι, να μην ξεχάσουν ότι συνδεόμαστε με Δασκάλους, να μάθουν ότι κάνουμε διαλογισμό, να μάθουν τι είδους διαλογισμό κάνουμε, δεν λέγω να έρθουν, λέγω να διατηρηθεί στην μνήμη τους η έννοια, η κραδασμικότητα να δουλεύει, αυτό είναι από τα απαράβατα, υπάρχουν μερικά πράγματα, τα οποία πρέπει να γίνουν οπωσδήποτε, τώρα το πως, με χίλιους τρόπους. Αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω να γίνει χάσμα στο κόσμο. Εγώ δεν μπορώ να προσεγγίσω τον κόσμο, διότι οι ενέργειές μου είναι πολύ δυνατές για τον κόσμο. Όμως δεν μπορώ και να μην στείλω αυτή την κραδασμικότητα με κάποιον τρόπο προς αυτούς, για να ξέρουν στο υποσυνείδητό τους, στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους, ότι υπάρχει, αυτό ανήκει στις υποχρεώσεις.
Διαφημιστικό; Και τι να λέγει, ναι αλλά αυτό σημαίνει ότι θα δίνουμε τι εκδηλώσεις κάνουμε, τις ατζέντες. Για να το κάνουμε αυτό θα πρέπει να έχουμε εκδηλώσεις, που να μπορούμε να υποδεχτούμε κόσμο. Η δουλειά που κάνουμε εδώ πέρα δεν είναι για να υποδέχεται κόσμο. Δηλαδή οι διαλογισμοί αυτοί που γίνονται δεν είναι για να έρθει κανείς να τον υποδεχτούμε, υποδοχή σημαίνει ότι κάποια άτομα, όπως ισχύει παντού, αναλαμβάνουν τον κόσμο που είναι να μπει, να τον ρωτήσουν τι έχει κάνει, να του εξηγήσουν τι κάνουμε, να δουν αν μπορεί να δουλέψει σ’ αυτό που δουλεύουμε και αν δεν μπορεί, να μπει σε μια ομάδα προετοιμασίας, ή να τον στείλει σε κάποια άλλη ομάδα γνωστή ή άγνωστη που ξέρει ότι ανταποκρίνεται στην ανάγκη του. Εμείς δεν έχουμε τέτοιο πράγμα, δηλαδή έχουμε ιερό και δεν έχουμε προθάλαμο, αυτό βέβαια είναι και απαράδεκτο.
Απλά το θέτω για να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν προβλήματα συγκεκριμένα, πρακτικά, υπηρεσίας, γιατί ο καθένας στο επίπεδό του πρέπει να λειτουργήσει, να δημιουργήσει πεδίο υπηρεσίας, εάν έχει έρθει η ώρα, διαφορετικά πρέπει οπωσδήποτε να λύσει τα οικογενειακά του προβλήματα, πρέπει να κάνει κάποια βήματα συγκεκριμένα, δεν γίνεται αλλιώς, η στασιμότητα δεν ισχύει, πάντα μπροστά λέγει η Πρώτη ακτίνα, θέληση, μπροστά πηγαίνω και αποφασίζω να τα διατηρώ όλα ως έχουν, αλλά σαφώς επειδή εξελίσσομαι θα πρέπει να κάνω και κάποιες διευθετήσεις, τις κάνω;

Η έννοια του Αβατάρ είναι η ενσωμάτωση μιας αρχής μέσα σε μια οντότητα. Υπάρχουν Αβατάρ πάρα πολύ μεγάλα εξωσυστημικά, υπάρχουν Αβατάρ ηλιακά και υπάρχουν και μικρότερα Αβατάρ. Πλανητικά υπάρχει η ανάγκη για να εδραιωθούν οι ενέργειες του Πλανήτη και να ευθυγραμμισθεί στην εξέλιξη που απαιτείται από το ηλιακό σύστημα, χρειάζεται η επέμβαση εξωτερικών Κοσμικών Δυνάμεων. Οι Κοσμικές αυτές Δυνάμεις έρχονται υπό την μορφή ενός Αβατάρ. Το Αβατάρ ανάλογα με το μέγεθός του δεν μπορεί να προσεγγίσει τον Πλανήτη παρά μέχρι κάποιο ορισμένο επίπεδο. Όσο μεγαλύτερο είναι, τόσο πιο μακρινό είναι το επίπεδο, στο οποίο το προσεγγίζει. Σε όλες τις περιπτώσεις είναι απαραίτητη η ύπαρξη μικρότερων οντοτήτων που ευθυγραμμίζονται με το Αβατάρ και δημιουργούν την αλυσίδα την ενεργειακή, μέσω της οποίας η Αρχή θα φθάσει στο Πλανήτη μέσα στην ύλη. Αυτή η ενεργειακή αλυσίδα μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους.
Αυτή τη στιγμή και εν αναμονή του Αβατάρ της Σύνθεσης που θα οδηγήσει την ανθρωπότητα, ως οντότητα, σε μια νοητική σύνθεση του δεξιού και του αριστερού ημισφαιρίου της και σε μία σύνθεση της προσωπικότητάς της για να επιτύχει την σύνδεση με την ψυχή της, πιθανότατα πιστεύω, υπάρχει ήδη ένα μικρό Αβατάρ, δηλαδή μια μεγάλη οντότητα, αλλά μικρή ως προς την αναλογία με το κοσμικό Αβατάρ της Σύνθεσης ήδη επάνω στην Γη. Η ύπαρξη αυτή, ο αδελφός αυτός εργάζεται σαν μετασχηματιστής, παραλαμβάνοντας από το νοητικό πεδίο την πιο κοντινή ενέργεια, που μπορεί το Αβατάρ να χαμηλώσει και να μετασχηματίσει μέσω πολλαπλών πηγών βεβαίως.
Υπάρχει μία ομάδα του Χριστού και μια ομάδα του Δ. Μορύα που εργάζονται μέσω των αντιπροσώπων τους και μέσω των μαθητών τους για να προετοιμάσουν το έδαφος του πλησιάσματος της Συνθετικής αυτής Δύναμης. Η προετοιμασία στην οποία και συμμετέχουμε είναι απαραίτητη, γιατί εάν η ενέργεια του Αβατάρ πλησιάσει χωρίς να έχουν εξισορροπήσει τα νοητικά ημισφαίρια δεν θα μπορέσει να γίνει ισοζυγισμένη σύνθεση, που σημαίνει καταστροφή. Το πλησίασμα του Αβατάρ για να έχει επιτυχία, θα πρέπει να προετοιμάσουμε τον κόσμο ως προς την δυνατότητα και την ανάγκη της Σύνθεσης.
Η έννοια της Σύνθεσης δεν είναι κατανοητή στον κόσμο. Η έννοια της Σύνθεσης θα γίνει κατανοητή, πρέπει να εργασθούμε γι’ αυτό. Θα υπάρξουν πολλές καταστροφές. Ο Άγγελος της Καταστροφής είναι υποχρεωμένος να δράσει και δρα μέσα από όλους εκείνους τους αδελφούς που βρίσκονται επάνω στο Πλανήτη προετοιμάζοντας το έδαφος. Ο Άγγελος της Ανοικοδόμησης δρα και εκείνος ήδη, μέσα από τους αδελφούς που προετοιμάζουν τα δομικά στοιχεία με τα οποία θα κτισθεί το κατεστραμμένο έδαφος. Ως προς τους εαυτούς μας για να γίνουμε Άγγελοι της Ανοικοδόμησης, οφείλουμε να γίνουμε πρώτα Άγγελοι της Καταστροφής. Βιώνοντας αυτήν την διεργασία ατομικά, είμαστε σε θέση να ελέγξουμε την διεργασία στο περιβάλλον, έτσι ώστε η περιβαλλοντική καταστροφή να είναι ελεγμένη και μόνον εκείνη να πραγματοποιείται, που δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Ότι έχουμε τη δύναμη να μετασχηματίσουμε, το μετασχηματίζουμε, διότι είμαστε κάτω από την ακτίνα του Χριστού. Δίνουμε ευκαιρίες αλλά οι ευκαιρίες έχουν συγκεκριμένα όρια που ορίζονται από τον Νόμο. Η ευκαιρία που δίνεται στην ανθρωπότητα σήμερα και σε μας τους ίδιους για υπηρεσία είναι απεριόριστη. Η γνώση όμως της ευκαιρίας και του συγκεκριμένου λόγου επί του οποίου εργαζόμαστε και τον οποίον υπηρετούμε, δεν μας επιτρέπει το χάσιμο χρόνου, όπως δεν μας επιτρέπει και τη βιασύνη που καταστρέφει και μας αναγκάζει να ξεκινάμε εκ του μηδενός κάθε φορά. Ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη της καταστροφής στο περιβάλλον του εκείνων των στοιχείων, εκείνων των μορφών που δεν συμμορφώνονται και δεν επιτρέπουν το πλησίασμα του νέου. Συγχρόνως ο καθένας προετοιμάζει μέσα από την ίδια του την ενέργεια τα δομικά στοιχεία με τα οποία θα αναβαθμίσει το περιβάλλον.
Αναβάθμιση ποιοτική, αναβάθμιση αρχών. Από τις αρχές της προσωπικότητας στις αρχές της ψυχής και από τις αρχές της ψυχής στις αρχές του Πνεύματος. Σταδιακά, μεθοδικά χρειάζεται νοήμων δραστηριότητα, χρειάζεται νοήμων αγάπη, και μία τεράστια θέληση πέρα από κάθε αντίσταση της ύλης και του περιβάλλοντος της πεπαλλαιωμένης νοοτροπίας των φυλακισμένων ζωών, να ξέρουμε που πάμε, προς τα που κινούμαστε, για να είμαστε σε θέση να κάνουμε τις επιλογές μας, να διαλέγουμε τις μεθόδους μας και τη στάση ζωής μας. Εύχομαι σε όλους η δύναμη της αγάπης να μας εμπνεύσει, η δύναμη της αγάπης να χρωματίσει τη δράση μας και εύχομαι αυτή η δράση να αποτελεί γείωση της αγάπης, με τρόπο νοήμονα, με τρόπο που ανταποκρίνεται στο περιβάλλον και στις ανάγκες του, οικογενειακά, επαγγελματικά, κοινωνικά, θεσμικά. Η Ελλάδα διαταράσσεται αυτή τη στιγμή ακριβώς από αυτούς τους Αγγέλους.
Βλέπουμε το τι γίνεται και θα πρέπει να είμαστε σε θέση να δούμε πίσω από τα γεγονότα, να δούμε πίσω από τον πόνο της καταστροφής, το καινούργιο που έρχεται, το καινούργιο που ζητάει έκφραση, το καινούργιο που δεν χωράει στα θεσμικά όργανα που υπάρχουν που απαιτούν την αλλαγή, για να χωρέσει η ποιότητα της ψυχής που πλησιάζει. Θα συμβούν πολλά, θα δούμε πολλά, θα κληθούμε πάντοτε να σταθούμε φωτεινοί φάροι για να μεταδίδουμε στο περιβάλλον, το άμεσο ή στο περιβάλλον το πολύ πλατύτερο, εκείνο το θετικό που έρχεται πίσω από την φαινομενική καταστροφή, να προβάλλουμε το όραμα και το όραμα να είναι καθαρό, να είναι διαυγές, να είναι συγκεκριμένο, να έχουμε μεθόδους να προτείνουμε, να επιδεικνύουμε οι ίδιοι συγκεκριμένη στάση ζωής, να γίνουμε παραδείγματα, απλά, συγκεκριμένα και να μην περιμένετε το περιβάλλον να αναγνωρίσει, για να κρίνετε εάν η στάση σας είναι ορθή, τη κρίση να την δέχεστε μόνον από τη ψυχή σας και εκεί να υπακούτε.
Το περιβάλλον δεν γνωρίζει, το περιβάλλον μάχεται τυφλά, έστω και εάν είμαστε μονόφθαλμοι, στους τυφλούς βασιλεύουν οι μονόφθαλμοι και ας πάρουμε τις θέσεις μας. Όχι για να βασιλεύσουμε, αλλά για να ανοίξουμε δρόμο μέσα στα σκότη. Η βασιλεία είναι Άλλου. Να υπάρχει υπομονή γατί εργαζόμαστε για ένα παρόν και για ένα μέλλον. Στο άμεσο παρόν καταθέτουμε αυτό που είναι να καταθέσουμε, αργά και μεθοδικά ο καθένας στο δικό του ρυθμό και με τη δική του ποιότητα έκφρασης, αυτό που για τον έναν είναι δράση, για τον άλλον είναι καταστροφή, μην κρίνετε, δεχθείτε ότι ο καθένας έχει διαφορετική ακτίνα, διαφορετικό πρόβλημα, διαφορετική ποιότητα, διαφορετική πηγή από την οποία προέρχεται, όλοι όμως είμαστε εδώ για τον ίδιο σκοπό, για την κυριαρχία της ψυχής πάνω στην ύλη, για την κυριαρχία της Μονάδας επάνω στην εμψυχωμένη ύλη. Εύχομαι σε όλους καλό δρόμο.
Εύχομαι σε όλους τα λόγια του Δ. Μορύα, να μας καθοδηγούν, η Μπλε Φλόγα να μας φωτίζει, να μας δυναμώνει και να μην δεχθούμε ποτέ, μα ποτέ την εξουσία χωρίς την αγάπη, η δύναμη της εξουσίας καταστρέφει, η δύναμη της αγάπης ανυψώνει. Η ανάληψη στους Ουρανούς θα γίνει μέσα από την κάθοδο στην ύλη. Θα πάρουμε μαζί μας την ύλη για να σηκωθούμε. Εύχομαι σε όλους να αντιληφθούν αφ’ ενός την κατεύθυνση η οποία είναι και η μόνη υπερμεγέθης, αλλά να αντιληφθούν και την αμεσότητα της Υπηρεσίας στο παρόν. Θα σας ευχαριστήσω πολύ για την παρουσία σας, είναι σημαντικό για το έργο, θα σας δώσω τον λόγο και μετά θα κλείσουμε. Στην πραγματικότητα δεν δίνουμε τους όρκους, τους επαναλαμβάνουμε απλά, γιατί είναι οι όρκοι που έχουμε πει επάνω και απλά όταν έρχεται η ευλογημένη στιγμή μέσα στην σάρκα να τους θυμηθούμε, τους επαναλαμβάνουμε.

Κατ’ αρχάς πάμε προς μια παγκόσμια Θρησκεία, πάμε προς μια Θρησκεία που θα συνθέτει όλες τις Θρησκείες πάνω στη βασική αρχή της Ενότητας, του Ενός Θεού. Πηγαίνουμε προς μια σύνθεση πολιτισμών για όλο τον Πλανήτη, πηγαίνουμε προς μια σύνθεση διακυβέρνησης, μια πλανητική διακυβέρνηση. Αυτές είναι οι βασικές συνθέσεις, προς το παρόν και είναι φυσικό να επιδιώκεται μια οικονομική σύνθεση πρώτ’ απ’ όλα εφόσον είναι το πιο υλικό και εφόσον είναι μέσα από την οικονομία, που οι αρνητικές δυνάμεις μπορούν και κυριαρχούν αυτή τη στιγμή επί του πλανήτου. Γι’ αυτό είναι πάρα πολύ βασικό να εντείνουμε εμείς και τις άλλες όψεις στις οποίες η Λευκή Αδελφότητα είναι πολύ – πολύ δυνατή. Δηλαδή τις όψεις του πνεύματος χωρίς όμως να ξεχνάμε και τις δέκα ομάδες εξυπηρετητών που υπάρχουν, τους εκπαιδευτές, τους θεραπευτές, τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς κ. λ. π. που είναι της Πρώτης ακτίνας. Η Πρώτη ακτίνα είναι της διακυβέρνησης.
Γι’ αυτό και δέχθηκα και ενδιαφέρομαι και οφείλω να δείξω και κάποια πρακτική δράση αργότερα, προς το παρόν δεν μπορώ, πάνω στην Alliance Universelle που ακριβώς είναι για τη παγκόσμια διακυβέρνηση, προετοιμασία εδάφους των συνειδήσεων για να δεχθούν ότι όλοι θα είμαστε υπό την μία Αρχή, είναι ιδέες και αρχές που χρειάζονται πάρα πολλή δουλειά συνειδητότητας να γίνει και θα σας φέρω ένα παράδειγμα για να κατανοήσουμε πρακτικά τι σημαίνει αυτό το πράγμα. Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε τηλεόραση τώρα με τους καθηγητές απεργούς και με ότι συνέβη, οι δύο πλευρές που θέλουν επετηρίδα και οι άλλοι που θέλουν εξετάσεις. Το πρόβλημα είναι επάνω στην αλλαγή που πρέπει να γίνει γενικότερα στην εκπαίδευση, βάσει των νέων αρχών, αλλά τι συμβαίνει, είναι σημαντικό να το δούμε.
Υπάρχει επί παραδείγματι, ο Υπουργός που έχει κάποια ιδέα, η ιδέα είναι θεωρητική, πρέπει να βρει τρόπο να την εφαρμόσει στη πράξη, δεν εξετάζουμε αν είναι σωστή ή δεν είναι σωστή. Μπορεί και μια λαθεμένη ιδέα να γίνει αποδεκτή από το σύνολο και να εφαρμοσθεί, θα αποδειχθεί εκ των υστέρων, αν θα έχει θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα. Τι συμβαίνει όμως; Όταν πάει να εφαρμοστεί μια ιδέα, πριν να έχει γίνει προετοιμασία εδάφους, πριν δηλαδή να έχουν περάσει τη γνώση πάνω στην οποία στηρίχθηκε η απόφαση, δηλαδή από που οδηγήθηκε, που θα πάει, να το μεταφέρει στη βάση; να το μεταφέρει στο κόσμο; Να καταλάβει ο κόσμος, να εκφρασθεί ο κόσμος.
Να πει τις δικές του απόψεις, να υπάρξει ο αντίλογος για να περάσει μέσα στη συνείδηση του γιατί γίνεται κάτι. Να πεισθεί ο κόσμος, εάν δεν πείσεις, δεν μπορείς να προχωρήσεις, γιατί δεν σε ακολουθεί και γίνεται χάσμα. Εάν δεν αντιληφθείς ότι το χάσμα οφείλεται στο ότι εσύ δεν εφάρμοσες την ιδέα σωστά, τότε κάνεις όπισθεν ολοταχώς και ξεκινάς από την αρχή, προσπαθώντας να επανορθώσεις τα στάδια τα οποία τα έκαψες, δεν τα λειτούργησες. Αυτό το παράδειγμα είναι βασικό για να δούμε τη δικιά μας τη δουλειά. Έχουμε να φέρουμε σε εφαρμογή κάποιες αρχές. Οι αρχές αυτές δεν θα εφαρμοστούν παρά μόνον εάν σκεφθούμε και καταλάβουμε τι στάδια προηγούνται από την εφαρμογή τους. Άμα καλύψουμε αυτά τα στάδια τότε θα εφαρμοσθεί η ιδέα.
Τι σημασία έχει μια ιδέα που γνωρίζουμε ότι θα εφαρμοσθεί σε διακόσια χρόνια, επί παραδείγματι, για να πούμε πόσο μακριά. Ένας εξυπηρετητής, ένας του Χριστού στρατιώτης τι κάνει; Κάθεται κάτω και λέγει. Σε πόσα χρόνια θα εφαρμοσθεί αυτή η ιδέα; Σε διακόσια ωραία. Σε πόσα στάδια πρέπει να λειτουργήσει το σχέδιο για να υπάρξει εφαρμογή σε διακόσια χρόνια; Πέντε στάδια. Ωραία, διακόσια δια πέντε ίσον σαράντα. Τα επόμενα σαράντα χρόνια της ζωής μου τι θα κάνω; Με ποια μέθοδο θα λειτουργήσω για να επιτευχθεί το πρώτο στάδιο στα σαράντα αυτά χρόνια; Έτσι λειτουργεί ο κόσμος, δεν λειτουργεί με το να σηκώσει τα χέρια ψηλά και να τον πιάσει απελπισία γιατί η αρχή είναι πολύ μακριά και γιατί θα χρειασθούν διακόσια χρόνια. Δουλεύει για τα σαράντα επόμενα χρόνια της ενσάρκωσης του και αν όλα πάνε καλά και ζήσει και άλλα είκοσι, θα δουλέψει και για το μισό σκαλοπάτι της δεύτερης φάσης των άλλων σαράντα χρόνων. Με αυτό το απλό, απλούστατο παράδειγμα θα ήθελα να σας καληνυχτίσω και τελειώνω με αυτό γιατί θέλω να καταλάβουμε, ότι τα πράγματα είναι συγκεκριμένα ακόμα και αν φαίνονται μακρινά και αφηρημένα. Τα τεμαχίζουμε παίρνουμε το κομματάκι εκείνο το οποίο μας αναλογεί και το δουλεύουμε.