Ερχόμαστε τώρα να μελετήσουμε τον ίδιο τον Ηρακλή. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, με την οποία ασχολήθηκαν πολλοί συγγραφείς. Μέρος του αντικειμενικού μας σκοπού δεν είναι ούτε η συζήτηση για τις λεπτομέρειες της ζωής του, ούτε επιχειρηματολογία για τα γεγονότα που ακολούθησαν. Οι ποικίλες αναφορές διαφέρουν στις λεπτομέρειες, ανάλογα με τις διαθέσεις του ιστορικού και μπορούν να μελετηθούν στις πολλές κλασσικές ιστορίες και στα λεξικά.
Εδώ θα πραγματευθούμε μόνο τους περίφημους δώδεκα άθλους και επί αυτών διαβάζουμε: “Ο Ηρακλής με τη θέληση του Δία, υποτάχθηκε στην δύναμη του Ευρυσθέα και υποχρεώθηκε να τον υπακούει σε κάθε του απαίτηση. Συμβουλεύθηκε το μαντείο του Απόλλωνα και του είπαν ότι έπρεπε να υποταχθεί για δώδεκα χρόνια στις διαταγές του Ευρυσθέα, σύμφωνα με τις εντολές του Δία. Και ότι αφού θα είχε εκτελέσει τους περίφημους άθλους, θα αποκτούσε την Αθανασία.”
Έτσι, άρχισε τη σταδιοδρομία του και, σαν μαθητής που παίρνει διαταγές από την ψυχή του, ανέλαβε τους δώδεκα άθλους, εκτελώντας καθένα τους σε ένα από τα ζωδιακά σημεία. Γι’ αυτό ο Ηρακλής αντιπροσωπεύει κάθε μαθητή που ζητεί να βαδίσει στην ατραπό και να αποδείξει τον έλεγχό του και τις φυσικές του δυνάμεις. Όπως και να αντιπροσωπεύσει το ζωδιακό σημείο που η ανθρωπότητα η ίδια βρίσκεται. Το αρχικό του όνομα ήταν Αλκείδης, που άλλαξε και έγινε Ηρακλής, όταν απέκτησε μια παράξενη εμπειρία και προτού ξεκινήσει για τους άθλους του.

Το όνομα Ηρακλής σημαίνει το “κλέος της Ήρας”. Η Ήρα αντιπροσωπεύει την ψυχή, έτσι το όνομά του ενσωμάτωνε την αποστολή του, που προοριζόταν να εκδηλώσει με ενεργό υπηρεσία πάνω στο φυσικό πεδίο τη δόξα και τη δύναμη της έμφυτης Θεότητάς του. Μια αρχαία γραφή της Ινδίας λέγει: “Με την κυριαρχία της ζωής που δεσμεύει, έρχεται η ακτινοβολία” και η ένδοξη αποπεράτωση όλων των εγχειρημάτων του Ηρακλή ήταν αποτέλεσμα της κυριάρχησής του στην δεσμευτική μορφή του.
Μας λένε ότι είχε ένα Θείο πατέρα και μια γήινη μητέρα και έτσι βλέπουμε τον ίδιο βασικό συμβολισμό να επαναλαμβάνεται, όπως σε όλους τους Υιούς του Θεού. Στο πρόσωπό τους συμβολίζεται η ουσιαστική δυαδικότητα του Θεού σε εκδήλωση της ζωής στη μορφή, της ψυχής στο σώμα και του πνεύματος στην ύλη. Η δυαδικότητα αυτή είναι η δόξα της ανθρωπότητας και επίσης αποτελεί το πρόβλημα που κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλύσει. Πατέρας-Πνεύμα και Μητέρα-Ύλη συναντώνται στον άνθρωπο και το έργο του μαθητή είναι να αποσυρθεί από τα δεσμά της μητέρας και έτσι να ανταποκριθεί στην αγάπη του Πατέρα.
Η δυαδικότητα αυτή εμφανίζεται επίσης στο γεγονός ότι ήταν δίδυμος. Διαβάζουμε ότι ο ένας δίδυμος γεννήθηκε από γήινο πατέρα κι ο άλλος ήταν υιός του Δία. Αυτή είναι η μεγάλη κατανόηση που έρχεται σε κάθε ανεπτυγμένο και με αυτεπίγνωση ανθρώπινο ον. Αντιλαμβάνεται ότι έχει συνείδηση των δύο όψεων που συναντώνται στην Φύση του. Είναι η καλά ανεπτυγμένη και σε ανώτερο βαθμό οργανωμένη προσωπικότητα δια της οποίας ο άνθρωπος εκφράζεται συνήθως και με τα τρία μέρη νοητικό, συναισθηματικό και φυσικό συντονισμένα σε μια ολοκληρωμένη μονάδα.

Έπειτα υπάρχει η πνευματική φύση, με τις παρορμήσεις της και τις ενοράσεις της, με τη σταθερή της έλξη προς κάθε τι ζωτικό και Θείο και με τον συνεχή εσωτερικό πόλεμο που προκύπτει από αυτή την πραγματοποιούμενη δυαδικότητα. Ο Ηρακλής ήταν ο μαθητής, που ζούσε μέσα σε ένα φυσικό σώμα, αλλά ήταν ικανός κατά καιρούς, σαν τον Απ. Παύλο, να είναι ‘ανερχόμενος στον τρίτο ουρανό’, και να συνομιλεί με Θεία όντα. Ευρισκόμενος σ’ αυτή την κατάσταση, οραματίστηκε το Σχέδιο, γνώρισε τι έπρεπε να κάνει και διέκρινε την πραγματικότητα της πνευματικής ζωής. Υπάρχει επίσης ένα ενδιαφέρον μικρό γεγονός στην ιστορία της ζωής του, που έχει σχέση με την ίδια αλήθεια.

O Hρακλης μωρο. Όταν ήταν ακόμη νήπιο, λέγεται ότι ο Ηρακλής σκότωσε το δίδυμο αδελφό του. Δεν ήταν πια μια διχασμένη οντότητα, μια δυαδικότητα, αλλά ήταν ψυχή και σώμα σε μια ενότητα. Αυτό δείχνει πάντα το στάδιο του μαθητή. Πέτυχε αυτή την ενότητα, γνωρίζει ότι είναι ψυχή μέσα στο σώμα και όχι ψυχή και σώμα και η πραγματοποίηση αυτή πρέπει τώρα να χαρακτηρίζει όλες τις πράξεις του. Όταν ήταν στην κούνια, λέει ο μύθος, το παιδί με την άμεση επιθυμία σκότωσε δύο φίδια, δίνοντας έμφαση στη δυαδικότητα.
Με την πράξη αυτή προδικάζει το μέλλον στο οποίο έδειξε ότι δεν τον εξουσίαζε πια η ζωική φύση, αλλά μπορούσε να πνίξει το φίδι της ύλης και ότι δεν θα ήταν πια αιχμάλωτος της μεγάλης πλάνης. Σκότωσε το φίδι της ύλης και πλάνης. Αν μελετηθεί ο συμβολισμός του φιδιού, θα δούμε ότι απεικονίζονται τρία φίδια, το ένα αντιπροσωπεύει το φίδι της ύλης, το άλλο το φίδι της πλάνης και το τρίτο το φίδι της σοφίας. Το τρίτο αυτό φίδι αποκαλύπτεται μόνο όταν τα άλλα δύο σκοτωθούν.
Η αίσθηση της δυαδικότητας είναι το πρώτο στάδιο της πνευματικής εμπειρίας και χαρακτηρίζει τις σκέψεις όλων των μεγάλων ζηλωτών και μυστικιστών του κόσμου. Σημειώστε πώς βροντοφωνάζει ο Απ. Παύλος καθώς παλεύει με το πρόβλημα: “Ευρίσκω λοιπόν τον νόμον τω θέλοντι εμοί ποιείν το καλόν, ότι εμοί το κακόν παράκειται· συνήδομαι γαρ τω νόμω του Θεού κατά τον έσω άνθρωπον, βλέπω δε έτερον νόμον εν τοις μέλεσί μου αντιστρατευόμενον τω νόμω του νοός μου και αιχμαλωτίζοντά με εν τω νόμω της αμαρτίας τω όντι εν τοις μέλεσί μου… Ευχαριστώ τω Θεώ δια Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών· άρα ουν αυτός εγώ τω μεν νοΐ δουλεύω νόμω Θεού, τη δε σαρκί νόμω αμαρτίας.” (Ρωμ. vii, 21-25.). Καθώς ο Ηρακλής μεγάλωνε, λέγεται ότι, δόθηκε μεγάλη φροντίδα στη μόρφωσή του. Εκπαιδευόταν για να αποκτήσει, κατά το δυνατόν, όλα τα πρόσθετα προσόντα και καθώς εκπαιδευόταν κάθε ικανότητα που διέθετε αναπτυσσόταν και οργανωνόταν.
Ποιο είναι το μάθημα που μαθαίνουμε απ’ αυτό; Είναι η ανάγκη να κατανοήσουμε ότι κάθε μαθητής, αν αληθινά αξίζει αυτό το όνομα, πρέπει απαραίτητα να είναι ένα πολύ αναπτυγμένο μέλος της ανθρώπινης οικογένειας. Και τα τρία μέρη της φύσης του πρέπει ν’ ανελιχθούν. Ο νους του πρέπει να αποκτήσει πολλές γνώσεις και να λειτουργεί καλά και ο ίδιος πρέπει να ξέρει πώς να τον χρησιμοποιεί. Η συναισθηματική του ευαίσθητη φύση πρέπει να ανταποκρίνεται σε κάθε τύπο επαφής. Το φυσικό του σώμα πρέπει να είναι κατάλληλο μέσον έκφρασης για την ενοικούσα ψυχή και εξοπλισμένο ν’ αναλαμβάνει τα έργα στα οποία ο άνθρωπος αφιερώθηκε.
Για πολλούς αιώνες υπήρξε μεταξύ των ζηλωτών η τάση δυσφήμισης και υποτίμησης του νου. Ήταν πρόθυμοι να λένε με ευκολία “ο νους είναι ο φονιάς του πραγματικού” και με μια ανάξια λόγου αδράνεια και νωθρότητα να νιώθουν ότι το σημαντικό πράγμα ήταν να έχουν αναπτυγμένη τη φύση της καρδιάς. Θεωρούν το νου με την ικανότητά του να αναλύει και να διακρίνει, μια παγίδα και μια πλάνη. Αυτό είναι βέβαια λάθος. Η γνώση του Θεού είναι τόσο αναγκαία και σημαντική όσο η αγάπη του Θεού. Και αυτό θα το δείξει ασφαλώς η Νέα Εποχή με το νέο της τύπο ζηλωτή.
Η Αγιότητα, η γλυκύτητα και μια ευχάριστη διάθεση με αγάπη, έχουν τη θέση τους μέσα στο σύνολο των χαρακτηριστικών του ζηλωτή. Οι ποιότητες όμως αυτές, όταν συνδέονται με ανοησία ή υπανάπτυκτη νοητικότητα, παύουν να είναι τόσο χρήσιμες, όσο θα ήταν αν συνοδεύονταν από ευφυΐα. Οι ίδιες όταν συνδέονται με μια υψηλού βαθμού διανόηση και με νοητικές δυνάμεις προσανατολισμένες στη Θεία γνώση, δημιουργούν εκείνο το γνώστη του Θεού, που η επιρροή του παίρνει παγκόσμιο πλάτος και που μπορεί να αγαπά και να διδάσκει τους συνανθρώπους του. Έτσι εκπαιδεύθηκε ο Ηρακλής σε όλες τις δεξιότητες και μπορούσε να πάρει τη θέση του μεταξύ των διανοούμενων του καιρού του. Μας λένε επίσης, ότι το ανάστημά του ήταν τέσσερις πήχεις, ένας συμβολικός τρόπος έκφρασης του γεγονότος ότι είχε πετύχει την πλήρη του ανάπτυξη σε όλα τα σημεία της τετραπλής προσωπικότητάς του. Μας λένε ότι ο άνθρωπος είναι ο κύβος, “η πόλη μένει τετραγωνισμένη”. Ο Ηρακλής αναπτύχθηκε φυσικά, συναισθηματικά και νοητικά και στους τρεις αυτούς παράγοντες προστίθεται ένας τέταρτος, μια ψυχή με συνειδητή κατοχή του μηχανισμού της, την αναπτυγμένη προσωπικότητα.

Ηρακλής σκτωνει τους δασκαλους του. Αφού πέτυχε την ανάπτυξή του και εκπαιδεύθηκε στα πάντα που ο κόσμος μπορούσε να του δώσει, μας λένε, κατόπιν ότι προχώρησε και σκότωσε τους δασκάλους του. Τους σκότωσε όλους και απαλλάχθηκε απ’ αυτούς. Γιατί; Διότι είχε φτάσει στο σημείο στο οποίο μπορούσε να σταθεί στα δικά του πόδια, να διατυπώνει τα δικά του συμπεράσματα να οδηγεί την ίδια του την ζωή και να χειρίζεται τις δικές του υποθέσεις. Ήταν, συνεπώς, απαραίτητο να απαλλαγεί από όλους εκείνους που τον επέβλεπαν. Έπρεπε να ξεφύγει από την αυθεντία, να μάθει να βρίσκει το δρόμο του και να κάνει τις δικές του επαφές με τη ζωή.
Σ’ αυτό το σημείο βρίσκονται πολλοί ζηλωτές αυτή την εποχή. Κατέχουν πολλή θεωρία, έχουν μια σχετικά πλατιά τεχνική γνώση της φύσης της Ατραπού για το τι πρέπει να κάνουν πάνω σ’ αυτή, αλλά δεν στέκουν ακόμη στα δικά τους πόδια για να βαδίσουν αυτή την Ατραπό μόνοι και χωρίς υποστήριξη. Χρειάζονται στηρίγματα και ζητούν ανθρώπους να τους πουν τι να κάνουν και τι πρέπει να πιστεύουν.
Θα δούμε στον τρίτο άθλο που εκτέλεσε ο Ηρακλής, στο ζωδιακό σημείο των Διδύμων, ότι δοκιμάστηκε σ’ αυτό το σημείο και έπρεπε να αποδείξει ότι δικαιώθηκε κάνοντας αυτό το βήμα. Τότε έκανε την ενδιαφέρουσα ανακάλυψη ότι δεν είναι τόσο ελεύθερος, ούτε τόσο δυνατός, όσο μέσα στο νεανικό του ενθουσιασμό, φανταζόταν ότι είναι. Όταν έγινε δεκαοκτώ ετών, λέγεται ότι σκότωσε το λιοντάρι που ερήμωνε την ύπαιθρο και ότι άρχισε να εκτελεί άλλες υπηρεσίες κοινής ωφελείας, έτσι ώστε το όνομά του έγινε σιγά-σιγά γνωστό. Το δεκαοκτώ είναι πάντα ένας σημαντικός αριθμός.
Μέσα σε αυτόν έχουμε τον αριθμό δέκα που είναι ο αριθμός της τελειότητας της προσωπικότητας και τον αριθμό οκτώ που, όπως λένε μερικοί αριθμολόγοι, είναι ο αριθμός της δύναμης του Χριστού. Είναι η δύναμη του Χριστού, στο νέο κύκλο της μαθητείας, που ζητά να εκφραστεί, δημιουργεί την κατάσταση αναταραχής και τις δυσκολίες που χαρακτηρίζουν αυτό το στάδιο. Αξίζει ίσως να σημειωθούν τα ακόλουθα: “Ο αριθμός οκτώ είναι ο κύκλος που βρήκαμε ήδη ότι είναι η δεξαμενή όλων των δυνάμεων από τις οποίες το Φως θα φέρει την Τελείωση, αλλά τώρα αναδιπλώνεται περί εαυτόν. Ο όφις δεν καταβροχθίζει πλέον την ουρά του, συμπληρώνοντας με τον τρόπο αυτό τον κύκλο του, αλλά κουλουριάζεται και αναδιπλώνεται στο χώρο και από τις συσπάσεις των σφαδασμών του προβάλλει μια διαστρεβλωμένη εικόνα του εαυτού του…
Στα δεκαοκτώ όμως έχουμε το όραμα της Ευθείας και Στενής Ατραπού. Η Στιγμή έχει εκδιπλωθεί σε μονάδα και γίνεται ο άξονας γύρω απ’ τον οποίο περιστρέφεται η ζωή μας. Στο σημείο αυτό ο Μυημένος αντιμετωπίζει τη Μία Θεία αλήθεια και αισθάνεται την πανίσχυρη παρόρμηση της Μίας Ζωής. Στη συνέχεια αγωνίζεται να υποτάξει την περιστρεφόμενη γραμμή (8) στην ευθεία γραμμή (1).”
Το Κλειδί του Πεπρωμένου Η.Α. και F.H. Curtist, σελ. 246-247, Aγγλικής έκδοσης.

Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι στην Καμπάλα λέγεται: “Η δέκατη όγδοη ατραπός ονομάζεται ο Οίκος της Επιρροής… και από το μέσον της έρευνας αντλείται η μυστηριακή γνώση και η απόκρυφη αίσθηση παρασύρει προς τα εμπρός ό,τι παραμένει στη σκιά της και ό,τι συνδέεται με αυτή από το αίτιο όλων των αιτίων.” (Σεφέρ Γετζίρα, αρ. 30.) Γι’ αυτό ο Ηρακλής, στην ηλικία των δεκαοκτώ εξορμά για δράση. Πρέπει να βαδίσει την Ατραπό έτσι που όλα τα κρυμμένα πράγματα να μπορούν να προβάλλουν στο Φως. Άγγιξε το σημείο όπου μπορεί να επιτύχει τη γνώση του εαυτού του και να αρχίσει να ερευνά τις απόκρυφες δυνάμεις της φύσης.
Αυτό είναι το πρόβλημα όλων των μαθητών. Το επόμενο επεισόδιο της σταδιοδρομίας του, είναι ο γάμος του και η γέννηση των τριών παιδιών, ένας συμβολικός τρόπος έκφρασης της αλήθειας, ότι πέτυχε ενοποίηση με την ψυχή. Από την ένωση αυτή, οι τρεις όψεις της ψυχής γεννήθηκαν ή άρχισαν να εκδηλώνονται. Ο Ηρακλής άρχισε να γνωρίζει τη φύση της πνευματικής θέλησης και να τη χρησιμοποιεί στη διευθέτηση της ζωής του,  βίωσε τα έργα της πνευματικής αγάπης και απέκτησε συνείδηση της ανάγκης να υπηρετεί.
Ο πνευματικός νους άρχισε να του αποκαλύπτει την αλήθεια και είδε τον υποκρυπτόμενο σκοπό. Αυτές είναι οι ανώτερες αντιστοιχίες των τριών όψεων της προσωπικότητας, ο νους του, η συναισθηματική του φύση και το φυσικό του σώμα. Τώρα τον βρίσκουμε να περνά μέσα από μια πολύ παράξενη φάση. Διαβάζουμε στην αρχαία ιστορία ότι η Ήρα, η ψυχή, τον οδήγησε στην τρέλα. Ηρακλής και Μεγάρα Τον τρέλανε από ζηλοτυπία και ενώ βρισκόταν στην περίεργη αυτή κατάσταση, διαβάζουμε, ότι σκότωσε τα παιδιά του και τους φίλους του και όποιον συνδεόταν μαζί του.
Μήπως μπορεί να θεωρηθεί σ’ αυτό το σημείο, ότι πέρασε από μια νοσηρή κατάσταση, κοινή σε όλους τους αρχάριους της Ατραπού της Μαθητείας, κατά την οποία μια αρρωστημένη συνειδητότητα θυσιάζει τον καθένα και το καθετί στην ανέλιξη της ατομικής ψυχής;
Αυτό είναι ένα πολύ κοινό λάθος των ζηλωτών. Η αίσθησή τους της αναλογίας είναι συχνά λανθασμένη και των αξιών είναι παραμορφωμένη. Η ισορροπημένη και υγιής ζωή, που αποτελεί το ιδανικό ενός υιού του Θεού, υποδουλώνεται στη φανατική απόφαση να επιτύχει πνευματική πρόοδο. Η πνευματική φιλοδοξία παρασύρει το ζηλωτή και τον κάνει καταστρεπτικό, ανισόρροπο και εξαιρετικά δύσκολο στη ζωή. Η Βιβλική παραίνεση είναι πολύ συνετή: “Μην είσαι πάρα πολύ ενάρετος … γιατί θα πεθάνεις”. Το στάδιο αυτό περιέργως μας εξηγείται με παραδείγματα σε μεγάλη κλίμακα, στις φανατικές θυσίες της Ανατολής, στην Ιερά Εξέταση, στους δεσμευμένους Διαμαρτυρόμενους και σε όλους όσους ερμήνευσαν την αλήθεια αντίθετα στις πεποιθήσεις μιας ιδιαίτερης ομάδας πιστών.
Όταν ο Ηρακλής συνήλθε απ’ την τρέλα του, όπως ευτυχώς έγινε, μας λένε, ότι του δόθηκε ένα άλλο όνομα, του διατέθηκε ένα νέο κατάλυμα και του ανατέθηκε η εκτέλεση των δώδεκα άθλων. Μας λένε ότι του είπαν τα εξής λόγια: “Από αυτή τη μέρα το όνομά σου δεν θα είναι πια Αλκείδης, αλλά Ηρακλής. Η κατοικία σου θα είναι στην Τύρο και υπηρετώντας εκεί, θα εκτελέσεις τους άθλους σου. Όταν αυτά εκπληρωθούν, τότε θα περιληφθείς μεταξύ των Αθανάτων”.
(Ελληνική και Ρωμαϊκή Μυθολογία, Τομ. Ι, Fox)

Μετά την ανάρρωσή του από την τρέλα, όλα στη ζωή του άλλαξαν. Δεν ζούσε πια μέσα στην κατάπτωση, όπως ζούσε προηγουμένως. Το όνομα της ψυχής έγινε όνομά του και αυτό σταθερά του υπενθύμιζε ότι αποστολή του ήταν να εκφράσει τη δόξα της ψυχής. Οι δώδεκα μεγάλοι άθλοι που θα έθεταν τη σφραγίδα της εκπλήρωσης στο έργο της ζωής του και θα έδειχναν το δικαίωμά του να συμμετάσχει στον όμιλο των Αθανάτων, σκιαγραφήθηκαν και εισήλθε στο Δρόμο.
Hercules Corona Borealis Λέγεται ότι στο πρόσωπό του συμβολίζεται ο Σταθερός Σταυρός των ουρανών, που σχηματίζεται από τους τέσσερις αστερισμούς του Ταύρου, του Λέοντα, του Σκορπιού και του Υδροχόου. Η παράδοση μας λέγει, ότι ο Ηρακλής από φυσικού του είχε λαιμό ταύρου, από ψυχολογικής άποψης ήταν ισχυρογνώμων και έτοιμος να επιτεθεί σε κάθε πρόβλημα και να ορμήσει στα τυφλά σε κάθε εγχείρημα. Τίποτε δεν μπορούσε να του αλλάξει τους σκοπούς του και θα δούμε κατά τη μελέτη των άθλων του ότι ορμούσε ακάθεκτα, δεν τον απέτρεπε, δεν τον φόβιζε και προχωρούσε προσηλωμένα στο δρόμο του.
Το αρχαίο ρητό που διέπει τις δραστηριότητες όλων των δραστήριων μαθητών έγινε δικό του και η ψυχή του του επέβαλε την ανάγκη της “δύναμης να πράττει, να τολμά, να σωπαίνει και να γνωρίζει”. Η “δύναμη να πράττεις” είναι το ρητό του Ταύρου και τούτο το έδωσε με παραδείγματα στους δώδεκα άθλους του. Συμβόλιζε τον Λέοντα, γιατί πάντα φορούσε το δέρμα του λέοντος, σαν απόδειξη του θάρρους του κι επειδή το ρητό αυτού του σημείου αυτού είναι η “δύναμη να τολμά”, κανένας κίνδυνος δεν τον τρόμαζε και καμιά δυσκολία δεν τον απέτρεπε.
Ίσως το εξέχον επίτευγμά του ήταν εκείνο που εκτέλεσε στο ζωδιακό σημείο του Σκορπιού. Γιατί το μεγάλο έργο έπρεπε να υπερνικήσει την πλάνη. Αυτό κορυφώθηκε και εκπληρώθηκε στο σημείο του Σκορπιού. Το ρητό αυτού του ζωδιακού σημείου είναι η σιωπή. Στον Αιγόκερω γίνεται Μυημένος και το στάδιο αυτό είναι πάντοτε αδύνατο, αν προηγουμένως δεν υπερνικηθεί η πλάνη και δεν επιτευχθεί η δύναμη της σιωπής.
Γι’ αυτό, όταν ήταν βρέφος στην κούνια, ανίκανο να μιλήσει, συμβόλισε το ανώτατο σημείο των επιτευγμάτων του, πνίγοντας τα δύο φίδια. Έπειτα στην ωριμότητά του, συμβόλισε τον Άνθρωπο Υδροχόο, του οποίου το ρητό είναι “να γνωρίζεις”. Είχε νου και χρησιμοποιούσε τη διάνοιά του σε ενεργό έργο και υπηρεσία.
Έτσι με πράξη και τόλμη, σιωπή και γνώση, υπερνίκησε όλα τα εμπόδια και πέρασε ανεμπόδιστος από τον Κριό στους Ιχθείς. Ξεκινώντας από τον Κριό σαν ταπεινός ζηλωτής και τερματίζοντας στους Ιχθείς σαν ο Παντογνώστης, ο νικητής Σωτήρας του Κόσμου. Εδώ μπορεί να θιγεί ένα σημείο. Στην ιστορία του Ηρακλή, τίποτα δεν μας λένε για το τι και αν ποτέ είπε κάτι. Μας λένε μόνο για ό, τι έπραξε. Δια των πράξεών του κέρδισε το δικαίωμα να μιλά. Στην ιστορία του μεγάλου εκείνου Υιού του Θεού, του Ιησού Χριστού, μας λένε όχι μόνο τι έκανε, αλλά και τι είπε. Δια της σιωπής του Ηρακλή και της σταθερής επίτευξής της, ανεξάρτητα από τις αποτυχίες και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε και δια της ‘καρτερικής’ του δύναμης, μας δείχνονται τα χαρακτηριστικά του μαθητή.
Στην ιστορία του Ιησού Χριστού, δια της επίδειξης των δυνάμεών Του και των λόγων που μίλησε, έχουμε τις αποδείξεις του Μύστη. Και τώρα, αφού έφτασε την ωριμότητα και ανέπτυξε τα απαιτούμενα, για την αποστολή Του, χαρακτηριστικά, διαβάζουμε ότι οι Θεοί και οι Θεές έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τον εξοπλίσουν στο έργο που έπρεπε να κάνει. Είχε λάβει το κάθε τι που μπορούσε να του δώσει ο κόσμος. Τώρα, οι δυνάμεις της ψυχής του είχαν δοθεί και έπρεπε να μάθει πώς να τις χρησιμοποιεί. Διαβάζουμε ότι η Αθηνά του έδωσε έναν ωραίο χιτώνα, όμως αφού δεν διαβάζουμε ότι τον φόρεσε, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπονοείται κάτι το συμβολικό. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις στην ιστορία όπου δίνεται ένας χιτώνας.
Ο Ιωσήφ πήρε ένα πολύχρωμο φόρεμα από τον πατέρα του. Ο μανδύας του Ηλία κατέβηκε στον Ελισαίο. Ο χιτώνας του Χριστού διαμοιράσθηκε και διεκδικήθηκε από τους στρατιώτες κατά τη σταύρωση. Είναι γενική γνώμη ότι ο χιτώνας είναι σύμβολο πνευματικής κλήσης. Η πνευματική κλήση του Ηλία πέρασε στον Ελισαίο. Η πνευματική κλήση του Χριστού, του Παγκόσμιου Σωτήρα, τερματίστηκε με τη σταύρωση, όταν εισήλθε σε μεγαλύτερο και σημαντικότερο έργο. Η σοφία που τώρα κατανοήθηκε από τον Ηρακλή, γιατί έγινε ένα με την ψυχή του, του εντύπωσε μια αίσθηση πνευματικής κλήσης. Αφιερώθηκε στην πνευματική ζωή και τίποτα δεν μπορούσε να τον αποτρέψει.
Ο Ήφαιστος του έδωσε ένα χρυσό θώρακα, μαχητικό και προστατευτικό. Σύμβολο δραστηριότητας που απορρέει από υψηλές πηγές πνευματικής δύναμης, η οποία θα επιτρέψει στον ζηλωτή να αναλάβει τους δώδεκα άθλους και να προχωρήσει άφοβος. Από τον Ποσειδώνα, το Θεό των υδάτων, πήρε άλογα. Ο συμβολισμός που υποκρύπτεται σ’ αυτό το δώρο, παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον. Τα άλογα, όπως και ο Ποσειδών, Θεός των υδάτων και Θεότητα του υγρού στοιχείου, της συναισθηματικής φύσης, αντιπροσωπεύουν την ικανότητα να απομακρύνεται  είτε από μια σειρά σκέψεων, είτε από συναισθηματική αντίδραση. Η συναισθηματική, ρευστή φύση, με την ευαισθησία της και με την δύναμή της να αισθάνεται, όταν χρησιμοποιηθεί σωστά και υποταχθεί σε θεάρεστους σκοπούς, είναι ένα από τα μεγαλύτερα ενεργητικά στοιχεία που κατέχει ο μαθητής.
Με τη βοήθεια του Ποσειδώνα και τα γοργά άλογα ο Ηρακλής μπόρεσε να έρθει σε επικοινωνία με την πιο απομακρυσμένη σφαίρα, στην οποία είχαν αντίχτυπο, και μπορούσαν να εκτελεστούν οι άθλοι του. Δια της συναισθηματικής ευαισθησίας και ανταπόκρισης μπορούμε, επίσης, και εμείς να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο στον οποίο οι άθλοι μας έχουν αντίχτυπο και τα έργα μας εκτελούνται. Συνεπώς, εξοπλισμένος, με έφεση, πνευματική ενέργεια και ευαισθησία, το δώρο του σπαθιού που ήρθε από τον Ερμή, τον αγγελιαφόρο των Θεών, έχει βαθιά σημασία, γιατί το σπαθί είναι το σύμβολο του νου που διαιρεί, διχάζει, ξεχωρίζει και αποκόπτει.
Με τη χρήση του, ο Ερμής, πρόσθεσε μέσα στα άλλα δώρα που προσφέρθηκαν στον Ηρακλή, το δώρο της νοητικής ανάλυσης και διάκρισης. Μας λένε ότι ο Απόλλων, ο ίδιος ο Θεός – Ήλιος, ενδιαφέρθηκε για τον Ηρακλή και σκέφθηκε τι θα μπορούσε να του δώσει που θα του ήταν χρήσιμο. Τελικά του έδωσε ένα τόξο και ένα βέλος που συμβολίζουν την ικανότητα να πηγαίνει κάποιος κατευθείαν στον τελικό στόχο. Σύμβολο, επίσης, εκείνης της διαπεραστικής φώτισης, εκείνης της δέσμης του φωτός που μπορεί να ακτινοβολήσει μέσα στο σκοτάδι της Ατραπού του, αν υπάρχει ανάγκη.
Εξοπλισμένος έτσι, ο Ηρακλής είναι έτοιμος για τη μεγάλη προσπάθεια. Και όταν του δόθηκαν όλα αυτά τα δώρα και στάθηκε με τη Θεία του πανοπλία, διαβάζουμε μια παράξενη μικρή λεπτομέρεια. Βγήκε έξω και έκοψε για τον εαυτό του ένα ρόπαλο. Όλα αυτά τα Θεία δώρα ήταν πολύ ωραία και θαυμάσια, αλλά δεν ήξερε ακόμη πώς να τα χρησιμοποιήσει. Αισθανόταν την πνευματική κλήση του, πίστευε στην πνευματική ενέργεια, του είπαν ότι κατείχε τα άλογα της επαφής και ότι αν ήθελε, το τόξο και το βέλος της φώτισης ήταν δικά του. Αλλά του άρεσε το φιλικό του ρόπαλο που ο ίδιος είχε φτιάξει. Θα άνοιγε το δρόμο του με εκείνο που ήξερε και μπορούσε να χρησιμοποιήσει, παρά να χρησιμοποιεί τα άγνωστα εργαλεία που του είχαν δοθεί. Έτσι, αρπάζοντας το ξύλινο ρόπαλό του, άρχισε το ταξίδι του για να εκτελέσει τους άθλους του.