Ο τέταρτος άθλος του Ηρακλή Η ελαφίνα της Αρτέμιδας

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ
Ο Ευρυσθέας έστειλε λοιπόν τον Ηρακλή να συλλάβει τη χρυσοκέρατη ελαφίνα της Κυρήνειας. Η λέξη “ελαφίνα” προέρχεται από μια παλιά Γοτθική λέξη που σημαίνει “αυτό που πρέπει να συλληφθεί”, με άλλα λόγια αυτό που είναι απατηλό και δύσκολα πιάνεται. Η ελαφίνα αυτή ήταν αφιερωμένη στην Άρτεμη, τη θεά της Σελήνης. Αλλά η Διάνα, η Κυνηγός των Ουρανών, ‘η κόρη του ηλίου’, ισχυριζόταν το ίδιο και υπήρχε φιλονικία ως προς την ιδιοκτησία. Ο Ηρακλής δέχθηκε την εντολή του Ευρυσθέα κι ανέλαβε να αιχμαλωτίσει την ευγενική ελαφίνα. Έναν ολόκληρο χρόνο την κυνηγούσε, πηγαίνοντας από δάσος σε δάσος, βλέποντάς την στιγμιαία και χάνοντάς την πάλι.

Περνούσαν οι μήνες και δεν μπορούσε να τη συλλάβει και κρατήσει. Στο τέλος η επιτυχία στεφάνωσε τις προσπάθειές του έπιασε την ελαφίνα, την κρέμασε στον ώμο του, “την κράτησε κοντά στην καρδιά του” και τη μετέφερε στον Ναό των Μυκηνών όπου την άφησε μπροστά στο βωμό του Ιερού Τόπου. Έπειτα έκανε προς τα πίσω και ήταν ευχαριστημένος για την επιτυχία του. Αυτή είναι μια από τις πιο μικρές ιστορίες, αλλά μολονότι μας λέγονται λίγα, ο άθλος αυτός όταν εξεταστεί προσεκτικά, παρουσιάζει βαθύ και μεγάλο ενδιαφέρον και συνιστά ένα μάθημα με μεγάλη σημασία.

Δεν υπάρχει επιτυχία για το ζηλωτή μέχρι να μετουσιώσει το ένστικτο σε ενόραση, ούτε υπάρχει σωστή χρήση της διάνοιας μέχρι να έρθει σε δράση η ενόραση που διερμηνεύει κι επεκτείνει τη διανόηση και φέρνει την αντίληψη. Τότε το ένστικτο υποτάσσεται και στις δύο. Για το ζηλωτή δεν υπάρχει επιτυχία μέχρι να μετουσιώσει το ένστικτο σε ενόραση σωστή χρήση της διάνοιας μέχρι να έρθει σε δράση η ενόραση που διερμηνεύει και επεκτείνει τη διανόηση και φέρνει την κατανόηση.