 ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ| Η Συμπαντική Αγάπη
 ΙΔΙΟΤΗΤΑ| Ο Θάνατος της προσωπικότητας
 ΒΑΣΙΚΟΣ ΤΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ| Προχώρει προς την ύλη
 ΒΑΣΙΚΟΣ ΤΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ| Εγκαταλείπω τον Οίκο του Πατρός μου και γυρίζοντας πίσω σώζω
 ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ| Τα βόδια του Γηριόνη

Οι ενέργειες της Πανσελήνου των Ιχθύων ενδυναμώνουν την ικανότητά μας να βάλουμε τέρμα σε παλιές συνήθειες, αντιλήψεις και πράξεις που μας εγκλωβίζουν. Μας ενδυναμώνουν να πάρουμε αποφάσεις που έως τώρα αναβάλλαμε ή για τις οποίες διστάζαμε, ώστε να εισέλθουμε σε μια νέα, ανώτερη σπείρα της εξελικτικής Ατραπού. Γι' αυτό οι Ιχθείς ονομάζονται ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΕΥΞΗΣ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ. Είναι επίσης το σημείο του θανάτου της προσωπικότητας, δηλαδή ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ. Η προσωπικότητα προέρχεται από τη λέξη προσωπείο. Είναι η μάσκα, το όργανο που χρησιμοποιεί η ψυχή για να εκδηλωθεί στο φυσικό πεδίο, να εκπέμψει τις ποιότητές της και να πραγματώσει το έργο της. Πολλές φορές όμως, ταυτιζόμαστε με το προσωπείο αυτό, με τον ίδιο τρόπο που ένας ηθοποιός ταυτίζεται με τους ρόλους του.

Αφηνόμαστε στις επιθυμίες και στις διαθέσεις της προσωπικότητας, συχνά σε βάρος των ψυχικών μας ποιοτήτων. Στο σημείο των Ιχθύων ο Χριστός έδωσε την εντολή “Αγαπάτε αλλήλους”. Η ανθρωπότητα ερμήνευσε αυτή την αγάπη ως συναίσθημα. Μια τέτοια αγάπη όμως, αστρικής φύσης, είναι περιορισμένη τόσο στο εύρος όσο και στην ποιότητά της. Η συναισθηματική αγάπη μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε καλοί και ηθικοί, στοργικοί και δίκαιοι, “ανθρώπινοι”. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι αγκαλιάζει μόνο την μερίδα των ανθρώπων που μας είναι αρεστοί και αυτούς, όχι στην ολότητά τους. Συνήθως αγαπάμε από αυτούς εκείνα τα κομμάτια τους που μας τροφοδοτούν στον φυσικό, αστρικό ή νοητικό μας φορέα. Η αγάπη ως συναίσθημα εκδηλώνεται με προσκόλληση, εγωισμό, κτητικότητα και ιδιοτέλεια.

Πολλές φορές η συναισθηματική αγάπη μας κάνει να βοηθάμε την προσωπικότητα του άλλου να βγει από το πρόβλημά της, ακόμη και κλέβοντας του την ευκαιρία να μάθει, μέσα από την δοκιμασία, αυτό που έχει ανάγκη για να αφυπνιστεί ως πνευματικό όν και να εξελιχθεί. Η αγάπη όμως για την οποία μίλησε ο Χριστός είναι απεριόριστη και περιεκτική. Η πνευματική αγάπη αντιλαμβάνεται τους άλλους ως πνευματικές υπάρξεις που έχουν την δική τους διαδρομή και ποιοτική υλική εκδήλωση. Μέσω της πραγματικής αγάπης έχουμε νοήμονα κατανόηση και εκτίμηση της βαθύτερης ανάγκης της ψυχής όλων των ανθρώπων, την σεβόμαστε και δρούμε σύμφωνα με αυτήν, ακόμα και αν τα κριτήρια της προσωπικότητάς μας διαφέρουν.

Η στάση μας και οι πράξεις μας έναντι των συνανθρώπων μας δεν διαφοροποιούνται ανάλογα με το αν τους συμπαθούμε ή όχι, ούτε και έχουμε την παράλογη απαίτηση από τον εαυτό μας να νιώσει το συναίσθημα της αποδοχής της στάσης και της πράξης του καθενός. Η διάκριση του καλού και του κακού, καθώς και η απρόσωπη αποστασιοποίηση από τον άλλον, είναι ιδιότητες που εμπεριέχονται στην πνευματική αγάπη. Ο Διδάσκαλος Θιβετανός δίνει τον ΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ στην “Μαθητεία στη Νέα Εποχή”:  “Η αγάπη δεν κάνει το αντικείμενο της αγάπης να νιώθει επιφανειακά άνετα. Η αγάπη είναι μακρόπνοη σοφία. Επιδιώκει να διατηρεί ζωντανές στο αντικείμενο της αγάπης τις πνευματικές ευαισθησίες που εγγυώνται την ασφαλή πρόοδο. Περιφρουρεί, διεγείρει και προστατεύει. Αλλά δεν είναι προσωπικό ζήτημα.”

Για να δούμε τους άλλους ως ψυχές, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να αναγνωρίσουμε τον δικό μας εαυτό ως ψυχή, να μπορούμε να διακρίνουμε τις βαθύτερες ψυχικές και πνευματικές ανάγκες μας και να υποτάσσουμε την προσωπικότητά μας στη ψυχική μας θέληση. Η αγάπη ως ποιότητα δεν κάνει πάντα την προσωπικότητά μας να αισθάνεται άνετα κι ευχάριστα. Μπορεί οι αποφάσεις μας να είναι οδυνηρές για αυτήν. Η αγάπη ως δράση είναι πάντα απελευθερωτική. Η αγάπη που ωθεί σε αποτελεσματική δράση απαιτεί δουλειά. Δουλειά με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πρέπει να διώξουμε από πάνω μας οποιαδήποτε έκφραση εγωισμού, επίκρισης, επιβολής, χωριστικότητας και να καλλιεργήσουμε το σεβασμό, την μη προσκόλληση, την ανιδιοτέλεια και την απροσωπία. Και κυρίως την πνευματική εμπιστοσύνη που λέγει ότι “όπως εμείς…..έτσι και οι άλλοι…” γινόμαστε διαβιβαστές πνευματικής ενέργειας για ολόκληρη την ανθρωπότητα και τα κατώτερα βασίλεια. Αυτό είναι και το έργο της ανθρωπότητας που πολλοί το αγνοούμε.

Όπως ο Ιησούς γίνεται μεταβιβαστής Φωτός στους ανθρώπους, έτσι και η ανθρωπότητα ως σύνολο με τον νου όλων να διατηρείται σταθερά στο Φως, μεταβιβάζει στα κατώτερα βασίλεια  το ζωικό, το φυτικό και το ορυκτό, εκείνη την πνευματική ενέργεια που θα τα εξελίξει. Είμαστε τόσο βυθισμένοι στα προβλήματά μας που συνήθως ξεχνάμε την ευρύτερη έννοια της εξέλιξης και χάνουμε την νοήμονα συμμετοχή μας στα σύγχρονα βήματα της εξελικτικής διαδικασίας. Η εξέλιξη είναι και θα είναι πάντα αποτέλεσμα ενότητας και ομαδικής συνεργασίας. Γι΄αυτό και το κριτήριο της εξέλιξής μας είναι η αύξηση και η εκλέπτυνση της ικανότητας να υπηρετούμε, να προσφέρουμε και όχι το τι συσσωρεύουμε για τους εαυτούς μας. Ακόμη και οι πνευματικές μας επιτεύξεις είναι ανώφελες και επί της ουσίας ανύπαρκτες, αν δεν διοχετεύονται μέσα στο Σχέδιο του Κόσμου. Ακόμη και στην καθημερινότητά μας ποτέ δεν αποκαλούμε εξελιγμένο έναν άνθρωπο, όσες ικανότητες, γνώσεις, πλούτο κι αν έχει ΑΝ αυτά τα χρησιμοποιεί μόνο προς όφελός του.

Ο Ηρακλής είναι ο άνθρωπος που παρά τα λάθη του, ως ένα ειλικρινά σοβαρό όν, με νοημοσύνη και επίγνωση δε σταματά να αγωνίζεται προς το Φως. Από τον 1ο έως τον 10ο άθλο έρχεται αντιμέτωπος με την προσωπικότητά του, υποβάλλεται συνειδητά σε πειθαρχία, την εξαγνίζει και σταδιακά αναλαμβάνει τα ηνία του φυσικού, αστρικού και νοητικού του φορέα. Μέσα από τις δοκιμασίες ανακαλύπτει τις αδυναμίες του και στην προσπάθειά του να εκπληρώσει τους άθλους, ενεργοποιεί τις πνευματικές του ιδιότητες. Ο 11ος άθλος στον Υδροχόο, ο καθαρισμός των στάβλων του Αυγεία που συμβολίζει την κάθαρση της ανθρωπότητας, είναι ο πρώτος άθλος του Ηρακλή που δεν αφορούσε την ατομική του εξέλιξη, αλλά στην υπηρεσία προς την ανθρωπότητα. Έχοντας συντονίσει την προσωπικότητα με την ψυχή μπορεί να κατευθύνει ορθά τις δυνάμεις της ζωής που περνούν μέσα από τον ίδιο για το καλό της ανθρωπότητας. Γίνεται δηλαδή ένας εξυπηρετητής της ανθρωπότητας. Στον 12ο άθλο στους Ιχθείς έχει πλέον κατανοήσει την βαθιά ανάγκη για την σωτηρία της ανθρωπότητας και “θανατώνει”, δηλαδή αποσύρει οριστικά την εστίασή του από την ατομική του προσωπικότητα για να αποκαλύψει τον Θεϊκό του Σπινθήρα, “χαμένος είναι και βρέθηκε, νεκρός, αλλά πάλλεται από ζωή”. Επίσης έχει αποκτήσει όραμα για το τι πρέπει να κάνει. Γίνεται παγκόσμιος σωτήρας.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΣΩΤΗΡΑ ΚΑΙ Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Την έννοια του παγκόσμιου σωτήρα την έχουμε συνδέσει με την ιδέα μεμονωμένων Οντοτήτων όπως ο Χριστός, ο Βούδας, που έξω από τον οίκο του Πατρός, καλούνται από την ανάγκη της ανθρωπότητας για να πραγματώσουν ένα μεγάλο Έργο: να αγκυροβολήσουν τα πνευματικά νήματα στον πλανήτη και να διδάξουν στους ανθρώπους την πνευματική ύπαρξη. Αυτό υπήρξε αναγκαίο στο παρελθόν επειδή η ανθρωπότητα ήταν πολωμένη στο αστρικό και το νοητικό της ήταν ελάχιστα ανεπτυγμένο. Έτσι η καθοδήγηση μπορούσε να γίνει μόνο από το φυσικό πεδίο. Τα πνευματικά νήματα όμως είναι πλέον εδώ. Η διδαχή έχει δοθεί. Η σωτηρία της ανθρωπότητας δεν εξαρτάται από την εμφάνιση μιας οντότητας που θα την οδηγήσει σαν άβουλο παιδί από το χέρι. Εξαρτάται από την ικανότητά της να ΑΝΑΡΡΙΧΗΘΕΙ πάνω στα νήματα, την προετοιμασία της να ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ αυτή τη φορά με τις Μεγάλες Οντότητες. Σήμερα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ανθρωπότητα, εμφανίζεται στα Εσωτερικά Πεδία ως οντότητα με επαρκώς ανεπτυγμένο νοητικό, ικανά έτοιμους φορείς, έντονη ανταπόκριση στην ψυχική παρόρμηση, με ένα ομαδικό, μαζικό κοινό αίτημα: την δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου, ενός πνευματικού κόσμου επί της Γης.

Η ανθρωπότητα είναι πλέον έτοιμη ΣΑΝ ΣΥΝΟΛΟ να αρχίσει να εκπληρώνει συνειδητά το έργο της. Το έργο του συνδετικού κρίκου μεταξύ υπερανθώπινων και υπανθρώπινων βασιλείων και να προετοιμάσει τις συνθήκες για την έλευση του πέμπτου Βασιλείου, των ψυχών, στη Γη. Ποιο είναι το έργο μας ως ανθρωπότητα; 1. Να γίνουμε σταθερά σημεία Φωτός και Αγάπης συνδεδεμένα οριστικά με τον Πνευματικό Κόσμο. 2. Να εδραιώσουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις. 3. Να μεταβιβάσουμε πνευματική ενέργεια στα κατώτερα βασίλεια για να ανυψωθούν.

Στα εσωτερικά πεδία η ανθρωπότητα θα καταστεί οντότητα με ομαδική ψυχή, συλλογική συνείδηση, κοινό πνευματικό στόχο και συντονισμένους φορείς. Θα είναι ένα ενεργειακό κέντρο Φωτός πάνω στον πλανήτη που θα συνεργάζεται συνειδητά για το Θείο Σχέδιο. Στο εξωτερικό πεδίο, η εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων θα επιφέρει αναπόφευκτα την διαμόρφωση ενός νέου πολιτισμού, μιας νέας συλλογικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που θα στηρίζεται στην κοινωνική ισότητα, στον σεβασμό, στην ελευθερία, στην ορθή εκπαίδευση και στην ίση κατανομή του πλούτου. Η εδραίωση ορθών ανθρώπινων σχέσεων είναι από τους σημαντικότερους παράγοντες που θα επιτρέψει την Εξωτερίκευση του ομίλου του Χριστού, της Πνευματικής Πλανητικής Ιεραρχίας και, την Επανεμφάνιση του Χριστού. Ο όρος “ορθές ανθρώπινες σχέσεις” δεν σημαίνει μόνο “ορθές σχέσεις μεταξύ ανθρώπων” σημαίνει και “ορθές σχέσεις του ανθρώπου στην τριπλή του υπόσταση”: ως πνευματικό ον που έχει αδιάσπαστη ζωή στα εσωτερικά πεδία, ως ψυχή σε ενσάρκωση που έργο της είναι να πνευματικοποιήσει την ύλη και ως διαβιβαστή πνευματικής ενέργειας στα κατώτερα βασίλεια. Άρα αφορά την ανθρωπότητα ως φυλή στην τριπλή της υπόσταση: ως πνευματική οντότητα που συμμετέχει στο ευρύτερο Σχέδιο, ως ενεργειακό κέντρο του πλανήτη που μεταφέρει και συγκρατεί την πνευματική ενέργεια σε αυτόν, με σκοπό να γειώσει το Βασίλειο του Θεού στη Γη και ως εστία Φωτός από την οποία παραλαμβάνουν τα κατώτερα βασίλεια για να συνεχίσουν την εξέλιξή τους.

Πως θα επιτύχουμε το έργο μας; Κάνοντας την θεωρία όσων μας έχουν δοθεί ουσιαστική πράξη. Ανταποκρινόμενοι στον κραδασμό του σταδιακά αφυπνιζόμενου Θεϊκού Σπινθήρα εντός μας.  Αντιλαμβανόμενοι ότι ο ατομικισμός και η χωριστικότητα πρέπει να δώσουν την θέση τους στην ομαδική συνείδηση, στην ενότητα και στην συνεργασία. Σεβόμενοι την ίδια μας την ψυχή,  τους άλλους και το περιβάλλον.Στο βιβλίο “Η Επανεμφάνιση του Χριστού” αναφέρεται: “Το σημείο της Απόφασης, όπως ονομάζεται σε όλους τους Ιεραρχικούς κύκλους, έφθασε κατά την περίοδο μεταξύ της Πανσελήνου του Ιουνίου 1936 και της Πανσελήνου του Ιουνίου 1945. Κατέληξε στην Απόφαση, στο να επανεμφανισθεί ο Χριστός, ή να επιστρέψει στην ορατή παρουσία πάνω στη Γη, το δυνατό ταχύτερο και σημαντικά ενωρίτερα από ό,τι είχε σχεδιαστεί. Είναι αληθινά σπουδαίο πράγμα να κατανοήσεις ότι η ανθρωπότης μπορούσε τόσο σημαντικά να επηρεάσει τον χρόνο και τον τρόπο της επανεμφανίσεως το Χριστού με μια αλλαγή της δεκτικότητάς της. Επανειλημμένως μας λένε ότι μόνο η ανθρωπότης μπορούσε να καθορίσει αυτά τα σημεία. Εδώ είναι μια δραματική στιγμή της δύναμης και της υπευθυνότητας της ανθρωπότητας, να επισπεύσει την εξελικτική πορεία”.