 Ένας από τους επτά τύπους σκοπού, που ενσωματώνει μια από τις επτά ενέργειες οι οποίες αναδιοργανώνουν και ανακαθορίζουν τα Ιεραρχικά έργα, και έτσι εγκαινιάζουν την Νέα Εποχή, θα μπορούσε να ονομαστεί: Ο μυστηριώδης σκοπός που εξανάγκασε την κλήση σε δραστηριότητα της Αρχής του Πόνου. Η Οδύνη και ο Πόνος είναι ουσιώδη απαιτούμενα για να φέρουν σε πέρας το σκοπό αυτό. Η εμπειρία του πόνου, που χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα, είναι η εξέχουσα συνειδητή αντίδραση στο περιβάλλον του τέταρτου βασιλείου της φύσης, του ανθρώπινου. Η εμπειρία αυτή του πόνου συνδέεται με τη δύναμη του ανθρώπου να σκέπτεται και να συσχετίζει συνειδητά αίτιο και αποτέλεσμα είναι μια διαδικασία στην πορεία για κάτι που ούτε ονειρευόμαστε σήμερα. Και όταν το λέω, αδελφέ μου, εννοώ ακριβώς αυτό.

Η ίδια αυτή ικανότητα ανταπόκρισης μέσω του πόνου δε συναντάται, με την έννοια που την κατανοεί το ανθρώπινο ον, σε κανένα από τα υπανθρώπινα βασίλεια ή στα υπερανθρώπινα βασίλεια, ούτε υπήρχε στο προηγούμενο ηλιακό σύστημα και δεν θα υπάρχει στο επόμενο. Συνδέεται με μια όψη της δημιουργικής νοημοσύνης, μια όψη και ένα ιδιάζον χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας. Η όψη αυτή δεν υπήρχε στο προηγούμενο ηλιακό σύστημα στο οποίο λειτουργούσαν οι άλλες όψεις της δημιουργικής νοημοσύνης. Στο παρόν ηλιακό σύστημα αναπτύχθηκε και ήρθε από μια λανθάνουσα κατάσταση σε δυναμικότητα ως προς την ουσία των ανθρώπινων σωμάτων μέσω των οποίων η ανθρώπινη ψυχή αποκτά εμπειρία.

Η όψη αυτή φυλάσσει το μυστικό του κάλλους στην εκδήλωση και η πρώτη της έκφραση μπορεί να ιδωθεί στη δημιουργική τελειότητα ορισμένων φάσεων της τέχνης για την οποία μόνο ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος. Κανένα άλλο βασίλειο της φύσης πλην του ανθρώπινου δε δημιουργεί μορφές, ούτε παράγει χρώμα και ήχους σε αρμονική σχέση. Όλα αυτά τα είδη της δημιουργικής τέχνης είναι αποτέλεσμα αιώνων διαμάχης, πόνου και οδύνης. Οι Εβραίοι σαν προϊόν της ανθρωπότητας του προηγούμενου ηλιακού συστήματος και σαν συνιστώντες το ενσαρκωνόμενο υπόλειμμα εκείνου του ηλιακού συστήματος, διέτρεξαν όλη την κλίμακα του πόνου και βρίσκονται αυτή την εποχή στην πρώτη γραμμή των δημιουργικών τεχνών, ιδιαίτερα σε ομαδική παραγωγή, όπως ορισμένες από τις μεγάλες κινηματογραφικές ταινίες και στο τομέα των επιστημονικών ανακαλύψεων.

Όπως μπορείτε να δείτε, θα υπάρξει μια στενή σχέση μεταξύ του τέταρτου αυτού σκοπού του Σανάτ Κουμάρα, του τέταρτου βασιλείου της φύσης – του ανθρώπινου – και της τέταρτης Ακτίνας της Αρμονίας μέσω Διαμάχης. Η ισορροπημένη σχέση των τριών αυτών που κορυφώνεται στην τέταρτη μύηση, είναι εκείνη που δημιουργείτο πλήρες κάλλος του δημιουργικού καθορισμένου σχεδίου της ατομικής ψυχής, ή– σ’ ένα διαφορετικό επίπεδο μυητικής διαδικασίας – του καθορισμένου σχεδίου της παγκόσμιας ψυχής του Κυρίου του Κόσμου. Η Τέταρτη Ακτίνα, η οποία προσωρινά αυτή την εποχή είναι εκτός πλήρους ενσάρκωσης, είναι η αιτία για το σχετικό διάλειμμα στην παραγωγή ανθρώπινης δημιουργικής τέχνης πολύ υψηλής τάξης. Ο κύκλος του πόνου πλησιάζει στο τέλος του και αργότερα θα δούμε, όταν η Τέταρτη Ακτίνα, παρασυρθεί πάλι σε πλήρη αντικειμενική δραστηριότητα, μια επανάληψη των τεχνών σε μια στροφή του σπειροειδούς πολύ πιο εξυψωμένη απ’ ό,τι μπορεί να ιδωθεί τελευταία.

 Από το βιβλίο ‘ΑΚΤΙΝΕΣ ΚΑΙ ΜΥΗΣΕΙΣ ΤΟΜΟΣ Ι’ ΣΕΛ. 287–288

 

  Ο πόνος, σε τελική ανάλυση, υπάρχει μόνο όταν η ψυχή ταυτίζεται με το σώμα, ή μάλλον όταν η πνευματική όψη της ψυχής μέσα στο σώμα, ταυτίζεται με τη ζωώδη ψυχή η οποία εμψυχώνει και ζωογονεί τη μορφή και συνιστά την πρόσκαιρη ζωή της. Στη διάρκεια της αναισθησίας η ζωώδης ψυχή έχει επίγνωση του πόνου και της οδύνης και εκείνοι που νοσηλεύουν και παρακολουθούν τους ασθενείς το γνωρίζουν καλά. Δεν υπάρχει όμως πραγματικός πόνος ή αληθινή θλίψη, γιατί ο πραγματικός άνθρωπος, η πνευματική ψυχή, έχει αποσυρθεί είτε από υπερβολικό πόνο, όπως στην αληθινή αναισθησία, είτε από την επίδραση ναρκωτικών. Ο πόνος της ψυχής όταν η προσωπικότητα παρεκτρέπεται, είναι μόνο ένας συμβολικός τρόπος έκφρασης.

Δεν υπάρχει πόνος ή αληθινή οδύνη και συχνά καμιά γνώση του συμβάντος, γιατί ο κραδασμός δεν είναι αρκετά υψηλός για να εισδύσει στο υψηλό εκείνο πεδίο όπου ενοικεί η ψυχή. Αν η ψυχή βιώσει, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, μια αίσθηση χαμένης ευκαιρίας και συνεπώς μια αίσθηση ματαιότητας, δεν θα είναι κάτι περισσότερο από αυτό, γιατί η υπομονή της ψυχής, όπως και της Ιεραρχίας, είναι απεριόριστη. Όταν μιλούμε συμβολικά και λέμε ότι η ψυχή υποφέρει, δεν πρέπει να το ερμηνεύουμε με τους συνήθεις όρους. Η οδύνη του Χριστού ή του πλανητικού Λόγου ή του ίδιου του Θεού δεγίνεται κατανοητή με όρους αντίδρασης της προσωπικότητας. Χρησιμοποιούμε τις λέξεις, αλλά στην πραγματικότητα σημαίνουν “αποσπασμένη και απομονωμένη ταύτιση”. Μήπως αυτό σου μεταδίδει τκάτι, αδελφέ μου; Η λανθασμένη ταύτιση είναι το αίτιο του πόνου και προκαλεί οδύνη, απογοήτευση και ποικίλαv αποτελέσματα. Η ορθή ταύτιση οδηγείσε κατανόηση και αντίληψη της ψυχολογικής στάσης του πάσχοντα, όχι όμως σε αληθινό πόνο ή θλίψη, όπως συνήθως το εννοούμε.

 Από το βιβλίο ‘ΕΣΩΤΕΡΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ’ ΣΕΛ. 358– 359

 

 O πόνος υπήρξε πάντα ο εξαγνιστικός παράγοντας που χρησιμοποιείται από τους Κυρίους του Πεπρωμένου για να φέρει απελευθέρωση. O συσσωρευμένος πόνος κάποιας κρίσης και ο κληρονομημένος πόνος προηγούμενου σταδίου επιφέρει μια ευεργετική και μεταβαλλόμενη παγκόσμια συνείδηση. O Κύριος του Πόνου κατέβηκε από το θρόνο Του και βαδίζει σήμερα τους δρόμους της γης, προκαλώντας δυστυχία, αγωνία και τρόμο σε όσους δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τους σκοπούς Του. O Κύριος του Πόνου επιφέρει όμως μια νέα διέγερση του ενστίκτου για αυτοσυντήρηση το οποίο – στην ανώτατη έκφρασή του – είναι το ένστικτο της αθανασίας τείνει να εστιάσει την ανθρώπινη προσοχή στην όψη της ζωής και όχι στη μορφή. Τα ονόματα των Κυρίων του Κάρμα υποδηλώνουν συμβολικά και από τη σκοπιά της εσώτερης έννοιάς τους, Σχέση, Φώτιση, Πόνο και Επιστροφή. Συλλογισθείτε σ’αυτό. Είναι όλοι τους ιδιαίτερα ενεργοί αυτή την εποχή και στη δραστηριότητά τους βρίσκεται η ελπίδα της ανθρωπότητας.

 Από το βιβλίο ‘Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ’ ΣΕΛ. 144– 145

 

 Με τον καιρό ο άνθρωπος θ’ αναπτύξει τη νοητική εκείνη στάση που θα θεωρεί ότι τα αίτια έχουν μεγαλύτερη σημασία από τα αποτελέσματα. Τότε θα μάθει να εξετάζει με προσοχή τα πρώτα βήματα που γίνονται στην εγκαινίαση κάθε γραμμής δράσης, στοχαζόμενος και συμπεραίνοντας τα πιθανά αποτελέσματα προτού αναλάβει οποιαδήποτε συγκεκριμένη πράξη. Μόνο μέσα από τον πόνο, το λάθος και το επακόλουθο τίμημα θα προσεγγισθεί το ευεργετικό αυτό στάδιο.

 Από το βιβλίο ‘Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ’ ΣΕΛ. 146

 

 O βασικός τόνος της πρώτης όψης είναι η Θυσία και της δεύτερης η Αγάπη. Επομένως οι λέξεις “για να μπορούμε και εμείς να αγαπούμε και να δίνουμε” μπορούν να δημιουργήσουν μια επαφή ανάμεσα στις δύο. Καθώς μελετάμε τις παραπάνω δηλώσεις προβάλλει βαθμιαία στη συνείδηση του κόσμου ένα κλειδί της σημασίας του πόνου και της δυστυχίας. Η δυστυχία είναι ο πιο αποτελεσματικός και πιο γρήγορος τρόπος εφέλκυσης της παγκόσμιας κατανόησης και της κατάκαυσηςτων φραγμών που όρθωσαν τα ανθρώπινα όντα στην έκφραση της θέλησης-για-το-καλό. Ένα από τα πιο ευεργετικά αποτελέσματα της εισροής της δύναμης της Σαμπάλλα μέσω του εστιασμένου αιτήματος των ζηλωτών και των μαθητών του κόσμου θα είναι η νοήμων αναγνώρισητων χρήσεων του πόνου και της δυστυχίας. Αυτή η αλήθεια διαστρεβλωμένη και με ιδιοτέλεια εφαρμοσμένη και ερμηνευμένη, οδήγησε ορισμένους τύπους ανθρώπων και ορισμένους τύπους κυβερνητικών σωμάτων ανάμεσα στα έθνη να πάρουν τη θέση ότι όσο μεγαλύτερη είναι η δυστυχία που υπάρχει, όπως για παράδειγμα σε περίοδο πολέμου, και μεγαλύτερη η διαδικασία του τρόμου, τόσο πιο γρήγορο θα είναι το τέλος που είναι επιθυμητό και σωστό. Υποστήριζαν συχνά ότι όσο σκληρότερα είναι τα αποτελέσματα των σχεδιασμένων συνθηκών, τόσο ταχύτερα θα επιτευχθεί η ορθή αποκορύφωση. Δεν είναι όμως καθήκον ή δικαίωμα του ανθρώπου να στρέφει τη δύναμη της Πρώτης Ακτίνας σε ιδιοτελείς σκοπούς ή υλικούς στόχους.

Η ευθύνη δεν μπορεί να καλυφθεί πίσω από αληθοφανείς και διαστρεβλωμένες μισές αλήθειες και δεν μπορεί να γίνεται κακό για να έρθει καλό. Ό,τι εφαρμόζεται από τον Κύριο του Κόσμου στη Σαμπάλλα με την υποκίνηση της αγάπης, της σοφίας και της ανιδιοτέλειας με μια σίγουρη επαφή και κρίση ως προς το χρόνο και τις εποχές, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όσους υποκινούνται από προσωπικούς στόχους, σε ατομική ή προσωπική κλίμακα, γιατί τα έθνη όπως και τα άτομα έχουν προσωπικότητες. Συλλογισθείτε σ’ αυτό και ζητήστε φώτιση από την ψυχή.

 Από το βιβλίο ‘Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ’ ΣΕΛ. 187– 188

  ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ

“Οι υιοί του Θεού, που γνωρίζουν και βλέπουν και ακούν και γνωρίζοντας, γνωρίζουν ότι γνωρίζουν, υπομένουν τον πόνο του συνειδητού περιορισμού. Βαθιά στα μύχια της συνειδητής ύπαρξης η χαμένη τους κατάσταση ελευθερίας τους τρώει σαν σαράκι. Πόνος, αρρώστια, φτώχεια και απώλεια φαίνονται σαν τέτοια και με την αντίληψη αυτή επαναστατεί κάθε υιός του Θεού. Ξέρει ότι μέσα του, όπως ήταν κάποτε πριν εισέλθει αιχμάλωτος στη μορφή, δε γνώριζε τον πόνο. Αρρώστια και θάνατος, φθορά και νόσος, δεν τον άγγιζαν. Τα πλούτη του σύμπαντος ήταν δικά του και δε γνώριζε κάτι για την απώλεια. “Οι ζωές που εισέρχονται μέσα στη μορφή μαζί με τις αυτοσυνείδητες μορφές, ο ντέβα, που δομεί τις μορφές στις οποίες ενοικούν όλοι οι υιοί του Θεού, Ζει. Αυτές δε γνωρίζουν πόνο ή απώλεια ή φτώχεια. Η μορφή φθίνει, οι άλλες μορφές αποσύρονται και εκείνο που απαιτείται για να θρέψει και να διατηρήσει δυνατό το εξωτερικό, λείπει. Αλλά, επειδή, λείπει επίσης η θέληση και η σχεδιασμένη πρόθεση, δε νιώθουν ενόχληση και δε γνωρίζουν σαφή εξέγερση.”

Μια λέξη για τον πόνο μπορεί να έχει εδώ τη θέση της, μολονότι δεν έχω κάτι να κοινοποιήσω με δυσνόητη φύση σχετικά με την εξέλιξη της ανθρώπινης ιεραρχίας δια μέσου του πόνου. Οι ντέβα δεν υφίστανται τον πόνο όπως η ανθρωπότητα. Η συχνότητα του ρυθμού τους είναι σταθερότερη και όμως σύμφωνη με το Νόμο. Μαθαίνουν δια της εφαρμογής στο έργο της δόμησης και δια της ενσωμάτωσης στη μορφή εκείνου που δομήθηκε. Αναπτύσσονται δια της εκτίμησης των δομημένων μορφών και της χαράς που νοιώθουν για αυτές και για το έργο που επιτελείται. Οι ντέβα δομούν και η ανθρωπότητα γκρεμίζει και δια μέσου της συντριβής των μορφών, ο άνθρωπος μαθαίνει μέσω του πόνου. Έτσι επιτυγχάνεται η συναίνεση στο έργο των μεγάλων Δομητών.

Πόνος είναι εκείνος η προς τα άνω πάλη διαμέσου της ύλης που προσγειώνει τον άνθρωπο στα Πόδια του Λόγου. Πόνος είναι η ακολούθηση της γραμμής της μέγιστης αντίστασης και ως εκ τούτου η προσέγγιση στην κορυφή του βουνού. Πόνος είναι ο θρυμματισμός της μορφής και η προσέγγιση του εσώτερου πυρός. Πόνος είναι το ψύχος της απομόνωσης που οδηγεί στη ζεστασιά του κεντρικού Ηλίου. Πόνος είναι η καύση στην κάμινο για να γνωρίσουμε τελικά τη δροσιά του ύδατος της ζωής. Πόνος είναι το ταξίδι προς τη μακρινή χώρα, που έχει ως αποτέλεσμα το καλωσόρισμα στον Οίκο του Πατρός. Πόνος είναι η πλάνη της αποκήρυξης του Πατρός, που οδηγεί τον άσωτο κατευθείαν στην καρδιά του Πατρός. Πόνος είναι ο σταυρός της έσχατης απώλειας, που επιστρέφει τα πλούτη της αιώνιας αφθονίας. Πόνος είναι το μαστίγιο που οδηγεί τον αγωνιζόμενο οικοδόμο να φέρει σε πλήρη τελειότητα την ανοικοδόμηση του Ναού. Οι εφαρμογές του πόνου είναι πολλές και οδηγούν την ανθρώπινη ψυχή από το σκοτάδι στο φως, από τα δεσμά στην απελευθέρωση, από την αγωνία στην ειρήνη. Αυτή η ειρήνη, αυτό το φως και αυτή η απελευθέρωση μέσα στη τάξη και την αρμονία του κόσμου είναι για όλους τους υιούς των ανθρώπων.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΣΧΟΛΙΟ

“Τα καταπραϋντικά ύδατα ψύχονται. Φέρνουν αργά ανακούφιση, αφαιρώντας από τη μορφή καθετί που μπορεί να αγγιχθεί. Ο τρεμάμενη θερμότητα του πυρετού της για πολύ χρόνο απωθημένης επιθυμίας υποχωρεί στο δροσιστικό ρεύμα. Νερό και πόνος εξουδετερώνονται αμοιβαία. Μακρά είναι η πορεία του δροσιστικού ρεύματος. “Η πυρωμένη φωτιά αποδεσμεύει καθετί που εμποδίζει το δρόμο της ζωής. Η μακαριότητα φθάνει, ακολουθεί τη φωτιά, όπως η φωτιά στα ύδατα. Νερό και φωτιά σμίγουν και δημιουργούν τη μεγάλη Πλάνη. Ομίχλη είναι το προϊόν της καταχνιά και του ατμού και του θορύβου, που καλύπτει το Φως, κρύβοντας την Αλήθεια και αποκλείοντας τον Ήλιο.

“Η φωτιά καίει με μανία. Ο πόνος και ύδατα εξαφανίζονται. Ψύχος, θερμότητα, το φως της μέρας, η ακτινοβολία του Ήλιου που ανατέλει. Και η τέλεια γνώση της Αλήθειας προβάλλει. “Αυτή είναι η ατραπός για όλους που ζητούν το Φως. Πρώτα η μορφή και όλες οι ζωηρές της επιθυμίες. Έπειτα ο πόνος. Έπειτα τα καταπραϋντικά ύδατα και η εμφάνιση ενός μικρού πυρός. Το πυρ αυξάνει και η θερμότητα γίνεται τότε ενεργός μέσα στη μικρή σφαίρα και επιτελεί το πύρινο έργο της. Όμοια εμφανίζεται η υγρασία. Πυκνή ομίχλη και στον πόνο προστίθεται θλιβερή αμηχανία, γιατί εκείνοι που χρησιμοποιούν το πυρ της διάνοιας στο πρώτο στάδιο χάνονται μέσα σε ένα παραπλανητικό φως. “Άγρια αυξάνει η θερμότητα. Έπειτα χάνουμε τη δύναμη να πονούμε. Όταν το στάδιο αυτό ξεπεραστεί, έρχεται η λάμψη του ανεμπόδιστου Ηλίου και το καθαρό λαμπερό φως της Αλήθειας. Αυτή είναι η ατραπός της επιστροφής στο κρυμμένο κέντρο. “Χρησιμοποίησε τον πόνο. Κάλεσε το πυρ, ω Προσκυνητή σε μια παράξενη και ξένη χώρα. Τα ύδατα ξεπλένουν τη λάσπη και τον πυλό της ανάπτυξης της φύσης. Τα πυρά καίνε τις παρεμποδιστικές μορφές που προσπαθούν να καθυστερήσουν τον προσκυνητή και έτσι φέρνουν τη λύτρωση. Τα ζωντανά ύδατα σαν ποταμός παρασύρουν τον προσκυνητή στην Καρδιά του Πατρός. Τα πυρά καταστρέφουν τον πέπλο που κρύβει την Όψη του Πατρός.”

 Από το βιβλίο ‘ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΟΜΟΣ Α (β) ΣΕΛ. 867 – 870

 

  Μεγάλο είναι το μυστήριο του πόνου! Η λέξη εστάλη σ’ όλους τους υιούς των ανθρώπων, τους Υιούς του Θεού: Μάθετε με τον αγώνα της γήινης ζωής να διαλέγετε το δρόμο που είναι ο καλύτερος – έπειτα ο άριστος. Μην αποφεύγετε τον πόνο. Μην ψάχνετε τον ευκολότερο δρόμο, που δεν πρόκειται να βρεθεί. Βαδίστε έπειτα την Oδό που οδηγεί μέσα από τη θλίψη, τον πόνο και τη φριχτή δυστυχία σ’ εκείνο τον Υψηλό Τόπο απ’ όπου ήρθατε, τον Τόπο όπου ο Θεός βαδίζει με τους υιούς των ανθρώπων που είναι Υιοί του Θεού. Ενώπιον της σεπτής Παρουσίας όλος ο πόνος θα εξαφανισθεί. Η θλίψη θα σβήσει και ο θάνατος δε θα θριαμβεύσει. Το κάλλος και η αγαθότητα και η ισχύς του Θεού ακτινοβολούν
την όψη των ανθρώπων.

 Από το βιβλίο ‘ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΤΟΜΟΣ Β ΣΕΛ. 847 – 848