" Η παγκόσμια θρησκεία δεν είναι ουτοπία, είναι κάτι που ήδη διαμορφώνεται σήμερα. " 

Ο Χριστός ζει και οδηγεί τους λαούς του κόσμου. Δε θα ανακοπεί ποτέ η επάνοδος του ανθρώπινου Πνεύματος στην Πηγή του προς εκείνο το πνευματικό Κέντρο όπου δεσπόζει η Θεότητα και προς εκείνους που επιβλέπουν και κατευθύνουν αυτή την επάνοδο. Η πρόσβαση είναι πάντα ελεύθερη για τους προσκυνητές και όλες οι ψυχές βρίσκουν τελικά το δρόμο τους προς τον Οίκο του Πατρός. Μπορούμε βάσιμα να στηριχτούμε στο γεγονός της ύπαρξης του Θεού και του Χριστού στο γεγονός της πνευματικής προσέγγισης των ανθρώπων στη Θεότητα, της αθανασίας του Πνεύματος και της πνευματικής ευκαιρίας καθώς και στο γεγονός της συγγένειας του ανθρώπου με το Θεό και τους συνανθρώπους του. Πρέπει ακόμη να τονίσουμε την εξελικτική παρουσίαση της αλήθειας και την αδιάκοπη προσαρμογή της στις ανάγκες της ανθρωπότητας σε κάθε ιστορική περίοδο. Ο Χριστιανισμός αποτελεί μια έκφραση, στην ουσία αν και όχι ακόμη στην πράξη, της αγάπης του Θεού που είναι πανταχού παρούσα στην πλάση. Το εκκλησιαστικό σύστημα, ωστόσο, έγινε αιτία σοβαρών διενέξεων, πράγμα που αντιλαμβάνονται όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, οι οποίοι, όμως, αποτελούν δυστυχώς μια ελάχιστη μειονότητα.

Αν το παράδειγμα του Χριστού διέπει τη στάση των εκκλησιών και τη σκέψη των κληρικών, τότε η σωτηρία της ανθρωπότητας είναι εξασφαλισμένη. Ο Χριστός δε χρειάζεται επισκόπους και καρδινάλιους, χρειάζεται ταπεινούς δασκάλους της αλήθειας ικανούς να εκφράσουν στην πράξη την πνευματική ζωή. Τίποτε στην υφήλιο δε μπορεί να αναχαιτίσει την πρόοδο της ανθρώπινης ψυχής στη μακρά πορεία της από το σκοτάδι στο φως, από το απατηλό στο πραγματικό, από το θάνατο στην αθανασία και από την άγνοια στη σοφία. Αν οι οργανωμένες, μεγάλες θρησκευτικές ομάδες των εκκλησιών κάθε χώρας δε μπορέσουν να προσφέρουν πνευματική καθοδήγηση και βοήθεια, η ανθρωπότητα θα ανακαλύψει άλλους δρόμους, αφού τίποτε δε μπορεί να κρατήσει το πνεύμα του ανθρώπου μακριά από το Θεό. Ας μη λησμονούμε ότι ο Χριστός δεν απέτυχε. Εκείνο που απέτυχε ήταν το ανθρώπινο στοιχείο ανατρέποντας τα σχέδια Του και διαστρέφοντας την αλήθεια που Αυτός παρουσίασε.

Η θεολογία, τα δόγματα και οι αιρέσεις,ο υλισμός, η πολιτική και το χρήμα δημιούργησαν ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο ανάμεσα στις εκκλησίες και στο Θεό. Απέκρυψαν το αληθινό όραμα της Αγάπης του Θεού και σε αυτό ακριβώς το όραμα της στοργικής πραγματικότητας καθώς και στη ζωτική αντίληψη των συνεπειών του πρέπει να επιστρέψουμε. Υπάρχει κάποια πιθανότητα να αποκατασταθεί η πίστη όπως τη δίδαξε ο Χριστός; Υπάρχουν αρκετοί κληρικοί με όραμα ικανό να σώσει την κατάσταση, ένα όραμα που θα θεραπεύει την ανθρώπινη ανάγκη; Τέτοιοι άνθρωποι συναντώνται σε κάθε θρησκεία όμως είναι απελπιστικά λίγοι. Αλλά και αν ενωθούν, κάτι που ακόμη είναι δυστυχώς αδύνατο εξαιτίας των δογματικών διαφορών, θα αποτελέσουν μια σχετικά ανίσχυρη ομάδα σε σχέση με την οργανωμένη εξουσία, τα προσωπικά συμφέροντα. Συνήθως είναι η αγωνιζόμενη μειονότητα, στην προκειμένη περίπτωση οι πνευματικά προσανατολισμένοι ιερείς, εκείνη που περιφρουρεί το αληθινό όραμα και τελικά το υλοποιεί, αποτελείται δε από εκείνους που έρχονται σε άμεση επαφή με την ανθρώπινη δυστυχία και οδύνη και έτσι αντιλαμβάνονται την επιτακτική ανάγκη για αναγέννηση των εκκλησιών.

Τόσο από τον εκκλησιαστικό άμβωνα όσο και από το θρησκευτικό τύπο γίνονται αλλεπάλληλες εκκλήσεις για να επιστρέψουν οι άνθρωποι στο Θεό και να βρουν στη θρησκεία μια διέξοδο από τις τωρινές χαοτικές συνθήκες. Όμως η ανθρωπότητα ποτέ άλλοτε δεν είχε τόσο έντονη πνευματική κλίση και ούτε ήταν τόσο συνειδητά και οριστικά προσανατολισμένη στις πνευματικές αξίες και στην ανάγκη για πνευματική ανανέωση. Οι εκκλήσεις αυτές λοιπόν θα έπρεπε να απευθύνονται στην εκκλησιαστική ηγεσία και στους κληρικούς εκείνους που πρέπει να επιστρέψουν στην απλότητα του Χριστού, αυτοί ακριβώς χρειάζονται ανανέωση. Όσο αρχαιότερη η Γραφή, τόσο μεγαλύτερη και η πιθανή παραποίηση. Η δοξασία για την ύπαρξη ενός εκδικητικού Θεού και για την τιμωρία σε κάποια μυθική κόλαση, ο ισχυρισμός ότι ο Θεός αγαπά μόνο όσους ερμηνεύουν τα λόγια Του σύμφωνα με μια συγκεκριμένη θεολογική άποψη, η οικειοποίηση του Σταυρού σα χριστιανικού συμβόλου, το δόγμα της Παρθενογένεσης, όλα αυτά είναι τα αξιοθρήνητα παράγωγα της σκέψης του ανθρώπου, της κατώτερης φύσης του, της τάσης του για απομονωτισμό και του φόβου που είναι έμφυτος στη χαώδη πλευρά της φύσης του.

Αυτά καλλιεργήθηκαν και διαδόθηκαν από τη θεολογία και όχι από το Χριστό, το Βούδα ή τον Κρίσνα. Η περιορισμένη αντίληψη του ανθρώπου σε όλα τα στάδια της εξέλιξής του μέχρι σήμερα δεν του επέτρεψε ποτέ να συλλάβει τη διάνοια και τους σκοπούς του Ενός στον Οποίο ζούμε, κινούμαστε και υπάρχουμε. Και ερμήνευσε το Θεό με προσωπικούς όρους. Συνεπώς, η αβασάνιστη αποδοχή ενός δόγματος δεν είναι παρά η αποδοχή μιας υποκειμενικής άποψης, δίχως να συνιστά καθόλου τη σύλληψη μιας Θείας Αλήθειας. Αυτή ακριβώς η Αλήθεια πρέπει να αρχίσει να διδάσκεται στα θεολογικά σεμινάρια και οι σπουδαστές πρέπει να αποκτήσουν κριτική σκέψη και να μη λησμονούν ότι το κλειδί βρίσκεται στην ενοποιητική δύναμη της Συγκριτικής Θρησκειολογίας. Η σωτηρία της ανθρωπότητας χρειάζεται ουσιαστικά μόνο εκείνες τις αρχές και τις αλήθειες που έχουν παγκόσμιο κύρος και περιλαμβάνονται σε όλες τις θρησκείες. Τα επίμαχα σημεία των δογμάτων έχουν συνήθως δευτερεύουσα σημασία και χρησιμεύουν μόνο για να στηρίξουν τη βασική και ουσιώδη αλήθεια. Από τη διαστρεβλωμένη παρουσίαση της αλήθειας, η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στη διατύπωση μιας πληθώρας δοξασιών οι οποίες δεν απορρέουν με κάποιο τρόπο από τη διδασκαλία του Χριστού.

H μόνη φροντίδα του Χριστού ήταν να αναγνωρίσουν οι άνθρωποι πως ο Θεός είναι αγάπη και πως οι ίδιοι είναι αδέλφια σαν τέκνα του ενός Πατρός, πως το ανθρώπινο πνεύμα είναι αιώνιο και πως ο θάνατος είναι ανύπαρκτος, πως η έμφυτη Χριστική συνείδηση που ενώνει τους ανθρώπους μεταξύ τους και με το Χριστό, πρέπει να προβάλει σε όλη της τη δόξα πως η υπηρεσία αποτελεί το βασικό τόνο της πνευματικής ζωής και πως η Θέληση του Θεού είναι δυνατό να αποκαλυφθεί. Η πλειοψηφία των σχολιαστών, ωστόσο, έχει αναφερθεί ελάχιστα σε αυτά τα σημεία. Ασχολήθηκαν σχεδόν αποκλειστικά με το κατά πόσο ο Χριστός ήταν Θείος ή ανθρώπινος, με τη δράση του Απ. Παύλου σα δασκάλου της Χριστιανικής πίστης, με την ύπαρξη της κόλασης. Στις διάνοιες των ανθρώπων ανατέλλει πια το πνεύμα της ελευθερίας, γίνεται αντιληπτό πως καθένας έχει το δικαίωμα να λατρεύει το Θεό με το δικό του τρόπο, με το φωτισμένο νου του θα αναζητά την αλήθεια και θα την ερμηνεύει για λογαριασμό του. Το θεολογικό πνεύμα έχει πια σβήσει και στη θέση του προβάλλει η εποχή της ζωντανής αλήθειας. Η αλήθεια δεν είναι δυνατό να αμφισβητηθεί. Η ανθρωπότητα έχει ήδη απορρίψει ένα μεγάλο μέρος των δογμάτων και των δοξασιών και αυτό είναι κάτι πολύ σωστό, χρήσιμο και ενθαρρυντικό. Αυτό μαρτυρά την πρόοδο που επιτελέστηκε παρότι οι εκκλησίες αδυνατούν να το αναγνωρίσουν σα Θεία Δράση. Η ελευθερία της σκέψης, η αμφισβήτηση της κυρίαρχης ιδεολογίας, η απόρριψη της θεολογικής παρουσίασης της αλήθειας συνιστούν τα χαρακτηριστικά της δημιουργικής πνευματικής διανόησης του καιρού μας.

Υπάρχουν εξαιρετικά πνευματικοί άνθρωποι που η τύχη τους έριξε μέσα στον ασφυκτικό κλοιό του εκκλησιαστικού κατεστημένου. Στο σύνολό τους είναι πολλοί αλλά είναι διασκορπισμένοι σε όλες τις εκκλησίες και τις πίστεις. Η μοίρα τους είναι δύσκολη, έχουν πλήρη επίγνωση της κατάστασης και αγωνίζονται απεγνωσμένα να διαδώσουν τα υγιή χριστιανικά ιδεώδη σε έναν κόσμο που καρτερά και υποφέρει. Είναι αληθινοί υιοί του Θεού, το έργο τους είναι δυσβάστακτο. Έχουν συνειδητοποιήσει πως δε σώζεται κάποιος από τη θεολογία αλλά μόνο από το ζώντα Χριστό και με την αφύπνιση της Χριστικής συνείδησης στην καρδιά του. Υπηρετούν την πνευματική Ιεραρχία η οποία στέκει, αόρατη και σιωπηλή, πίσω από το ανθρώπινο δράμα, δίχως να έχει κανένα απολύτως δεσμό με οποιαδήποτε εκκλησιαστική ιεραρχία. Αποδίδουν μεγαλύτερη σημασία στη συνειδητή σύνδεση των ανθρώπων με το Χριστό και την πνευματική αυτή Ιεραρχία από ότι στην αύξηση του ποιμνίου ή στους αυθαίρετους ισχυρισμούς ασήμαντων ατόμων. Πιστεύουν στο Βασίλειο του Θεού όπου πρωτοστατεί ο Χριστός αλλά αμφισβητούν πλήρως την υποτιθέμενη θεόσταλτη εξουσία του Πάπα ή των Αρχιεπισκόπων. Τέτοιοι άνθρωποι απαντώνται στις οργανωτικές δομές κάθε μεγάλης θρησκείας, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, καθώς και σε κάθε όμιλο που αποβλέπει, έστω και επιφανειακά, σε κάποιο πνευματικό στόχο.

Πρόκειται για απλούς, ενάρετους ανθρώπους, που δεν έχουν προσωπικές βλέψεις, που εκφράζουν πιστά το ζωντανό πνεύμα της Θεότητας και που δεν κατέχουν περίοπτες θέσεις στις εκκλησίες στις οποίες ανήκουν. Η διαφοροποιημένη τους στάση δυσαρεστεί το εκκλησιαστικό κατεστημένο, γεγονός που δεν τους επιτρέπει να αναλάβουν σημαντικά αξιώματα. Η κοσμική τους εξουσία είναι μηδαμινή αλλά το πνευματικό τους παράδειγμα φέρνει φώτιση και δύναμη στους ανθρώπους. Αποτελούν την ελπίδα της ανθρωπότητας γιατί βρίσκονται σε επαφή με το Χριστό και είναι ένα ακέραιο τμήμα του Βασιλείου του Θεού. Κάτι εξαιρετικά σημαντικό συμβαίνει στον κόσμο. Το πνεύμα της καταστροφής σαρώνει ολόκληρο τον πλανήτη καταστρέφοντας το κόσμο του παρελθόντος και το σύγχρονο πολιτισμό. Πολιτείες και κατοικίες ερειπώνται, βασίλεια και ηγεμόνες εξαφανίζονται, ιδεολογίες και προσφιλείς θεωρίες αποτυγχάνουν να ανταποκριθούν στην ανάγκη των λαών και καταρρέουν κάτω από την πίεση των περιστάσεων. Δεν υπάρχει κάποιος που να μην προβληματίζεται για τα μελλούμενα.

Η αβεβαιότητα είναι διάχυτη. Η κραυγή της ανθρωπότητας υψώνεται για φως, ειρήνη και ασφάλεια. Μερικοί τα αναζητούν στις νέες ιδεολογίες, άλλοι πιστεύουν ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν μέσα από κάποια μορφή κυβερνητικής δράσης. Κάποιοι υπομονετικοί καταστρώνουν νέες εκπαιδευτικές μεθόδους και συστήματα με τα οποία θα προσπαθήσουν να προετοιμάσουν τη σημερινή γενιά για μια καλύτερη ζωή στον αυριανό κόσμο, ένα κόσμο που μόνο αμυδρά μπορούμε να διακρίνουμε. Όμως το δυστύχημα είναι πως αγνοούν τις ειρηνευτικές διαδικασίες γιατί δε γνώρισαν ποτέ την αληθινή ειρήνη που παραμένει ένα μακρινό όραμα. Πάνω από όλα, όμως, οι άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη αισθάνονται μια βαθιά πνευματική ανάγκη και συνειδητοποιούν τα πρώτα πνευματικά σκιρτήματα, αναγνωρίζοντας την πραγματική τους φύση. Υπάρχει μόνιμα το αίτημα για επιδιώξεις αυθεντικότερες από εκείνες που κυριάρχησαν στο παρελθόν καθώς και για την εκδήλωση εκείνων των αρετών που φαίνεται πως οι άνθρωποι απώλεσαν και που αποτελούν το σύνολο των δυνάμεων οι οποίες κατευθύνουν την ανθρωπότητα στην πνευματική ζωή. Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι για το φως προσδοκούν μια νέα αποκάλυψη και μια νέα άφεση αμαρτιών, ζητούν παιδεία και πνευματική βοήθεια πέρα από την απαραίτητη τροφή, ένδυση και  ζητούν τη δυνατότητα να εργάζονται και να ζουν ελεύθερα. Το δυστύχημα όμως είναι πως δε γνωρίζουν προς τα πού να στραφούν και ποια φωνή να ακούσουν.

Ποιος θα είναι ο φορέας μέσα από τον οποίο θα εργαστούν αυτές οι δυνάμεις του πνεύματος για την ανασυγκρότηση του κόσμου; Ποια θα είναι τα μέσα με τα οποία οι πνευματικοί Οδηγοί της φυλής θα κατευθύνουν τους ανθρώπους στο άπλετο φως και τη μεγάλη ευκαιρία της νέας εποχής; Θα μπορέσουν οι οργανωμένες θρησκείες και οι εκκλησίες να αναγνωρίσουν την ευκαιρία και να ανταποκριθούν στην έκκληση του Χριστού και στο πνευματικό αίτημα εκατομμυρίων ανθρώπων ή θα συνεχίσουν να εργάζονται αποκλειστικά για το δικό τους συμφέρον; Θα βρουν το όραμα και το κουράγιο να εγκαταλείψουν τις κακές τους έξεις και να μεταδώσουν στους ανθρώπους το μήνυμα πως ο Θεός είναι Αγάπη αποδείχνοντας την ύπαρξη αυτής της αγάπης μέσα από μια ζωή απλής και στοργικής υπηρεσίας; Θα θελήσουν κάποτε να διδάξουν στους ανθρώπους την αιώνια ζωή του Χριστού και να τους προτρέψουν να απαρνηθούν τις αρχαίες δοξασίες του θανάτου και της εξιλέωσης και να προσηλωθούν στην Πηγή όλης της ζωής και στο Ζώντα Χριστό ο Οποίος είναι έτοιμος να τους προσφέρει την «περισσή ζωή» που καρτερούν, όπως άλλωστε το υποσχέθηκε; Θα βρουν τη δύναμη να διακηρύξουν ότι η καταστροφή των παλαιών μορφών ήταν αναγκαία και ότι η εξαφάνισή τους εγγυάται πως είναι πια προσιτή μια νέα, πληρέστερη και απεριόριστη πνευματική ζωή; Θα τολμήσουν κάποτε να υπενθυμίσουν στους ανθρώπους τα λόγια του Χριστού πως «δε βάλλουσιν οίνον νέον εις ασκούς παλαιούς»; Θα αποφασίσουν να διαθέσουν χρήματα για την ανακούφιση του πόνου και  την εκπαίδευση της νεολαίας στις αξίες της βασιλείας του Θεού, προσφέροντας έτσι ένα παράδειγμα ακλόνητης πίστης, άδολης χαράς και  θεμελιώδους γνώσης του Θεού, όπως έπραξε και ο Χριστός; Θα καταφέρουν κάποτε οι απανταχού κληρικοί να αποκτήσουν το εσώτερο εκείνο πνευματικό φως που θα τους επιτρέψει να γίνουν κομιστές του και να εφελκύσουν το μεγαλύτερο φως που αναπόφευκτα θα φέρει η προσδοκούμενη αποκάλυψη;

Τα ερωτήματα που τέθηκαν απευθύνονται σε όλες τις οργανωμένες εκκλησίες. Μέσα σε αυτές υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που ανταποκρίνονται στον ανανεωμένο πνευματικό ιδεαλισμό. Στον επείγοντα χαρακτήρα της ευκαιρίας και στην ανάγκη για αλλαγή. Δεσμεύονται όμως από τις αντιδραστικές δυνάμεις. Το ανανεωτικό κίνημα των εκκλησιών που γίνεται αισθητό σε όλα τα μέρη του κόσμου παραμένει υπό τον έλεγχο των εκκλησιαστικών συνόδων. Δεν υπάρχει κάποια ένδειξη ότι γίνεται εκ βάθρων αλλαγή στη δογματική διδασκαλία. Και έτσι η ανθρωπότητα εξακολουθεί να περιμένει. Αυτό που χρειάζεται πάνω από όλα είναι η διαβεβαίωση για την ύπαρξη του Θεού και κάποιου Θείου Σχεδίου, ενός Σχεδίου που ερμηνεύει όλα τα γεγονότα και  μπορεί να προσφέρει ελπίδα και δύναμη. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την πίστη στη ζωντανή παρουσία του Χριστού και την πεποίθηση στην αναπόφευκτη έλευσή Του, η οποία και δε θα γίνει προς όφελος κάποιας συγκεκριμένης θρησκείας καθόσον ο Ερχόμενος θα ανήκει σε όλους τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι πρέπει να αποκτήσουν τη βεβαιότητα για μια επικείμενη και αναπόδραστη μεγάλη πνευματική αποκάλυψη και για ένα μέλλον που υπόσχεται λαμπρές επιτεύξεις τόσο στον υλικό όσο και στον πνευματικό τομέα.

Ποια μπορεί να είναι η λύση σε αυτό το περίπλοκο πλέγμα σχέσεων στον κόσμο; Χρειάζεται μια νέα παρουσίαση της Θείας Αλήθειας, μια καινούργια προσέγγιση στη Θειότητα, γιατί μια τέτοια προσέγγιση είναι πάντα δυνατή και ο Θεός δεν έχει ανάγκη μεσολαβητών μια πρωτοποριακή ερμηνεία της πανάρχαιης πνευματικής διδασκαλίας, γιατί το ανθρώπινο γένος έχει πια ανδρωθεί και δεν του ταιριάζουν αυτά που κάποτε απευθύνονταν σε νήπια. Αυτές είναι ουσιαστικά οι επιτακτικές μεταβολές. Δε μπορεί κάτι να αποτρέψει την εμφάνιση της νέας παγκόσμιας θρησκείας. Έτσι γίνεται πάντα. Έφτασε ο καιρός όπου όλες οι θρησκείες θα θεωρηθούν πως απορρέουν από μια μοναδική πνευματική πηγή και πως στο σύνολό τους αποτελούν το θεμέλιο πάνω στο οποίο θα οικοδομηθεί ασφαλώς η νέα παγκόσμια θρησκεία. Έτσι δε θα υπάρχουν πλέον Χριστιανοί ή ειδωλολάτρες, ούτε Ιουδαίοι. Θα υπάρχει όμως ένα μεγάλο σώμα πιστών που θα προέρχονται από όλες τις υπάρχουσες θρησκείες. Θα παραδέχονται τις ίδιες αλήθειες, όχι σα θεολογικά δόγματα αλλά σαν ουσιαστικά στοιχεία της πνευματικής ζωής. Θα συναλλάσσονται μέσα σε ένα κοινό πλαίσιο αδελφοσύνης και ανθρώπινων σχέσεων. Θα συνομολογούν τη Θεία καταγωγή τους και θα συνεργάζονται με το Θείο Σχέδιο που θα τους αποκαλύπτεται σταδιακά από τους πνευματικούς καθοδηγητές της φυλής και θα τους υποδείχνει τα διαδοχικά βήματα πάνω στην Ατραπό της Θείας Προσέγγισης. Αυτή η παγκόσμια θρησκεία δεν είναι μια ουτοπία, είναι κάτι που ήδη διαμορφώνεται σήμερα.