Οι αρχάριοι θέτουν συχνά το ερώτημα: “Μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά μεταξύ της θεραπευτικής ενέργειας όπως εκφράζεται από την ψυχή και όπως εκφράζεται από την προσωπικότητα; Μπορούμε να έχουμε κάποια κατανόηση του ρόλου που πρέπει να παίζει η αγάπη στην τέχνη της θεραπείας;” Μπορώ ν’ απαντήσω σύντομα. Όταν αρχίζουμε να εργαζόμαστε σαν ομάδα με άτομα τα οποία θα επιδιώξουμε να βοηθήσουμε, μαθαίνουμε, τότε να χρησιμοποιούμε τους διάφορους τύπους ενέργειας σύμφωνα με την ανάγκη του ατόμου που πρέπει να θεραπευθεί. Θα εξυπηρετούσε έναν πραγματικό ομαδικό σκοπό αν όλοι μελετούσατε ό,τι λέει ο Ράμα Πρασάντ στο βιβλίο του Λεπτότερες Δυνάμεις της Φύσης και ο Πατάντζαλι στο Φως της Ψυχής για το ζήτημα των πράνα με τις οποίες και εντός των οποίων εργαζόμαστε. Πρέπει να εξοικειωθείτε κάπως με το θέμα.

Για να απαντήσω ειδικά στο ερώτημα: Ένας μυημένος ή ακόμη και ένας χαμηλού βαθμού ψυχορατικός μπορεί εύκολα να διακρίνει μεταξύ των θεραπευτικών ενεργειών της ψυχής και της προσωπικότητας, αλλά ο μέσης νοημοσύνης ζηλωτής δεν μπορεί ακόμη. Ο μυημένος γνωρίζει την πηγή από την οποία μπορεί να έλθει κάθε τύπος θεραπευτικής ενέργειας. Νιώθει τον κραδασμό της ενέργειας και μπορεί να την ακολουθήσει μέχρι την πηγή εκπόρευσής της με μια προσπάθεια της θέλησης που οδηγείται από την ενόραση. Ο ψυχορατικός μπορεί να βλέπει το κέντρο από το οποίο ρέει η θεραπευτική ενέργεια και το κέντρο τότε του υποδεικνύει τον τύπο και την ποιότητα της προβαλλόμενης δύναμης. Κάθε ενέργεια προέρχεται από την ψυχή, αλλά πρωτίστως κάθε ενέργεια είναι απλά ζωή που λειτουργεί κάτω από κάποιου είδους κατεύθυνση. Ως προς το ρόλο που παίζει η αγάπη στη θεραπευτική διαδικασία: Αγάπη είναι η έκφραση της ζωής του Ίδιου του Θεού. Αγάπη είναι η συνεκτική δύναμη που κάνει όλα τα πράγματα ολόκληρα, θα ήθελα να στοχασθείτε αυτή τη φράση. Αγάπη είναι παν ό,τι υπάρχει. Το κύριο χαρακτηριστικό της διάκρισης μεταξύ ενέργειας της ψυχής και δύναμης της προσωπικότητας, όπως εφαρμόζεται στη θεραπεία, βρίσκεται στην περιοχή της εφαρμογής και της έκφρασης της αγάπης.

Η δύναμη της προσωπικότητας είναι συναισθηματική, γεμάτη αίσθημα και όταν είναι σε δράση η προσωπικότητα έχει πάντοτε συνείδηση του εαυτού της σαν θεραπευτή και είναι το δραματικό κέντρο της σκηνής πάνω στην οποία οι δύο ηθοποιοί, ο θεραπευτής και ο ασθενής διαδραματίζουν ρόλο. Η ενέργεια της ψυχής λειτουργεί ασυνείδητα και χρησιμοποιείται απ’ όσους είναι σε επαφή με τις ψυχές τους και είναι συνεπώς αποκεντρωμένοι. Αυτοί είναι “εκτός σκηνής”, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση και είναι πλήρως απασχολημένοι με ομαδική αγάπη, ομαδική δραστηριότητα και ομαδικό σκοπό. Γιατί τότε είναι τόσο πολύ δύσκολο, αν όχι τελείως αδύνατο, για τους σοβαρούς υποψήφιους θεραπευτές να εργασθούν μαζί σαν ομάδα στην ιερή επιστήμη της θεραπείας; Επειδή σαν άτομα και σαν ομάδα κυριαρχούνται από την προσωπικότητα στις ατομικές και τις ομαδικές τους σχέσεις.

Αυτό μπορεί να εκδηλωθεί σε έντονη επίκριση μεταξύ τους ή αυτοκριτική ή για κάποιον σε ζωηρή βεβαιότητα για προσωπική ευθύτητα και ορθή κρίση, η οποία δεν επιτρέπει σ’ όσους την έχουν, να δουν ότι υπάρχει ίσως μια πιθανότητα να μην είναι τόσο ορθοί στις ιδέες τους όσο νομίζουν, μπορεί επίσης να φανεί στη βαθιά ικανοποίηση που αισθάνονται για τις προσωπικές υποκειμενικές τους επαφές. Μερικά ή όλα τα παραπάνω εμπόδια μπορεί να υπάρχουν και να καθιστούν την ομαδική εκδήλωση προσωπική εκδήλωση που εξουδετερώνει κάθε δημιουργικό έργο. Κάθε προσπάθεια θεραπείας μέσα στις συνθήκες αυτές δυναμώνει τις αντιδράσεις της προσωπικότητας και θα μπορούσε σε μεγάλο βαθμό να επηρεάσει τις προσωπικότητες εκείνων που τυχόν θα θελήσουν να ζητήσουν βοήθεια. Πώς πρέπει λοιπόν να ενεργήσουν;

Θα ήθελα να τονίσω ότι κάθε μέλος μιας ομάδας, που, σαν άτομο, είναι ελεύθερο από τις παραπάνω αδυναμίες της προσωπικότητας και από αυτές τις στάσεις, γνωρίζει ωστόσο (και δικαίως χαίρει) ότι συμμετέχει σαν μέλος της ομάδας στην ομαδική ποιότητα. Αυτή είναι μια από τις επεισοδιακές δυσκολίες του ομαδικού έργου. Να συμμετέχει, όμως να είναι ελεύθερος από αδυναμίες ν’ αναγνωρίζει ότι οι επιτεύξεις ή οι αποτυχίες των μελών της ομάδας είναι ολοκληρωτικά δική τους ατομική υπόθεση να μετέχει και όμως να μην κυριαρχείται από τις ισχυρές σκέψεις και ιδέες των πιο ισχυρών μελών της ομάδας, αποτελεί πάντοτε πρόβλημα. Το τονίζω ιδιαιτέρως αυτό επειδή στην ερχόμενη Εποχή, κατά την οποία το ομαδικό έργο θα αναπτυχθεί πολύ, θα ήταν χρήσιμο να κατανοείτε τις ομαδικές καταστάσεις και τα προβλήματα και έπειτα να προχωράτε στο ομαδικό έργο μαζί με εκείνους που είναι οι καταλληλότεροι για συνεργασία.

Τότε θα γίνετε καλύτεροι και πιο συνετοί από τις εμπειρίες του παρελθόντος και θα συγχωνευθείτε σαν ομάδα λόγω κοινής οδύνης και περιορισμού και λόγω της αποκτηθείσας ικανότητας από την ορθή αντιμετώπιση της αποτυχίας. Η αληθινή, σιωπηλή, αγόγγυστη, μη επικριτική και σταθερή αγάπη ας γίνει σκοπός και ποιότητα της ομαδικής σας ζωής. Τότε, όταν, υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο έργο που πρέπει να εκτελέσετε, θα εργάζεσθε σαν μονάδα με καρδιές και διάνοιες σαν μία.