Σεμινάριο Επαφής με τις Ενέργειες της Πνευματικής Πλανητικής Ιεραρχίας μέσω διαλογισμών της ΜΑΡΙΑΣ Χ. ΠΕΤΡΙΤΣΗ - LA GRENADE στο 'ΡΟΔΙ (1995-2010)| Σάββατο, 11 Απριλίου 1998.

ΙΕΡΑΡΧΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ
Παιδεία Αγάπης και Ενεργειακής Υποστήριξης.

Με το «Βασιλεύ Ουράνιε» εγώ δούλεψα ένα πάρα πολύ μεγάλο διάστημα. Σαν μάντραμ, το έλεγα είκοσι τέσσερις φορές το εικοσιτετράωρο και το έλεγα συνειδητά, επικλητικά και το ένοιωθα και ειδικά εκείνη τη φράση που λέγει «ελθέ και σκήνωσον εν ημίν». Μερικές φορές είχα μια μεγαλύτερη ένταση στο «ελθέ» επιτακτική και άλλες φορές μου έβγαινε πολύ επιτακτική η ένταση στο «και σκήνωσον» και δεν υπήρχε περίπτωση να το σταματήσω εάν δεν ένοιωθα ότι έγινε ή ότι κάτι έγινε, με τεράστια ένταση, προσανατολισμό απολύτως συγκεκριμένο, αυτό τίποτα άλλο. Βέβαια δούλευα, βέβαια είχα την οικογένεια, αλλά όλα αυτά χρωματιζόντουσαν συνεχώς με το «ελθέ και σκήνωσον εν ημίν» και έτσι μπορώ να πω από πρώτο χέρι τη τεράστια δύναμη του.

Και δεν ήμουν ποτέ άτομο που είχε πάρε – δώσε με τα εκκλησιαστικά και δεν ξέρω πως το θυμήθηκα και πως δούλεψα με αυτό. Βέβαια συγχρόνως έκανα και την ψυχολογική μου δουλειά, συγχρόνως έβαζα και τα λαδάκια μου, συγχρόνως έκανα και τα κεράκια μου, διάβαζα. Το λέγω για να μην νομίσετε ότι γίνονται τα πράγματα χωρίς να δουλέψετε. Αυτό πρέπει να είναι πολύ ξεκάθαρο.

Δεν είναι γιατί χρειάζεται να δουλέψεις για να σου έρθει το Άγιο Πνεύμα να κατασκηνώσει. Έρχεται αυτόματα, αυτονόητα. Χρειάζεται να δουλέψεις γιατί δεν είναι καθαρό το έδαφος. Αν θέλεις να του επιτρέψεις να σταθεροποιηθεί, πρέπει να δουλέψεις το έδαφος. Δεν δουλεύεις το έδαφος; Φώναζε Το όσο θέλεις. Δεν έχει που να προσγειωθεί. Αυτό πρέπει να είναι πολύ ξεκάθαρο. Για να προσγειωθεί μια υψηλοκραδασμική ενέργεια πρέπει να βρει προετοιμασμένο έδαφος και δεν είναι ότι δεν μπορεί να μπει μέσα αλλά ότι δε θα αφήσει τίποτα όρθιο. Θα περάσεις από την άλλη μεριά στο πι και φι. Σε παλιό ασκί καινούργιο κρασί δεν μπαίνει και θα πρέπει να ξεκινήσεις και πάλι την διαδικασία της ενσάρκωσης.

Που σημαίνει εφελκύω. Φωνάζω καλεσμένους στο σπίτι μου, δεν θα προετοιμάσω το σπίτι; Οι προετοιμασίες που κάνουμε στο σπίτι είναι κάτι ανάλογο με την προετοιμασία που γίνεται στο έδαφος, στον οίκο το δικό μας. Και μπορείς να διορθώνεις όσο θέλεις την πρόσοψη ή τα επιφανειακά, τα μορφολογικά, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να διορθώσεις εσωτερικές ζημιές. Όσο πιο εσωτερική είναι η ζημιά, που δεν φαίνεται, τόσο πιο πολύ χρόνο και χρήμα και ενέργεια θα σου πάρει για να την αποκαταστήσεις. Παράδειγμα με τις σωληνώσεις του καλοριφέρ που έχουν πάθει κάτι, εάν είναι εξωτερικές στους τοίχους, τις διορθώνεις αν είναι κάτω από το πάτωμα, αν είναι μέσα από τους τοίχους τι θα γίνει;

Αυτό σημαίνει, ότι η κάθαρση χρειάζεται δουλειά, χρόνο, στάδια. Δε μπορούμε ποτέ μα ποτέ να πηδάμε σκαλοπάτια γιατί την ώρα που θα προσγειωθούμε, θα μας πάρει πίσω και πίσω σημαίνει σπάω κεφάλι, σπάω ωμοπλάτη. Και τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Χρειάζομαι μεγάλο χρονικό διάστημα για να αναρρώσω και να ξαναξεκινήσω γιατί αυτή είναι η διαδικασία. Διότι δεν σημαίνει, ότι δεν θα ξαναξεκινήσες. Αφού αυτό είναι το ποτάμι της ζωής. Όσο και αν αποφασίσεις ότι δε θέλεις το ρεύμα που σε πάει γιατί φοβάσαι, δεν αφήνεσαι για το καινούριο και γαντζώνεσαι. Πόσο θα κρατηθείς μία ενσάρκωση, δύο ενσαρκώσεις, τρεις ενσαρκώσεις, δώδεκα ενσαρκώσεις; Δε θα έρθει η δέκατη τρίτη;  Θα ξεγαντζωθείς, γιατί αυτό είναι το ίδιο το ρεύμα της ζωής, αυτή είναι η εξέλιξη.

……………………………………………………………………………………….

Όλες αυτές οι ενέργειες τις οποίες χρειαζόμαστε για να μπούμε σε διαλογιστική κατάσταση, για να τις εφελκύσουμε, για να τις νοιώσουμε είναι συνεχώς παρούσες και θα πρέπει να τις αντιληφθούμε και να δουλέψουμε συνειδητά μαζί τους. Και αν δεν υπάρχει το συνειδητό στοιχείο δε γίνεται η μετατροπή της ύλης. Είναι μία διαδικασία η οποία πρέπει να περάσει από κάποια στάδια.

Αλλάζει η ύλη, γίνεται αυτό που λέμε σύμφωνα με τον Δάσκαλο Θιβετανό «νέα ύλη». Επίσης υπάρχει και άλλος όρος «νέος υλισμός». Τι σημαίνει νέος υλισμός; Σημαίνει ότι μέχρι τώρα έχουμε ζήσει έναν υλισμό αιώνων ο οποίος χαρακτηρίζεται από χωριστικότητα, από μίση, από πάθη και το κυριότερο από εγωισμό που δίνει τις συνέπειες όλες τις άλλες. Σημαίνει ότι χρησιμοποιήθηκε η ύλη, ότι χρησιμοποιήθηκε η γνώση για σκοπούς οι οποίοι δεν ήταν για το σύνολο. Ήταν πάντοτε εγωιστικοί σκοποί. Αυτός είναι ο υλισμός. Ο νέος υλισμός σημαίνει ότι την ύλη, τη γνώση, τη χρησιμοποιούμε με άλλο κίνητρο. Η διαφορά είναι ότι εάν έχεις πέντε δραχμές να αγοράσεις ένα τριαντάφυλλο, μπορείς να τις δώσεις και να πάρεις το  τριαντάφυλλο να το έχεις στο δωμάτιό σου και να το μυρίζεις πρωί, μεσημέρι, βράδυ ή να δώσεις αυτές τις πέντε δραχμές για να φέρεις το τριαντάφυλλο να το μυρίσουν δέκα άνθρωποι στην ομάδα. Αυτή είναι η διαφορά.

Η διαφορά μεταξύ της πνευματικής ύλης και της  υλιστικής ύλης είναι ότι το ένα είναι βαρύ, αδιαπέραστο. Αυτό είναι ύλη, βαριά ύλη δεν είναι διαφανές. Εάν αυτό ήταν αιθερικό, θα είχε άλλη αίσθηση, άλλη διαφάνεια, θα ήταν πολύ αλλιώτικο. Εγώ αν ήμουν μπροστά σας με αιθερική μορφή και είχατε τέτοιο ----τότε θα ήμασταν και αλληλοδιαπερατοί, δηλαδή θα πέρναγα μέσα από σένα και εσύ θα πέρναγες μέσα από εμένα, θα περνάγαμε μέσα από το τραπέζι, θα το διασχίζαμε, αν το τραπέζι ήταν σε αιθερική μορφή, γι’ αυτό και σε εισαγωγικά τα φαντάσματα, δηλαδή τα αιθεροποιημένα άτομα, που έχουν αποδεσμευτεί από τα περικαλύμματα τα υλικά δεν τα προβληματίζει, γιατί τους κλειδώσανε την πόρτα.

……………………………………………………………………………………….

Ως νοητικό άτομο επηρεάζεις μέσα από τον νου σου την ύλη σου και της δίνεις άλλη έφεση, άλλη επιθυμία, την κάνεις μαγνητική σε άλλο στόχο. Που σημαίνει ότι αλλάζεις εσύ κραδασμό και γι’ αυτό και ενσαρκωνόμαστε. Δηλαδή η ενσάρκωσή μας είναι για να μπορέσουμε την ύλη να την κάνουμε συνειδητή. Αλλά για να γίνει η ύλη συνειδητή θα πρέπει εμείς να συνειδητοποιηθούμε όντας μέσα στον υλικό κόσμο, η ανάκτηση της μνήμης, που λέμε, αλλά αυτό επηρεάζει την κραδασμικότητα. Δηλαδή ένα άτομο το οποίο σκέφτεται εγωιστικά και ένα άτομο που σκέφτεται αλτρουιστικά, εάν του μετρήσουμε τον βαθμό αιθερικότητας του σώματός του, είναι διαφορετικός. Ο ένας αποτελείται από πιο αιθερική ύλη που σημαίνει απλά ότι ο τρόπος, ο ρυθμός, η ρυθμική κίνηση των ηλεκτρονίων του είναι διαφορετική. Δεν λέμε τα ραδιενεργά άτομα που εκπέμπουν και μάλιστα το ράδιο που είναι και ραδιενεργό εκπέμπει και Φως. Το ζητούμενο είναι να καταστεί ραδιενεργή η ύλη. Αυτό απλά σημαίνει, ότι θα εκπέμπει Φως, επειδή όμως το Φως είναι ύλη, αυτό σημαίνει ότι εκπέμποντας Φως αυτοκαταναλίσκεται, όπως καταναλώνεται το πετρέλαιο στη λάμπα για να εκπέμψουμε φως. που σημαίνει ότι θα έρθει η στιγμή που θα έχει αποδώσει όλο το Φως του.

Το Φως λοιπόν που θα εκπέμψει η έβδομη ρίζα φυλή στην έβδομη υποφυλή της, δηλαδή στην πιο εξελικτική της στιγμή θα είναι μια τεράστια έκλαμψη Φωτός και τελείωσε. Σου λέγει ότι χρονικά η διάρκεια της έβδομης ρίζας φυλής θα είναι μικρότερη από τις προηγούμενες και ότι η έβδομη υποφυλή θα είναι πέρασμα, αστραπιαία. Γιατί; Διότι έχουν φθάσει σε τέτοια αιθερική κατάσταση που οι ήλιοι που έχουν για να βγει φως, οι φωτεινοί ήλιοι είναι απειροελάχιστοι πλέον.

Εάν σας πουν τώρα ότι θα περάσετε αυτήν την διαδικασία και από συσκότιση που έχουμε θα γίνουμε φωτεινά άτομα σαν την λάμπα, θα εκπέμπουμε φως θα το δεχθείτε; Τώρα αυτή την στιγμή έρχεται ένας Δάσκαλος και τη στιγμή που θα σηκώσει το δάκτυλό του και θα σε δείξει, θα γίνεις Φως, δέχεσαι; Είναι πολύ σημαντικό να σκεφθείτε το τι θα γίνει όταν κάποια στιγμή, κάποτε, σε πόσες ζωές δεν ξέρω. Γιατί αυτό τι σημαίνει, απλά ότι η κτητικότητά μας είναι ισχυρή, κραταιά δύναμη ο υλισμός. Τώρα δέχεσαι; Θα σκεφθείς μέσα στο μυαλό σου πριν μου απαντήσεις, το παιδί σου, το σκυλί σου, την τράπεζά σου. Γιατί; Γιατί αν απαντήσεις, δέχεσαι να γίνεις φως και εννοείται ότι σ’ αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου, που εσύ σαν μηχανάκι ψάχνεις όλο το γιατί και πως και δεν είναι δυνατόν και τι θα συμβεί αν... ο Δάσκαλος θα έχει φύγει. Θα κάτσει να σε περιμένει να κάνεις εσύ τις αναλύσεις σου; Έτσι χάνουμε τις ευκαιρίες γιατί δεν συνειδητοποιούμε ότι αυτό που περνάει είναι «έτσι», είναι αέρας που πρέπει να τον πιάσουμε, το πέρασμα και ότι αυτό που είναι τώρα είναι ήδη παλιό, αυτό το «τώρα» είναι η ουσία του παντός, διότι περιέχει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

Είχα μια συζήτηση με έναν από εσάς. ο ίδιος θα το ξανακούσει, αλλά θα το επαναλάβω για όλους και θα το επαναλάβω γιατί, γιατί εγώ ως χαζή ούσα νόμιζα ότι ήταν αυτονόητο, δεν θα σκεφτόμουνα ποτέ να σας πω την ιστορία, που θα σας πω, διότι θεωρούσα ότι όλοι το έχετε ακούσει, τουλάχιστον στο σχολείο. Αλλά φαίνεται ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και θα αρχίσω να λέγω και πράγματα που νομίζω ότι τα ξέρετε.

Στο σχολείο λοιπόν μαθαίνουμε στα παιδάκια κάθε Χριστούγεννα, ότι υπήρχε ένα παιδάκι που το πήγαινε η οικογένειά του στην εκκλησία και έξω στο παγκάκι της εκκλησίας ήταν ένα φτωχό παιδάκι, που δεν φορούσε παπούτσια και του ζήτησε τα παπούτσια του και το παιδάκι δεν του τα έδωσε. Ένα άλλο παιδάκι όμως έβγαλε τα παπούτσια του και του τα έδωσε και η μαμά του το μάλωσε γιατί έδωσε τα παπούτσια του και έτσι βγήκαν έξω για να τα πάρουν πίσω. το παιδάκι όμως ήταν άφαντο. Και είπαν ότι το παιδάκι αυτό ήταν ο Ιησούς μέσα από το «αφήστε τα παιδιά να έρθουν προς εμένα».

Και το ερώτημα, το ηθικό δίδαγμα που προσπαθούμε να βγάλουμε και το οποίο σας λέγω αυτή την στιγμή, θα σκεφτόσασταν ποτέ ότι κάποιος που συναντάτε είναι Δάσκαλος; Διαβάζουμε μέσα σε βιβλία πάσης φύσεως και τα θαυμάζουμε και μπορεί και να συζητήσουμε μεταξύ μας ότι στον τάδε εμφανίσθηκε ο Θεός που σημαίνει μία ενέργεια υψηλότατη, στον τάδε εμφανίσθηκε ο τάδε Δάσκαλος και του είπε μία πρόταση ή του έδωσε μία οδηγία. Εσείς την ώρα που το διαβάζετε το βλέπετε εξωπραγματικό, έξω από εσάς; Ότι ναι γίνεται για κάποιους; Φαντάζεσθε τι μπορεί να γίνει για σας και να μπείτε στην διαδικασία τι θα κάνετε;

Αυτή την στιγμή εμφανίζεται ο Θιβετανός, σηκώνεται τώρα ένας από εσάς και πηγαίνει στο άλλο δωμάτιο και μέσα στο δωμάτιο παρουσιάζεται ο Θιβετανός όρθιος και τον κοιτάζει, οπότε από την τρομάρα αυτού που πήγε στο άλλο δωμάτιο και είδε τον Θιβετανό δεν ακούγεται άχνα, ούτε ουρλιαχτό, διότι έχασε την φωνή του και αρχίζει να τρέχει μηχανάκι το μυαλό του ποιος είναι. Και λέγει ο Δάσκαλος ήρθα να σου μιλήσω.

Πέστε μου σας συμβαίνει αυτό, τι θα κάνετε, περιμένω απάντηση, το λέγω πρακτικά, δεν το λέγω θεωρητικά
Δηλαδή είπε είμαστε έτοιμοι για να εμφανισθεί ο Δάσκαλος σε εμάς; τι σημαίνει αυτό, θέλω ανάλυση. Θα μου επιτρέψετε να τα λέγω «έξω από τα δόντια», εσείς θα λέτε αυτό που θα λέτε και εγώ θα σας κάνω «φύλλο και φτερό», γιατί δεν γίνεται να πέσει το ντουβάρι, να φανεί η τοιχογραφία, εάν δεν πάρεις την βαριοπούλα.

Αυτό που ακούσαμε είναι καθαρά εγωκεντρικό, θα εμφανισθεί λέγει ο Δάσκαλος για να μου δώσει οδηγία για κάτι καλύτερο, στην δικιά μου τη ζωούλα, στο δικό μου το τομαράκι. Σιγά μην κάνει τον κόπο ο Δάσκαλος να καταναλώσει τόση ενέργεια για να έρθει να μου πει, πως θα γίνω καλύτερο άτομο. Μα σαν άτομο δεν τον ενδιαφέρω. Εγωκεντρισμός, άρα μην περιμένεις, να εμφανισθεί ο Δάσκαλος, γιατί ο Δάσκαλος δε θα έρθει για την ζωούλα κανενός.

Δύο φάσεις αυτού που λέγει.

Πρώτη φάση, εάν χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του Αγίου Πνεύματος, είναι αυτό το οποίο πρέπει να μην ξεχνάμε ποτέ, που λένε, το Άγιο Πνεύμα μιλάει μέσα από τα πάντα, μέσα από ένα μήνυμα, μία καθοδήγηση, ένα φως, μια αφορμή. Κάτι θα μας δοθεί μέσα από την καθημερινότητά μας, από τον καθοδηγητή μας, από ένα βιβλίο, από κάτι που διαβάσαμε στην εφημερίδα και έτσι εάν εμείς έχουμε την αφύπνιση, ακούμε το Άγιο Πνεύμα να μιλάει μέσα από κάθε τι, που σημαίνει κάνει ένα κλικ, αυτό σημαίνει ακούω το Άγιο Πνεύμα, κάνει κλικ μέσα μου, που σημαίνει κάνει επαφή. Όταν εφάπτονται δύο πράγματα, σημαίνει ότι επετεύχθη μία ομοιοκραδασμικότητα πρώτον, δεύτερον εάν δεν εφάπτονται δεν περνάει ρεύμα, άρα από εκεί προς τα εμέ δεν θα περάσει, ούτε από εμέ προς τα εκεί, για να γίνει λοιπόν η επαφή πρώτα  πρέπει να έχουμε την ενέργεια την συγκεκριμένη μέσα μας.

Αυτό λοιπόν το κρατάμε και μετά περνάμε στην δεύτερη φάση.

Θα έρθει ένας Διδάσκαλος για να γίνει «συζητησούλα». Ξεχάστε το. Δεν υπάρχει περίπτωση ο Δάσκαλος να σας δώσει χρόνο, διότι ο χρόνος είναι ενέργεια και ένας Δάσκαλος έχει δουλειές, που σημαίνει ευθύνες πολλαπλές.

Πρώτα πρέπει να σταθεροποιήσει ο μαθητής μέσα του την αντίληψη ότι η επαφή με τον Διδάσκαλο είναι γεγονός και μετά να ευαισθητοποιηθεί στον κραδασμό αυτού που λέγει ότι είναι Διδάσκαλος, στον κραδασμό αυτού που ο ίδιος εκπέμπει, στον κραδασμό αυτού που συμβαίνει. Εάν λοιπόν εγώ σαν οδηγός πηδήξω σκαλοπάτια σ’ αυτό που έχεις εσύ σαν μαθητής ανάγκη την παρούσα συγκεκριμένη χρονική στιγμή, θα σου κάνω ζημιά, διότι εάν δεν εδραιώσεις την πεποίθηση ότι είναι γεγονός η επαφή σου, δεν έχει παρακάτω.

Πρέπει να καταφέρει το μυαλό, το νοητικό, ο νους, ο εγκέφαλος να κάνει τους συνδυασμούς διάκριση – αναγνώριση – χρήση, διότι ξέρω πολλούς που ξέρουν κανόνες, αλλά δεν ξέρουν ορθογραφία, γνωρίζω πάρα πολλούς που ξέρουν τον Θιβετανό απ’ έξω, αλλά δεν βιώνουν τίποτα, το ίδιο πράγμα είναι στο πνευματικό δρόμο, γι’ αυτό και ο καθένας έχει τον δικό του, γι’ αυτό και ο καθένας όταν έρχεται να μου κάνει την ίδια ερώτηση και μετά πηγαίνει να την διασταυρώσει με αυτές που δόθηκαν σ’ άλλους, γίνεται αλαλούμ, διότι η απάντηση που θα δώσω σ’ εσένα δεν θα είναι η απάντηση που θα δώσω σε κάποιον άλλον. Και αυτό δεν είναι αυτονόητο, διότι νομίζουμε ότι η αλήθεια είναι μία. Βέβαια ότι είναι η αλήθεια  μία, είναι, αλλά είναι σε τέτοιο επίπεδο αυτό το ένα, που καθώς κατεβαίνει πολλαπλασιάζεται σε υπό αλήθειες, που όλες είναι σωστές για συγκεκριμένες καταστάσεις.

Βγαίνει από το στόμα μου κάτι απόλυτα, με ρωτάς και σου λέγω βεβαίως και μπαίνει τελεία εκεί γι’ αυτή τη λεξούλα, το βεβαίως που θα σου πω μπορεί σε κάποια άλλη φάση να σου κάνω ανάλυση μια εβδομάδα και να σου εξηγώ το έτσι, το αλλιώς, το αλλιώτικα, θέλω να πω μ’ αυτό, γιατί είναι πάρα πολύ βασικό, ότι όταν κάποιος μας λέγει κάτι απόλυτα, πρώτ’ απ’ όλα θα ερευνήσουμε αν είναι έτσι, δεύτερον όμως εάν έχουμε εμπιστοσύνη, θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι αφορά την συγκεκριμένη εξελικτική στιγμή, θα πρέπει να λειτουργήσουμε με αυτόν τον τρόπο, για να μας πει το παρακάτω αν έχει και συναίσθηση αυτής της σταδιακής διαδικασίας. Ο εκπαιδευτής πολλές φορές διογκώνει κάποια πράγματα, αλλά είναι παιδαγωγική μέθοδος, δηλαδή το απόλυτο είναι ο μόνος τρόπος για να εμβολιάσεις τον εγκέφαλο και γι’ αυτό και η επανάληψη της ίδιας λέξης είναι από τα βασικότερα πράγματα. Όταν εγώ θέλω να σας περάσω την Χριστική συνείδηση, θα πρέπει την λέξη Χριστός, χριστικό, χριστότητα και τα λοιπά να βρίσκω τρόπο να το λέγω, να το ξαναλέγω.

Μην παίρνετε τοις μετρητοίς μία οδηγία, αλλά όταν η οδηγία αυτή αφορά εσάς από τον οδηγό σας, θα την πάρετε απόλυτα, αντιλαμβάνεστε αυτήν την διαφοροποίηση; αυτή η οδηγία χρήσης, πλεύσης που σας δίνει ο οδηγός σας είναι απόλυτη για εσάς και πρέπει να βάλετε και παρωπίδες, γιατί πρέπει να περιορίσετε την λειτουργία σας σ’ αυτό μόνο, για να μπορέσετε να το εμβαθύνετε.

……………………………………………………………………………………….

Ερώτηση: Τι είναι αυτό που κάνει τους μαθητές που έχουν καταγράψει την εντολή του Δασκάλου μέσα από όραμα, να απαρνηθούν την εντολή;

……………………………………………………………………………………….

Οποιαδήποτε πυραμίδα, οποιαδήποτε ακτίνα, οποιαδήποτε ενέργεια έχει δύο όψεις την ηλιακή και την σεληνιακή, έχει το καλό και το κακό, έχει το ανώτερο επίπεδο και το κατώτερο, είναι στην δική μας επιλογή εάν σκεπτόμενοι μία ενέργεια εστιαζόμαστε στην ανώτερη μορφή της ή στην κατώτερη, δεν μας φταιει  η στιγμή της διάκρισης, μας φταιει η εστίαση που έχουμε και συγκεκριμένα ο προσανατολισμός της εστίασης πάνω ή κάτω. Παράδειγμα αν πεις την ευλογημένη και όχι την κολασμένη στιγμή της διάκρισης, ήδη έχεις αλλάξει όλο τον προσανατολισμό της ενέργειάς σου και ήδη έχεις επιλέξει, έτσι μπαίνεις και στην  ψυχοσύνθεση του να ανακαλύψεις την ευλογία της επιλογής.

Είναι πολύ βασικό να ελέγχουμε τον εαυτόν μας προς τα πού είμαστε προσανατολισμένοι.

Θα σας θυμίσω ότι όταν ο Πέτρος απαρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές και ήταν από τους αγαπημένους του μαθητές, τον απαρνήθηκε, ήταν αποκομμένος, μπορούμε να είμαστε δίπλα και να είμαστε αποκομμένοι, διότι εμείς συνδέουμε τον εαυτόν μας με την χι ή ψι πηγή, γι’ αυτό και μπορεί να είμαστε μακριά και να είμαστε συνδεδεμένοι.

Η ερώτηση που έκανα για το εάν αντιδράσετε με έναν ωραιότατο τρόπο την ώρα που είναι ο Δάσκαλος μπροστά σας και μετά με την απομάκρυνση του Δασκάλου μπείτε μέσα στην διαδικασία της νοητικής ύλης του συγκεκριμένου νου, του φόβου, των συναισθημάτων, της ανάλυσης γιατί το είπε και τι σημαίνει και πως θα γίνει, αντί να είσαστε εκτελεστικά όργανα της εντολής, ένα όργανο εκτελεστικό δεν σκέφτεται, εκτελεί, αυτό ισχύει βέβαια σε σχέση με κάποια εντολή η οποία προέρχεται από μία ανώτατη πηγή, οφείλουμε να μάθουμε να μην είμαστε εκτελεστικά όργανα, αλλά να γίνουμε δημιουργοί και για να γίνουμε δημιουργοί μπαίνει μέσα η έννοια της αμφισβήτησης, από τις βασικότερες έννοιες.

Ο πολιτισμός δεν πάει μπροστά, δεν κατακτιέται το επόμενο σκαλοπάτι, αν δεν αμφισβητήσουμε το στάτους του συγκεκριμένου σκαλοπατιού, διότι δεν αναζητούμε το υπόλοιπο, γι’ αυτό και λένε ότι στη ζωή οι άνθρωποι που τα έχουν όλα, δύσκολα προχωράνε και λένε ότι ο άνθρωπος που υφίσταται πολλά είναι και αυτός ο οποίος έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να λειτουργήσει προοδευτικά προς τα μπροστά, διότι υπάρχει και στη φύση, το ωραιότερο λουλούδι το κάνει εκείνο το φυτό το οποίο παίρνει το λιγότερο νερό, για να έχει τη δύναμη το φυτό να βγάλει λουλούδι, δεν μπορεί να το ποτίσουμε πολύ.

Υπάρχουν λοιπόν κάποιοι νόμοι, κάποιες διαδικασίες εσωτερικές οι οποίες για το προχώρημα απαιτούν κάποια πράγματα. Η αμφισβήτηση είναι αναγκαία για την συνέχεια όμως η πίστη η απόλυτη και η υπακοή στο απόλυτο είναι και απαραίτητη προϋπόθεση για να είμαστε αυτό που είμαστε και ως συνήθως εδώ έχουμε ένα πνευματικό παράδοξο, που θα πρέπει ο κάθε μαθητής να μάθει στο δικό του το επίπεδο να το ισορροπεί, να ξέρει που θα μπει η αμφισβήτηση γιατί είναι προχώρημα και που μπαίνει η απόλυτη υπακοή γιατί έτσι είναι, είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει.

Σε κάθε ενσάρκωση εν τάχη επανακεφαλαιώνεις όλες σου τις μυήσεις για να μην σου πω ότι μεταξύ δύο μυήσεων επανακεφαλαιώνεις όλα τα προηγούμενα, αυτό είναι από τα βασικά, πρέπει λοιπόν να επανακτήσουμε το Φως, την γνώση, την σοφία, την κατανόηση.

Επανακεφαλαιώνουμε λοιπόν που σημαίνει ότι υφιστάμεθα καταστάσεις τις οποίες πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τις χειριστούμε για το Φως, είναι άλλο το να ξέρεις να χειριστείς, να βολευτείς, να επιβιώσεις, να λειτουργήσεις μέσα σ’ ένα περιβάλλον και αυτό είναι επίτευγμα της προσωπικότητας και άλλο να μπορέσεις να λειτουργήσεις ως ψυχή σ’ ένα περιβάλλον, βέβαια μέχρι να φθάσεις, μέχρι να εξωτερικευθεί η ψυχή σου, σου’ χει βγει η ψυχή, διότι αντιδράς πρώτα σαν αστρικό, αντιδράς σαν νοητικό, υφίστασαι το αντιγύρισμα του νόμου και οδηγείσαι πιεζόμενος από τις συνθήκες, να θυμηθείς μια ολόκληρη διαδικασία και όταν νομίσεις ότι τα θυμήθηκες, πάλι από την αρχή η ζωή σου, τα ανακεφαλαιώνει από την αρχή για να δει το πόσο τα εμπέδωσες, μέχρι που καταλήγεις να μην βλέπεις καν το μάθημα.

Όταν έχεις φυσική αντίδραση πλέον, όταν αρχίζεις και αποκτάς το πνευματικό ένστικτο σε κάποιες όψεις της ζωής η αντίδρασή σου άμεσα είναι και πιο ορθή, αντίδραση που δεν θα την είχες πριν από κάποια χρόνια όπου αντιδρούσες με άλλου είδους ένστικτο, με άλλου είδους ενέργεια, γι’ αυτό και όταν απομακρυνόμαστε από μία πηγή, αν δεν έχουμε γίνει το παραγωγή πλήρη κραδασμού, χάνουμε την σύνδεση. Δηλαδή μέσα στον διαλογισμό συνδεόμαστε με κάποια πηγή που μας παρέχει κραδασμό, που το βλέπουμε εμείς σαν χρώμα, που το βλέπουμε σαν θερμότητα, το βλέπουμε σαν ψύχος, την επόμενη μέρα κάτι αισθανόμαστε και την μεθεπόμενη, όσο περνάει το διάστημα που σημαίνει ότι εμείς απομακρυνόμαστε από την πηγή που παρήγαγε την ενέργεια, τον κραδασμό, λέμε ότι εμείς χαμηλώνουμε και χαμηλώνουμε διότι δεν παράγουμε οι ίδιοι την δόνηση αυτή.

Δεν παράγουμε την δόνηση εξ αιτίας του ότι δεν δουλεύουμε, μπορεί όμως απλούστατα ο μηχανισμός μας να μην παράγει όντως ακόμη αυτή την δόνηση, διότι το τι παράγει ο καθένας μας είναι θέμα μηχανισμού που έχει. Ο μηχανισμός αυτός δουλεύεται, φτιάχνεται, δεν είναι ένας μηχανισμός απλά και μόνο με το οποίο γεννήθηκες, καλλιεργείται διότι είσαι εμβαπτισμένος μέσα σε συγκεκριμένα στρώματα και ολόκληρη η ανθρωπότητα προσπαθεί να τελειοποιήσει τον μηχανισμό της, μηχανισμό ευαισθησίας και αντίληψης έναντι του περιβάλλοντος ότι κι’ αν σημαίνει αυτό.

Επομένως ο κραδασμός ο οποίος παράγεται από μία συντονισμένη εργασία όπως η δικιά μας, μπορεί να παραχθεί και κατ’ οίκον εάν ο μηχανισμός σου μπορεί να το κάνει.

Είναι άλλο να είσαι αυτάρκης διότι παράγεις αφ’ εαυτής το συγκεκριμένο κραδασμό και άλλο να τον παράγεις, διότι πριμοδοτείσαι. Παράδειγμα: έπεσε η ΔΕΗ, τα ψυγεία έπαψαν να λειτουργούν και χάθηκαν κάποιες περιουσίες, τα μαγαζιά εκείνα τα οποία είχαν δική τους γεννήτρια και αυτοτροφοδοτούσαν τα ψυγεία τους διατήρησαν ηλεκτρισμό στα ψυγεία τους, ακόμη και όταν η ΔΕΗ έπαψε να παράγει ρεύμα, αυτό σημαίνει ότι όταν η ομάδα πάψει να είναι συνδεδεμένη με την πηγή, δηλαδή με την ΔΕΗ, εάν εσύ δεν έχεις δική σου γεννήτρια θα βρεθείς στο σκοτάδι, εδώ πρέπει να επισημάνω τα εξής για να γίνει ο μηχανισμός σου γεννήτρια που αφ’ εαυτής θα παράγει το ρεύμα έχεις ανάγκη κάποιων διαδικασιών και γι’ αυτό είναι υποχρεωτικό να κάνεις δύο πράγματα, ένα να είσαι απόλυτα συνδεδεμένος με μια ανώτερη συλλογικότητα και δεύτερον να δουλεύεις ατομικά.

Άτομο το οποίο έρχεται στην ομάδα και δε δουλεύει ατομικά, σημαίνει ότι, μία φορά την βδομάδα κάνει ένα μπάνιο και καθαρίζει, που σημαίνει όμως ό,τι και να του συμβεί θα περιμένει την άλλη εβδομάδα βρώμικος, αξύριστος  για να ξανακάνει μπάνιο στην ομάδα, ο άλλος που έρχεται, γιατί και οι δύο παίρνουν το ίδιο πράγμα, όμως όταν φεύγουν και πάνε σπίτι τους, ο ένας κάθεται και μελετάει τι πήρε, ψάχνει βιβλιογραφία να δει παρακάτω ή αρχίζει και κάνει ψυχολογική δουλειά του γιατί αντέδρασε έτσι, γιατί έγινε η καταγραφή έτσι και τα λοιπά, είτε την κάνει μόνος του, είτε την κάνει με κάποιον βοηθό, είτε με κάποιον οδηγό, την επόμενη συνάντηση της ομάδας δεν είναι πλέον εφάμιλλες οι καταστάσεις των δυο ατόμων, διότι ο ένας ήρθε ενεργοποιημένος από την ατομική του δουλειά και με προεργασία εδάφους, άρα τι γίνεται και οι δύο θα πάρουν από την πηγή η οποία τρέχει για όλους, αλλά ο ένας έχει ακόμη πέτρες στο έδαφός του και δεν μπορεί να ρουφήξει την ανάλογη ποσότητα και ο άλλος έχει κάτσει και έχει σκαλίσει όλο το έδαφος και ρουφά. Έγινε και η επόμενη φορά αυτός που είχε το πετρώδες έδαφος, παραμένει πετρώδες, άσε τώρα την άλλη βδομάδα θα πάω στην ομάδα, εκείνος που είχε καλλιεργήσει το έδαφος σπέρνει κιόλας, διότι όλη την βδομάδα έχει κατεβάσει ας πούμε την «Θυμαπάτη» ( το βιβλίο του Θιβετανού) και προσπαθεί όχι να μάθει απ’ έξω την «Θυμαπάτη», να κατανοήσει μία πρόταση της «Θυμαπάτης».

Σπέρνει, ξαναγυρνά Σάββατο ομάδα, παίρνει, το πετρώδες έδαφος κάποια στιγμή θα κάνει «μπουμ», διότι παραμένοντας πετρώδες και μη παίρνοντας ανάσα από την ατομική καλλιέργεια, μαζεύεται ενέργεια η οποία συσσωρεύεται από πάνω και δημιουργεί επίστρωμα, αυτό τι σημαίνει, σημαίνει ότι το άτομο αυτό δεν μπορεί να την απορροφήσει, διότι δεν κάνει ατομική δουλειά, μαζεύει γύρω του μια τέτοια δύναμη κραδασμού που του βγάζει ότι χειρότερο έχει μέσα του και τα σπάει όλα, έτσι γίνεται το «έλα να δεις» στις ομάδες, μαζεύει, μαζεύει, υπάρχει μια ένταση κραδασμού, αυτή η ένταση του κραδασμού, όμως δεν διοχετεύεται για παραγωγική δουλειά.

Ο Θιβετανός μέσα στην «Μαθητεία» στα διάφορα γράμματα αναφέρει πάρα πολλές φορές ότι αδελφέ μου εξ αιτίας σου και εξ αιτίας του άλφα, του βήτα, του γάμα καθυστέρησε όλη η ομάδα και ο αδελφός σας χι, ψι, ωμέγα σας βοηθήσανε και περιμέναμε, μαζί και ο Δάσκαλος περιμένει, να δούμε την αλλαγή στο τρόπο του σκέπτεσθαι, του προσανατολισμού σας, αλλά δεν το κάνατε, αδελφέ μου λυπάμαι, αλλά δεν μπορούμε να επιτρέψουμε άλλο στην ομάδα να μένει πίσω διότι εσείς δεν … και σας παρακαλούμε ή να ευθυγραμμισθείτε, ή να δείτε τι θα κάνετε, είναι θέμα διπλό ατομικότητα – ομαδικότητα, όποιος νομίζει ότι μόνον με το ένα μπορεί να προχωρήσει είναι γελασμένος, είναι αδύνατο.

……………………………………………………………………………………….

Μάθε να κρατάς τα γκέμια και μετά θα δεις αργά, σταθερά και σταδιακά, η ύλη από την οποία αποτελούνται τα γκέμια έχει αλλάξει, μπορεί να είναι σιδερένια γκέμια και στην προσπάθειά σου, κι’ αυτή είναι η ουσία, αυτή είναι η μύηση, αυτή είναι η προσπάθεια το να μάθεις να κρατάς τα γκέμια, για να μάθεις, αλλάζει όλος ο μηχανισμός, η παρατηρητικότητά σου, η αντίδρασή σου, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που λέμε χαρακτήρας, θα έχουν αλλάξει τα γκέμια, γιατί αυτές οι δύο διαδικασίες δεν είναι ξεχωριστές είναι ταυτόσημες, λέγει μέσα στο βιβλίο ο Δάσκαλος πάρα πολλές φορές και δυστυχώς δεν μπορούν να το καταλάβουν και είναι απλό και το επισημαίνει κιόλας λέγοντας ότι αδελφέ μου σου λέγω απλό πράγμα και επειδή είναι απλό, το αγνοείς και συνεχίζει, αυτό που έχεις να κάνεις αδελφέ μου είναι να προσπαθήσεις να είσαι περισσότερο ήρεμος, γράφει λοιπόν στο επόμενο γράμμα το οποίο είναι ένα χρόνο μετά, αδελφέ μου θεώρησες ότι αυτό που σου είπα ήταν απλοϊκό και δεν έδωσες την πρέπουσα σημασία, βέβαια διότι εάν σου είχα δώσει κάποιο αποκρυφιστικό διαλογισμό θα καθόσουν να τον κάνεις με όποιες πειθαρχίες και συνέπειες, σου είπα να είσαι περισσότερο ήρεμος και αυτό δεν το έκανες, άρα λοιπόν αν δεν το κάνεις δεν θα πας παρακάτω, τι σημαίνει αυτό, δηλαδή που είναι το μυστικό εκείνο που κρύβει από τον μαθητή την ουσία που του περνάει ο Δάσκαλος. Όταν λέγει ο Δάσκαλος Θιβετανός αδελφέ μου να είσαι πιο ήρεμος, ξέρει τι διαδικασία γίνεται για να το επιτύχεις και τι κραδασμικά αποτελέσματα έχει επάνω σου και στο περιβάλλον.

Επομένως, εδώ μπαίνει αυτό που λέγαμε προηγουμένως για την υπακοή, για την  πειθαρχία, σου είπε ο Δάσκαλος έτσι, ή σου είπε μέσω άλλου αδελφού έτσι, ποιος σου δίνει το δικαίωμα να μπεις στην διαδικασία ότι αυτό είναι τίποτα, το έκανες; μπορείς να το κάνεις; όταν δεν μπορείς να το κάνεις βρίσκεις τα χίλια μασκαρέματα για να δικαιολογήσεις το γιατί δεν το κάνεις.

Για μένα είναι βασικό πράγμα να κατανοήσω, λόγω της δουλειάς μου, το γιατί δεν το λαμβάνετε υπόψη σας, γιατί δεν το κάνετε, τι φταιει.

……………………………………………………………………………………….

Επομένως, για να δείτε και την αντίφαση είναι πολύ σημαντικό, διότι εξαρτάται η μαθητεία σας, δηλαδή εξαρτάται το προχώρημα είναι σοβαρό, είμαστε σ’ ένα μεταβατικό γενικότερα στάδιο, όχι εμείς, η κοινωνία, η ανθρωπότητα όπου αρνούμαστε, επαναστατούμε στα γκέμια να μας τραβήξουνε, διότι αυτό το έκανε η μαμά μας, ο μπαμπάς μας, ή αυτό είναι παλιά παιδαγωγική μέθοδος, επομένως όταν έχουμε αυτή την στάση από τον άλλον σηκώνουμε εμείς παντιέρα πέντε φορές πιο μεγάλη από την δικιά του, για να μπορέσουμε να επιβεβαιώσουμε τον εαυτόν μας και να υπάρξουμε σαν προσωπικότητες και δεν έχουμε φθάσει ακόμη στο στάδιο εκείνο το συνειδησιακό που θα το πειθαρχήσουμε, που θα δουλέψουμε γιατί ξέρουμε τι σημαίνει να δουλέψουμε και τα λοιπά. Επομένως δείτε το τεράστιο δίλημμα και το δίκοπο μαχαίρι που υπάρχει, όχι μόνο στην δικιά μας ομάδα στον τόπο που εγώ θα αντιδράσω αυταρχικά ή χαριτωμένα είναι το ίδιο πράγμα με το δίλημμα που υπάρχει στην παιδεία εάν μαθαίνει καλύτερα το παιδί μέσα από τον αυταρχισμό ή μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες μάθησης, είναι το ίδιο πράγμα που υπάρχει στο σωφρονιστικό σύστημα, εάν θα σωφρονιστούν μέσω της στρατιωτικής πειθαρχίας ή μέσω ενός καλύτερου τρόπου διαβίωσης και εκπαίδευσης, αγωγής, δεν υπάρχει απάντηση.

……………………………………………………………………………………….

Στον καθένα σας ξεχωριστά και ομαδικά έχω πολλές φορές υπογραμμίσει πράγματα, όμως άνθρωπος του χώρου, όχι του δικού μας, εννοώ σε εισαγωγικά του πνευματικού χώρου, των εσωτεριστών, με πολλή αγάπη σε εμένα, μπορώ να το υπογράψω το με πολλή αγάπη, μου έκανε την εξής επισήμανση για να μην πω παρατήρηση «Μαρία δίνεις πολύ αέρα στους μαθητές σου» και εννοούσε τα παιδιά της ομάδας, δεν εννοούσε του σχολείου μου και συνέχισε «η πολλή δημοκρατία βλάπτει, διότι δεν είναι έτοιμοι», είναι ορθό, ορθότατο όπως μου το είπε, που υπάρχει το πρόβλημα όμως, το πρόβλημα υπάρχει στο ότι ο εσωτερισμός που εκείνη κάνει είναι προετοιμασία μεν κάποιου εδάφους, αλλά δεν θα είναι το καινούργιο, δηλαδή το ομαδικό πνεύμα, η συνεργατική συνείδηση, μία αλληλεπίδραση πολύ ιδιαίτερη, δηλαδή ο δάσκαλος που θέλει να περάσει στους μαθητές του κάτι πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι ο ίδιος, μα θα μου πεις αν ο άλλος δεν μπορεί να το εκτιμήσει, θα σε φαει, θα σε δαγκώσει, πως όμως; βάση ποιας διαδικασίας θα του περάσεις το καινούργιο, διότι η εργασία του να σας πιάσει κάποιος από το αυτί είναι η γνωστή σας και αυτή την οποία αποτινάζετε από επάνω σας, γιατί θέλετε να προχωρήσετε.   

Προσέξετε τι θα πω και αυτό το απλό πράγμα που θα πω είναι ουσία το επισημαίνω για να μην μου πείτε ότι το είπα μαλακά και δεν το υπογράμμισα, όταν  αναλαμβάνεις μια ευθύνη έναντι της ομάδας πρέπει να την εκτελείς (π. χ. το να φέρνεις τετράδιο στα σεμινάρια ή το να φέρνεις τις φωτογραφίες των Δασκάλων στα σεμινάρια κλπ), δηλαδή δεν μπορείτε να διανοηθείτε αυτά τα απλά πράγματα τι σημαίνουν, μυητικά τι σημαίνουν, έτσι σας το λέγω μέσα από την ψυχή μου, μόνο αυτό να μπορέσω να σας μεταδώσω, διότι είναι το κλειδί της εξέλιξής σας το να είστε συνεπείς στον εαυτόν σας, φαντάζεσθε ότι πρέπει να κάνετε κάτι πολύπλοκο και είναι απλό.

……………………………………………………………………………………….

Την απόφαση την παίρνουμε σε κλάσμα δευτερολέπτου, την εκτέλεσή της φτύνουμε αίμα μήνες, χρόνια, ζωές, δηλαδή, τι σημαίνει αυτό, σας το φέρνω με παράδειγμα, ήμουν μέσα σ’ ένα τεράστιο πρόβλημα συνέχεια μέσα στην ζωή μου και το πρόβλημα μου ήταν ότι η αγάπη που ένοιωθα δεν την έβλεπα γύρω μου, δηλαδή τα άτομα που μου έλεγαν ότι με αγαπάνε, γιατί πάντοτε είχα τέτοια άτομα γύρω μου από την οικογένειά μου, από τον άντρα μου, από άτομα της δουλειάς μου, φιλικά άτομα το λέγανε κιόλας «σε αγαπάμε» και η μεγάλη μου η απορία και η δυστυχία ήταν τι εννοούσαν, γιατί δεν την έβλεπα αυτήν την αγάπη, αλλά έβλεπα ότι το πίστευαν που μου το έλεγαν και ότι κατά την γνώμη τους έκαναν θυσίες, εγώ έλεγα όμως μέσα μου και ήταν η μεγάλη μου η δυστυχία αλλιώς εγώ αισθάνομαι την αγάπη και που την βλέπω από αυτούς τους ανθρώπους, πάνω μου, δεν είναι αγάπη και πνιγόμουν. Ώσπου σε μία βασική στιγμή της ζωής μου όπου είχα σπάσει πράγματα, είχα κάνει προσπάθειες και είχα ανάγκη, απεγνωσμένα, να έχω απτή απάντηση αγάπης, πάλι δεν την είχα ούτε από το περιβάλλον, αλλά και γενικότερα από την ζωή, ήμουν λοιπόν γονατισμένη επάνω στο κρεβάτι και έκλαιγα απελπισμένα, τότε άκουσα και είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου που άκουσα «εμείς σε αγαπάμε Μαρία», θα σας πω αυτήν την τόσο σημαντική στιγμή της ζωής μου πως αισθάνθηκα και τι έκανα στη συνέχεια.

Πρώτ’ απ’ όλα δεν την αμφισβήτησα, δεν είπα ότι ήταν γέννημα της φαντασίας μου και θα σας πω γιατί, με πλήρη ειλικρίνεια, γιατί αυτό μετά το έζησα και σε άλλες φάσεις της ζωής μου με ανάλογα πράγματα, με νύχια και με δόντια κρατήθηκα και κρατιέμαι κάθε φορά σε μία λέξη, σε μία πρόταση που μου δίνει προσανατολισμό ανάδυσης, δηλαδή εάν επέτρεπα στον εαυτόν μου, είναι θέμα επιβίωσης, να πω ότι ήταν της φαντασίας μου χανόμουν μέσα σ’ ένα πέλαγος απελπισίας και μαυρίλας, εάν στύλωνα τα πόδια εσωτερικά και έλεγα αυτό που άκουσα είναι έτσι και ας μη ξέρω από πού προήλθε, το θεώρησα δεδομένο διότι ήταν ένα φωτεινό ορόσημο μέσα σε μια πραγματική μαυρίλα και είπα ότι υπάρχουν και κάποιοι, βέβαια η ζωή μου από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν σημαίνει ότι άλλαξε, οι δυσκολίες που είχα συνεχίζονταν, αλλά μέσα μου κρατούσα αυτήν την πρόταση σαν μια πεποίθηση εσωτερική, η οποία δεν είχε να κάνει με αυτό που μου συνέβαινε απ’ έξω, απλά εμένα με κρατούσε στα πόδια ενώ γινόταν γύρω μου χαμός. Αυτό λοιπόν το ναι, η επιλογή που έκανα εκείνη την ώρα να το δεχθώ σαν πραγματικότητα δεν μου άλλαξε τις βολές που δεχόμουν από το περιβάλλον, μου ήταν όμως το σπανάκι το οποίο μου έδωσε δύναμη για να σταθώ και να μην χαθώ.

Οφείλω να πω και αυτό δεν μπορώ ούτε να το αιτιολογήσω, ούτε να σας το αναλύσω, ότι οποτεδήποτε μου ειπώθηκε κάτι μέσα από οποιαδήποτε γραμμή, τώρα να ανοίξω ένα βιβλίο του Θιβετανού αυτό που λέγει το παίρνω κατά γράμμα, δηλαδή υποχρεώνω τον εαυτόν μου να πει «είναι έτσι» δεν έχει εξήγηση «είναι έτσι» εγώ το νοιώθω διαφορετικά, εκεί λέγει αυτό, άρα αυτό είναι το σωστό και πρέπει να δω εγώ βάση ποιου μηχανισμού, δεν μπορώ να το δω έτσι.

Αν το θεωρήσεις ότι έχει σύνδεσμο θα φθάσει η στιγμή που θα το μάθεις, θα δεις το γιατί, θα δεις τι ήθελε να πει, θα σας πω ένα παράδειγμα έτσι που ξεφεύγει από αυτό, για κάποιον πνευματικό άνθρωπο στον οποίο πιστεύω και έχω ένα βιβλίο που είναι το ημερολόγιο του, έχει δέκα τρεις τόμους, σε κάποιο τόμο  περιέγραφε λοιπόν μια εργασία που έκανε, και που έλεγε ότι μαζεύει τα κομμάτια του αιθερικού, του αστρικού και του νοητικού των αποθανόντων, να τα επανασυνδέει, να τα μορφοποιεί, για να τα αποδίδει για να πάμε παρακάτω, πιο κινέζικο πράγμα από αυτό δεν υπήρχε, τι λέγει, μου έκανε τίλντ, αλλά δεν κατανοούσα τι σημαίνει, δεν το αμφισβήτησα ότι μπορεί να λέγει παραμύθι γιατί δεν το καταλαβαίνω εγώ, αλλά είπα αφού το διάβασα πέντε – έξι φορές για να μου εντυπωθεί, είπα, κάποια στιγμή στη ζωή μου θα καταλάβω τι σημαίνει και το κράτησα στην μνήμη μου, σ’ ένα συρτάρι, ήρθε η στιγμή, όχι μόνο κατάλαβα τι σημαίνει αλλά κάνω αυτήν τη δουλειά.

Μέσα στο Γλάρο Ιονάθαν λέγει σε κάποια πρόταση που συνάντησε τον παλιό Γλάρο, τον δάσκαλο Γλάρο, τον σοφό και του μάθαινε πώς να πετάει και του έλεγε θα το κάνεις και εσύ κάποια στιγμή, το διάβαζα το ξαναδιάβαζα, μια πρόταση, την ξαναδιάβαζα, που έλεγε ότι μεταφέρεται σε μια άλλη διάσταση και παίρνει και το σώμα του μαζί, μεταφέρομαι μεν σε άλλη διάσταση, το κατάλαβα, την μισή πρόταση την κατάλαβα, την άλλη μισή δεν την κατάλαβα, κάποια μέρα … αλλά δεν το αμφισβητώ, περιμένω και το δέχομαι.

 Θα σας κάνω την εξής ερώτηση υπάρχει κάποιος από εσάς που κατέγραψε το «μα τον Θεό λειτουργεί» που είπα αν κάνετε απλά πράγματα, όπως το να φέρνει ο Σ. σε κάθε σεμινάριο δώδεκα σελίδες, το καταγράψατε τι σημαίνει; γιατί είναι πολύ απλό και σας λέγω μα το Θεό λειτουργεί, που σημαίνει όμως τι; ότι λειτουργεί και ανάποδα, διότι όταν δεν το κάνεις σημειώνεται, καταγράφεται, βαθαίνει εκείνη η γραμμή που θέλει μετά σβήσιμο, δηλαδή τον πόνο ή την αγωνία για να το πω πιο μαλακά αυτού που σας παρακολουθεί στο επίπεδο το συγκεκριμένο εγώ, σε ένα πιο επάνω επίπεδο οι υπόλοιποι, με απλές παραλήψεις που γίνονται και που είναι όμως ουσιαστικές, γιατί σημαίνει κάτι, μπορείτε να καταλάβετε τι σημαίνει αυτό για τον οδηγό που σας παρακολουθεί; τι οδύνη είναι αυτό το πράγμα και το οποίο επειδή είναι και γελοίο και να σας το ξαναεπισημάνει, δεν περνάει, και λειτουργεί και περίεργα. ……………………………………………………………………………………….       

 Σε κάθε πόρτα στέκει ο ένοικος του κατωφλίου που είναι η προσωπικότητά μας, το σύνολο της προσωπικότητάς μας, ότι πιο κατώτερο έχουμε και από την πίσω πόρτα είναι ο Άγγελος της παρουσίας, ο Ηλιακός Άγγελος, που είναι η ανώτερη μας πλευρά, δηλαδή εμείς είμαστε και ο ένοικος του κατωφλίου και ο Ηλιακός Άγγελος, το κάτω και το πάνω. Όσες πόρτες μυητικές και αν περάσεις πάντα θα υπάρχει ένας ένοικος του κατωφλίου και ένας Άγγελος της Παρουσίας που είναι συνεχώς και πιο εκλεπτυσμένοι γι’ αυτό και πιο δύσκολα, κατ’ αρχάς για να πιάσεις τις πνευματικές θυμαπάτες που έχουν και οι Δάσκαλοι πέμπτης μύησης που για μας είναι επιτεύγματα, είναι όμως τόσο πιο εκλεπτυσμένα που για τον από κάτω είναι στόχοι γι’ αυτό και να μην αγνοούμε αυτό το οποίο είναι μια ανώτερη διάκριση και πάλι ο άλλος έχει να κρίνει και να διαλέξει για να περάσει μεταξύ της Σκύλας και της Χάρυβδης, τα χοντρά, κάτω, για εκείνον, είναι φανερά, παιχνίδι, αλλά για να περάσει εκεί και έχει πάλι, να περάσει τον ένοικο του κατωφλίου κι’ ότι δεν τον πέρασε δεν σημαίνει ότι δεν θα τον περάσει την επόμενη φορά, σημαίνει ότι έμεινε μετεξεταστέος, μόνο που όσο πιο πολύ ανεβαίνεις, τόσο πιο πολλές επιπτώσεις έχει και αυτό το μετεξεταστέος, γιατί κάτι χοντρό του Σχεδίου μένει πάρα πίσω.

Θα σας πω ένα – δυο τρόπους που εγώ σκέφτομαι και που μ’ έχουν βοηθήσει στην διαδικασία της εξωτερίκευσης. Όταν κατάλαβα τι αγωνία περνούν οι Δάσκαλοι μ’ εμένα, όταν έχω ν’ αποφασίσω και παλαντζάρω αυτό ή εκείνο, ή όταν μπαίνω μέσα σε συγκινησιακή κατάσταση και επομένως κλείνει η καταπακτή από επάνω, ο ΟΤΕ δεν πιάνει λόγω κακοκαιρίας, αντιλαμβανόμενη την αγωνία τους και το τι παίζεται, τι συνέπειες έχει το αν εγώ παραμένω μέσα στην κακοκαιρία ή αν αποφασίσω να μπω σε ηλιοφάνεια για να έχω επαφή, αναλογικά έχω μπει σε διαδικασία εξ αρχής κατανόησης της διαδικασίας που περνάει ο μαθητής ο δικός μου, όταν είναι μέσα στα περίεργά του ή στο να αποφασίσει για κάτι, δηλαδή σε πράγματα τα οποία ναι μεν για μένα είναι πενταφάνερα, και αμέσως ευθυγραμμίζομαι με σεβασμό στην διαδικασία του μαθητή, γιατί ξέρω ότι εγώ σαν μαθήτρια προκαλώ τον ίδιο πόνο και την ίδια αγωνία στον δάσκαλό μου και το ίδιο ισχύει για εσάς με το περιβάλλον σας, δηλαδή αν αναγνωρίσετε τον πόνο και την αγωνία που προκαλείτε στον οδηγό σας, τον εσωτερικό θα έχετε ανοχή και κατανόηση για τα άτομα του περιβάλλοντός σας που είναι μέσα στην χαζομάρα.

Όταν εγώ περνάω μια δική μου προσωπική κρίση, που έχω να αποφασίσω, δεν εννοώ μεταξύ μαύρου και άσπρου, εννοώ μεταξύ άσπρου και ασπρότερου, που σημαίνει πάλι θυσία, δεν πας από το άσπρο σε πιο άσπρο έτσι απλά, το άσπρο το πλένεις, λευκαντικό επί πλέον βάζεις και κάνεις και κάποια προεργασία επί του λεκέ, αυτά ισχύουν ακριβώς και στην εσωτερική δουλειά, είναι τα ίδια ακριβώς,  όπως επάνω έτσι και κάτω, όταν λοιπόν εγώ είμαι σε μια δικιά μου τέτοια διαδικασία δεν έχω την ευελιξία του νευρικού συστήματος να περάσω πιο αποσπασμένη, πιο μαλακά, πιο ανάλαφρα μια δικιά σας στραβοτιμονιά, μια ατασθαλία, δεν μου περισσεύει ενεργειακό δυναμικό για χαλαρό στην επαφή, γιατί είμαι τεντωμένη, δεν είμαι τεντωμένη από εσάς, είμαι τεντωμένη από μια διαδικασία ατομική που περνώ πάνω στην δική μου πορεία, αν λοιπόν έχετε την ευτυχία εκείνη την περίοδο του δικού μου τεντώματος να είστε κοντά θα διαπιστώσετε, πως γίνονται αυτά τα πράγματα με μεγάλη μαθητεία, θα έχετε όμως και την δυστυχία του να νοιώσετε ότι δεν έχω άνοιγμα καρδιάς, ότι δεν έχω ανοχή, δεν έχω χαμόγελο, οπότε πολύ εύκολα μπορεί να πέσουμε μέσα στην παγίδα του ότι είναι προσωπικό μου θέμα και...

Εκείνο που πρέπει να συγκρατήσουμε είναι ότι υπάρχει πάντα μαθητεία, ο κάθε μαθητής έχει τον Δάσκαλό του, και αναλόγως του πως ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τον Δάσκαλό του τον παίρνει μαζί του, δεν μπορείς ποτέ να πάρεις μαζί σου μαθητή που δεν θέλει.

Το κλικ που σου έγινε μία φορά πρέπει να το διατηρήσεις, πρέπει να θυμάσαι την καταγραφή που σου έγινε, είσαι υποχρεωμένος λοιπόν να επαναφέρεις στην μνήμη σου αυτή την καταγραφή και να την ζωοποιείς, να την συντηρείς με το ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε και αναμασάμε σαν μηρυκαστικά τα ίδια πράγματα που μας πονάνε, μια κουβέντα που μας είπανε, ένας δεσμός που χάλασε, με τον ίδιο τρόπο αντί να είσαι με την κατώτερη πλευρά του ίδιου πράγματος και να  τροφοδοτείς την σκεπτομορφή αυτή η οποία τελικά σε απομυζά και θα έπρεπε να της αποστερήσεις την ενέργειά σου για να μαραθεί, με τον ίδιο τρόπο όλη σου την έφεση, όλη σου την ενέργεια, όλη σου την σκέψη θα πρέπει να την προσανατολίζεις – προσανατολισμένη εστίαση – στο συναίσθημα εκείνο, στην λέξη εκείνη, στο γεγονός εκείνο που σου έκανε το κλικ και σου έδωσε την γραμμή πλεύσης, που σου έκανε την επαφή, τίποτα άλλο, αυτό το κρατάς και το συντηρείς στην μνήμη σου.

Δεν μας ενδιαφέρει η δυσκολία, μας ενδιαφέρει να συντηρείς αυτό που σου δόθηκε για να μην το ξεχνάς.

Πρέπει δε να δείχνουμε αγάπη, κατανόηση σ’ αυτούς που το ξέχασαν, το ξέχασαν γιατί ήταν δύσκολο να το εφαρμόσουν, έπρεπε να αλλάξουν πράγματα και ήταν δύσκολο γι’ αυτούς να μπουν στις διαδικασίες, που θα τα άλλαζαν, προκειμένου λοιπόν να μην γίνει η αλλαγή, που θα την δέχονταν αν γινόταν με μπαγκέτα μαγική, επειδή λοιπόν στριμώχνονται και δεν μπορούν να μπουν στην  διαδικασία, παρατηρούν όλα τα άλλα, χωρίς να διατηρούν στην μνήμη τους το «εγώ», είναι το κάρμα τους, οι συνθήκες του περιβάλλοντος, η άτιμη η ζωή, χίλια δυο και όχι αυτός ο ίδιος, ενώ η δουλειά είναι από αυτόν, πάνω σε αυτόν, για αυτόν και μέσω αυτού για τον κόσμο όλο.

Η εφαρμογή αυτού που αποφασίζεις σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μπορεί να πάρει και αιώνες και ανά πάσα στιγμή να αναεπιβεβαιώνεις την απόφασή σου.

Ομάδα χωρίς ατομική δουλειά, ξεχάστε το!

Ατομική δουλειά χωρίς ομάδα, ξανά ξεχάστε το!

Θυμαπάτη γείωσης του στυλ, εγώ έχω την οικογένειά μου και πρέπει να ανταποκριθώ στην οικογένειά μου, γι’ αυτό θα τα δώσω όλα! Ψέμα, και είναι και ευχαριστημένο το άτομο, δεν γίνεται!

Να φτύσω και την οικογένειά μου! Εγώ πάνω απ’ όλα έχω την Υπηρεσία! Ψέμα, μην περιμένεις άσπρη μέρα Υπηρεσίας από αυτόν.

Ξεκινάμε από το ειδικό και καταλήγουμε στο ειδικό, επαναλαμβάνουμε το ειδικό και πάμε στο γενικό, ξαναφεύγουμε από το γενικό και πάμε στο ειδικό και υφαίνουμε το νήμα της ζωής από το γενικό στο ειδικό και αντίστροφα, όταν δεν γίνεται και προς τις δύο κατευθύνσεις, ξεχάστε το! Δεν γίνεται.

Μια από τις μεγαλύτερες πρακτικές αλήθειες είναι ότι το νήμα της ζωής υφαίνεται από πάνω προς τα κάτω και από κάτω προς τα πάνω. Η ύφανση γίνεται ως εξής: κατεβαίνεις πιάνεις τον πάτο, ανεβαίνεις, πρώτη μύηση, κατεβαίνεις πιάνεις πάτο, ανεβαίνεις δεύτερη μύηση και ούτω καθ’ εξής.

Δείτε την διαφορά του να είσαι εδώ και να περνάς και να νομίζεις ότι ανεβαίνεις σκαλοπάτι και το σκαλοπάτι είναι το πέρασα και τελειώσαμε και να υφαίνεις κάθετα, κάτω – πάνω, πάνω – κάτω, κάτω – πάνω.

Και με τις ενσαρκώσεις έτσι είναι, όταν λοιπόν κατέβεις και πιάσεις πάτο, που τον πιάνεις για να ξανανέβεις γιατί είσαι σε καινούργια διάταξη, σε καινούργιο μονοπάτι, ευλογημένη διάταξη, ευλογημένη στιγμή, αν λοιπόν εσύ, εκεί μέσα στην μαύρη δυστυχία της ευλογημένης στιγμής, αργήσεις πεντακόσια χρόνια θα έχεις ξεχάσει και θα χρειασθεί να κάνεις καινούργια ανακεφαλαίωση.

Όταν υπάρχει ροή φαίνονται όλα εύκολα, όταν δεν υπάρχει ροή εκεί καταλαβαίνεις, ότι εκείνο το οποίο φαινόταν εύκολο δεν είναι πλέον, ένα από τα παράπονά μου στο φυσικό πεδίο είναι ότι πολλές φορές βλέποντας τα άτομα με τα οποία συνεργάζομαι την ευκολία με την οποία μπορούν να κάνουν μία διάγνωση, να δώσουν μια οδηγία, να κάνουν το άλφα, το βήτα, το θεωρούν απλό και αυτονόητο, το θεωρούν δεδομένο δεν βάζουν στο μυαλό τους ότι εκείνη την ώρα για να απαντήσεις πρέπει να ευθυγραμμισθείς, πρέπει να δουλέψεις, να καταναλώσεις ενέργεια, που σημαίνει ότι μπορεί να έχεις τον! πόνο στο δακτυλάκι του ποδιού σου και εσύ πρέπει να εστιασθείς για να ρίξεις δέσμη φωτός για να δεις… ή έχεις ένα πρόβλημα με το παιδί σου και πρέπει να ξεχάσεις το παιδί σου, για να εστιασθείς στο πρόβλημα του άλλου, νομίζουμε, θεωρούμε ότι είναι απλό, αντιλαμβάνεστε, τι λέγω, υπάρχει αναλογία πραγμάτων, δεν υπάρχει κανείς που κάνει κάτι έτσι, καταθέτει κεφάλαιο για να γίνει έτσι, δουλεύει.

Ο Θιβετανός εξηγεί ευκρινέστατα πως είναι πιο σημαντικό να έχει ένας ενσαρκωμένος άνθρωπος μια μικρή περίοδο ενσάρκωσης μέσα στην οποία θα οργανώσει και θα κάνει πράγματα, παρά μία μακροπορεία όπου θα είναι βυθισμένος μέσα στην καθημερινότητα. (το προηγούμενο με άλλη επιλογή λέξεων)

Είναι πιο σημαντικό για την ψυχή που ενσαρκώνεται να επιτύχει η ενσαρκωμένη ενέργεια ως προσωπικότητα να οργανώσει και να χειρισθεί το χωρόχρονό της σε μια μικρή περίοδο παρά να ζήσει πάρα πολλά χρόνια μέσα σε μια καθημερινότητα, διότι δεν μετράει η ψυχή, πρέπει η προσωπικότητα να μάθει να γίνει δημιουργός, για να γίνει όμως δημιουργός, αν δεν μάθει να χειρίζεται την καθημερινότητά της, αν δεν μάθει να χειρίζεται το περιβάλλον της, αν δεν μάθει να οργανώνει τον χρόνο της, δεν μπορεί να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά του δημιουργού, εάν δεν τα αποκτήσει, δεν έχει νόημα η ψυχή, διότι η εμφάνιση της ψυχής μπορεί να γίνει εποικοδομητικά για το Θείο Σκοπό μόνο μέσα από μια οργανωμένη προσωπικότητα.

Όταν λέμε εμψυχωμένη προσωπικότητα εννοούμε ότι η προσωπικότητα έχει συντονίσει όλους της τους φορείς, πρώτα συντονίζεται η προσωπικότητα και μετά μπορεί η ψυχή να εμφανισθεί σε όλο της το μεγαλείο, διότι η ψυχή είναι ενέργεια, ουδέτερη, όταν ως ποιότητα και ποσότητα σου πέφτει πολλή, τότε έχουμε παρενέργειες και θα σου πέσει πολλή πότε, όταν είναι ασυντόνιστη η προσωπικότητα, όταν είναι οργανωμένη και συντονισμένη τότε έχεις και δημιουργική εργασία, μέσα στην οποία την διοχετεύεις, διαφορετικά βρίσκει το νοητικό φορέα η ψυχή σου ως ενέργεια που κατέρχεται μέσα σου, βρίσκει τον νοητικό φορέα, αλλά ο νοητικός φορέας – θα το πω χοντρά – είναι στον αέρα, δεν στηρίζεται πουθενά, και τον σπάει, βρίσκει τον αστρικό φορέα που είναι μόνος του, δεν είναι συντονισμένος, είναι το ίδιο παράδειγμα που λέμε με το παραμύθι με τον πατέρα εκείνο που είχε δέκα γιους και τους είπε να είστε όλοι ενωμένοι, διότι έτσι είστε δύναμη, άμα είστε χωριστά δεν είστε δύναμη και για να τους το δείξει πήρε ένα δεμάτι ξύλα, προσπάθησε να τα σπάσει, και δεν έσπαγαν, πήρε μετά ένα – ένα τα ξύλα από το δεμάτι και τα έσπασε με την πρώτη.

Η προσωπικότητα λοιπόν, η συντονισμένη είναι ένα δεμάτι ξύλα, αλλά δεμένα, όταν ο νοητικός φορέας, ο συγκινησιακός και ο φυσικός είναι τρία ξεχωριστά πράγματα, σημαίνει τρία εύθραυστα δοχεία που όταν μπει μέσα η ενέργεια της ψυχής θα δημιουργήσει παρενέργειες και ζημιές, όταν αυτά τα τρία δοχεία έχουν συντονισθεί σημαίνει ότι είναι ένα δοχείο με το τριπλό τοίχωμα, συγκρατήστε την εικόνα, ένα το δοχείο τριπλό όμως το τοίχωμα, διότι είναι του φυσικού είναι του αστρικού, είναι και του νοητικού φορέα, μπαίνει λοιπόν η ενέργεια της ψυχής να εμψυχώσει αυτό το δοχείο με το δυνατό τοίχωμα, ενώ ξεχωριστά αυτό το δοχείο στην τριπλότητά του, αλλά απομονωμένη, σημαίνει ότι υπάρχει ένα ---- που θα το θραύσει, αυτή λοιπόν είναι και η έννοια του ότι κάθε φορά πιάνουμε πάτο, πιάνουμε πάτο, γιατί συντονίζουμε μεταξύ τους τα σώματά μας τα κατώτερα, τα συντονίζουμε μέχρι να γίνει το ασκί μας δυνατό για το νέο κρασί.

Θα σημειώσω εδώ ότι στο πέσιμο είσαι μόνος εξ ορισμού είσαι μόνος σου, γιατί αυτή είναι η μυητική διαδικασία. Όταν περνάμε μία μυητική διαδικασία μπορεί να έχουμε την προστασία της ομάδας, μπορεί να έχουμε την προστασία του καναλιού κι αυτό το έχουμε είτε είμαστε φυσικά παρόντες, είτε όχι, διότι είναι της ψυχής μας κερδισμένο, αλλά την στιγμή της μύησης είσαι μόνος σου κάνεις το ενώπιος ενωπίω με καταστάσεις, με ενέργειες μόνος σου όμως, δεν μπορεί εκείνη τη στιγμή κανένα χέρι να σε βοηθήσει να δρασκελίσεις το χάσμα, που έχεις να περάσεις, διότι θα σου στερήσει αυτομάτως την μύηση αυτό είναι και η αιτία που κάποιες φορές παρερμηνεύομαι ως προς την προσοχή που δίνω σ’ ένα άτομο που απομακρύνεται, ένα άτομο που απομακρύνεται, κατ’ αρχάς ο οδηγός είναι σε θέση να ελέγξει το αίτιο της απομάκρυνσής του, αν είναι προσωπικό ή αν είναι μυητικό, εάν είναι μυητικό, που σημαίνει ότι έχει να πάρει απόφαση, που θα δρομολογήσει την συνέχεια του, που σημαίνει, θα πάρει απόφαση προσανατολισμού, που σημαίνει πάλι επιλογής, ο οδηγός είναι υποχρεωμένος να αποσύρει το νοητικό του, διότι οποιαδήποτε επέμβαση επί του νοητικού του μαθητή, που παίρνει απόφαση, είναι καταδικαστέα στον οδηγό πρώτ’ όλα, και στον ίδιο τον μαθητή που κάνει την μύησή του, διότι πρέπει το νοητικό του ατόμου, που παίρνει απόφαση, να είναι ανεπηρέαστο, εάν το άτομο ζητήσει από μόνο του βοήθεια, θα την έχει, μέχρι το σημείο εκείνο που νοιώθεις ή παίρνεις την εντολή που λέγει «στοπ», δεν δίνεις άλλο και τότε σου κλείνει το στόμα, δεν κάνεις επαφή, δεν γίνεται, το άτομο πρέπει να μείνει μόνο του, να περάσει την στιγμή του, που είναι ειδική, θα την περάσει με όλα τα μπαγκάζια, που κουβαλάει μαζί του από την δουλειά του την ομαδική, την ατομική, την συζήτηση, οτιδήποτε, μέχρις ενός ορίου, αν ο οδηγός περάσει το όριο αυτό, ο οδηγός είναι υπεύθυνος πάλι.

Τη στιγμή που νοιώθει στερημένος ο μαθητής, κόβεται ο ομφάλιος λώρος και δεν σημαίνει πάντοτε ότι γίνεται αντιληπτό, ότι περνάει διαδικασία μυητική, εκ των υστέρων αντιλαμβάνεται τι συνέβη, από το αποτέλεσμα του δυναμώματος που αισθάνεται μέσα του, το μόνο που καταγράφει την στιγμή εκείνη είναι, ότι είναι μόνος του και δεν έχει αυτό που είχε και που το απαιτεί από το περιβάλλον του, από τον οδηγό του, από την μάνα του.

Να επισημάνω το εξής μπορεί  να υπάρχει αυτό το εσωτερικό που σου απαγορεύει την επαφή ή το να αναλύσεις, το να πολυεξηγήσεις, το να πολυστηρίξεις, αλλά, θα σας το πω από την πλευρά του οδηγού, η απόσπαση είναι στο βαθμό που δεν εμπλέκεσαι, όπως μια μάνα που λέγει, ότι δεν μπορεί να γράψει το παιδί μου, αλλά να του γράψω, όχι δεν θα το κάνεις αυτό, αλλά, επειδή ξέρεις και τι σημαίνει το αν θα καταφέρει, δεν θα τα καταφέρει, περνάς και την αγωνία του αποτελέσματος, γιατί το ότι όμως περνάει και μια μυητική διαδικασία δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψε κιόλας, ούτε ότι την πέρασε, περιμένεις εναγωνίως να δεις τι θα γίνει και πως θα αντιδράσει στις συνέπειες.

Τη στιγμή που νοιώθεις μόνος πρέπει να ξέρεις ότι σε στηρίζει ένας ολόκληρος εσωτερικός κόσμος, διότι όλοι θέλουν το ίδιο, να περάσεις αλλά για να εισπράξεις αυτή την στήριξη θα πρέπει να είσαι και προσανατολισμένος προς αυτόν τον κόσμο, διότι είναι δυνατόν να έχεις πάθει πλήρη τύφλωση, να μην έχεις την ευαισθησία ως προς αυτήν την στήριξη την εσωτερική που σου παρέχεται.

Πως θα αντιληφθείς, πως θα ξεχωρίσεις εάν περνάς μυητική διαδικασία και είσαι στον πάτο ή εάν είσαι στις κακές σου και είσαι στον πάτο, η απάντηση είναι η ίδια που δίνεται στην ερώτηση πως θα ξεχωρίσεις, εάν η υπνηλία που σε πιάνει είναι υπνηλία η οποία είναι λόγω βαρεμάρας, ή υπνηλία μέσα από την οποία θρέφεσαι, ή αυτή η αδράνεια είναι μία σιγή γεμίσματος, είναι το ίδιο το να ρωτήσει κανείς και μήπως αυτή η αδράνεια είναι αρνητική, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, μπορείς να διακρίνεις αν είναι έτσι ή αλλιώς από τον σπινθήρα που συνεχίζει να είναι ζωογόνος, ζωοποιός μέσα σου ή όχι, η όλη σου στάση απέναντι στην διαδικασία, η όλη σου στάση απέναντι στη ζωή, η όλη σου τοποθέτηση συναισθηματικά, νοητικά σου το δείχνει, δηλαδή όταν είσαι στριμωγμένος γιατί πιάνεις πάτο, είσαι εξουθενωμένος, δεν θέλεις, έχεις άρνηση δεν είσαι και γαντζωμένος από το νήμα μην γλιστρήσεις και χάσεις την επικοινωνία, την επαφή και δεν την διατηρήσεις πάση θυσία, δηλαδή να σου δώσω μια εικόνα, όταν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι κρατάς μία σπίθα, ένα φαναράκι με σπίθα και φυσάει, λες δε βαριέσαι σβήσει δε σβήσει, δεν το προσέχεις, ενώ μέσα σ’ όλο σου τον πόνο, σ’ όλη σου την διαδικασία η αγωνία σου είναι να προστατεύσεις  την σπίθα μήπως ο αέρας που λυσσομανάει σου την σβήσει, αυτή είναι η διάκριση και υποχρεωτικά το λέγω μέσα από παράδειγμα, διότι δεν υπάρχουν κριτήρια αντικειμενικά για να εκφραστούν.

Στο φυσικό πεδίο είναι η κόλαση εκεί δεν αλλάζει τίποτα, εκείνο το οποίο αλλάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιδράς, είναι ο τρόπος με τον οποίο, παρ’ όλη την μαυρίλα σου, παρ’ όλο το πρόβλημά σου, συγχρόνως μπαίνεις και στην διαδικασία να δεις ότι υπάρχει και η άλλη όψη, εκεί αν μπορούσαμε αυτήν την άλλη όψη να την μαγκώνουμε πιο γρήγορα και να την βάζουμε σ’ εφαρμογή, σημαίνει ότι θα έχουμε και μια προχωρημένη μύηση, εάν για να την μαγκώσουμε κάνουμε βδομάδες ή μήνες, δύσκολα τα πράγματα.

Να ξεχωρίσουμε τον λήθαργο από το μυητικό έχει τεράστια σημασία και η σημασία είναι μόνο στο ότι αν αντιληφθείς τον εαυτόν σου σε λήθαργο, οφείλεις να σε βουτήξεις και να αντιδράσεις.

Πριν τελειώσουμε θα ήθελα να επισημάνω ότι αν δεν κατανοήσουμε τα σημεία τα οποία δουλεύτηκαν σήμερα δεν είναι δυνατόν να εργαστούμε για την ανασυγκρότηση του Νέου Κόσμου και εκείνο το οποίο θα έκανα τώρα εάν είχαμε χρόνο θα σας έδινα από ένα χαρτί και θα σας ζητούσα να καταγράψετε ποια είναι τα σημεία που σας έμειναν, γι’ αυτό και σας παρακαλώ πάρα πολύ κάντ’ το, όσο τα πράγματα είναι νωπά και στον βαθμό που μπορείτε να ανακαλέσετε στην μνήμη σας, σημειώστε σημεία της σημερινής μαθητείας και ο Χριστός δεν μπορεί να δουλέψει, παρά μόνον εάν αφομοιώσουμε τα συγκεκριμένα σημεία που συζητήθηκαν, είναι τα πράγματα πολύ πρακτικά, πολύ απλά, μπορεί να έχουμε όποια έφεση θέλουμε, η έφεση όμως είναι τυφλή, εάν δεν είμαστε οργανωτικοί παράγοντες των Χριστικών ενεργειών, δεν είμαστε και αποδοτικοί στη σταυροφορία του Χριστού ή στην προετοιμασία του εδάφους για την επάνοδό του ή για την εμφάνισή του, χωρίς να μας ενδιαφέρει στο βαθμό που είναι έξω από εμάς, αυτό που περνάει μέσα από εμάς αυτό μας ενδιαφέρει, αν κάνουμε μέσα μας την προετοιμασία του εδάφους για την εμφάνισή ΤΟΥ, έχουμε ανοίξει τον δρόμο.