ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Σεμινάριο Επαφής με τις Ενέργειες της Πνευματικής Πλανητικής Ιεραρχίας μέσω διαλογισμών της ΜΑΡΙΑΣ Χ. ΠΕΤΡΙΤΣΗ - LA GRENADE στο 'ΡΟΔΙ (1995-2010)| Σάββατο, 14 Μαρτίου 1998.

ΙΕΡΑΡΧΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ
Παιδεία Αγάπης και Ενεργειακής Υποστήριξης.

Κατ’ αρχάς σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας που είναι άκρως απαραίτητη, για να μπορέσουμε να γειώσουμε τις ενέργειες. Η εργασία μας σήμερα θα έχει πολλαπλά επίπεδα και θα εξαρτηθεί από την συγκέντρωσή μας, την αντοχή μας και τις ανάγκες μας, όπως πάντα. Οι ανώτερες Δυνάμεις είναι στις θέσεις τους συγκεντρωμένες και συμπυκνωμένες δημιουργώντας ασπίδα προστασίας και εκδυναμώνοντάς μας.

Θα ξεκινήσουμε διαλογιστικά, ώστε να μπορέσουμε, να προσφέρουμε το μεγαλύτερο δυνατό ποσό συγκέντρωσης και ενέργειας και θα συνεχίσουμε αναλόγως των δυνατοτήτων μας. Ο γλυκύτατος Ιησούς γνωστός σε όλους μας από πάρα πολλές ενσαρκώσεις, μας προσφέρει την αγάπη Tου και τη συγκίνησή Tου για το άνοιγμά μας προς Εκείνον. Δεν είναι ένα άνοιγμα ατομικό, προσωπικό προς ένα Διδάσκαλο. Είναι ένα άνοιγμα προς μια ολόκληρη υπηρεσία προς την ανθρωπότητα, στην οποία Εκείνος και οι αδελφοί μας έχουν προσφέρει την ζωή τους. Μια ζωή που προσμετράται με την αιωνιότητα. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να προσμετράμε και την δική μας.

Η καθημερινότητα και οι δυσκολίες θα πρέπει να φιλτράρονται πάντοτε μέσα από τις ανάγκες της ψυχής και της προσωπικότητάς μας και να αποκτούμε τη διάκριση, ποιος ζητάει τι. Εάν κατορθώσουμε να έχουμε τη διαύγεια του εάν το αίτημα προέρχεται από τη ψυχική ενέργεια ή από την ενέργεια της προσωπικότητας, όσο ολοκληρωμένη και αν είναι αυτή, τότε θα είναι ευκολότερο σε εμάς με την μικρότερη δυνατή κατανάλωση ενέργειας, να παίρνουμε θέση. Το αίτημα της ψυχής είναι ποιοτικό, πολλές φορές φαίνεται ανασταλτικό, όμως μέσα μας γνωρίζουμε. Ο Ιησούς, όχι ο Ιησούς της Ναζαρέτ, αλλά ο Κοσμικός Ιησούς είχε να διαλέξει μεταξύ πολλών δρόμων. Η επιλογή Του μέσα από τις πολλαπλές ενσαρκώσεις και η ανάληψη των ευθυνών ήταν υπέρ της Αδελφότητας και αυτό είναι το παράδειγμα Του.

Αυτό το οποίο εγώ ένοιωσα, όταν ζητήθηκε να σκεφθούμε, τι θα προσφέρουμε στον Ιησού, ήταν μία αγωνία και σε ατομικό επίπεδο και σε ομαδικό επίπεδο. Σαν να περνάει στην εκκλησία το καλαθάκι για τον οβολό και το κοιτάμε τρομαγμένοι και δεν ξέρουμε τι να βάλουμε μέσα. Οι προσφορές, που έγιναν, ήταν προσφορές δούναι και λαβείν. Αυτό που λέγω, βέβαια, είναι υποκειμενικό, είναι αυτό, που εγώ ένοιωσα σαν ατμόσφαιρα. Ήταν, ότι αυτό που δόθηκε, δόθηκε από την αυλή του ναού. Κανείς δεν άνοιξε το ναό και κανείς δεν μπήκε και στο ιερό του ναού. Ήταν σαν να κοιτάξαμε γύρω – γύρω, να κάναμε μια γυροβολιά πρόχειρα και είπαμε άντε, να δώσω αυτό.

Και πιστεύω, αυτή ήταν η αιτία, που δεν εμφανίσθηκε ο Iησούς. Η στάση μας όσο και να ήταν καλή, δεν ήταν σωστή, δεν ήταν εσωτερική. Έλειπε κατ’ αρχάς η ταπεινοφροσύνη και ο σεβασμός, όπως βγάζεις τα παπούτσια σου για να μπεις μέσα στο ιερό, αυτό δεν υπήρχε. Και κυρίως έχουμε την απαίτηση, ενώ είμαστε ανέτοιμοι. Δηλαδή δεν ετοιμαζόμαστε, δεν κάνουμε κάποια προεργασία, προετοιμασία, εδώ σ’ ένα ραντεβού πάει κάποιος και ετοιμάζεται τρεις ώρες. Νοιώθω ότι στην προσέγγιση των ενεργειών αυτών οι οποίες είναι εξαιρετικά ιερές κάτι λείπει, κάτι δεν είναι σωστό. Από το πρωί γινόταν η προετοιμασία για τις ενέργειες και γι’ αυτό που θα δοθεί, επειδή υπάρχουν πάρα πολλές όψεις, μέσα από τις οποίες μπορεί να δουλέψει κάποιος για τον Ιησού. Κι έψαχνα να προσανατολισθώ στο τι είναι επίκαιρο ενεργειακά, δηλαδή τι ακριβώς πρέπει να περαστεί τώρα.

Εκείνο το οποίο μου έκανε πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση είναι ότι σε καμία στιγμή ο Ιησούς δεν εμφανίσθηκε μόνος. Υπήρχε συνεχώς ένας συνδυασμός του Ιησού με άλλους Δασκάλους σε βαθμό. Καθώς προσπαθούσα, να μπω μέσα να δω, τι ακριβώς θέλουν από αυτή τη συνεργασία και τι πρέπει να προβληθεί σαν αξία, ή σαν εργασία, κατάλαβα, ότι ο Ιησούς θέλει να μας περάσει, όχι μόνο σ’ εμάς τώρα σ’ αυτό το σεμινάριο, γιατί το σεμινάριο δεν είναι παρά μια ευκαιρία εστίασης ενεργειών και ανοίγματος υπηρεσίας για το μέλλον, να μας περάσει την ανάγκη της σύνθεσης της ενέργειάς Του με άλλες ενέργειες, της ακτίνας Του με άλλες ακτίνες. Έτσι κατάλαβα, ότι η Έκτη ακτίνα πού ήταν του Ιησού και ο οποίος απ’ ότι ξέρουμε έχει περάσει στη Δεύτερη, δεινοπαθεί από εμάς όλους που έχουμε μνήμες και καταγραφές της Έκτης ακτίνας που είναι του πόνου, της θλίψης, της αφοσίωσης, της υποταγής. Της ακτίνας, όπως την έχουμε βιώσει, ας το πούμε μοναστηριακά ή μέσα από υπηρεσία πλήρους υποταγής ή και πάθους. Γιατί η ακτίνα η Έκτη είναι πάθος και στα ελαττώματα της αναφέρονται και όλες οι σεξουαλικές διαστροφές, που υπάρχουν στα μοναστήρια.

Εν πάση περιπτώσει εκείνο το οποίο είναι πολύ σημαντικό, είναι να προσπαθήσουμε να δούμε την ενέργεια του Ιησού μέσα από τον Άγιο Γερμανό και μέσα από τον Δ. Ιλαρίωνα. Στη πλειοψηφία μου αποκαλυπτόταν ο συνδυασμός του Αγίου Γερμανού και του Ιησού και μάλιστα ήταν πάρα πολύ δυνατή η αίσθηση, ότι ο Ιησούς υπηρετεί το έργο του Αγίου Γερμανού. Δεν αισθανόμουν, ότι ο Ιησούς ήταν, σε καμία περίπτωση, υπό τον Άγιο Γερμανό, σαν αξίωμα, τίποτα τέτοιο. Όμως όλο το έργο του Ιησού ήταν στην υπηρεσία του έργου, στο οποίο προΐσταται ο Άγιος Γερμανός, αυτό ήταν το κύριο χαρακτηριστικό που ένοιωσα.

Το δεύτερο που ένοιωσα ήταν ότι το έργο του Ιησού συμπλέει και προσπαθεί ν’ ανοίξει με μία άλλη ποιότητα, σε μία άλλη διάσταση το έργο του Δ. Ιλαρίωνα μέσα από όλη την υπηρεσία της επιστήμης, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε πολύ επικίνδυνα στάδια. Για μια ακόμη φορά, να κλίνει προς την αριστερή ή την δεξιά ατραπό. Η ποιότητα του Ιησού μέσα στο έργο του Δ. Ιλαρίωνα είναι εκείνη, που θα επιτρέψει την παλινόρθωση των ενεργειών της επιστήμης, που έχουν ξεπέσει ή έχουν ξεφύγει και την σωστή κατεύθυνση της μελλοντικής επιστήμης. Επομένως θεωρώ, ότι η σημερινή προσπάθεια θα είναι ο συνδυασμός αυτών των ενεργειών.

Η τρίτη επισήμανση που έκανα είναι αρκετά ασαφής και θεωρώ, ότι αυτό οφείλεται στο ότι υπάρχει και η πιο μεγάλη δυσκολία τουλάχιστον σε μένα, που δεν μου επιτρέπει, να έχω πάρα πολύ μεγάλη σαφήνεια ως προς αυτό, είναι η συνδυασμός του Ιησού με την Τέταρτη ακτίνα. Δεν ξέρω αν είναι τόσο βαριά η ενέργεια της Τέταρτης ακτίνας, της Αρμονίας μέσω της διαμάχης, όμως ξέρω, ότι καλούμαστε όλοι ανεξαιρέτως αυτήν την Τέταρτη ακτίνα πολύ να την εμπεδώσουμε και για να μπορέσουμε, να ανταπεξέλθουμε, είμαστε υποχρεωμένοι, να χρησιμοποιήσουμε τον Ιησού. Θα σας πω την αίσθηση που έχω. Η ενέργεια του Ιησού είναι σαν ένα σωσίβιο σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, αυτή της Τέταρτης ακτίνας, δηλαδή του περιβάλλοντός μας γενικότερα, όπου είναι ορθές σχέσεις, ορθές τεχνικές σχέσεις, ορθές παγκόσμιες σχέσεις. Η ενέργεια λοιπόν του Ιησού, ως σωσίβιο, στη φουρτουνιασμένη θάλασσα είναι αυτή, που θα μας επιτρέψει, να επιβιώσουμε από τα κύματα, να είμαστε ελαφριοί, για να μην καταπιούμε το νερό και βαρύνουμε και πάμε στο πάτο.

Οι ημέρες μας θα είναι συνεχώς, ολοένα και πιο δύσκολες, γιατί η μάχη των αντιθέτων θα ισχύει συνέχεια για μερικά χρόνια, επί μια εικοσιπενταετία γι’ αυτό και θα πρέπει να προετοιμαστούμε. Η προετοιμασία μας θα γίνει σήμερα μέσα από την ενέργεια του Ιησού, ως προς αυτές τις συγκεκριμένες κατευθύνσεις, τις οποίες αναφέραμε. Βλέπουμε, ότι οι ανάγκες των καιρών και οι ενεργειακές ανάγκες, οι ανάγκες της Ανθρωπότητας και της Ιεραρχίας είναι αυτές, που κάθε φορά καθορίζουν αποκλειστικά τη δουλειά μας και όχι αυτό το οποίο θα μας βόλευε ή που θα θεωρούσαμε ευχάριστο. Κατά συνέπεια θα συγκεντρωθούμε και θα δούμε προς τα πού θα πάμε αυτή τη φορά. Ήθελα όμως να διασαφηνίσω, ότι ο Ιησούς που γνωρίσαμε, δεν είναι ο Ιησούς που θέλει να εργασθεί μέσα από εμάς, που θέλει να προβληθεί μέσα στην Ανθρωπότητα – και για να ολοκληρώσω αυτά που ένοιωσα το πρωί – υπήρχαν πάρα πολλά μηνύματα ως προς το έργο του Ιησού και την εκκλησία.

Είναι γεγονός ότι η εκκλησία είναι επιβαρημένη και εμείς οι απλοί άνθρωποι με τις σκέψεις μας ως προς την εκκλησία σταυρώνουμε, επιβαρύνουμε καθημερινά τον Ιησού. Και επειδή κάθε Δάσκαλος φέρει το κάρμα όλου του έργου, το οποίο επιτέλεσε, που σημαίνει, ότι χρεώνεται και τις κακοήθειες της ανθρώπινης επιλογής, υπάρχει μία θερμή παράκληση εσωτερική, να δώσουμε άφεση πρώτοι εμείς στα παραστρατήματα της εκκλησίας και στους ανθρώπους εκείνους, οι οποίοι δημιούργησαν τα δεινά στην Χριστιανική Θρησκεία, ώστε να ελαφρύνει η θέση του Ιησού.

Βέβαια μπορεί να ακούγεται ιδιαίτερα περίεργη ως θέση, αλλά θα πρέπει να καταλάβουμε, ότι εμείς οι ίδιοι επιβαρύνουμε τις θέσεις των Διδασκάλων μας, μέσα από τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα τα οποία προβάλλουμε. Έτσι, όταν για τους ατυχήσαντες στη γραμμή του έργου, το οποίο οι Διδάσκαλοι πρόβαλλαν, σκεπτόμαστε αναθέματα ή δημιουργούμε επιπρόσθετες σκεπτομορφές επάνω τους, επιτείνουμε το βάρος. Δηλαδή είναι σαν κάποιος να πνίγεται και εμείς να τον πατήσουμε, για να πνιγεί μια ώρα αρχύτερα. Θα πρέπει να ξέρουμε, ότι μαζί με αυτούς οι οποίοι συνεχίζουν να είναι επιβαρημένοι με αναθέματα, σε εισαγωγικά, της εκκλησίας, ο Ιησούς είναι, θα έλεγα, αλυσοδεμένος. Γι’ αυτό χρειάζεται, να επιστρατεύσουμε όλη τη δύναμη της Μωβ Φλόγας. Όλη τη δύναμη του ελέους που μπορεί να έχουμε μέσα μας και την έχουμε, διότι έχουμε εργασθεί κατ’ επανάληψη με αυτές τις ιδιότητες, με αυτές τις δυνάμεις και να επιτελέσουμε ένα καθαρτήριο έργο. Προσφορά στην Ανθρωπότητα και στο Διδάσκαλο Ιησού.

Ως Ιησού της Ναζαρέτ τον γνωρίζουμε μέσα από κάποιες σκεπτομορφές, οι οποίες έχουν εντυπωθεί στο αστρικό και μας κρατάνε σε πολύ χαμηλές κραδασμικές ποιότητες. Οι σκεπτομορφές αυτές που αφορούν τον Ιησού δεν είναι καθόλου σωστές και δεν βοηθάνε ούτε εμάς, ούτε Εκείνον, ούτε το έργο Του. Γι’ αυτό ζητήθηκε να Του αποδώσουμε, να Του προβάλλουμε την έννοια του Κοσμικού Ιησού, που έχει κατευθείαν σαν αποτέλεσμα, να ανυψωθούμε εμείς, να κοιτάξουμε επάνω στα νοητικά επίπεδα και να μπορέσει και Εκείνος να προβάλλει στα επίπεδα εκείνα με διαύγεια το έργο Του. Γιατί υπάρχει διαστρέβλωση, η οποία ισχύει.

Θα ήθελα πριν τελειώσουμε να σας διαβάσω μία ομιλία του Ιησού. «Μετά τον θάνατο του πατρός μου του Ιωσήφ, το δυσκολότερο πρόβλημα δι’ εμέ ήταν να αφήσω την προσφιλή μου μητέρα και να κάνω την αποδημίαν εις τα βάθη της Ασίας. Εκεί συνάντησα την ύπαρξη την οποία γνωρίζετε ως τον μέγα Θείο Ηγέτη. Διέμεινα μαζί του μανθάνων το πώς να διευρύνω την συνείδησή μου, πως επίσης να εγκωλπούμαι τις μικρές εκείνες ολιγόλογες βεβαιώσεις τις οποίες μας έδινε.

Ένα από τα μαθήματα τα οποία εδόθησαν από την μεγάλη αυτή συνείδηση ήταν ότι ούτε προσευχή, ούτε μάντραμ, όπως το ονόμαζε, είχαν ισχύ, εκτός εάν η συνείδηση με την αίσθηση αποδεχόταν και κυριολεκτικά κατανοούσε την βεβαιωθείσα αλήθεια. Διδασκόμασταν εκεί την δύναμη και την αξία της νοητικής συγκέντρωσης πάνω στο μάντραμ. Το οποίο μας εδίδετο προς διαλογισμό και απαιτείτο από εμάς, όπως η αύρα μας δια της δυνάμεως της υπάρξεώς μας αποσύρει την αλήθεια την κεκρυμμένην μέσα στο μάντραμ κατά τόσο βαθμό, ώστε αυτή να είναι ορατή στο διδάσκαλο.

Δεν μας εδίδετο άλλη εξάσκηση μέχρις ότου κάθε νεύρο και κύτταρο μέσα στην ύπαρξή μας να επιβεβαίωνε την επικύρωση αυτή, ότι είχε αποβεί τελείως κτήμα μας εκδηλούμενο σαν πρακτική πραγματικότητα. Κάποιοι από τους μαθητές δαπανούσαν τριάντα ή και σαράντα χρόνια ασχολούμενοι με τη φράση «Εγώ ειμί ο Ων». Άλλοι παρέμεναν ολόκληρη τη ζωή τους προσπαθώντας να κατανοήσουν το «Εγώ ειμί η Ζωή και η Ανάστασις». Μεροληψία εκεί δεν υπήρχε.

Τίποτε δε μπορούσε, να προάγει την πρόοδο μας εκτός από την εξωτερικευθείσα αλήθεια, η οποία εμπεριείχετο σε εκείνο το τμήμα του νόμου, το οποίο μας εδίδετο από τον διδάσκαλο. Μας το έδιδε μετά φειδούς, ως αν η πνοή της Ζωής, η οποία εβρίσκετο μέσα στο μάντραμ αυτό, ουδέποτε θα χρησιμοποιείτο πλέον μέχρι της συντελείας του αιώνος. Η ανθρωπότητα δεν έχει συναίσθηση της ευλαβείας με την οποία οι Διδάσκαλοι, οι σοφοί και οι Άγιοι θεωρούν την Ζωή. Η ανθρωπότητα η οποία με τόση απληστία μελετά τις αλήθειες του Νόμου, αλλά τις αποδέχεται ελάχιστα και τις οικειοποιείται ακόμη λιγότερο, έχει πολλά να μάθει ακόμη για τη πειθαρχία με την οποία συνοδεύεται η διεύρυνση της συνείδησης στα ερημητήρια των Διδασκάλων.

Πολλοί, πολλοί από εκείνους που αποτάθηκαν στον μέγα Θείο Ηγέτη δεν πήραν ούτε μία καν απλή λέξη αναγνώρισης καθ’ όλη την τότε ενσωμάτωση. Και αυτό γιατί η Μεγάλη Ύπαρξη νόμιζε, ότι το Φως το οποίο σ’ αυτούς εκδηλωνόταν δεν εδικαιολογούσε την κατάθεση των ενεργειών του, όπως και την αντίστοιχη ευθύνη, η οποία θα συνεπάγετο, εάν ο μαθητής αποτύγχανε να κάνει την αλήθεια πραγματικότητα. Οι επίδοξοι αυτοί παρέμεναν κοντά στην αύρα του διδασκάλου σ’ ολόκληρη την ζωή τους ευχαριστημένοι να αγγίζουν το κράσπεδο του χιτώνος του. Αρκούνταν να αισθάνονται τις αδύνατες ενέργειές τους να εκρέουν προς τα άνω, προς την διαρκώς προβάλλουσα από αυτόν λατρεία και αφιέρωση προς τον Θεόν. Ήλπιζαν, ότι πιθανώς, κάποιος σπινθήρας θα ανεφλέγετο μέσα στην ίδια τους την αύρα, η οποία θα είλκυε έστω και σε μικρό το πτερύγισμα ενδιαφέροντος από τους οφθαλμούς Του, κάποια μικρά κλήση του κεφαλιού Του ή την ευλογία από το χέρι Του.

Τότε με μία τέτοια αναγνώριση θα γονάτιζαν μέχρι το έδαφος ευτυχισμένοι γι’ αυτό, αν και καμία λέξη δεν θα εξήρχετο από τα χείλη Του. Όσον αφορά εμένα συνηρμόσθην μετά των άλλων προσκυνητών. Χωρίς καμία ανακοίνωση πήρα την θέση μου μαζί με τους άλλους σε εκείνον τον κύκλο. Και ο διδάσκαλος μέσα σε βαθύ διαλογισμό δεν έδωσε την ελάχιστη ένδειξη, ότι εγνώριζε την παρουσία μου. Δεν διακηρύχθηκα σαν ο Μεσσίας, ούτε και ξεχωρίσθηκα σαν ευνοούμενος. Έπρεπε να υψωθώ ή να πέσω, όπως κάθε άλλος με μόνο στήριγμα το φως μου. Ανεξάρτητα από αυτό όμως, δεν το ήθελα να είναι και κατ’ άλλον τρόπο. Όταν η ανθρωπότητα και οι μαθηταί οι οποίοι μοχθούν για μία θέση, κατανοήσουν αυτό, η καρδιά τους θα γνωρίσει ειρήνη.

Την στιγμή κατά την οποία ο μαθητής είναι έτοιμος, ο διδάσκαλος παρουσιάζεται. Την στιγμή κατά την οποία ο μαθητής είναι έτοιμος για περισσότερη γνώση, αυτή του προσφέρεται. Τη στιγμή που η συνείδηση είναι ώριμη το φρούτο μαζεύεται. Τη στιγμή που η γη καλλιεργείται, ο νέος σπόρος σπείρεται. Εμείς που τώρα φαινόμαστε να είμαστε τόσο σπάταλοι στη προσφορά του σπόρου μας, το κάνουμε αυτό, γιατί πολύ μετά την αποπεράτωση του κοσμικού σας κύκλου, όταν θα είστε πλέον θεικώς ελεύθεροι, θα υπάρχουν κάποιοι ιδιώτες να θεμελιώνουν την ζωή τους πάνω στον νόμο αυτό.Όπως ο καθένας από εκείνους απεδέχθησαν με τόσο ζήλο την απλή φράση «Εγώ ειμί η Ζωή και η Ανάστασις» ευγνώμων, ότι σ’ εμένα δόθηκε το προνόμιο και η τιμή να λάβω από τα χείλη του διδασκάλου κάποια εργάσιμη γνώση, την οποία θα μπορούσα να αξιοποιήσω.

Λέγω προς εσάς οι οποίοι έχετε τόσο ευλογηθεί παίρνοντας τη διδασκαλία αυτή άνευ περιορισμού, λέγω, ότι θα είσθε λίαν γνωστικοί, αν δώσετε σεβασμό στο δώρο και στις συμβουλές τις οποίες λαμβάνετε. Σαράντα οκτώ ώρες μετά τη λήψη του «Εγώ ειμί η Ζωή και η Ανάστασις» η πληρότητα της αποστολής μου απεκαλύφθη εις εμέ και είχα έτσι επιτελέσει τον σκοπό της επισκέψεώς μου. Είμαι αιωνίως ευγνώμων εις τον τρισμακάρ εκείνον, ο οποίος μου έδωσε την κλείδα. Μην λησμονείτε όμως, ότι προετοίμασα την γη δια των σπόρων και ό,τι σ’ εμέ εδόθη, το διέθρεψα και το ανέπτυξα για την συγκομιδή. Κατά την αναχώρησή μου δεν εδόθησαν αποχαιρετισμοί. Ο όμιλος των επιδόξων δεν εγνώριζε, ότι εις εκ των προσκυνητών απομακρύνθηκε από αυτούς. Ο διδάσκαλος ούτε καν άνοιξε τους οφθαλμούς του ή έκανε την ελαχίστη κίνηση. Καθ’ όλο το μήκος του δρόμου της επιστροφής μου μέσω της καυτερής άμμου των Ινδιών και των πετρωδών λόφων, διαρκώς έχαιρον δια τον πλούτον, τον οποίον έλαβα από την μεγάλη ύπαρξη εις αυτήν και μόνον την φράσιν «Εγώ ειμί η Ζωή και η Ανάστασις». Πάνω σ’ αυτή οικοδόμησα την διακονία, η οποία παραμένει σήμερα σαν τεκμήριο και παράδειγμα, ότι δεν είναι αναγκαίο το ποσόν της γνώσης, όσο η εφαρμογή της, η οποία δίδει το αποτέλεσμα.»

Από κάποια βιβλία τα οποία εκτιμώ πάρα πολύ, γνωρίζω, ότι υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν συναντήσει τον Ιησού στο φυσικό σώμα, όπως και πολλούς άλλους Δασκάλους.

Εκείνο το οποίο έχω κατανοήσει, εγώ προσωπικά είναι, ότι αυτοί οι αναληφθέντες Διδάσκαλοι έχοντας τη δυνατότητα, να δημιουργούν τα σώματά τους τα φυσικά κατά βούληση, ζουν και στα δύο επίπεδα. Ζουν σε φυσικό επίπεδο, για να μπορέσουν να λειτουργήσουν με την αδελφότητα, η οποία βρίσκεται σε κάποια σημεία της Γης, εκπέμποντας εκπληκτικές ενέργειες μέσα στα φυσικά πεδία. Αλλά μιλάμε για μία αδελφότητα που ζει σε φυσικά σώματα πέραν του θανάτου, δηλαδή δεν έχουν την ηλικία, την οποία εμείς έχουμε και κατανοούμε.

Υπάρχει ένα βιβλίο, το οποίο αγαπώ πάρα πολύ και δεν νομίζω, ότι υπάρχει στα Ελληνικά, έχει γραφτεί στα Αμερικάνικα και εγώ το έχω στα Γαλλικά. Αυτό το βιβλίο εμπεριέχει εκπληκτικές αλήθειες, μιλάει για τον Ιησού, μιλάει γι’ αυτές τις κοινότητες των Διδασκάλων, όπου ζουν οικογενειακά, που δεν τους έχει σε μόνιμη φυσική κατάσταση, εμφανίζονται και αποχωρούν συνεχώς και που προσφέρουν τεράστιο έργο.

Ο τρόπος, που τα περιγράφει μέσα και τα λέγει, είναι εκπληκτικός. Μου είναι αδιανόητο να σκεφθώ, ότι δεν είναι αλήθεια, διότι αναγνωρίζω στα λεγόμενα των οντοτήτων αυτών, έτσι όπως γράφονται, εκπληκτικά κλειδιά, που είναι απολύτως ορθά και με τη νέα διδασκαλία που δίνεται και με βασικές ενεργειακές αρχές της αδελφότητας.

Η περιγραφή που γίνεται στο βιβλίο και που δεν είναι καθόλου ορθολογική, για μένα είναι απολύτως πραγματιστική, είναι, ότι δεν χρειάζονται ηλεκτρικό.
Διότι το φως το οποίο παράγεται από τα κύτταρά τους είναι υπέρ αρκετό.
Τρώνε, αλλά δεν μαγειρεύουν. Ό,τι θέλουν το παράγουν μέσα από το αιθερικό, μέσω της σκέψης. Που σημαίνει, ότι αυτά τα οποία γνωρίζουμε ότι είναι ζωή και δράση επάνω στα αιθερικά επίπεδα, αυτά τα όντα το πραγματώνουν και μέσα στο φυσικό σώμα, το οποίο όμως φυσικό σώμα υπάρχει κατόπιν εντολής από ανώτερο επίπεδο. Δηλαδή δεν λειτουργούν με τα ενεργειακά κέντρα. Εκείνο το οποίο έχω καταλάβει είναι, ότι δεν λειτουργούν μέσα από τα τσάκρας με τα οποία δρούμε εμείς. Διότι η ενεργοποίηση τους, η ζωή τους γίνεται μέσω ανώτερων κυκλοφορητών ενεργείας. Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω όμως η δραστηριότητα αυτή των ενεργειακών κέντρων γίνεται μέσα από τα φυσικά σώματα, φυσικά σώματα το οποία παράγονται, εφόσον είμαστε υπό τον νόμο του θανάτου ακόμη.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ζωή των Δασκάλων». «Τα λόγια που τώρα προφέρω Πατέρα μου, σου παρουσιάζουν το αντικείμενο του πόθου μου, είναι σπαρμένο μέσα στη γη της ψυχής μου, σαν ένας σπόρος και ζωντανεμένος μέσα στο πνεύμα μου από τη δική σου ζωή. Πρέπει ο σπόρος αυτός να αναπτυχθεί, πρέπει να εξωτερικευθεί, δεν επιτρέπω παρά στο δικό Σου πνεύμα Σοφία, Αγάπη και Αλήθεια να κινηθεί μέσα στη ψυχή μου. Επιθυμώ αποκλειστικά εκείνο που είναι καλό για όλους και Σου ζητώ τώρα να το πραγματοποιήσεις, Πατέρα, που είσαι μέσα μου. Ζητώ να εκφρασθεί η Αγάπη, η Σοφία, η Δύναμη και η αιώνια νεότητα. Ζητώ να πραγματοποιηθεί η Αρμονία, η Ευτυχία και μία άπλετη αφθονία. Ζητώ να λάβω άμεσα τη νοημοσύνη μου από Σένα. Ώστε να καταλάβω το τρόπο με τον οποίο θα έλξω από την Συμπαντική ενέργεια εκείνο, το οποίο είναι απαραίτητο για την ικανοποίηση όλων των καλών επιθυμιών και αυτό όχι μέσα σε ένα εγωιστικό στόχο. Αλλά με κίνητρα καθαρά, ώστε να κατακτήσω τη νοημοσύνη, που θα μου επιτρέψει, να προσφέρω υπηρεσία σε όλα Σου τα παιδιά.

Αυτό το οποίο επιθυμώ, έγινε τώρα καθαρό. Δημιουργώ αποκλειστικά μέσα στη σκέψη μου εκείνο, το οποίο επιθυμώ, σαν ένας σπόρος, που αρχίζει να αναπτύσσεται κάτω από τη Γη μέσα στην ηρεμία και το σκοτάδι. Η επιθυμία μου παίρνει τώρα σώμα μέσα στο σιωπηλό και αόρατο βασίλειο της ψυχής μου. Μπαίνω μέσα στο κρυφό δωμάτιό μου και κλείνω τη πόρτα με ηρεμία και εμπιστοσύνη. Κρατώ την επιθυμία μου μέσα στη σκέψη μου, σαν να ήταν ήδη πραγματοποιημένη. Πατέρα, περιμένω τώρα την τέλεια πραγμάτωσή της. Πατέρα, που είσαι μέσα μου σε ευχαριστώ γι’ αυτό το οποίο πραγματοποιείς από την επιθυμία μου, ώστε να είναι συνεχώς πραγματοποιημένη μέσα στο αόρατο. Ξέρω, ότι έχεις διαχύσει σε όλο τον κόσμο με αγάπη και γενναιοδωρία την αφθονία των πλούτων Σου. Ξέρω, ότι πραγμάτωσες όλες τις καλές επιθυμίες της ζωής μου. Μου επιτρέπεις, να συμμετάσχω στις υπέροχες πηγές Σου. Μπορώ να πραγματοποιήσω την ενότητά μου μαζί Σου και κάθε ένα από τα παιδιά Σου μπορεί να κάνει το ίδιο. Ότι κατέχω μπορώ να το μοιράσω σε όλους, ώστε να βοηθήσω όλα Σου τα παιδιά. Ότι έχω Σου το δίνω Πατέρα.»

Τα κλειδιά που έχει μέσα σ’ αυτές τις φράσσεις είναι εκπληκτικά, διότι κάνει συνεχώς μπούκλα. Ξεκινάει από μέσα του, αλλά μιλάει στην ανώτατη Αρχή μέσα του και λέγει «Πατέρα, που είσαι μέσα μου», δεν μιλάει σε μια εξωτερική αρχή, μιλάει στον εαυτόν του, στην ανώτατη Αρχή του εαυτού του, στον Πατέρα, που είναι εκείνος. Και αφού του ζητήσει, να δράσει μέσω εκείνου και αφού πραγματώσει, ότι έχει να πραγματώσει, που σημαίνει, ικανοποιεί τα πάντα απ’ ότι επιθυμεί, δεν κρατάει, τίποτα. Το μοιράζει και προς τα κάτω και τα πάνω. Το δίνει σε όλα τα παιδιά του Πατέρα του, που είναι αδέλφια του και στον ίδιο τον Πατέρα του, που σημαίνει, ότι επιστρέφει στην Ανώτατη Πηγή και έτσι υπάρχει και η συνεχής κίνηση και ροή. Σε κάποιο άλλο σημείο του βιβλίου εξηγεί, πως συγκεντρώνεται και πως από την καρδιά του βγάζει μία ακτίνα. Πάνω σ’ αυτήν την ακτίνα, λες και είναι ένα όχημα, σαν να είναι οι ράγιες του τραίνου, έτσι και πάνω σ’ αυτήν την ακτίνα, λέγει στέλνει διάφορες ποιότητες.

Επίσης αυτό το βιβλίο, αναφέρει για τον Βούδα, έχει μια καταπληκτική σκηνή, όπου ο Ιησούς μαζί με τον Βούδα εμφανίζονται και λένε ότι είναι αδέλφια. Γιατί υπήρχε μία αντιδικία σε κάποια κοινότητα, όπου ο προύχοντας που ήταν βουδιστής, νομίζω, θα σκότωνε τους Χριστιανούς και εμφανίσθηκε o Βούδας και ο Ιησούς για να πουν, ότι αν εμείς είμαστε αδέλφια, εσείς πως μπορείτε να προδίδετε τους εαυτούς σας; Ακόμη στο βιβλίο αναφέρεται η πρόταση των Δασκάλων «όλοι για έναν και ένας για όλους». Διάβαζα στο βιβλίου του Παπασταύρου, με τίτλο «Επιστολές προς Ανώνυμον» ότι κάποια οντότητα – δεν θυμάμαι ποια – που είναι υπεύθυνη για όλα τα μη ορθά που έχει κάνει η τέταρτη ρίζα φυλή, συνεχώς παρακαλεί, για να μας δώσουν άφεση αμαρτιών και να σβηστούν τα αιθερικά αρχεία και σκέφθηκα, τι κουβαλάει αυτή η οντότητα, γιατί κατεβαίνουμε μέσα σε ατελείς καταστάσεις και φυσικά γίνεται το σώσε, αλλά και που δεν γίνεται διαφορετικά, δηλαδή αυτό είναι το τρομερό.

Κάπου διάβαζα, ότι γύρω στο ’60 – ’61 ήρθε η πρώτη φουρνιά της έβδομης ρίζας φυλής, που είναι τελική ρίζα, κάπου στον Καναδά, Βόρεια Αμερική και θα είναι κυρίως καλλιτεχνικά άτομα και προετοιμάζουν τον Αμαζόνιο για να καθαριστεί μέσα από την Μωβ Φλόγα, οπότε και θα εκβρασθούν διάφορες βρωμιές. Και ο Αμαζόνιος δεν θα είναι αυτός ο σκοτεινός ποταμός, που είναι τώρα, αλλά θα είναι γαλαζοπράσινος, όπως είναι τα ποτάμια επάνω, για να έρθουν οι καινούργιες ρίζες.