Καρκίνος. Επειδή ο Καρκίνος είναι σημείο απόκρυψης, υποχώρησης πίσω από εκείνο που έχει δομηθεί, στον Καρκίνο λαμπροί αστέρες δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχουν ορατοί και φωτεινοί αστέρες. Ο Καρκίνος δεν είναι ένας αστερισμός που εντυπωσιάζει. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι στα Εβραϊκά δεν υπάρχει λέξη για τον “κάβουρα”. Θεωρείται ακάθαρτος και δεν αναφέρεται. Έτσι είναι η υλική μορφή, θεωρούμενη από τη σκοπιά του πνεύματος και οι εσωτεριστές μας λένε ότι το φυσικό σώμα δεν είναι στοιχείο. (Η αντικατάσταση του Αιγυπτιακού Ιερού Σκαραβαίου από τον κάβουρα φαίνεται σαν αναγνώριση της ποιότητας του Καρκίνου στις ανώτερες όψεις του, όταν ο εκ γενετής πρωτόγονος είναι ζηλωτής ή μαθητής, Αυτός είναι ο λόγος που διατρέχουμε πολλές φορές το Ζωδιακό.)
Υπάρχουν ογδόντα τρεις αστέρες στο σημείο του Καρκίνου, ο λαμπρότερος των οποίων είναι τρίτου μεγέθους και στο κέντρο ακριβώς του αστερισμού υπάρχει ένα σύμπλεγμα αστέρων. Η Φάτνη που ονομάζεται από τους σύγχρονους αστρονόμους “Κυψέλη”. Ο αστέρας αυτός είναι ένα θαυμάσιο σύμβολο της συλλογικής οργάνωσης της ανθρώπινης οικογένειας και είναι ένας από τους λόγους που πάντα θεωρήθηκε σαν ένα μαζικό ζωδιακό σημείο. Στη μάζα κυβερνά το ένστικτο. Ο Καρκίνος συνεπώς είναι το σημείο του ενστίκτου, της αγελαίας ζωής, της μαζικής αντίδρασης. Αντιπροσωπεύει τον υποσυνείδητο νου, το κληρονομικό ένστικτο και τη συλλογική φαντασία.

Ο Καρκίνος αντιπροσωπεύει, ατομικά, τη συνολική Ζωή και τη συνεκτικότητα των κυττάρων στο σώμα και αυτής της ενστικτώδους συλλογικής ζωής, που είναι κυρίως υποσυνείδητη στον άνθρωπο, αλλά επηρεάζει πάντα το φυσικό του σώμα και υποκειμενικά τον κατώτερο νου και τη συναισθηματική του ύπαρξη. Ο ανεξέλικτος Καρκίνος βυθίζεται στη μάζα. Είναι ένα ασυνείδητο τμήμα του μεγάλου όλου και εδώ υπάρχει το πρόβλημα. Το μέσο άτομο του Καρκίνου, καθώς και ο ζηλωτής που εκτελεί τον άθλο αυτού του σημείου, υπόκεινται στην παρόρμηση να εξυψωθούν πάνω από τη μάζα στην οποία κρατούνται από το ένστικτό τους και σε αντικατάσταση ν’ αναπτύξουν την ενόραση που θα τους επιτρέψει ν’ ανυψωθούν.
Το σημείο αυτό ονομάζεται μερικές φορές από τους Εβραίους “το φέρετρο”, επειδή δείχνει απώλεια ταυτότητας, ενώ οι πρώτοι Χριστιανοί το ονόμαζαν “ο τάφος του Λαζάρου” που εγέρθηκε από το θάνατο. Μ’ αυτές τις λέξεις, “φέρετρο”, “τάφος”, “κάβουρας” και στην αναφορά που καμιά φορά βρίσκουμε τον Καρκίνο σαν “μήτρα”, έχουμε τη σκέψη της κρυμμένης ζωής, μιας καλυμμένης μορφής, της δυναμικότητας και εκείνου του αγώνα με τις περιστάσεις, που προκαλεί τελικά στο Λέοντα η ανάδυση του ατόμου και στον Αιγόκερω η γέννηση ενός Κοσμοσωτήρα. Απεικονίζει λοιπόν οριστικά τον αγώνα που βαίνει στη ζωή του ζηλωτή, έτσι ώστε το ένστικτο να δώσει τελικά θέση στην ενόραση.