Η ιστορία του μύθου αναφέρει ότι ο Μεγάλος Προεστός αναγνώρισε ότι στον άθλο αυτό ο Ηρακλής αντιμετώπισε πράγματι ένα εχθρό “διαφορετικού είδους”. Είναι ενδιαφέρον ότι οι δύο άθλοι στους οποίους ο Ηρακλής δεν ενήργησε καλώς, αν και τελικά νίκησε, ήταν με τα πολικά του αντίθετα, τα θηλυκά. Στον Κριό η νίκη επί των ανθρωποφάγων φοράδων φούσκωσε τόσο το εγώ του, ώστε προχώρησε με υπερηφάνεια και άφησε τις φοράδες στον Άβδηρο, την προσωπικότητά του, με αποτέλεσμα να αποδράσουν και να πρέπει να επαναληφθεί ο άθλος. “Αλλά ο Άβδηρος κείτεται νεκρός.” Και στον άθλο της Παρθένου σκότωσε τη βασίλισσα των Αμαζόνων αν και του πρόσφερε τη ζώνη και έπρεπε έπειτα να σώσει μια άλλη κόρη, την Ησιόνη, από την κοιλιά του κήτους, για να συμψηφίσει τη ζωή που χωρίς λόγο είχε αφαιρέσει. Έτσι ο πόλεμος μεταξύ των φύλων έχει αρχαία προέλευση. Είναι πράγματι έμφυτος στη δυαδικότητα της ανθρωπότητας και στο Ηλιακό σύστημα. Το γεγονός αυτό μαρτυρούν έντονα οι δίκες διαζυγίων. Ο ανταγωνισμός υπάρχει τόσο στην εργασία όσο και στο σπίτι.

Υπάρχουν στην ιστορία του μύθου μικρά αλλά ενδιαφέροντα σημεία που δεν πρέπει να παραβλέψουμε. Ποιο ήταν το λάθος της Ιππολύτης; Ίσως το εξής: Πρόσφερε στον Ηρακλή τη ζώνη της ενότητας που της έδωσε η Αφροδίτη, επειδή της είχαν πει ότι έτσι διέταξε ο Προεστός και όχι επειδή η ίδια ένιωθε ενότητα. Μήπως το έκανε αναγκαστικά και όχι από αγάπη και γι’ αυτό πέθανε; Μας είπαν ακόμη, ότι το κακό πρέπει να συμβεί, η συμφορά όμως συμβαίνει σ’ εκείνους από τους οποίους προέρχεται. Γι’ αυτό ο Ηρακλής δεν κατάλαβε, έκανε το λάθος να μην καταλάβει την πνευματική του αποστολή, παρότι πέτυχε τον αντικειμενικό του σκοπό. Διερωτάται πάλι κάποιος, γιατί οι Αμαζόνες έκαναν ετήσια εξόρμηση στον κόσμο των ανδρών; Ήταν για να πολεμήσουν εναντίον τους ή για να ζητήσουν ένωση, για την οποία δεν υπήρχε καρδιά; Ήταν για να ζητήσουν νέα μέλη για το δίχως άνδρες κόσμο τους; Αλλά, όπως μας λέγουν, ο Θεός κατοπτεύει την καρδιά. Αυτό ασφαλώς προξενεί κατάπληξη στους ανθρώπους με αυστηρές νομικές και ηθικές αρχές, αν σκεφθούν ότι μια ομολογημένη πόρνη μπορεί να είναι ανώτερη από μια γυναίκα, που, πέραν από την πορνεία είναι βλάσφημη ή παίρνει όρκους στην εκκλησία, χωρίς αγάπη και χωρίς πρόθεση υπηρεσίας, αλλά μόνο για να αποκτά χρήματα, ασφάλεια ή θέση. Σπάνια ακούει κάποιος κήρυγμα για τη μοιχαλίδα, για την οποία ο Χριστός είπε: “ουδέ εγώ σε κατακρίνω. Πορεύου εν ειρήνη και από του νυν μηκέτι αμάρτανε”. Όλα αυτά, φαίνεται, ότι περιλαμβάνονται με διακριτικότητα στο μύθο του άθλου στην Παρθένο.

Είναι εκπληκτική η πρακτική τους εφαρμογή καθώς και η κοσμική και πνευματική τους σημασία. Μας λέγουν ότι “ο σκόπιμος πόλεμος μεταξύ των φύλων βρίσκεται τώρα στον κολοφώνα του”. Αυτή τη φορά ο Δάσκαλος δεν είπε ότι το έργο έγινε άσχημα. Είπε χωρίς διφορούμενα, “Γιατί σκοτώνεις τη μητέρα του Ιερού Παιδιού; Πάλι σημειώνουμε αποτυχία. Πάλι δεν κατάλαβες. Λυτρώσου αυτή τη στιγμή αυτή, προτού ζητήσεις να με αντιμετωπίσεις ξανά”. Τα λόγια αυτά ήταν αυστηρά και πρέπει να προσέξουμε το βασικό τόνο. “Πάλι δεν κατάλαβες.” Ακολούθησε σιωπή και ο Ηρακλής σφίγγοντας τη ζώνη στο στήθος του, πήρε το δρόμο προς το σπίτι, αφήνοντας τις γυναίκες περίλυπες, χωρίς αρχηγό και χωρίς αγάπη. Πράξη θανάτου και έπειτα πράξη αγάπης, όταν με κίνδυνο της δικής του ζωής ο Ηρακλής ελευθέρωσε την Ησιόνη και κέρδισε από το Δάσκαλο τα λόγια, “Συλλογίσου εκ νέου για τους δρόμους της ζωής και σκέψου τους δρόμους του θανάτου. Πήγαινε ν’ αναπαυθείς, Υιέ μου”.

Δεν απολογούμαστε επαναλαμβάνοντας τα λόγια του μύθου όπως ειπώθηκαν από το Δ. Θιβετανό. Είναι λόγια εξαιρετικά ωραία και η μαντρική τους δύναμη φαίνεται να καταστρέφεται όταν τα παραφράζουμε. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι δεν έγινε περιγραφή του άθλου του Ηρακλή, όπως στις άλλες περιπτώσεις. Ο λόγος αντήχησε μόνο στη χώρα όπου η βασίλισσα των Αμαζόνων κυβερνούσε τον κόσμο της των γυναικών, όπου όλοι οι άνδρες αποκλείονταν. Αφέθηκε στον Ηρακλή να καταλάβει τη φύση αυτού του άθλου και δεν την κατάλαβε. Οι Αμαζόνες λάτρευαν επίσης τη Σελήνη, τη μορφή, και τον Άρη, το Θεό του πολέμου. Οι ίδιες επίσης δεν καταλάβαιναν το αληθινό τους λειτούργημα, γιατί η Μαρία απεικονίζεται με τη Σελήνη κάτω από τα πόδια Της και έχοντας στην αγκαλιά της Εκείνον, που πρέπει να είναι γνωστός σαν ο Πρίγκιπας της Ειρήνης.

ΒΑΣΙΚΟΙ ΤΟΝΟΙ
Το ύψος και το βάθος του έκτου αυτού άθλου φαίνεται σαφώς στους βασικούς τόνους του ζωδίου. Στο συνήθη τροχό η εντολή δίνεται με τα εξής λόγια που συνιστούν τη δραστηριότητα της Παρθένου: “Και ο Λόγος είπε: Ας βασιλεύει η Ύλη”. Αργότερα στον τροχό του μαθητή η φωνή έρχεται από την ίδια την Παρθένο και λέγει, “Είμαι η Μητέρα και το Παιδί. Εγώ Θεός, Εγώ είμαι ύλη”. Ο Δ. Θιβετανός προσθέτει, “Συλλογίσου την ομορφιά αυτής της σύνθεσης και διδασκαλίας και γνώρισε ότι εσύ ο ίδιος είπες τον πρώτο λόγο σαν ψυχή που κατήλθε στη μήτρα του χρόνου και  του χώρου σ’ ένα μακρινό και απώτερο χρόνο. Τώρα ήρθε ο χρόνος που μπορείς, αν διαλέξεις, να διακηρύξεις την ταυτότητά σου και με τις δύο Θείες όψεις, ύλη και Πνεύμα, τη μητέρα και το Παιδί”. (Εσωτερική Αστρολογία, σελ. 284-5 Αγγλ. έκδ.)
Ο πρώτος συνθετικός βασικός τόνος είναι: “Ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης”.