Ο 4ος άθλος του Ηρακλή - Η ελαφίνα της Αρτέμιδας
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ ΑΘΛΟΥ
Είδαμε ότι η ελαφίνα την οποία έψαχνε ο Ηρακλής, ήταν αφιερωμένη στην Άρτεμη, τη Σελήνη, αλλά τη διεκδικούσε και η Διάνα, η κυνηγός των ουρανών και ο Απόλλων, ο Θεός του Ήλιου. Ένα από τα πράγματα που συχνά λησμονούν οι σπουδαστές της ψυχολογίας και όσοι εξερευνούν την ανελισσόμενη συνείδηση του ανθρώπου, είναι το γεγονός ότι δεν υπάρχουν σαφείς διακρίσεις μεταξύ των διαφόρων όψεων της φύσης του ανθρώπου, αλλά ότι όλες είναι φάσεις μιας πραγματικότητας.
Οι λέξεις ένστικτο, διανόηση και ενόραση δεν είναι παρά διάφορες όψεις της συνείδησης και της ανταπόκρισης στο περιβάλλον και στον κόσμο μέσα στον οποίο το ανθρώπινο ον βρίσκει τον εαυτό του. Ο άνθρωπος είναι Ζώο και μαζί με τα ζώα κατέχει την ποιότητα του ενστίκτου και της ενστικτώδους ανταπόκρισης στο περιβάλλον του. Ένστικτο είναιη συνείδηση της μορφής και του κυττάρου της Ζωής, ο τρόπος επίγνωσης της μορφής και γι’ αυτό η Άρτεμη, η Σελήνη, που κυβερνά τη μορφή, διεκδικεί την Ιερή Ελαφίνα. Στον τόπο της το Ζωώδες ένστικτο είναι τόσο Θείο όσο και οι άλλες εκείνες ιδιότητες τις οποίες θεωρούμε αυστηρότερα πνευματικές. Ο άνθρωπος όμως είναι εξίσου και ανθρώπινο ον, είναι λογικός, μπορεί ν’ αναλύει, να κριτικάρει και κατέχει εκείνο το κάτι που αποκαλούμε νου και εκείνη την ικανότητα της διανοητικής σύλληψης και ανταπόκρισης, που τον διαφοροποιεί από το ζώο που του διανοίγει ένα νέο πεδίο επίγνωσης, μα που δεν είναι παρά μια επέκταση του ανταποκριτικού του μηχανισμού και η ανάπτυξη του ενστίκτου σε διανόηση.
Με το ένα αποκτά επίγνωση του κόσμου των φυσικών επαφών και των συναισθηματικών συνθηκών. Με το άλλο αποκτά επίγνωση του κόσμου της σκέψης και των ιδεών και έτσι είναι ένα ανθρώπινο ον. Όταν φτάσει σ’ αυτό το στάδιο της νοήμονος και ενστικτώδους επίγνωσης, τότε ο “Ευρυσθέας” του υποδεικνύει ότι υπάρχει ένας άλλος κόσμος του οποίου μπορεί ν’ αποκτήσει εξίσου επίγνωση, αλλά ο οποίος έχει τη δική του μέθοδο επαφής και το δικό του μηχανισμό ανταπόκρισης. Η Διάνα, η Κυνηγός, διεκδικούσε την ελαφίνα, γιατί γι’ αυτή η ελαφίνα είναι η διανόηση και ο άνθρωπος είναι ο μεγάλος αναζητητής, ο μεγάλος κυνηγός ενώπιον του Κυρίου. Αλλά η ελαφίνα είχε μια άλλη και πιο άπιαστη μορφή και αυτή έψαχνε ο Ηρακλής, ο ζηλωτής.
Μας λένε ότι κυνηγούσε για έναν κύκλο ζωής. Δεν ήταν η ελαφίνα, το ένστικτο, που αναζητούσε. Δεν ήταν η ελαφίνα, η διανόηση, το αντικείμενο της έρευνάς του. Ήταν κάτι άλλο και γι’ αυτό δαπάνησε έναν κύκλο ζωής, κυνηγώντας. Τέλος διαβάζουμε ότι την έπιασε και την έφερε στο ναό, όπου τη διεκδικούσε ο Θεός Ήλιος, ο οποίος στην ελαφίνα αναγνώριζε την πνευματική ενόραση, αυτή τη διεύρυνση της συνείδησης, αυτή την πολύ αναπτυγμένη αίσθηση επίγνωσης που δίνει στο μαθητή μια όψη νέων πεδίων επαφής και του διανοίγει ένα νέο κόσμο ύπαρξης. Μας λένε ότι η διαμάχη συνεχίστηκε ακόμη μεταξύ του Απόλλωνα, του Θεού του Ήλιου, που γνώριζε ότι η ελαφίνα ήταν η ενόραση της Διάνας, της Κυνηγού των Ουρανών, που γνώριζε ότι ήταν διανόηση και της Άρτεμης, της Σελήνης, που νόμιζε ότι ήταν μόνο ένστικτο. Και οι δύο διεκδικήτριες θεές είχαν κάποιο δίκιο και το πρόβλημα όλων των μαθητών είναι να χρησιμοποιούν το ένστικτο σωστά στην ορθή του θέση και με τον αρμόζοντα τρόπο.
Ο μαθητής πρέπει να μάθει να χρησιμοποιεί τη διάνοια υπό την επιρροή της Διάνας, της Κυνηγού, της κόρης του Ηλίου και μέσω αυτής να γίνει κοινωνός με τον κόσμο των ανθρώπινων ιδεών και αναζητήσεων να μεταφέρει αυτή την ικανότητά του στο Ναό του Κυρίου και εκεί να τη δει να μετουσιώνεται σε ενόραση και μέσω της ενόρασης ν’ αποκτήσει επίγνωση των πραγμάτων του πνεύματος και εκείνων των πνευματικών πραγματικοτήτων, τις οποίες ούτε το ένστικτο ούτε η διάνοια μπορούν να του αποκαλύψουν. Πολλές φορές οι υιοί των ανθρώπων που είναι επίσης Υιοί του Θεού, πρέπει να επανακτήσουν τις πνευματικές αυτές πραγματικότητες πάνω στον Ατέλειωτο Δρόμο.
Από το βιβλίο «ΑΘΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ», Εκδόσεις Κέδρος, Διδάσκαλος Θιβετανός, διαμεσότητα Αλίκη Μπέυλη |