EΝΝΟΙΕΣ ΤΟΥ ΖΩΔΙΟΥ
Αυτό είναι το ζωδιακό σημείο του τράγου. Είναι ένα υπερανθρώπινο σημείο, ένα παγκόσμιο και απρόσωπο σημείο. Όλοι οι μέχρι τώρα άθλοι του Ηρακλή αφορούσαν στην απελευθέρωσή του. Τώρα εισερχόμαστε σε τρία ζωδιακά σημεία που δεν έχουν καμιά σχέση με τις προσωπικές του επιτεύξεις. Είναι ελεύθερος. Είναι μυημένος, ένας παγκόσμιος μαθητής. Πέρασε κυκλικά τον ζωδιακό, έμαθε όλα τα μαθήματα των σημείων και ανέβηκε το όρος της μύησης. Έχει υποστεί τη μεταμόρφωση. Είναι τελείως ελεύθερος και έτσι μπορεί να εργασθεί παγκόσμια σε άθλους που δεν έχουν καμιά σχέση με τον ίδιο. Εργάζεται σαν υπεράνθρωπο ον μέσα σε ανθρώπινο σώμα.

Τα μεγάλα στάδια της ανάπτυξης στην ατραπό της διεύρυνσης, που ονομάζουμε μυήσεις, καταγράφονται στον εγκέφαλο και δε θα σας τα πει κανένας άλλος. Ποτέ δε συνάντησα έναν αληθινό μυημένο που να ήταν πρόθυμος να παραδεχθεί ότι ήταν. Το κύριο χαρακτηριστικό του μυημένου είναι η σιγή. Ο Αιγόκερως είναι ένα θλιβερό ζωδιακό σημείο, είναι το σημείο της έντονης οδύνης και μοναξιάς, γιατί αυτά είναι τα σημάδια του μυημένου. Η απροσωπία βασίζεται σε μια θεμελιώδη επίτευξη της προσωπικότητας. Πρέπει να έχετε υπάρξει τρομακτικά προσκολλημένος πριν μπορέσετε να γνωρίσετε την έννοια της απροσωπίας. Αυτό είναι παράδοξο, όμως δε μπορεί να επιτευχθεί απροσωπία αν δεν υπάρξει ο Πειρασμός να είσαι προσωπικός.

Η απροσωπία που πρέπει ν’ αναπτύξουμε είναι η διεύρυνση της προσωπικής αγάπης που έχουμε για κάποιο άτομο, την οικογένειά μας, τον κύκλο των φίλων μας, με την ίδια ακριβώς στάση για την ανθρωπότητα, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με την αισθηματικότητα. Μπορούμε ν’ αγαπάμε όλο το ανθρώπινο γένος επειδή γνωρίζουμε την έννοια της προσωπικής αγάπης και πρέπει να δίνουμε την ίδια αγάπη σε όλους, όπως δίνουμε στα άτομα που είναι κοντά μας. Η απροσωπία δε μας απομονώνει, υψώνοντας τοίχους είναι αγάπη για οποιονδήποτε, γιατί μας δίνει την ικανότητα να βλέπουμε τους ανθρώπους όπως πραγματικά είναι, με τα λάθη τους, τις αποτυχίες τους, τις επιτεύξεις τους με το καθετί που τους κάνει ό,τι είναι και βλέποντάς τους με καθαρό μάτι, να αγαπάμε όλους ακριβώς το ίδιο. Στους Κανόνες του Δρόμου είναι γραμμένο: “Καθένας βλέπει και γνωρίζει τη φαυλότητα του καθενός. Όμως, δεν υπάρχει, ακόμα και με τη μεγάλη αυτή αποκάλυψη, ούτε περιφρόνηση ούτε άρνηση του ενός για τον άλλο”.

Αυτή η διαγωγή πρέπει να τηρηθεί στον Αιγόκερω. Αυτό που πρέπει ν’ αναπτύξουμε, δεν έρχεται με τη σκλήρυνση της καρδιάς, ούτε με μεγάλη απόσπαση, ούτε ανεβαίνοντας σε βάθρο. Ο Παγκόσμιος μαθητής δεν κάνει μόνο ό,τι έκανε ο Ηρακλής, να κατέβει στον Άδη για να νικήσει τον Κέρβερο, αλλά εργάζεται συνεχώς μεταξύ των ανθρώπων, ενδιαφερόμενος για τους συνανθρώπους του. Είναι απρόσωπος. Διερωτώμαι αν αυτή η απροσωπία του δεν αναφέρεται σε μας, παρά στα άλλα πρόσωπα. Συζητούμε για το αν είμαστε απρόσωποι στις συναλλαγές μας. Αν είμαστε εντελώς απρόσωποι στη συναλλαγή με τον εαυτό μας, οι αντιδράσεις μας προς τους συνανθρώπους μας θα είναι οπωσδήποτε σωστές.

Η ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
Ο Αιγόκερως μας λέγει την ιστορία της αναρρίχησης του βουνού και της καθόδου στον Άδη. Υπάρχουν τρεις μεγάλες αναλήψεις κάθε ψυχής. Ο Τεκτονισμός ανά τους αιώνες υπήρξε θεματοφύλακας αυτής της παράδοσης.

Πρώτα, υπάρχει η άνοδος της ύλης στον ουρανό. Αυτό το βρίσκουμε στην Παρθένο.

Έπειτα υπάρχει η ανύψωση της ψυχικής φύσης από το κάτωθεν του διαφράγματος μέρος. Δεν είστε πλέον συναισθηματικός και εγωκεντρικός, ζώντας στο ηλιακό πλέγμα, αλλά είστε εστιασμένος στην καρδιά και έχετε συνείδηση της ομάδας. Τα αισθήματα και οι επιθυμίες σας σχετίζονται με την ομάδα. Δε ζείτε πια στη ζωώδη φύση, ενδιαφερόμενος για δημιουργίες στο φυσικό πεδίο, αλλά γίνεστε πλάσμα πνευματικό, που εργάζεται με νοητική ύλη. Δε συγκρατείστε πια από τη μορφή, αλλά έχετε τόσο συνδιαλλαγεί μαζί της, ώστε την ανυψώσατε στη συνείδηση της κεφαλής και από τη κεφαλή ελέγχετε το λαιμό σας, την καρδιά σας, το ηλιακό σας πλέγμα και κάθε μέρος του σώματός μας. Το κάνετε χωρίς να επικεντρώνεστε σ’ αυτά, ούτε σκεπτόμενος γι’ αυτά, αλλά ζώντας σαν συνειδητός υιός του Θεού που κάθεται στο “θρόνο μεταξύ των φρυδιών”, στο κέντρο άζνα, στο μυξαδένα – την υπόφυση όπως λένε οι Ινδοί. Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη Ανάληψη.

Η τελική Ανάληψη είναι εκείνη στην οποία σημειώνεται χειραφέτηση του μυημένου πολύ υψηλού βαθμού, ο οποίος γίνεται συνειδητά παγκόσμιος σωτήρας. Είναι όμως η δεύτερη μύηση, η ανύψωση από την κατώτερη ψυχική φύση, στην οποία πρέπει να εργασθούμε, έτσι ώστε κάθε επιθυμία, διάθεση και κάθε συναίσθημα να υψωθεί στον “ουρανό”.

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΟΔΟ ΣΤΟΝ ΑΔΗ
Τρία πράγματα έπρεπε να κάνει ο Ηρακλής προτού ξεκινήσει την κάθοδό του στον Άδη. Η σειρά με την οποία ήλθαν είναι ενδιαφέρουσα. Πρώτα έπρεπε να εξαγνισθεί. Ο Ηρακλής, ο Υιός του Θεού, που θριάμβευσε, μεταμορφωθείς, κατεβαίνει στην Κόλαση για να εργασθεί και ο λόγος ήρθε να τον εξαγνίσει. Πίστευε ότι ήταν τόσο αγνός! Δε μας λένε πώς υπέστη τη διαδικασία εξάγνισης, αλλά έχω την ιδέα ότι έπρεπε να καταδείξει απελευθέρωση από τον ερεθισμό και τον εγωισμό σ’ αυτόν τον χωρίς ενδιαφέρον κύκλο που ζούσε σαν ανθρώπινο ον.

Είναι κανόνας στον αποκρυφισμό ότι στην κλίμακα της μύησης αν δεν μπορείτε να ζείτε με αγνότητα στο δικό σας οικογενειακό κύκλο, δεν είστε χρήσιμος ούτε στον ουρανό ούτε στην κόλαση. Τι εννοώ με το “αγνός”; Χρησιμοποιούμε ευρύτατα τη λέξη με τη φυσική της έννοια, αλλά “αγνός” πραγματικά είναι ο ελεύθερος από τους περιορισμούς της ύλης. Αν κατά κάποιο τρόπο είμαι φυλακισμένος έστω κι από το νου μου που είναι μια μορφή λεπτοφυούς ύλης, δεν είμαι αγνός. Αν έχω κάποια εγωιστικά συναισθήματα, δεν είμαι αγνός. Ο Ηρακλής έπρεπε να εξαγνισθεί. Έπειτα διαβάζουμε ότι έπρεπε να μυηθεί στα μυστήρια.

Όσο μπορώ να καταλάβω (και μπορεί να κάνω λάθος) αυτό σημαίνει ότι διασχίζεις την προσωπική σου κόλαση προτού διασχίσεις τη συμπαντική κόλαση. Έχεις ένα φοβερό διάστημα στη ζωή σου και μυείσαι καθώς υφίστασαι τη δική σου κόλαση. Μαθαίνεις τη φύση του συμπαντικού από ατομική εμπειρία. Μόνο αυτό είναι κατανόηση. Δεν μπορείς να μάθεις από το τι άκουσες και το τι είδες. Όπως συνέβη και στους προηγούμενους μύθους, ο Ηρακλής έπρεπε τότε να αναπαυθεί και να εκτελέσει κάποια πράξη υπηρεσίας, προτού μπορέσει να προχωρήσει προς τον Κέρβερο. Είδε δύο ανθρώπους δεμένους να υφίστανται επίθεση από κτήνη. Έπρεπε να τους απελευθερώσει προτού μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει το δικό του πρόβλημα. Πάντοτε για το μυημένο προηγείται η υπηρεσία. Η παραμέληση εκείνου που έταξε να κάνει, αν υπάρχει ανάγκη να βοηθήσει. Αυτή είναι πάντα η ιστορία του μυημένου, γιατί βασίζεται στην ομαδική συνείδηση.