Ο τρίτος άθλος του Ηρακλή Τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων
H ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ
Ερχόμαστε τώρα στον τρίτο άθλο στο Zωδιακό σημείο των Διδύμων, που αφορά κυρίως στο θετικό έργο του ζηλωτή στο φυσικό πεδίο, καθώς αρχίζει να κατανοεί τον εαυτό του. Προτού καταστεί δυνατό το γεμάτο δράση αυτό έργο, πρέπει να υπάρξει ένας κύκλος εσώτερης σκέψης και μυστικιστικού πόθου ένας αγώνας για το όραμα και μια υποκειμενική διεργασία που επιτελείται για πολύ ίσως χρόνο, προτού ο άνθρωπος στο φυσικό πεδίο, αρχίσει πραγματικά το έργο της ενοποίησης ψυχής και σώματος.Αυτό είναι το θέμα του άθλου.
Η πραγματική δοκιμασία της ειλικρίνειας του ζηλωτή συμβαίνει σ’ αυτό το φυσικό πεδίο επίτευξης και στο έργο της απόκτησης των Χρυσών Μήλων της σοφίας. Ο πόθος να είναι καλός, η βαθιά επιθυμία να εξακριβώσει τα γεγονότα της πνευματικής ζωής, οι σπασμωδικές προσπάθειες για αυτοπειθαρχία, προσευχή και διαλογισμό προηγούνται, σχεδόν αναπόφευκτα, της πραγματικής και σταθερής προσπάθειας. Ο οραματιστής πρέπει να γίνει άνθρωπος της δράσης. Η επιθυμία πρέπει να προωθηθεί στον κόσμο της εκπλήρωσης και εδώ βρίσκεται η δοκιμασία των Διδύμων.
Το φυσικό πεδίο είναι ο τόπος όπου αποκτάται η εμπειρία και όπου τα αίτια που έχουν την αρχή τους στον κόσμο της νοητικής προσπάθειας, πρέπει να εκδηλωθούν και να επιτύχουν αντικειμενικότητα, όπου αναπτύσσεται ο μηχανισμός της επαφής, όπου σιγά – σιγά οι πέντε αισθήσεις διανοίγουν στο ανθρώπινο ον νέα πεδία επίγνωσης και του παρουσιάζουν νέες σφαίρες κατάκτησης και επίτευξης. Το φυσικό πεδίο είναι συνεπώς ο τόπος όπου αποκτάται η γνώση και όπου αυτή η γνώση πρέπει να μετουσιωθεί σε σοφία. Η γνώση, όπως ξέρουμε, είναι η αναζήτηση της λογικής έννοιας, ενώ η σοφία είναι η παντογνωσία ή η συνθετική γνώση της ψυχής. Χωρίς κατανόηση στην εφαρμογή της γνώσης χανόμαστε. Γιατί κατανόηση είναι η εφαρμογή της γνώσης υπό το φως της σοφίας στα προβλήματα της ζωής και στην επίτευξη του τελικού στόχου. Σ’ αυτό τον άθλο ο Ηρακλής αντιμετωπίζει το τεράστιο έργο να συνενώσει τους δύο πόλους της ύπαρξής του και να συντονίσει ή να ενώσει ψυχή και σώμα, έτσι ώστε η δυαδικότητα να δώσει θέση στην ενότητα και να συγχωνευθούν τα ζεύγη των αντιθέτων.
ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΤΟΥ AΘΛΟΥ
Όλη αυτή η ιστορία δηλώνει πραγματικά το μάθημα που είναι το πρώτο που πρέπει να μάθουν καλά όλοι οι ζηλωτές και δεν μπορούν να το μάθουν αν δεν ξεπεράσουν τις δοκιμασίες στον Κριό και τον Ταύρο. Έπειτα στο φυσικό πεδίο, στο επίπεδο του εγκεφάλου και στην αφυπνισμένη συνείδησή του ο μαθητής πρέπει να καταγράψει την επαφή με την ψυχή και ν’ αναγνωρίσει τις ιδιότητές της δεν πρέπει πια να είναι ο ονειροπόλος μυστικιστής, αλλά στα μυστικιστικά του επιτεύγματα πρέπει να προσθέσει την απόκρυφη γνώση της πραγματικότητας.
Αυτό συχνά λησμονείται από τους ζηλωτές. Ικανοποιούνται με την έφεση και το όραμα του ουράνιου σκοπού. Κατεργάσθηκαν στο καμίνι της ζωής έναν εξοπλισμό που χαρακτηρίζεται από την ειλικρίνεια, την αγαθή επιθυμία, το λεπτό χαρακτήρα και έχουν συνείδηση της αγνότητας του κινήτρου, μια προθυμία να εκπληρώσουν τις απαιτήσεις, την ικανοποίηση ότι έφθασαν σε μια ορισμένη κατάσταση ανάπτυξης που τους δίνει το δικαίωμα να προχωρήσουν.
Λείπει, όμως, ένα ακόμη πράγμα. Δεν έχουν εκείνο που μπορεί να ονομασθεί η “Τεχνική της Παρουσίας”, δεν έχουν φτάσει σε μια συνειδητή επαφή με την Πραγματικότητα, που είναι το προνόμιό τους και το ηθικό τους δικαίωμα να αποκτήσουν. Οι ζηλωτές πιστεύουν στο γεγονός της ψυχής, στη δυνατότητα της τελειοποίησης, στην ατραπό που πρέπει να διανύσουν, αλλά η πίστη δεν έχει ακόμη μετουσιωθεί σε γνώση του πνευματικού βασιλείου και δε γνωρίζουν πώς να πραγματοποιήσουν τον τελικό τους σκοπό! Έτσι, όπως ο Ηρακλής, ξεκινούν για την πενταπλή αναζήτηση. Το πρώτο στάδιο αυτής της έρευνας είναι γεμάτο ενθάρρυνση, αν απέκτησαν την ικανότητα να αναγνωρίζουν τα συμβαίνοντα. Όπως και ο Ηρακλής, συναντούν το Νηρέα, το σύμβολο του ανώτερου Εαυτού και αργότερα στην ιστορία του μαθητή, είναι το σύμβολο του καθοδηγούντος Διδασκάλου.
Όταν έλθουν σ’ επαφή, ειδικά στα πρώτα στάδια της έρευνας, ο ανώτερος Εαυτός θα εκδηλωθεί σαν λάμψη φώτισης και αμέσως χάνεται σαν μια αιφνίδια αντίληψη της αλήθειας, τόσο άπιαστη, τόσο φευγαλέα, ώστε στην αρχή ο μαθητής δεν μπορεί να τη συλλάβει σαν ένας υπαινιγμός που ενσταλάζεται στη συνείδηση σε στιγμές αμέριστης προσοχής, όταν ο νους διατηρείται σταθερός και τα συναισθήματα παύουν πρόσκαιρα να ελέγχουν. Στην περίπτωση ενός πιο προχωρημένου μαθητή, που έχει αποκαταστήσει επαφή με την ψυχή του και που γι’ αυτό μπορεί να υποτεθεί ότι είναι έτοιμος για καθοδήγηση από έναν από τους μεγάλους Δασκάλους της φυλής, θα διαπιστωθεί ότι ο Διδάσκαλος εργάζεται όπως ακριβώς ο Νηρέας. Δεν μπορεί να έρχεται σε επαφή πάντοτε, μόνο από καιρού σε καιρό πετυχαίνει ο μαθητής να προσεγγίσει τον Διδάσκαλο. Όταν Τον προσεγγίσει, δεν πρέπει να περιμένει συγχαρητήρια για τη θαυμαστή πρόοδό του, ούτε θα βρει κάποια λεπτομερή διευκρίνηση του προβλήματός του, ούτε κάποια μακροσκελή περιγραφή του έργου που πρέπει να κάνει.
Ο Διδάσκαλος θα δώσει μια νύξη και θα εξαφανισθεί, θα κάνει μια υπόδειξη και δε θα πει περισσότερα. Στο μαθητή εναπόκειται να δράσει, σύμφωνα με τον υπαινιγμό όσο καλύτερα μπορεί και ν’ ακολουθήσει την υπόδειξη όσο πιο φρόνιμα μπορεί. Πολλοί καλοπροαίρετοι αποκρυφιστές μας οδηγούν να πιστέψουμε ότι οι Διδάσκαλοι της Σοφίας έχουν προσωπικό ενδιαφέρον γι’ αυτούς, ότι οι υπερφορτωμένοι Οδηγοί της Φυλής δεν έχουν τίποτε καλύτερο να κάνουν από το να τους λένε προσωπικά πώς να ζουν, πώς να λύνουν τα προβλήματά τους και πώς να χειρίζονται λεπτομερώς τις υποθέσεις τους.
Θα ήθελα εδώ να διαμαρτυρηθώ εναντίον όσων υποβιβάζουν το έργο των Μεγάλων Όντων. Οι λόγοι για τους οποίους ο Νηρέας, ο Διδάσκαλος, είναι δυσνόητος και δίνει μόνο μια αναλαμπή σκέψης ή μια στιγμιαία προσοχή στο ζηλωτή, είναι δύο:
Πρώτο, ο Διδάσκαλος δεν έχει προσωπικό ενδιαφέρον για το ζηλωτή ατομικά μέχρι να επιτύχει το σημείο εξέλιξης που θα είναι τόσο στενά σε επαφή με την ψυχή του, ώστε να είναι ένας μαγνητικός υπηρέτης του κόσμου. Τότε και μόνο τότε θα επωφεληθεί ο Διδάσκαλος να του μεταδώσει μια σκέψη και να του δώσει μια νύξη. Έπειτα, αν ακολουθήσει αυτές τις νύξεις, μπορεί να του δώσει περισσότερα, αλλά – και αυτό είναι το σημείο που πρέπει να τονιστεί – ΜΟΝΟ ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Οι ζηλωτές πρέπει να θυμούνται ότι γίνονται Διδάσκαλοι μόνο δια της κατάκτησης και ότι διδασκόμαστε να γίνουμε Διδάσκαλοι και να φτάσουμε στη θέση του μέλους στην Αδελφότητα των υπηρετών του κόσμου, μόνο με τις προσπάθειες της δικής μας ψυχής. Η ψυχή αυτή είναι ένας θείος Υιός του Θεού, παντογνώστης και παντοδύναμος. Καθώς ο αθάνατος δίδυμος αυξάνει σε δύναμη και λαμπρότητα, ο θνητός αδελφός του ελαττώνεται.
Δεύτερο, τα φυσικά σώματα των ζηλωτών δεν είναι σε θέση να υποστούν τον πολύ υψηλό κραδασμό του Ενός ο οποίος έφτασε. Το σώμα θα συντριβόταν και ο εγκέφαλος θα πιεζόταν αν ένας από τους Διδασκάλους ερχόταν σε συνεχή επαφή μ’ ένα μαθητή προτού μάθει να γνωρίζει το Νηρέα σαν το σύμβολο του δικού του ανώτερου Εαυτού. Όταν με τις δικές μας προσπάθειες αρχίσουμε να ζούμε σαν ψυχές, όταν με τη δική μας αυτόβουλη προσπάθεια μάθουμε να υπηρετούμε και όταν γίνουμε αγωγοί πνευματικής ενέργειας, τότε θα γνωρίσουμε πιο στενά το Νηρέα και τότε, σχεδόν αναπόφευκτα, η γνώση μας για το έργο που τα Μεγάλα Όντα πρέπει να κάνουν, θα γίνει τόσο ζωτική και τόσο πραγματική, ώστε θα υπερβούμε την επιθυμία μας για επαφή και θα ζητούμε μόνο να σηκώσουμε το φορτίο που αυτοί φέρουν. Στην αρχή της αναζήτησής του ο Ηρακλής συνάντησε το Νηρέα, αλλά δεν εντυπωσιάσθηκε και έτσι περιπλανήθηκε αλλού, ζητώντας με πάθος την ικανοποίηση της έφεσής του.
Στο τέλος της αναζήτησής του συναντά τον Άτλαντα που σήκωνε το φορτίο του κόσμου και εντυπωσιάζεται τόσο με το βάρος αυτής της ευθύνης και το φορτίο που ο Άτλας, ο μεγάλος Διδάσκαλος κουβαλά, ώστε ξεχνά τα πάντα για το στόχο του και την αναζήτηση των χρυσών μήλων και επιχειρεί να σηκώσει το φορτίο από τους ώμους του Άτλαντα. Όταν οι ζηλωτές στο θρησκευτικό πεδίο και στην εκκλησία, στο Θεοσοφικό πεδίο, στο πεδίο των Ροδόσταυρων και στους πολλούς ομίλους στους οποίους κατασταλάζουν, μάθουν να ξεχνούν τον εαυτό τους στην υπηρεσία και να χάνουν τη θέα της πνευματικής τους ιδιοτέλειας βοηθώντας την ανθρωπότητα, τότε θα γίνει πολύ ταχύτερη η συνάθροιση των μυημένων στη θύρα της Ατραπού που οδηγεί από το σκοτάδι στο Φως και από το απατηλό στο Πραγματικό.
Ένα από τα Μεγάλα Όντα είπε ότι “υπάρχουν άτομα που χωρίς να έχουν κανένα εξωτερικό σημάδι ιδιοτέλειας, είναι έντονα ιδιοτελή στην εσώτερη πνευματική τους έφεση”. (σελ. 360, The Mahatma Letters to A.P. Sinett, αγγλ. έκδοση.) Και έπειτα απλώνεται μπροστά μας ένα καταπληκτικό ιδανικό που κόβει τη ρίζα της πνευματικής ιδιοτέλειας: “Κατά την άποψή μας οι ανώτερες εφέσεις για την ευημερία της ανθρωπότητας μολύνονται με ιδιοτέλεια, αν στο νου του φιλάνθρωπου παραμονεύει η σκιά της επιθυμίας για ίδιο όφελος…”
Ο Ηρακλής, ο μαθητής, γνώρισε την επαφή με τον ανώτερο Εαυτό, αλλά δεν ήξερε αρκετά για να παραμείνει με το Νηρέα. Έτσι στράφηκε προς το Νότο, ή γύρισε πίσω προς τον κόσμο. Βρέθηκε στη μεγάλη στιγμή του, όταν υπερέβη την εγκεφαλική του συνείδηση και συνομίλησε με την ψυχή του. Αυτό όμως δε διαρκεί και ξαναπέφτει στην εγκεφαλική συνείδηση και αρχίζει μια άλλη εμπειρία. Πρέπει να παλέψει με τον Ανταίο, τον όφι. Αυτή όμως τη φορά είναι ο όφις της θυμικής αυταπάτης και όχι ο όφις της επιθυμίας. Πρέπει να παλέψει με τις θυμικές αυταπάτες του κατώτερου ψυχισμού και αυτό, στα αρχικά στάδια φαίνεται ότι έλκει αναπόφευκτα το ενδιαφέρον των ζηλωτών. Κάθε Δάσκαλος, που εργάζεται μ’ εκείνους που αναζητούν το Δρόμο, γνωρίζει τη θυμική αυταπάτη στην οποία τόσο εύκολα μπορούν να υποπέσουν.
Η θυμική αυταπάτη είναι ανάλογη με την ιδιοσυγκρασία του ζηλωτή. Μερικοί λοξοδρομούν ασχολούμενοι με τα πνευματιστικά φαινόμενα. Στην προσπάθεια τους να διεισδύσουν πέραν του πέπλου, απορροφούνται από την κατώτερη μορφή του πνευματισμού και περνούν πολύ καιρό στις πνευματιστικές συνεδρίες, μελετώντας τα ίδια παλιά πνευματιστικά φαινόμενα της υλοποίησης, της επικοινωνίας με τα πνεύματα και τις διάφορες εκδηλώσεις. Δεν αναφέρομαι εδώ στις αληθινές επιστημονικές έρευνες εκείνων που προχωρούν βαθιά σε αυτού του είδους τις έρευνες και οι οποίοι είναι εξοπλισμένοι να το κάνουν. Αναφέρομαι στην αδαή συμμετοχή σε ορισμένους τύπους πνευματιστικών συνεδριάσεων. Αυτές παρασύρουν το μέσο άνδρα ή γυναίκα και τους θέτουν στο έλεος των εξίσου αδαών διάμεσων ή τσαρλατάνων, γιατί δεν έχουν τα εφόδια να επαληθεύσουν με οποιοδήποτε τρόπο αυτό που βλέπουν και ακούν.
Το φίδι μπορεί να πάρει τη μορφή των πιο κοινών όψεων των ψυχικών φαινομένων. Ο ζηλωτής αρχίζει να ενδιαφέρεται για την αυτόματη γραφή ή μαθαίνει να κάθεται και ν’ ακούει “φωνές”, γίνεται αστρικά ψυχορατικός ή ψυχακουστικός και συμβάλλει στη σύγχυση του φυσικού πεδίου και, ιδιαίτερα, του δικού του περιβάλλοντος, στην ακόμη μεγαλύτερη σύγχυση του ψυχικού πεδίου και έτσι πέφτει στα δίχτυα και τις παγίδες του αστρισμού. Γίνεται αρνητικός γιατί προσπαθεί συνεχώς να ‘ακούει’ και να ‘βλέπει’, πράγμα που δεν είναι φυσικό. Επειδή την ικανότητα για την ψυχόραση και την ψυχακοή την έχουμε και εμείς, όπως οι σκύλοι και οι γάτες, όταν έλθει ο κατάλληλος χρόνος, τότε και εμείς ασφαλώς θα ‘βλέπουμε’ και θα ‘ακούμε’, αν όχι αληθινά, τουλάχιστον με τη δύναμη της δημιουργικής εκείνης ικανότητας, που όλοι κατέχουμε, τη δημιουργική φαντασία. Αλλά με τη μια ή την άλλη μορφή ο ζηλωτής που εγκατέλειψε το Νηρέα, θα συναντήσει το φίδι και πρέπει να παλέψει μ’ αυτό.
Όπως λέει ο μύθος, για πολύ καιρό ο Ηρακλής δεν μπορούσε να νικήσει, αλλά, όταν σήκωσε το φίδι ψηλά στον αέρα, υπερίσχυσε. Σ’ αυτό το συμβολισμό κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια. Ο αέρας θεωρήθηκε πάντοτε σαν το σύμβολο ή το στοιχείο που σχετίζεται με το Χριστικό πεδίο που ονομάζεται στη Θεοσοφική ορολογία και στην Ανατολή βουδδικό πεδίο. Το αστρικό πεδίο είναι η παραμορφωμένη αντανάκλαση του βουδδικού πεδίου και τότε μόνο θα δούμε την αλήθεια όπως είναι καιθα γίνουμε ανίκητοι, όταν ανυψωθούμε από τη θυμική αυταπάτη στο καθαρό φως της Χριστικής ψυχής. Θα συνιστούσα λοιπόν κατηγορηματικά σ’ όλους τους ζηλωτές να ξεπεράσουν κάθε ενδιαφέρον για τα ψυχικά φαινόμενα και να κλείσουν ερμητικά, όσο μπορούν, το αστρικό πεδίο, μέχρι ν’ αναπτύξουν τη δύναμη να είναι ενορατικοί και να ερμηνεύουν τις ενοράσεις τους με το μέσον ενός καλά αναπτυγμένου, καλά εφοδιασμένου και καλά εκγυμνασμένου νου.
Το επόμενο στάδιο της έρευνας του Ηρακλή εφαρμόζεται εξίσου στην ανθρωπότητα σαν σύνολο. Έπεσε στα νύχια του Βούσιρι που ισχυριζόταν ότι είναι μεγάλος Δάσκαλος. Για μεγάλη χρονική περίοδο κράτησε τον Ηρακλή σε δουλεία. Σήμερα ο κόσμος είναι γεμάτος από δασκάλους, σαν τον Βούσιρι, που βασίζουν τη διδασκαλία τους σε τερατώδεις ισχυρισμούς. Ισχυρίζονται ότι είναι μυημένοι, ότι είναι φύλακες της αλήθειας, ότι έχουν ένα σίγουρο και βέβαιο τρόπο ανάπτυξης, που πρέπει αναπόφευκτα να επιτρέψει στο ζηλωτή να επιτύχει. Υποστηρίζουν τη θέση τους με υποσχέσεις. Εδραιώνουν ισχυρές προσωπικές σχέσεις και χρησιμοποιώντας την ειλικρίνεια και την έφεση αυτών που ζητούν την αλήθεια, συγκεντρώνουν γύρω τους ομάδες ανδρών και γυναικών, που αθώα και ειλικρινά πιστεύουν στην αλήθεια των ισχυρισμών τους και τους δένουν για μικρή ή μεγάλη χρονική περίοδο στο βωμό της θυσίας.
Ο αληθινός μυημένος αναγνωρίζεται από τη ζωή του και τις πράξεις του, είναι πάρα πολύ απασχολημένος στην υπηρεσία της φυλής για να βρει το χρόνο να προκαλέσει το ενδιαφέρον του κόσμου για αυτόν τον ίδιο και δεν μπορεί να δίνει υποσχέσεις πέρα από το να λέει σε κάθε ζηλωτή: “Αυτοί είναι οι αρχαίοι κανόνες αυτός είναι ο δρόμος που βάδισαν όλοι οι άγιοι και οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, αυτή είναι η πειθαρχία στην οποία πρέπει να υποβληθείτε, και αν προσπαθήσετε κι έχετε καρτερικότητα και υπομονή, ο στόχος θα είναι ασφαλώς δικός σας”.
Ο Ηρακλής όμως απελευθέρωσε τον εαυτό του, όπως κάνουν όλοι οι ειλικρινείς ερευνητές και αφού ξέφυγε από τον κόσμο της ψυχικής και ψευδοπνευματικής θυμικής αυταπάτης, άρχισε να υπηρετεί. Πρώτα απελευθερώθηκε κάτω από το σύμβολο του Προμηθέα, που υποδηλώνει τον ενσαρκωμένο Θεό, απελευθερώνοντάς τον από τα βασανιστήρια των γυπών του παρελθόντος. Το ηλιακό πλέγμα, το στομάχι και το συκώτι είναι εξωτερικεύσεις, αν μπορώ να το εκφράσω έτσι, της επιθυμητικής φύσης και ο Ηρακλής απελευθερώθηκε από τους γύπες της επιθυμίας που για τόσο πολύ τον βασάνιζαν. Έπαψε να είναι ιδιοτελής και έπαψε να ικανοποιεί τον εαυτό του.
Στο ζωδιακό αυτό σημείο είχε πάρει δύο πικρά μαθήματα και ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΑΥΤΟ ΚΥΚΛΟ ήταν σχετικά ελεύθερος. Ο Προμηθέας, ο ένδον Θεός, μπορούσε να προχωρήσει στην υπηρεσία του κόσμου και να σηκώσει το φορτίο του Άτλαντα. Μετά τη θυσία έρχεται η ανταμοιβή και ο Ηρακλής δοκιμάζει τη μεγάλη έκπληξη, ελευθερώνοντας τον Προμηθέα και τον Άτλαντα. Έχοντας εγκαταλείψει την έρευνά του για να βοηθήσει τον κόσμο, ο Άτλας πήγε για χάρη του στον Κήπο και του έδωσε τα Χρυσά Μήλα, φέρνοντάς τον σε επαφή με τις τρεις όμορφες παρθένες, τις τρεις όψεις της ψυχής. Στην αρχή του άθλου έρχεται σ’ επαφή με την ψυχή του σαν το Νηρέα. Στο τέλος του άθλου, έχοντας ξεπεράσει πολλή θυμική αυταπάτη, επιτυγχάνει ένα πολύ μεγάλο όραμα της ψυχής του και βλέπει τις τρεις όψεις της, που καθεμιά έχει μέσα της τη δύναμη των τριών αρχών της Θεότητας.
Η Αίγλη συμβολίζει τη δόξα της ζωής και τη λαμπρότητα του ηλιοβασιλέματος, τη μεγαλοπρέπεια της εκδήλωσης στο φυσικό πεδίο. Έδωσε ένα μήλο στον Ηρακλή λέγοντας: “Ο δρόμος για μας είναι πάντοτε μέσα από έργα αγάπης”. Η Ερύθεια φρουρεί την Πύλη, την ψυχή, που είναι πάντοτε ανοικτή από την Αγάπη-Σοφία και δίνει στον Ηρακλή ένα μήλο χαραγμένο με τη χρυσή λέξη ΥΠΗΡΕΣΙΑ. Η Εσπερίς, το εσπερινό άστρο, το άστρο της μύησης, απεικονίζει τη Θέληση. Είπε στον Ηρακλή, “Βάδισε το Δρόμο”. Σώμα, Ψυχή και Πνεύμα. Νοημοσύνη, Αγάπη και Θέληση, τις οποίες οραματίζεται και προσεγγίζει ο ανιδιοτελής ζηλωτής μέσω της ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ.